Πώς ο ισλαμικός βόρβορος στρατολογεί νέους ανθρώπους, τους οποίους, αφού ισοπεδώνει ψυχολογικά, τους στέλνει να πεθάνουν σκορπώντας τον θάνατο. Γράφει ο Α. Παπανδρόπουλος.
Χάρη σε έναν παλιό φίλο, σπουδαίο ρεπόρτερ σε μεγάλη βελγική εφημερίδα, κατάφερα την Δευτέρα 16 Νοεμβρίου, όχι χωρίς κίνδυνο, να συναντήσω για λίγο μία συντετριμμένη μητέρα, την Φατίμα Χανεφί, της οποίας ο 20χρονος γιος Μπιλάλ ήταν ένας από τους καμικάζι που εξερράγη κοντά στο γήπεδο Σταντ ντε Φρανς, στο Παρίσι. «Είχα χάσει τα ίχνη του εδώ και τρεις μήνες», λέει η χαροκαμένη μάνα και αναγνωρίζει ότι το παιδί της είχε μπλέξει άσχημα.
«Από το φθινόπωρο του 2014, ο Μπιλάλ είχε αλλάξει. Είχε κόψει το τσιγάρο, δεν έπινε πια καθόλου αλκοόλ, είχε σταματήσει και τις τζούρες που κάπνιζε, αλλά έπαιρνε κάτι χάπια που τον έκαναν αισιόδοξο, μού έλεγε. Νήστευε επίσης μια φορά την εβδομάδα και με κάθε ευκαιρία έκανε προσευχές. Ήταν αδύνατον να μάθω με ποιους ανθρώπους σύχναζε εδώ στο Μολενμπέεκ και ποτέ δεν μού είπε πού έβρισκε κάποια χρήματα, που είχε πάντα πάνω του... Χρειάστηκαν τα γεγονότα στο περιοδικό Charlie Hebdo για να μάθω από έναν καθηγητή του στο Ινστιτούτο Ηλεκτρισμού που πήγαινε ότι ήταν έντονα πολιτικοποιημένος, εριστικός και επιθετικός με τους συμμαθητές του και με πολύ περίεργες αντιλήψεις για την ζωή και τον θάνατο... Εγώ δεν μπορούσα να τον παρακολουθήσω. Είχα χάσει τον άντρα μου πριν έξι χρόνια και έπρεπε να μεγαλώσω άλλα τέσσερα παιδιά. Αν και έχουμε την γαλλική υπηκοότητα, ζούσαμε στο Βέλγιο τα οκτώ τελευταία χρόνια, όπου η ζωή είναι πιο εύκολη και πιο φτηνή σε σύγκριση με την Γαλλία.
Για τη συνέχεια Euro2Day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.