ΜΑΡΙΛΗ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ
«Δεν ξέρω τίποτε για τη χώρα σας, μην το πάρετε άσχημα, απλώς δεν ήθελα ποτέ να φτάσω εδώ. Εγώ, στη Γερμανία πάω», λέει ο Καμπίρ. Η Ελλάδα δεν υπήρχε καν στα σχέδιά του, ήταν σαν την Τουρκία: μια χώρα - πέρασμα προς τα όνειρά του. Μοιάζει με Ελληνα ή με Ισπανό. Εχει σκουλαρίκι στο αυτί, σαν τουρίστας του Αυγούστου, και μιλάει αγγλικά πιο καλά από μένα.
Ο Καμπίρ λέει πως η γλώσσα που μιλάει ακόμα πιο καλά, είναι εκείνη των υπολογιστών, μόνο που το λάπτοπ του είναι κάπου στο Αφγανιστάν, κι εκείνος έχει κολλήσει στην Αθήνα. Ξέρει καλά πως το πτυχίο προγραμματιστή από τη χώρα που γεννήθηκε ίσως μοιάζει με ανέκδοτο για τους εργοδότες στην Ευρώπη. Ακόμα κι έτσι, το ταξίδι ήταν μονόδρομος γι’ αυτόν τον νεαρό απ’ την Καμπούλ.
Mέσω Facebook
«Μπήκα στο Facebook, πάτησα μια διαφήμιση ενός πρακτορείου, και ξεκίνησα», λέει όταν τον ρωτάω πώς αποφάσισε να φύγει. Ο Καμπίρ μου εξηγεί πως στο Αφγανιστάν είναι άπειρα τα πρακτορεία που στέλνουν ανθρώπους στην Ευρώπη. «Εχει διαφημίσεις παντού. Σου λένε πως είναι εύκολο άμα έχεις λεφτά, σου το παρουσιάζουν σαν ταξίδι αναψυχής. Θα μπεις στο αεροπλάνο, μια πτήση, ή ένα λεωφορείο για την Τουρκία, και μετά τα ελληνικά νησιά είναι δίπλα σου». Οταν στην πόλη σου δεν υπάρχει καμιά προοπτική επιβίωσης, είναι εύκολο να πιστέψεις σε τέτοιες υποσχέσεις. Με το που ξεκινάς, καταλαβαίνεις πως τίποτε στο ταξίδι αυτό δεν είναι εύκολο.
Ο Καμπίρ λέει πως τον είχαν διαβεβαιώσει ότι θα του έδιναν πλαστά χαρτιά, όμως δεν του τα έδωσαν ποτέ. Εως την Τουρκία έφτασε χωρίς πολύ κόπο, αλλά μετά όλα άλλαξαν. Σε μια ακτή του Αιγαίου, απ’ την τουρκική πλευρά, το εύκολο μέρος του ταξιδιού τέλειωσε. «Οταν μπήκαμε στη βάρκα κατάλαβα πως με γέλασαν, αλλά ήταν πια αργά», λέει. «Δεν υπήρχε καν διακινητής μεταναστών μαζί μας. Είχαν δείξει σ’ ένα παιδί, ένα μετανάστη πώς να πηγαίνει το πηδάλιο, του είχαν δώσει κι ένα μαχαίρι να σκίσει τη βάρκα. Είδαμε το Λιμενικό, και μετά ούτε κατάλαβα τι έγινε. Πρώτα βρέθηκα στο νερό, και μετά στο τμήμα».
Κι ύστερα, η Αθήνα. Το τηλέφωνο που του είχε δώσει στην αρχή ο διακινητής να πάρει μόλις φτάσει στην Ελλάδα, δεν λειτουργεί και με εκπλήσσει λέγοντας ξερά: «Εδώ μοιάζει να μη λειτουργεί ούτε η ίδια η Ελλάδα»... Οι άλλοι Αφγανοί που βρήκε στην Αθήνα είναι στην ίδια κατάσταση μ’ αυτόν, κι όσο για τις ελληνικές αρχές... «Το να ζητήσεις άσυλο στην Ελλάδα μοιάζει με κακό αστείο», μου λέει ο νεαρός. Στο «και τώρα τι;» που τον ρωτάω, ο Καμπίρ χαμογελά. «Πού να ξέρω τι γράφει παρακάτω η μοίρα μου;» κάνει. «Το ταξίδι ήταν ζαριά. Τι με ρωτάτε; Οταν βλέπετε κάποιον σαν εμένα να πετάει τη ζωή του στη θάλασσα, δεν το καταλαβαίνετε; Δεν υπάρχει τίποτε εκεί πίσω. Μόνο μπροστά».
Εξαθλίωση
Κάπως έτσι, άλλωστε, ξεκινούν όλοι. Ο Κασίμ απ’ το Ιράκ, που τον βρίσκω σ’ ένα στενό της Ομόνοιας, ψάχνει τρόπο να πάει στα Σκόπια, να μπει στο τρένο για τη Σερβία, κι από εκεί, σιγά σιγά, να βρει τον δρόμο για τη Σουηδία. Τον ρωτάω πώς του φαίνεται η Ελλάδα. Το πέρασμα απ’ τη θάλασσα ήταν δύσκολο, μου λέει, «αλλά ύστερα από επτά μέρες στην Κω, κατάλαβα πως υπάρχει πάντα ένα ακόμα σκαλί στην εξαθλίωση».
Μου λέει για τους νησιώτες που τον κοίταζαν καχύποπτα, για τους τουρίστες που τον έβλεπαν σαν αξιοθέατο, και για τους δημοσιογράφους, που τον αντιμετωπίζουν σαν είδηση. «Κανείς δεν με βοήθησε», λέει.
«Στο νησί, τάισα τον γιο μου φαγητό για σκυλιά. Εγώ έμεινα τρεις μέρες νηστικός».
Κάπου εκεί, ο Κασίμ σταμάτησε να ελπίζει στην καλοσύνη των ξένων. Οταν πια έφτασε στο Πεδίον του Αρεως, αποφάσισε να πάρει την οικογένειά του και να χαθεί στην πόλη. Τρώει στα συσσίτια, τριγυρνά όλη μέρα, και το βράδυ ζει σ’ ένα γιαπί μαζί μ’ άλλους οκτώ στο Μεταξουργείο. «Η Αθήνα δεν είναι καθόλου αυτό που νόμιζα», λέει. Ο Κασίμ στη χώρα του ήταν δάσκαλος: «Ηξερα για τους αρχαίους Ελληνες, αλλά τώρα έμαθα πολλά για τους τωρινούς Ελληνες. Οταν πήρα τηλέφωνο τον Ελληνα που θα μας περνούσε στα Σκόπια, με ρώτησε “λεφτά έχεις;”. “Μα έδωσα τα λεφτά στον φίλο σου, στα σύνορα”, του απάντησα. “Ασ’ τα αυτά. Αυτά τα πήρε το κύμα”, μου είπε. “Αμα βρεις άλλα λεφτά, ξαναπάρε με”».
Αλλη διαδρομή, ίδια μοίρα. Ο Σαΐντ απ’ τη Συρία δεν δυσκολεύτηκε να περάσει τα σύνορα για την Τουρκία. «Επειδή έχουμε πόλεμο, μας δέχονται χωρίς βίζα», λέει «κι ύστερα είναι εύκολο να φτάσεις στις ακτές της Ευρώπης». Το δύσκολο είναι να επιβιώσεις μετά. Ο Σαΐντ λέει πως περίμενε μήνες σε λίστα αναμονής μέχρι να μαζέψει χρήματα να τον περάσουν οι δουλέμποροι απ’ τη θάλασσα. Του είχαν πει πως θα μπει σ’ ένα μεγάλο πλοίο, και σε 40 λεπτά θα είναι στην Ελλάδα. Και πως γι’ αυτό κοστίζει τόσο το ταξίδι, για να είναι ασφαλές. Ο νεαρός που κάθεται δίπλα του στο παγκάκι στην πλατεία Κουμουνδούρου γελάει που τον ακούει. «Κι εσύ τους πίστεψες;» λέει και γελάει ακόμα πιο πολύ. Ο Σαΐντ κουνάει το κεφάλι – «μα δεν μπορούσα να γυρίσω και πίσω», λέει. «Πού να πάω; Στις βόμβες;».
«Θα πνιγούμε»
Ο Σαΐντ δανείστηκε απ’ όποιον ήξερε, δούλεψε στην Τουρκία, και ύστερα από μερικούς μήνες, μάζεψε επιτέλους τα χρήματα. «Πίστευα πως άξιζε τον κόπο. Πίστευα πως όλα θα πάνε καλά», λέει. Η γυναίκα του, η Λεϊλά έλεγε πως οι Ελληνες είναι καλοί και φιλόξενοι, και πως δεν μπορεί, εκείνοι θα τους δώσουν χαρτιά και βοήθεια. Ο Σαΐντ έδωσε τα λεφτά στους διακινητές, και εκείνοι τους οδήγησαν στο πλοίο, που υποτίθεται πως ήταν «απολύτως ασφαλές». Στην ακτή όμως υπήρχε μόνο ένα μπαλωμένο φουσκωτό.
Ο Σαΐντ αντέδρασε, «θα πνιγούμε» έλεγε, αλλά οι διακινητές τον απείλησαν πως αν συνεχίσει να πανικοβάλλει τους υπόλοιπους, θα τον πυροβολήσουν. Η γυναίκα του για να τον ηρεμήσει μπήκε γρήγορα στη βάρκα. «Η Λεϊλά μου είπε “ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Στην Ελλάδα θα είναι όλα πιο καλά, θα δεις”», λέει ο Σαΐντ. Κι έτσι μπήκα κι εγώ.
Στο ταξίδι δεν είχε καν κύματα. Ισως έφταιγε που σηκώθηκαν όλοι με το που είδαν τα φώτα του Λιμενικού. Οταν η βάρκα πλάγιασε, τη Λεϊλά την πήρε η θάλασσα. Ο Σαΐντ έπεσε στο νερό, αλλά δεν μπόρεσε να τη βρει και κανείς δεν έψαξε να τη βρει. «Ελληνες και Σύροι είμαστε ίδιοι», λέει ο Σαΐντ. «Καλοί και φιλόξενοι, κυρίως εάν σ’ έχουν ανάγκη».
Καθημερινή
Ο Καμπίρ λέει πως η γλώσσα που μιλάει ακόμα πιο καλά, είναι εκείνη των υπολογιστών, μόνο που το λάπτοπ του είναι κάπου στο Αφγανιστάν, κι εκείνος έχει κολλήσει στην Αθήνα. Ξέρει καλά πως το πτυχίο προγραμματιστή από τη χώρα που γεννήθηκε ίσως μοιάζει με ανέκδοτο για τους εργοδότες στην Ευρώπη. Ακόμα κι έτσι, το ταξίδι ήταν μονόδρομος γι’ αυτόν τον νεαρό απ’ την Καμπούλ.
Mέσω Facebook
«Μπήκα στο Facebook, πάτησα μια διαφήμιση ενός πρακτορείου, και ξεκίνησα», λέει όταν τον ρωτάω πώς αποφάσισε να φύγει. Ο Καμπίρ μου εξηγεί πως στο Αφγανιστάν είναι άπειρα τα πρακτορεία που στέλνουν ανθρώπους στην Ευρώπη. «Εχει διαφημίσεις παντού. Σου λένε πως είναι εύκολο άμα έχεις λεφτά, σου το παρουσιάζουν σαν ταξίδι αναψυχής. Θα μπεις στο αεροπλάνο, μια πτήση, ή ένα λεωφορείο για την Τουρκία, και μετά τα ελληνικά νησιά είναι δίπλα σου». Οταν στην πόλη σου δεν υπάρχει καμιά προοπτική επιβίωσης, είναι εύκολο να πιστέψεις σε τέτοιες υποσχέσεις. Με το που ξεκινάς, καταλαβαίνεις πως τίποτε στο ταξίδι αυτό δεν είναι εύκολο.
Ο Καμπίρ λέει πως τον είχαν διαβεβαιώσει ότι θα του έδιναν πλαστά χαρτιά, όμως δεν του τα έδωσαν ποτέ. Εως την Τουρκία έφτασε χωρίς πολύ κόπο, αλλά μετά όλα άλλαξαν. Σε μια ακτή του Αιγαίου, απ’ την τουρκική πλευρά, το εύκολο μέρος του ταξιδιού τέλειωσε. «Οταν μπήκαμε στη βάρκα κατάλαβα πως με γέλασαν, αλλά ήταν πια αργά», λέει. «Δεν υπήρχε καν διακινητής μεταναστών μαζί μας. Είχαν δείξει σ’ ένα παιδί, ένα μετανάστη πώς να πηγαίνει το πηδάλιο, του είχαν δώσει κι ένα μαχαίρι να σκίσει τη βάρκα. Είδαμε το Λιμενικό, και μετά ούτε κατάλαβα τι έγινε. Πρώτα βρέθηκα στο νερό, και μετά στο τμήμα».
Κι ύστερα, η Αθήνα. Το τηλέφωνο που του είχε δώσει στην αρχή ο διακινητής να πάρει μόλις φτάσει στην Ελλάδα, δεν λειτουργεί και με εκπλήσσει λέγοντας ξερά: «Εδώ μοιάζει να μη λειτουργεί ούτε η ίδια η Ελλάδα»... Οι άλλοι Αφγανοί που βρήκε στην Αθήνα είναι στην ίδια κατάσταση μ’ αυτόν, κι όσο για τις ελληνικές αρχές... «Το να ζητήσεις άσυλο στην Ελλάδα μοιάζει με κακό αστείο», μου λέει ο νεαρός. Στο «και τώρα τι;» που τον ρωτάω, ο Καμπίρ χαμογελά. «Πού να ξέρω τι γράφει παρακάτω η μοίρα μου;» κάνει. «Το ταξίδι ήταν ζαριά. Τι με ρωτάτε; Οταν βλέπετε κάποιον σαν εμένα να πετάει τη ζωή του στη θάλασσα, δεν το καταλαβαίνετε; Δεν υπάρχει τίποτε εκεί πίσω. Μόνο μπροστά».
Εξαθλίωση
Κάπως έτσι, άλλωστε, ξεκινούν όλοι. Ο Κασίμ απ’ το Ιράκ, που τον βρίσκω σ’ ένα στενό της Ομόνοιας, ψάχνει τρόπο να πάει στα Σκόπια, να μπει στο τρένο για τη Σερβία, κι από εκεί, σιγά σιγά, να βρει τον δρόμο για τη Σουηδία. Τον ρωτάω πώς του φαίνεται η Ελλάδα. Το πέρασμα απ’ τη θάλασσα ήταν δύσκολο, μου λέει, «αλλά ύστερα από επτά μέρες στην Κω, κατάλαβα πως υπάρχει πάντα ένα ακόμα σκαλί στην εξαθλίωση».
Μου λέει για τους νησιώτες που τον κοίταζαν καχύποπτα, για τους τουρίστες που τον έβλεπαν σαν αξιοθέατο, και για τους δημοσιογράφους, που τον αντιμετωπίζουν σαν είδηση. «Κανείς δεν με βοήθησε», λέει.
«Στο νησί, τάισα τον γιο μου φαγητό για σκυλιά. Εγώ έμεινα τρεις μέρες νηστικός».
Κάπου εκεί, ο Κασίμ σταμάτησε να ελπίζει στην καλοσύνη των ξένων. Οταν πια έφτασε στο Πεδίον του Αρεως, αποφάσισε να πάρει την οικογένειά του και να χαθεί στην πόλη. Τρώει στα συσσίτια, τριγυρνά όλη μέρα, και το βράδυ ζει σ’ ένα γιαπί μαζί μ’ άλλους οκτώ στο Μεταξουργείο. «Η Αθήνα δεν είναι καθόλου αυτό που νόμιζα», λέει. Ο Κασίμ στη χώρα του ήταν δάσκαλος: «Ηξερα για τους αρχαίους Ελληνες, αλλά τώρα έμαθα πολλά για τους τωρινούς Ελληνες. Οταν πήρα τηλέφωνο τον Ελληνα που θα μας περνούσε στα Σκόπια, με ρώτησε “λεφτά έχεις;”. “Μα έδωσα τα λεφτά στον φίλο σου, στα σύνορα”, του απάντησα. “Ασ’ τα αυτά. Αυτά τα πήρε το κύμα”, μου είπε. “Αμα βρεις άλλα λεφτά, ξαναπάρε με”».
Αλλη διαδρομή, ίδια μοίρα. Ο Σαΐντ απ’ τη Συρία δεν δυσκολεύτηκε να περάσει τα σύνορα για την Τουρκία. «Επειδή έχουμε πόλεμο, μας δέχονται χωρίς βίζα», λέει «κι ύστερα είναι εύκολο να φτάσεις στις ακτές της Ευρώπης». Το δύσκολο είναι να επιβιώσεις μετά. Ο Σαΐντ λέει πως περίμενε μήνες σε λίστα αναμονής μέχρι να μαζέψει χρήματα να τον περάσουν οι δουλέμποροι απ’ τη θάλασσα. Του είχαν πει πως θα μπει σ’ ένα μεγάλο πλοίο, και σε 40 λεπτά θα είναι στην Ελλάδα. Και πως γι’ αυτό κοστίζει τόσο το ταξίδι, για να είναι ασφαλές. Ο νεαρός που κάθεται δίπλα του στο παγκάκι στην πλατεία Κουμουνδούρου γελάει που τον ακούει. «Κι εσύ τους πίστεψες;» λέει και γελάει ακόμα πιο πολύ. Ο Σαΐντ κουνάει το κεφάλι – «μα δεν μπορούσα να γυρίσω και πίσω», λέει. «Πού να πάω; Στις βόμβες;».
«Θα πνιγούμε»
Ο Σαΐντ δανείστηκε απ’ όποιον ήξερε, δούλεψε στην Τουρκία, και ύστερα από μερικούς μήνες, μάζεψε επιτέλους τα χρήματα. «Πίστευα πως άξιζε τον κόπο. Πίστευα πως όλα θα πάνε καλά», λέει. Η γυναίκα του, η Λεϊλά έλεγε πως οι Ελληνες είναι καλοί και φιλόξενοι, και πως δεν μπορεί, εκείνοι θα τους δώσουν χαρτιά και βοήθεια. Ο Σαΐντ έδωσε τα λεφτά στους διακινητές, και εκείνοι τους οδήγησαν στο πλοίο, που υποτίθεται πως ήταν «απολύτως ασφαλές». Στην ακτή όμως υπήρχε μόνο ένα μπαλωμένο φουσκωτό.
Ο Σαΐντ αντέδρασε, «θα πνιγούμε» έλεγε, αλλά οι διακινητές τον απείλησαν πως αν συνεχίσει να πανικοβάλλει τους υπόλοιπους, θα τον πυροβολήσουν. Η γυναίκα του για να τον ηρεμήσει μπήκε γρήγορα στη βάρκα. «Η Λεϊλά μου είπε “ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Στην Ελλάδα θα είναι όλα πιο καλά, θα δεις”», λέει ο Σαΐντ. Κι έτσι μπήκα κι εγώ.
Στο ταξίδι δεν είχε καν κύματα. Ισως έφταιγε που σηκώθηκαν όλοι με το που είδαν τα φώτα του Λιμενικού. Οταν η βάρκα πλάγιασε, τη Λεϊλά την πήρε η θάλασσα. Ο Σαΐντ έπεσε στο νερό, αλλά δεν μπόρεσε να τη βρει και κανείς δεν έψαξε να τη βρει. «Ελληνες και Σύροι είμαστε ίδιοι», λέει ο Σαΐντ. «Καλοί και φιλόξενοι, κυρίως εάν σ’ έχουν ανάγκη».
Καθημερινή
Λέει ότι τηλεφώνησε σε κάποιον Έλληνα που θα τον περνούσε στα Σκόπια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το ερεύνησε κανείς;
Ασχολήθηκε κάποιος μεγαλόσχημος εισαγγελέας να παραγγείλει διεξαγωγή έρευνας μπας και βρεθεί αυτός ο αλήτης ή οποιοσδήποτε από το κύκλωμα;
Ασφαλώς όχι!
Καταπιάνονται με την υπηρεσιακή κυβέρνηση και με την προκαταρκτική εις βάρος του Βαρουφακη(;).
Παρακαλώ κύριε Σημαιοφορίδη μην εξάπτεσθε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανόνας 1ος: ποτέ κανείς από αυτούς δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο που θα είναι καταχωρημένο στο όνομά του, πχ 6978123123 = Ελληναρόπουλος, αλλά ανήκει πάντοτε σε κάποιον Αχμέτ ή Σιχ ή Αμπντουλ ή πάλι είναι σύνδεση τηλεφωνική Βουλγαρίας, Ουκρανίας, Σκοπίων και λειτουργεί με περιαγωγή στην Ελλάδα.
Κανόνας 2ος: τα νούμερα αλλάζουν διαρκώς κάθε λίγες ημέρες ή εβδομάδες ή μετά από κάθε επιχείρηση, τους πέρασα αυτούς από τα σύνορα ή τους πήγα στα σύνορα, τώρα αλλάζω νούμερο.
Κανόνας 3ος: Χρησιμοποιώ ταυτόχρονα δεκάδες νούμερα, είχα πιάσει κάποτε ένα καλό παιδί και του κατέσχεσα περίπου σαράντα κινητά, τα περισσότερα με δύο υποδοχές sim, τα οποία είχαν και αρίθμηση απ' έξω (1,2,3,4 ...) ώστε να μην τα μπερδεύει.
Κανόνας 4ος: Ακόμη και να έχει η Υπηρεσία το σωστό νούμερο και να ξέρει ότι το νταραβέρι γίνεται μέσω της τάδε σύνδεσης, για να βγει άκρη χρειάζονται μήνες (δεν θέλω να μπω σε άλλες λεπτομέρειες), με αμφίβολο πάντοτε αποτέλεσμα για πολλούς λόγους.
Κανόνας 5ος: δεν γράφεται.
Λυπάμαι που το ομολογώ, αλλά έχει χαθεί κάθε έλεγχος, η χώρα είναι στον αυτόματο πιλότο ή μάλλον να είμαι ακριβής μόνο ο Θεός μπορεί να βάλει το χέρι του ή και το πόδι του. Δεν φυγοπονώ (τα έχω ζήσει από πρώτο χέρι και τα έδωσα όλα), αλλά ας είμαστε ρεαλιστές και όχι αιθεροβάμονες. Ας αναγνωρίσουμε πρώτα το πρόβλημα, ώστε να δώσουμε και λύση (μακάρι αλλά...)
Χαίρετε
Αντώνιε,
Διαγραφήόσα αναφέρεις είνα εν μέρει έτσι.
ΌΜΩΣ, παρά το γεγονός ότι το πιθανότερο είναι τα κινητά αυτά να είναι "μαύρα" υπάρχει η δυνατότητα να ελεγχθεί και ο βασικός αριθμός (χρήστης, κάτοχος κ.λπ., όπως γνωρίζεις), αλλά και οι αριθμοί που επικοινωνούν με τον αριθμό αυτό ή με άλλους ύποπτους αριθμούς.
Αρκετές Υπηρεσίες έχουν συντάξει διαβιβαστικά, ύστερα από ενδελεχή προανάκριση, τα οποία έχουν σταθεί ως βάσιμα στα Δικαστήρια, με τον τρόπο αυτόν.
Δηλαδή, με πλήρη έλεγχο όλων των αριθμών που δραστηριοποιούνται λίγο πριν ή κατά το χρόνο τελέσεως του αδικήματος.
Κι έτσι, κάτι μπορεί να βρεθεί.
Σε κάθε περίπτωση, είναι προτιμότερο να ερευήσεις με όλα τα μέσα κι ας μη βρεθεί τίποτε, παρά να αδρανήσεις. Ιδίως, για το υπ' αριθ. 1 σε σπουδαιότητα εθνικό ζήτημα.
Πάντως, αν διέταζε κάποιος Εισαγγελέας προκαταρκτική εξέταση ή προανάκριση και διοχετευόταν και στα ΜΜΕ και γινόταν θόρυβος, μπορεί τα αποτελέσματά να ήταν ισχνά, αλλά θα υπήρχαν.
Τώρα, ανενόχλητοι αφήνονται να εγκληματούν αυτοί οι αλήτες.
Εκτός από τον Θεό, πρέπει να βάλουμε κι εμείς το χέρι μας, τουλάχιστον οι αρμόδιες προς τούτο υπηρεσίες, διωκτικές και μη.
Διακρίνω την καλή ανησυχία ενός Έλληνα και τον πόνο του για την κατάντια της πατρίδας μας.
ΔιαγραφήΣε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ με την αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό και λοιπές ομοειδείς συμπεριφορές, αλλά "πληροφορίες" τέτοιου είδους οι αρμόδιες Υπηρεσίες έχουν στα χέρια τους χιλιάδες.
Επειδή, υποψιάζομαι ότι δεν έχετε προσωπική εμπειρία με το αντικείμενο, ας μου επιτρέψετε να συμπληρώσω τα εξής:
1) ακόμη και αν πραγματοποιούνταν οι ενέργειες που θεωρείτε ότι θα έφερναν κάποιο αποτέλεσμα, σας εγγυώμαι ότι θα κατέληγαν κάπως έτσι: ΕΡΩΤΗΣΗ: με ποιον Έλληνα μίλησες; πότε, πως, μέσω ποιου, με ποιο τηλέφωνο έκανες ή δέχθηκες την κλήση, σε ποιον ποιούς αριθμούς κάλεσες -χρησιμοποιεί ο Έλληνας κτλ... ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΛΑΘΡΑΙΟΥ: δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, με κάποιο χρήστο........
άρα δεν θα βρισκόταν ούτε ο καταχωρημένος στην Ελλάδα χρήστης (που υπονοείτε, γιατίε προφανώς για τους άλλους δεν υπάρχει ελπίδα) -> οπότε η προκαταρκτική θα κατέληγε στον κάλαθο - ΑΡΧΕΙΟ-
2) Αντιμετώπισα πάμπολλες περιπτώσεις, που ο κόσμος ερχόταν να κάνει καταγγελίες και θεωρούσε ότι αυτά που βλέπει στην τηλεόραση (αστυνομικές σειρές, ταινίες και λοιπές αστειότητες) γίνονται και στην πραγματικότητα. δεν υπάρχουν δυστυχώς μαγικά ραβδάκια και κουμπάκια.
Παρακαλώ μη μου καταλογίσετε απαισιοδοξία, αντιθέτως η προσέγγιση μου είναι ρεαλιστικότατη και ακριβώς, λόγω ενασχόλησης με το αντικείμενο, δεν μπορώ να γράψω περισσότερα.
Σίγουρα υπάρχουν τρόποι και γίνονται πράγματα, παρόλο που δεν βγαίνουν στην τηλεόραση (άρα στις μέρες μας δεν υπάρχουν), αλλά όχι με τον τρόπο που σημειώσατε στην αρχική σας τοποθέτηση
χαίρετε
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διενεργηθεί μία τέτοια έρευνα.
ΔιαγραφήΚαι πάντως, μόνον αν ενεργήσεις μπορείς να προσβλέπεις σε αποτελέσματα, όχι όταν κάθεσαι στ' αυγά σου.
Έπειτα, η αποστολή συγκεκριμένων υπηρεσιών και λειτουργών του κράτους είναι η τήρηση της νομιμότητας και της δημόσιας τάξης που διασαλεύονται.
Επομένως, με το να μην ενεργούν αναιρούν την αποστολή τους και αυτό είναι τουλάχιστον απαράδεκτο.
Τέλος, είμαι βέβαιος ότι δεν θα κατέληγε σε έκθεση ένορκης εξέτασης μάρτυρα με αυτές τις ερωταποκρίσεις, διότι ο νόμος - αν εφαρμοστεί - προβλέπει και άλλες ειδικές ανακριτικές πράξεις.
δεν δίνω συνέχεια
Διαγραφήμόνο σας παρακαλώ αν τυχόν βρεθείτε σε παρέα που περιλαμβάνει κανέναν τίμιο (όχι από τους άλλους), που είναι στο κουρμπέτι, ασχολούνται με τη βρώμα όλη την ώρα και δεν τους βλέπει το σπίτι τους ποτέ,
μην τους πείτε τα ίδια με τον ίδιο τρόπο μές στα μούτρα τους, τουλάχιστον για λόγους ευγένειας
Δεν είχα σκοπό να σε θίξω και συνεκτιμώ όσα ισχυρίζεσαι, αλλά είμαι απόλυτος, διότι αυτό απαιτούν οι έκτακτες συνθήκες του σήμερα.
ΔιαγραφήΑδελφικά (ή ενδεχομένως και ως υιός -δεν γνωρίζω την ηλικία σας) δεν υπάρχει παρεξήγηση, αφενός μεν γιατί η συμπεριφορά σας (τα σχόλια) είναι ευπρεπή, αφετέρου γιατί έχω τη συνείδησή μου απολύτως ήσυχη.
Διαγραφήεννοώ ότι δεν δίνω συνέχεια, γιατί δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Η τοποθέτησή μου αφορούσε πρακτικά γεγονότα και αξιολόγησή τους λόγω συναφούς εμπειρίας, με κριτήριο το τι είναι εφικτό. Και κατ' επέκταση υπό το συγκεκριμένο πρίσμα, το τι είναι δυνατόν να γίνει ή να μην γίνει στην περίπτωση που αναφέρει το ανωτέρω δημοσίευμα.
Οι καταστάσεις είναι τέτοιες που πρέπει να είμαστε απόλυτοι, θα έλεγα άτεγκτοι και θα πρέπει όλοι μας να δίνουμε το 100% των δυνατοτήτων μας.
Όμως αυτό είναι διαφορετικό πράγμα, από τη σπατάλη δυνάμεων σε άστοχες ενέργειες. Υπάρχουν φιλέτα (δυνατές υποθέσεις) να ασχοληθεί ο καθένας στον τομέα του, από το να ασχολείται με ανεμόμυλους.
Να σας δώσω και δύο παράδειγματα για να είμαι πιο κατανοητός:
α) Αδούλευτος αξιωματικός βρέθηκε διοικητής στην επαρχία και νομίζοντας ότι τα ξέρει όλα, έτρεχε από εδώ και απο εκεί χωρίς λόγο, νομίζοντας ότι θα παράξει έργο, πχ του έλεγαν ότι τώρα, στο τάδε βουνό, γίνεται νταραβέρι και αυτός έτρεχε χωρίς λόγο, την ίδια ώρα που έκαναν ληστεία στην πόλη. (λανθασμένη αξιολόγηση, λόγω έλλειψεις εμπειρίας και υποτίμησης των συμβουλών των συνεργατών)
β) στην αθήνα υπάρχουν τέσσερεις πέντε μεγάλοι απατεώνες (για όσκαρ) που κονομάνε από τις ασφαλιστικές. Δεν θα σας πω ποιος έχει τη διάθεση να ασχοληθεί με την περίπτωση τους ή τι έγινε με την ανάλογη υπόθεση που βγήκε πέρυσι (μάρτιος 2014) και που βρίσκεται σήμερα.
Δεν θα ήταν προτιμότερο σε πρώτη φάση να γίνουν δύο διορθωτικές - απλούστατες κινήσεις (δεν είναι ο χώρος κατάλληλος να το εξειδικεύσω), ώστε να κλείσουν οι σχετικές τρύπες της ασφαλιστικής αγοράς, τις οποίες εκμεταλλεύονται οι ως άνω απατεώνες και κονομάνε; ώστε η λερναία ύδρα να μην ξαναβγάλει κεφάλια;
και ενδεχομένως για παραδειγματισμό να χτυπήσουμε μια - δυό περιπτώσεις (μιλάμε για 6-12 μήνες σκληρής δουλειάς κάθε εγκληματική ομάδα)
νομίζω είμαι σαφής
γειά σας και χαρά σας.