Ο Τσίπρας αντιμετωπίζει τα ψυχολογικά του μέσω των εκλογών

Στέφανος Κασιμάτης

Αν δεν ήταν ο Τσίπρας, αλλά κάποιος άλλος χωρίς το απύθμενο θράσος του, θα ήταν αξιολύπητος. «Επί δεκαεπτά ώρες εκείνοι με πίεζαν για μέτρα, δεν τους πίεζα εγώ». Το είπε σε προεκλογική ομιλία του στην Κρήτη, με τον σκοπό προφανώς να χτυπήσει κάποια ευαίσθητη χορδή στις ψυχές των ευσυγκίνητων Κρητών. Δεν φαίνεται όμως να αντιλαμβάνεται ότι, με τέτοιου είδους επιχειρήματα, το μόνο που πετυχαίνει είναι να υπενθυμίζει την αποτυχία της επτάμηνης «τετραετίας» του.
Ψηφίστε με, μας λέει με άλλα λόγια, επειδή υπέκυψα σε κάτι που δεν ήθελα. Για τους πάσχοντες από τη νόσο του μαρξισμού, που εδώ θεωρείται θρησκεία, ένα τόσο αστείο επιχείρημα ενδέχεται να έχει κάποια αξία, καθώς παραπέμπει στην έννοια του μαρτυρίου, που είναι σεβαστή στις περισσότερες θρησκείες και στη μαρξιστική. Για τους άλλους, όμως, ποια ισχύ μπορεί να έχει; Πολύ περισσότερο δε, όταν ο ίδιος άνθρωπος, στις ίδιες ομιλίες δηλώνει ότι «η χώρα θα καταστρεφόταν» αν ο ίδιος δεν κατέληγε σε συμφωνία με τους εταίρους.

Βάλτε τη μία δήλωση δίπλα στην άλλη και η σύγχυση που ενσπείρει ο Τσίπρας με την προεκλογική φλυαρία του τελειούται: υπέγραψα κάτι το οποίο απεχθανόμουν και το καθύβριζα νυχθημερόν, αλλά χωρίς αυτό το τρισκατάρατο η χώρα θα καταστρεφόταν. Πώς γίνεται να αποστρέφεσαι με τέτοιο πάθος την πραγματικότητα και την ίδια ώρα να θεωρείς σωτηρία την υποταγή σε αυτήν δεν το καταλαβαίνω. Πώς γίνεται, δηλαδή, καταστροφή και σωτηρία να ταυτίζονται στην αντίληψή του; Αυτό που φοβάμαι, ωστόσο, είναι ότι μια αμφιθυμία αυτού του χαρακτήρα ενδέχεται να είναι η πηγή σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων σε οποιονδήποτε τη βιώνει. Και, αν ήταν καλλιτέχνης, ίσως αυτό δεν θα πείραζε και τόσο, διότι η αμφιθυμία του μπορεί να έβρισκε διέξοδο στη δημιουργικότητα. Είναι όμως πολιτικός και στη δουλειά αυτή ―εφόσον θέλεις να την κάνεις σωστά― είναι απαραίτητη η καθαρή εικόνα της πραγματικότητας και οι καθαροί στόχοι.

Προσφάτως, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης αναφέρθηκε στην «αριστερή μελαγχολία» (που είναι ένα σύμπτωμα του ναρκισσιστικού συνδρόμου της Αριστεράς). Θα ήταν ακριβέστερος, όμως, αν είχε μιλήσει για αριστερή μιζέρια ― για να μην πω τίποτε βαρύτερο. Διότι αυτό που προσπαθεί να πει με όσα παράλογα και αντιφατικά ξεφουρνίζει στις ομιλίες του συμπυκνώνονται σε δύο λέξεις: λυπηθείτε με. Ο Τσίπρας, δηλαδή, ουσιαστικά χτίζει όλη την προεκλογική εκστρατεία του γύρω από τα ψυχολογικά προβλήματά του. Από την πλευρά του, δικαιολογείται να το κάνει, γιατί, στην πραγματικότητα, προσπαθεί να λύσει τα ψυχολογικά του μέσω των εκλογών.

Γιατί όμως δεν έκανε ψυχανάλυση, αναρωτιέμαι. Η κυνική απάντηση λέει επειδή είναι αριστερός και ομνύει στην κοινωνική αλληλεγγύη: την ψυχανάλυση θα την πλήρωνε από την τσέπη του, ενώ τις εκλογές τις πληρώνουμε όλοι οι άλλοι. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η ψυχανάλυση θέλει χρόνο και τα αποτελέσματα δεν είναι εγγυημένα. Πάρτε την περίπτωση Μπαλτά, λ.χ., ο οποίος υποθέτω ότι πρέπει να έχει περάσει το ένα τρίτο της ζωής του ξαπλωμένος στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή και τα αποτελέσματα μπορεί να τα κρίνει ο καθένας στο πρόσωπό του...

Ηθος και εντιμότητα

Στην ομιλία που έκανε στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του νέου ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας, αναφερόμενος στα προτιμώμενα πρόσωπα για τη σύνθεση των ψηφοδελτίων, είπε τα εξής: «Κατά γενική ομολογία να είναι αριστεροί, όχι κατ’ ανάγκην γιατί έχουν τη σφραγίδα της Αριστεράς, αλλά γιατί είναι αριστεροί σε επίπεδο ηθικής, εντιμότητας, ικανότητας, αξιοσύνης». Επομένως, ο Αλέξης ο Μητρόπουλος, ο αγαπημένος «κύριος καθηγητής» κάποιων δημοσιογράφων, δεν έχει κανένα λόγο να αυτοκτονήσει, όπως απείλησε. Διότι, τουλάχιστον όσον αφορά το ήθος και την εντιμότητα, εμπίπτει στις προδιαγραφές του Τσίπρα...
Καθημερινή