17/5/16

Κώστας Κόλμερ: Η αποτυχία του ευρώ και η ελπιδοφόρα προοπτική της δραχμής

Του Κώστα Κόλμερ*, 31 Ιαν 2016                        (Επανάληψη ανάρτησης της 1/2/2016)
Ως νέος ΄Αμλετ , ο ΄Ελλην ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει στις  εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου μεταξύ μνημονικών και αντιμνημονικών κομμάτων. Δηλ. εν τελική αναλύσει , «να μπή κανείς ή να μη μπή» (στην δραχμή) δοθέντος ότι η ενδεχομένη αποδοκιμασία των ευρωφίλων κομμάτων σημαίνει αυτομάτως χρεοκοπία και επάνοδο εις κάποιου είδους εγχώριο νόμισμα. 
Το δίλημμα ,εν τούτοις , δραχμή ή ευρώ είναι παραπειστικόν. Απλοποιεί μία σύνθετη υπόθεσιν: Εάν συμφέρει την ανάπτυξι της οικονομίας (ΑΕΠ) η χρήσι ξένου νομίσματος και δανεικών διά την αποτροπή  της χρεοκοπίας και όχι διά επενδύσεις ή εάν την εξυπηρετεί η επάνοδος στην εθνική νομισματική πολιτική και η αναστολή εξυπηρετήσεως του άλλως αδιατηρήτου δημοσίου χρέους οπότε η εισροή ιδιωτικού επενδυτικού κεφαλαίου και η ενίσχυσι των εξαγωγών δύνανται ν’ αυξήσουν υ γ ι ώ ς το ΑΕΠ και να μειώσουν την ανεργία.

Η παρελθούσα συμπεριφορά του ευρώ και η μεταπολεμική εμπειρία της δραχμής είναι ένας ασφαλής οδηγός της προτιμήσεως του ενός ή του άλλου νομίσματος, ενώ η οικονομική ανάπτυξις  είναι το επιδιωκόμενο μέσον , δια την καταπολέμησι της ανεργίας ,που υποσκάπτει τα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας και δημογραφίας.
Η απόφασι παραμένει πολιτική επιλογή και υπ’αυτή την έννοια δεν έχει τόση σημασία ποίο κόμμα θα κερδίσει τις προσεχείς εκλογές αλλά υπό ποίαν μορφή του πολιτεύματος θα εφαρμόσει την μία ή την ετέρα λύσιν. Είναι προφανές ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα αδυνατεί να εφαρμόσει ακόμη και τα προαπαιτούμενα της ευρωχρηματοδοτήσεως του χρέους ενώ εκφράζονται ζωηρές αμφιβολίες  εάν  μία αριστερή κυβέρνησι δύναται να διαχειρισθή την νέα δραχμή , υπό την πίεσι του λεγομένου «πολιτικού κόστους» (πχ. η φορολόγησι των αγροτών) και της διευρύνσεως του δημοσίου (Σοβιετικό μοντέλο) στην οικονομία.
Η αποτυχία του ευρώ.
Όταν το 2002 κυκλοφόρησε το ευρώ (ίσο περίπου με 2 Γερμανικά μάρκα ) ,η Ελληνική οικονομία διήρχετο μίαν περίοδο σταθερότητος και σχετικής αναπτύξεως , αποτέλεσμα δύο υποτιμήσεων της δραχμής επί ΠΑΣΟΚ.Ο πληθωρισμός ήταν ανεκτός και η ανεργία υπό έλεγχο  ,παρά το αντιεπιχειρηματικό πνεύμα των… σοσιαληστρικών κυβερνήσεων μετά το 1974 (βλ.άρθρ. 106 του Καραμανλικού συντάγματος που δημεύει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις χωρίς αποζημίωσι)
Η επιλογή  του ευρώ υπήρξε μία καθαρώς πολιτική πράξι που δεν είχε καμμία απολύτως σχέσι με την οικονομική πραγματικότητα. Εστηρίζετο εις μαγειρευμένα στατιστικά στοιχεία και ανταλλαγές επιτοκίων (swap) ,διά την απόκρυψι του δημοσίου χρέους , από την οποία απόκρυψι η μεσολαβήσασα Γκόλντμαν Ζαξ έβγαλε μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων δολλαρίων κέρδος και ο τότε πρωθυπουργός Κ.Σημίτης επεδείκνυε  τα πρώτα ευρωνομίσματα λίαν υπερηφάνως στον Αμερικανό πρόεδρο Τζώρτζ Μπούς , ο ποίος απορούσε με το μέγεθος της εθελοδουλίας των γραικύλων.
Το ευρώ προεκάλεσε τρομακτικές παρενέργειες ειδικώς στην Ελλάδα : από της βαθείας μεταβολής της αντιλήψεως περί των τιμών στην αγορά (Price perception ,  λόγω  διαστολής της πιστωτικής επέκτασης) μέχρις  αφανών εκ πρώτης όψεως αλλ’ λίαν οδυνηρών αποτελεσμάτων διά τον ΄Ελληνα παραγωγό ,καταναλωτή και φορολογούμενο (εξ αιτίας του αφειδούς δανεισμού του δημοσίου στο εξωτερικό και της εν συνεχεία αγρίας φορολογίας των δια των τριών μνημονίων). 
Το γενικό επίπεδο των τιμών  του ευρώ υπερδιπλασιάσθη στην Ελλάδα  απ’ την αύξησι της συνολικής ζητήσεως που παρέσχεν η ανεξέλεκτη Τραπεζική χρηματοδότησι .Ο Ελληνικός πληθωρισμό  απεκρύβη απ’ την κρατικοδίαιτη στατιστική υπηρεσία και η απώλεια ανταγωνιστικότητος έφθειρε συν τω χρόνω την συγκρισιμότητα της Ελληνικής παραγωγής με τις συναγωνίστριες χώρες στην διεθνή αγορά (ακόμη και στον Τουρισμόν όπου η χώρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα) ενώ ο γνωστός στην εφορία φορολογούμενος… εκληθη να επωμισθή το τεράστιο δημόσιο χρέος που το 2014 υπερέβη το 172% του ΑΕΠ ενώ η παραδοσιακή φοροδιαφυγή έλαβε κολοσσιαίες διαστάσεις.
Τ’ αποτελέσματα της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής του ευρώ , η οποία βασικώς εξυπηρέτει την Γερμανία , που εξήγαγε την ανεργία της στο Ευρωπαϊκό νότο ,εφάνησαν στην χώρα μας πολύ ενωρίτερον της διεθνούς κρίσεως του 2008.
Η οικονομική ανάπτυξι , που αρχικώς είχε επιτυχυνθή λόγω της διοργανώσεως του Ολυμπιακών Παιγνίων (Olympic Games) το 2004, επεβραδύνθη ταχέως μέχρις εκμηδενήσεως το επόμενον έτος. Από του 2009 άρχισε μία πρωτοφανής ύφεσι να πλήττει την Ελληνική οικονομία με απώλεια συνολικώς μέχρις σήμερον του 40% του διαθεσίμου εισοδήματος και την ανεργία να πλησιάζει το τρίτο του ενεργού πληθυσμού (το άλλο 1/3 «ασχολείται» στο …δημόσιον λόγω πελατειακών σχέσεων των κομμάτων της κοινο-βολευτικής δημο-ακρατίας).
Η αδυναμία  εξυπηρετήσεως του δημοσίου χρέους έφερε το 2012 τα  Τρωηκά μνημόνια και το ΔΝΤ με τιμωρητική ουσιαστικώς διάθεσι και όχι με αναπτυξιακή προοπτική .Το μοιραίον λάθος επέτεινε την φθοροποιό δράσι του ξένου νομίσματος εις όλους τους τομείς της Ελληνικής οικονομίας σύν της προσελκύσεως δύο εκατομμυρίων λαθρομεταναστών λόγω του μετατρεψιμότητος  του ευρώ .
Η ψυχολογία της μάζης. 
-Πώς εξηγείται , εν τοιάτη περιπτώσει , η σημερινή δημοτικότης του ευρώ στην Ελληνική κοινή γνώμη;
Η απάντησι δεν είναι οικονομική αλλά της ψυχολογίας της μάζης του πληθυσμού: Αφ’ενός μεν το αίσθημα (τουλάχιστον μέχρι πρότινος) ότι οι ΄Ελληνες προήχθησαν εις …Ευρωπαίους (μαζί με τις δραχμικές καταθέσεις που μετεβλήθησαν εν μια νυκτί εις σκληρό συνάλλαγμα) αφ’ ετέρου δε η απέχθεια της μεταβολής  των συνηθειών και η πνευματική ραστώνη της ακαδημαϊκής κοινότητος , μαζί με την συνεχή κινδυνολογία των μαζικών μέσων …παραπληροφορήσεως , επέτρεψαν τον σχηματισμό ενός λαϊκού ερείσματος υπέρ του ευρωπαϊκού νομίσματος .
Εν τούτοις , το λαϊκό ρεύμα του ευρώ ήδη εξασθενεί όχι μόνον στους ριζοσπάστες οπαδούς (το τρίτο κόμμα είναι αντιμνημονικό) αλλά και διά πολλούς συντηρητικούς ψηφοφόρους που έχουν εθνική συνείδησι και καλούνται να πληρώσουν υπερόγκους φόρους. Τα Capital controls , το κλείσιμο και η κεφαλαιακή εξάχνωσι των Τραπεζών (που υπολειτουργούν επί 8 εβδομάδες !), τα αναλήψιμα 420 ευρώ ανά καταθέτη εβδομαδιαίως και  οι νέοι φόροι (+25%) του τρίτου μνημονίου αραιώνουν τους οπαδούς του ευρώ. Η αγωνία  μεταφέρεται τώρα στον Αλέξη Τσίπρα μήπως και δεν προλάβει τις εκλογές προτού επιπέσουν τα νέα εκκαθαριστικά της εφορίας επί της κεφαλής των ψηφοφόρων.
Εάν ‘όμως ο ΣΥΡΙΖΑ περιοριστεί στις 120 έδρες στην Βουλή , η πιθανότης επιστροφής στην δραχμή θα ενισχυθή όχι μόνον δι’εκείνους που έχουν μνήμη αλλά και δι’ όσους την απεχθάνονται ως όψιμοι «Ευρωπαίοι».
Στην εποχή της Δραχμής
Αντιθέτως προς την ευρωμνημονική , η εποχή της δραχμής εχαρακτηρίζετο από χαμηλή φορολογία , αύξησι της απασχολήσεως , δυναμική άνοδο των εξαγωγών στα Βαλκάνια , σταθερότητα και εξωστρέφεια του Τραπεζικού συστήματος και ευέλικτη συναλλαγματική πολιτική για τον Τουρισμό και την  ναυτιλία , που εκάλυπταν το 40% του ΑΕΠ ενώ σήμερα μόλις το 25%. 
Ως συνέπεια της ευελίκτου συναλλαγματικής πολιτικής της Τραπέζης της Ελλάδος προ του 1998, χιλιάδες νέες θέσεις μονίμου απασχολήσεως δημιουργήθησαν από  εφοπλιστικές ,νεοπαγείς και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στην χώρα. Η δραχμή είχε διεθνοποιηθή και μάλιστα ανατιμηθή στα Βαλκάνια.Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών εκαλύπτοντο με «εξισορροπητικό δανεισμό» του μακαρίτου Ζολώτα 350-400 εκατομ. δολλάρίων  ετησίως και το δημόσιον χρέος ήταν κάτω του 60% του ΑΕΠ.
Το 2002 , με δημόσιον χρέος εις ευρώ άνω του 100% του ΑΕΠ, τίποτε δεν εδικαιολόγει την εγκατάληψι της δραχμής παρά μόνον η δολία προαίρεσι της κυβερνήσεως Σημίτη , η οποία  ενήχετο και στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου.  Δι’ ενός άλματος εις τα πρόσω  ,ο  Κ. Σημίτης («καθ’εξιν συνωμότης» κατά τον προφητάνακτα του ΠαΣοΚ) προσεπάθησε να αποσείσει το αμαρτωλό παρελθόν του ΠαΣοΚ και με την υπογραφείσα συμφωνία Σένγκεν , να εξυπηρετήσει τα Γερμανικά συμφέροντα. 
Η εν συνεχεία  συμφωνία του Δουβλίνου  μετέβαλε την χώρα  εις χωματερή ανθρώπων ήδη από του 2003 ,όταν άρχισε να δέχεται ελευθέρως ξένους εργάτες και εν συνεχεία τους λαθρομετανάστες από την… «ηνωμένη Ευρώπη»! Όταν ο πρωθυπουργός Σημίτης όλως αντισυνταγματικώς παρέδωσε το «δακτυλίδι της εξουσίας» στον αιωνίως αιθεροβάμωνα «πρόεδρο» Γιώργο Α. Παπανδρέου («Λεφτά υπάρχουν» 2010 και «Κίνημα» το 2015) άρχισε η επιτάχυνσι του εκλογικού κύκλου που παρέλυσε την δημοσία διοίκησι και την χώρα με 13 ψηφοθηρίες από του 2009.
Υπάρχει βάσιμος υποψία ότι εάν το 2010 η χώρα είχε επανέλθη  στο εθνικό νόμισμα πολλά από τα σημερινά δεινά θα είχαν αποφευχθή και θα ευρίσκετο εις τροχιάν αναπτύξεως με  αναπόφευκτη την αναδιάρθρωσι του δημοσίου χρέους που είναι εξ ορισμού αδιατήρητο (ΔΝΤ). Αλλ’ απέλειπεν το πολιτικόν θάρρος και η γνώσις.
Με την εμμονή μέσα στην ευρωζώνη απωλέσθησαν 5 έτη αναπτύξεως και εξυγιάνσεως της οικονομίας  στα οποία έρχονται τώρα να προστεθούν αλλά τρία , υφεσιακά της συμφωνίας του Ιούλιου (17) Τσίπρα-Μέρκελ. Το ΑΕΠ θα μειωθή εφέτος 3% και Κύριος οίδεν πόσο του χρόνου. Η επανάληψις του πειράματος λιτότητος ουδένα εδίδαξε – ούτε τους οικονομολόγους του ΔΝΤ! 
Είναι εν τούτοις γνωστόν από την Φυσική ότι το ίδιο πείραμα με τα ίδια συστατικά δεν μπορεί να επιφέρει διαφορετικό αποτέλεσμα. Η οικονομική ανάπτυξι της Ελλάδος  μέσα στο ευρώ είναι ματαιοπονία. Η αναζήτησι εναλλακτικού νομίσματος είναι ζήτημα χρόνου όχι πολιτικής επιλογής.
Το πολιτικό πρόβλημα
Παρά ταύτα το ζήτημα της υιοθεσίας δραχμής μετατίθεται από το οικονομικό στο πολιτικό πεδίο. Με κοινο-βολευτικές κυβερνήσεις χαμηλής ισχύος και 300 «βολευτές» στο α-βούλιο , τελείως ανευθύνους (222 εψήφισαν το τελευταίο μνημόνιο άνευ αναγνώσεως του) είναι ηλίου φαϊνώτερον ότι ο πληθωρισμός θα καλπάσει με την δραχμή. Πολύ ενωρίτερον οι οίκοι πιστωτικής ανυποληψίας MOODY’S , S+P , FITCH θα έχουν υποτιμήσει την Ελλάδα κάτω του σημερινού CC. Οπότε κάθε αξιοπιστία θα έχει χαθή.
Το εθνικό νόμισμα «θέλει –όχι- τον Γερμανό του» αλλά ένα ενάρετο και κυρίως αποτελεσματικό πολιτικό καθεστώς ,χωρίς συχνές προσφυγές στις κάλπες που αποδιοργανώνουν της οικονομική ζωή. Ένα τέτοιο είναι της Προεδρικής δημοκρατίας , με σαφή διάκρισι των τριών εξουσιών. Η εκτελεστική υπό 5ετή πρόεδρον ,εκλεγόμενο εις δύο Κυριακάς μεταξύ των δύο επικρατεστέρων στην πρώτη Κυριακή και με ολιγομελή κυβέρνησι. Το νομοθετικό σώμα 150 αντιπροσώπων ανανεουμένων ανά διετίαν δεν ανατρέπει την κυβέρνησι εις περίπτωσιν απορρίψεως νομοθετήματος. Με την  δυνατότητα δημοψηφισμάτων δια της απ’ευθείας προσφυγή στον λαό και με την δικαιοσύνη και τις νομισματικές αρχές πλήρως ανεξάρτητες,  είναι μάλλον βέβαιον ότι το νέο δραχμικό καθεστώς θα είναι σταθερό. Κίνδυνος πληθωρισμού με ύφεσι 30% υπάρχει μόνο διά  τους αγνωστικιστάς της Οικονομικής – καθηγητάς και Κουϊσλινγκς
Το βασικό πλεονέκτημα του εθνικού νομίσματος είναι ότι εξασφαλίζει την ρευστότητα του Τραπεζικού συστήματος και συνδυάζει την εισοδηματική πολιτική με την τιμή του συναλλάγματος ,μείον τις αυτόνομες εισροές κεφαλαίου.
Η Ελλάς δεν έχει ανάγκη ξένου δανεισμού εάν χρησιμοποιήσει τα κεφάλαια των Ελλήνων στο εξωτερικό και τον δημόσιο πλούτο αντί να τον εκχωρήσει στο German Looting  ( Market Watch 25.8) θα χρηματοδοτήσει την ανάπτυξι .Μπορεί να εκχωρήσει στο ιδιωτικό μανατζμεντ το 1/5 της δημοσίας περιουσίας και να εισπράξει 20 δις. εις διαστημα 2 ετών παρακρατώντας το 51% των Κοινοπρακτικών Εταιριών του δημοσίου , χωρίς εξωτερικό δανεισμό.
Η προσέλκυσι ιδιωτικών κεφαλαίων απαιτεί χαμηλή , σταθερή-αμετάβλητη- φορολογία και σοβαρή-αποτελεσματική κυβέρνησιν. Όχι καραγκιόζηδες στα υπουργεία (κι’αυτά όχι περισσότερα από 7 έως 8) και όχι στρατιές υπαλλήλων στο δημόσιον .Οι 800.000 δημ.υπάλληλοι πρέπει ν’αξιολογηθούν πλήρως από πλευράς αποδόσεως και ο αριθμός των να μειωθή δραστικώς συν τω χρόνω κι’ οι αρμοδιότητες του κράτους-δυνάστη  να περιορισθούν εις αυστηρώς κατασταλτικές και όχι προληπτικές παρεμβάσεις (δεκάδες οι υπογραφές και τ’απαιτούμενα πιστοποιητικά που ζητούνται διά την σύστασιν ανωνύμου εταιρίας ,την οποία ο Αντώνης Σαμαράς -όχι ο ΣΥΡΙΖΑ- μετέβαλε εις «ομόρρυθμο» με απεριόριστη ευθύνη των… μετόχων!).
Απομένει το δημόσιον χρέος που είναι άνω των 500 δις. ευρώ. Μετακυλισθησόμενο το χρέος με 1% ετησίως επί 50 χρόνια –οπότε η παρούσα εξυπηρέτησι περιορίζεται  στα 5 δις. ετησίως - όσο το επιτρεπόμενο  πρωτογενές πλεόνασμα , μπορεί να πληρωθή στο τέλος. Οπότε η Ελλάς δεν γίνεται χρεοκόπος ως η Γερμανία που δεν πλήρωσε δύο φορές το εξωτερικό της χρέος (1932 και 1950). 
Τούτων ούτως εχόντων , η επάνοδος στην εθνική νομισματική πολιτική με σθεναρό έλεγχο των  Τραπεζών από Νομισματική Επιτροπή (Currency Committee) , διά την έγκρισι μόνο των επωφελών πιστώσεων  προστιθεμένης , με επαναφορά των «περιθωρίων» στις εισαγωγές και με δύο προϋπολογισμούς του κράτους , τον ένα τακτικό ισοσκελισμένο και το άλλον των επενδύσεων από πιστωτικά ,εγχώρια έσοδα (ομολογιακά λαχειοφόρα 5ετή δάνεια),η Ελληνική οικονομία μπορεί να επαναλειτουργήσει ασφαλώς και αποδοτικώς δια εξαλείψει την ανεργία , πράγμα βεβαίως ουδόλως εύκολον μετά την καταστροφή της Ελληνικής ιδιωτικής επιχείρησης ελέω ευρώ και Γερμανών.
Έσχατον είναι ένα μακροπρόθεσμο μέτρον: η αλλαγή νοοτροπίας του λαού που πρέπει να αγαπήσει την δημιουργία του πλησίον και η  πλήρης αναμόχλευσι του εκπαιδευτικού συστήματος ,με έμφασι στην τεχνική-επαγγελματικήν εκπαίδευσι ,που θ’απαλλάξει τους νέους από τα φροντιστήρια ,τα «πτυχία» και τον διορισμό στο δημόσιο.
 Μετεκπαίδευσι χρειάζεται και το εκπαιδευτικό προσωπικό , που σήμερα είναι σχεδόν αναχρονιστικό. Η επιστροφή στα θρανία είναι υποχρεωτική στους «πολιτικούς» που για εκλογικούς λόγους, όπως ο  πρωθυπουργός «με το ωραίο χαμόγελο» , κλείνουν επιχειρήσεις.

* Σημείωση Μ.Σ.: Ο Κώστας Κόλμερ είναι  από τους κορυφαίους συντηρητικούς οικονομολόγους αναλυτές του μεταπολέμου, έγκυρος αρθρογράφος και συγγραφέας πολλών καινοτόμων βιβλίων για την ελληνικήν οικονομία, δημοσιογράφος  του οποίου η γνώμη ακουγόταν με προσοχή και σεβασμό σε όλο το πολιτικό φάσμα, σε εποχή όπου πολιτική και δημοσιογραφία εκινούντο σε άλλο ποιοτικό επίπεδο. Για τη σημερινή οικονομική καταστροφή της χώρας είχε προειδοποιήσει ήδη από της εισδοχής μας στην Ευρωζώνη, εναντίον της οποίας είχε ταχθεί και με την συγγραφή ειδικού βιβλίου του. Η έκτοτε σταθερή αντίθεσή του στην απεμπόληση της δημοσιονομικής κυριαρχίας, τον κατέστησε αποσυνάγωγο ενός συστήματος επικοινωνίας καθολικά ελεγχόμενο από την ευρώδουλη πολιτικό-οικονομική διαπλοκή.    

Εστάλη από Μ. Στυλιανού, 1.2.2016


19 σχόλια:

  1. Αυτό χρειάζεται η Ελλάδα.Μία συντηρητική επαναπροώθηση στη δραχμή εάν μας κάνουν την έξοδο από το ευρώ μονόδρομο όπως πιστεύω ότι έχουν κάνει οι Ευρωπαίοι εδώ και καιρό.Με σταδιακές και λελογισμένες μεταρρυθμίσεις ώστε να εξαλείψουμε παθογένειες παρελθόντων ετών.Το θέμα είναι όμως ότι εντός της ΕΕ ακόμα και με δικό μας νόμισμα οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν μπορούν να γίνουν με το σωστό τρόπο.Ακόμα και εντός ΕΕ είμαστε υποχρεωμένοι να πουλάμε το 50% της παραγωγής μας σε Ευρωπαίους όταν άλλες αγορές ρωσική,κινεζική αλλά και αμερικανική μπορεί να είναι πιο προσοδοφόρες.Γενικά η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ ήταν οικονομικά και εθνικά ασύμφορη και μαζί με το Βαρουφάκη,Τσίπρα πρέπει να γίνει εξεταστική και για το Σημίτη,ΠΑΣΟΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που πρέπει να γίνουν, π.χ. σοβαρό και σταθερό φορολογικό σύστημα, ελαχιστοποίηση τής γραφειοκρατίας, δραστική μείωση των φόρων και προπαντός χρηστή και σοβαρή διακυβέρνηση (γράφω ενδεικτικά ελάχιστα) μπορούν κάλλιστα να γίνουν εντός ΕΕ και €.

      >είμαστε υποχρεωμένοι να πουλάμε το 50% της παραγωγής μας σε Ευρωπαίους<

      Ποιος νόμος/κανόνας/συμφωνία το λέει αυτό; Πού το είδες αυτό; Και μην μού απαντήσεις "ψάξε το", όπως συνηθίζουν κάποιοι.

      Η είσοδος τής χώρας στην ΟΝΕ δεν ήταν απλώς ασύμφορη, αλλά καταστροφική από κάθε άποψη, αλλά η έξοδος απ' αυτήν είναι αδύνατη, χωρίς την δημιουργία παραγωγικού ιστού, ο οποίος θα απορροφήσει την ανεργία και θα αναστρέψει τον νυν καθοδικό κύκλο.

      Διαγραφή
  2. Πρός Nativist: Μά γιά νά δημιουργήσεις (επαναδημιουργήσεις) τόν παραγωγικό ιστό πρέπει να επιστρέψουμε στήν Δραχμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προφανώς, είσαι καινούριος, διότι έχω γράψει επανειλημμένως για το θέμα. Δεν μπορούμε να επιστρέψομε σ' ένα νόμισμα, το οποίο δεν έχει αντίκρυσμα. Και το αντίκρυσμα τού νομίσματος είναι ο εσωτερικός πλούτος (=> παραγωγή) μιας χώρας. Διότι διαφορετικά, πώς θα κάνομε τις εισαγωγές που χρειαζόμαστε, τόσο σε καταναλωτικά αγαθά, όσο και σε πρώτες ύλες;

      Για να δημιουργηθεί παραγωγικός ιστός, πρέπει να γίνουν επενδύσεις και για να γίνουν επενδύσεις, πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές. Συνεπώς, όπως και παραπάνω, από κει πρέπει ν' αρχίσομε, για να αντιστραφεί η φορά τού κύκλου.

      Διαγραφή
    2. Γράφεις ότι το αντίκρυσμα ενός νομίσματος είναι ο εσωτερικός πλούτος (η παραγωγή) μια χώρας. Δηλαδή, κατ’ εσέ, με το Ευρώ αυξάνεται (ή έχει αυξηθεί) η παραγωγή της χώρας, ενώ με την Δραχμή δέν μπορεί να γίνει αυτό; Πώς γίνεται αυτό; Μπορείς να το εξηγήσεις;
      Πάντως η μέχρι σήμερα εμπειρία της Ελλάδος είναι ότι η περίοδος του Ευρώ, συγκρινόμενη με την περίοδο της Δραχμής, έχει ζημιώσει την Ελληνική παραγωγή.
      Επί πλέον, αν το Ευρώ, συγκρινόμενο πάντα με την Δραχμή, είχε την ιδιότητα να αυξάνει την παραγωγή μας, τότε γιατί να πάμε στην Δραχμή. Άς μείνουμε στο Ευρώ για πάντα.

      Γράφεις ότι για να δημιουργηθεί παραγωγικός ιστός χρειάζονται επενδύσεις και για να γίνουν αυτές χρειάζονται «διαρθρωτικές αλλαγές». Άς αφήσουμε κατά μέρος το τι ακριβώς εννοείς με το «διαρθρωτικές αλλαγές» και άς υποθέσουμε ότι συμφωνούμε ώ προς αυτές, όποιες και αν είναι. Γιατί αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν μπορούν νά γίνουν με καθεστώς Δραχμής παρά μόνο με καθεστώς Ευρώ;

      Διαγραφή
    3. Δεν κατάλαβες τίποτε απ' αυτά που έγραψα.

      1) Αν διάβαζες προσεκτικά, θα έβλεπες ότι πουθενά δεν γράφω ότι με το € αυξάνεται η παραγωγή τής χώρας. Το αντίθετο μάλιστα: "Η είσοδος τής χώρας στην ΟΝΕ δεν ήταν απλώς ασύμφορη, αλλά καταστροφική από κάθε άποψη" (1 Φεβρουαρίου 2016 - 8:04 μ.μ.).

      2) Δεν έγραψα ότι με την δραχμή δεν μπορεί να αυξηθεί ο πλούτος τής χώρας, αλλά ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε δεύτερο στάδιο. Το πρώτο στάδιο είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων για ανάπτυξη (βλ. 1 Φεβρουαρίου 2016 - 8:04 μ.μ.) και μετά, αν θέλομε, η μετάβαση στην δραχμή, για να έχομε την δυνατότητα ελεγχομένης διολισθήσεως (απευκταία η υποτίμηση) και την νομισματική μας αυτονομία.

      3) Οι διαρθρωτικές εκείνες αλλαγές, που χρειάζονται για να γίνουν επενδύσεις, δεν μπορούν να γίνουν με την δραχμή, για τον απλούστατο λόγο ότι εν τω μεταξύ πρέπει να συνεχίσομε να εισάγομε, αφού δεν παράγομε και για τις εισαγωγές χρειαζόμαστε συνάλλαγμα. Πού θα το βρούμε με την δραχμή. Όμως, τα έγραψα αυτά (2 Φεβρουαρίου 2016 - 9:19 π.μ), αλλά προφανώς δεν τα κατάλαβες. Και το κακό είναι ότι με ρωτάς να σού εξηγήσω πράγματα, που σού έχω ήδη εξηγήσει. Αν δεν καταλαβαίνεις, παράτα τα.

      Διαγραφή
    4. Κατάλαβα πολύ καλά όλα όσα έγραψες. Όσο για τις εξυπνάδες «Αν δέν καταλαβαίνεις, παράτα του», αλλού αυτά, όχι σε εμένα.

      Διετύπωσα τις ερωτήσεις μου κατά τέτοιο τρόπο ώστε να σε αναγκάσω να αιτιολογήσεις τις προτάσεις σου με το να προσδιορίσεις επακριβώς τις θέσεις στις οποίες αυτές βασίζονται . Με αυτό τον τρόπο ήθελα να αποφύγω τις άσκοπες συζητήσεις για το εάν η όποια πρόταση σου υπέθετε ώς βάση το ένα ή το άλλο και αντ’ αυτού να συγκεντρωθούμε στην αξιολόγηση της θέσης αυτής καθ’ εαυτής. Μέχρι στιγμής δεν έχεις απαντήσει παρά μόνο μερικώς στα ερωτήματα πού σού έθεσα.

      Στο πλαίσιο της συζήτησης Ευρώ ή Δραχμή (ΤΩΡΑ), έγραψες ότι «Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σ' ένα νόμισμα [υπονοώντας την Δραχμή], το οποίο δεν έχει αντίκρυσμα. Και το αντίκρυσμα τού νομίσματος είναι ο εσωτερικός πλούτος (=> παραγωγή) μιας χώρας» (τά λόγια σου – 2 Φεβρουαρίου 9:19 π.μ.). Με άλλα λόγια, λές ότι υπάρχει σχέση μεταξύ νομίσματος καί παραγωγής μιάς χώρας (της Ελλάδος στην προκειμένη περίπτωση) και ότι το Ευρώ τουλάχιστον αυτή την στιγμή, είναι προτιμότερο από την Δραχμή γιατί έχει κάποιο πλεονέκτημα έναντι αυτής.

      Επειδή μερικοί, βλέποντας σχόλια σαν και τά δικά σου, μπορεί να σχηματίσουν την εντύπωση ότι το Ευρώ έχει κάποια ιδιότητα έναντι της Δραχμής πού προάγει την παραγωγή, θα ήθελα να μάθω ποιο είναι αυτό το πλεονέκτημα ΤΩΡΑ κατ’ εσέ; Αυτό προσπαθούσα να εκμαιεύσω από εσένα για να προχωρήσει η συζήτηση και σού έθεσα το εξής ερώτημα «…Γράφεις ότι το αντίκρυσμα ενός νομίσματος είναι ο εσωτερικός πλούτος (η παραγωγή) μια χώρας. Δηλαδή, κατ’ εσέ, με το Ευρώ αυξάνεται (ή έχει αυξηθεί) η παραγωγή της χώρας, ενώ με την Δραχμή δέν μπορεί να γίνει αυτό; Πώς γίνεται αυτό; Μπορείς να το εξηγήσεις;». Και εσύ τι απαντάς τώρα; Ότι δήθεν παρερμήνευσα τά γραφόμενα σου και ότι ποτέ δεν έχεις υποστηρίξει ότι το Ευρώ αυξάνει την παραγωγή μιάς χώρας. Μά το συγκεκριμένο τμήμα της ανάρτησης σου στο οποίο αναφερόμουν αυτό υπονοεί. Και συνεχίζεις «Δεν έγραψα ότι με την δραχμή δεν μπορεί να αυξηθεί ο πλούτος τής χώρας, αλλά ότι ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ [έμφασις δική μου]». Δηλαδή λές ότι ΤΩΡΑ δεν μπορεί να αυξηθεί ο πλούτος με Δραχμή, αλλά δεν ισχυρίζεσαι το ίδιο για το Ευρώ. Και ύστερα λές ότι δήθεν παρερμηνεύω τά γραφόμενα σου. Φάσκεις και αντιφάσκεις.

      Εν πάσει περιπτώσει, αφού δεν πήρα απάντηση από εσένα, θα αναγκαστώ να απαντήσω εγώ. Το Ευρώ δεν έχει απολύτως κανένα πλεονέκτημα ως προς την Δραχμή στο να δημιουργεί ή να αυξάνει την παραγωγή ή ακόμη και την παραγωγικότητα. Τουναντίον η Δραχμή υπερέχει σ’ αυτό όπως θα δούμε παρακάτω.

      Η μόνη απάντηση σου σχετική μέ τά ερωτήματα μου (και αυτή μισή) είναι ότι πρέπει να παραμείνουμε στο Ευρώ εως ότου να αναπτυχθεί (υποτίθεται) η εσωτερική μας παραγωγή και ότι σ’ αυτό το μεσοδιάστημα θα χρειαστούμε συνάλλαγμα για τις εισαγωγές μας πού μόνο το Ευρώ θα μάς παράσχει. Είμαι σίγουρος ότι αναγνωρίζεις ότι δεν έχεις το μονοπώλιο σ’ αυτό το επιχείρημα. Όλοι εκείνοι πού είναι αναφανδόν υπέρ του Ευρώ και οι οποίοι προαναγγέλλουν σεισμούς, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς εάν η Ελλάδα βγεί από το Ευρώ, όταν κάποιος τους στριμώξει να εξηγήσουν πώς θα γίνουν αυτές οι καταστροφές, τότε το μόνο επιχείρημα στο οποίο καταφεύγουν είναι αυτό.

      Διαγραφή
    5. Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτό το επιχείρημα. Αφού η σημερινή παραγωγή μας δεν μας το επιτρέπει, όπως γράφεις, που βρίσκουμε τά επί πλέον Ευρώ για να κάνουμε τις εισαγωγές πού τόσο μάς χρειάζονται, όπως ισχυρίζεσαι. Γιατί δεν πληροφορείς τους αναγνώστες ώστε να έχουν πλήρη εικόνα; Επειδή λοιπόν η απάντηση σου είναι μισή, με αναγκάζεις να απαντήσω εγώ αντί για σένα, μολονότι εγώ θα ήθελα την δική σου απάντηση. ΤΑ ΔΑΝΕΙΖΕΣΑΙ, σαν χώρα. Αυτό ίσως προσπαθείς να αποκρύψεις. Το χειρότερο όμως είναι ότι τά δανείζεσαι με άθλιους όρους. Δεν μιλάω για τά επιτόκια, αλλά για του όρους αυτών των δανείων πού είναι τά μνημόνια. Αυτοί οι άθλιοι όροι έχουν ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΙ έτσι ώστε να επιφέρουν την διάλυση της Ελλάδος. Ο κύριος μοχλός αυτών των σχεδίων ήταν ο περιορισμός της ρευστότητας. Το μέγεθος της κρίσης ήταν και είναι το άμεσο αποτέλεσμα αυτού του περιορισμού και όχι οικονομικών συνθηκών. Η Ελληνική οικονομία, με όλα τα στραβά της, είχε ένα ορισμένο επίπεδο παραγωγής το οποίο, εάν δεν είχε να αντιμετωπίσει αυτόν τον τεχνητό περιορισμό της ρευστότητος, θα ήταν υποφερτό.

      Το πιο καταστροφικό όμως είναι ότι εκτός της ανεργίας και όλων των άλλων κοινωνικών επιπτώσεων καταστρέφεται και ο παραγωγικός ιστός της χώρα. Δηλαδή γίνεται το αντίθετο από αυτό πού εσύ νομίζεις ή ισχυρίζεσαι ότι γίνεται ενόσω παραμένουμε στο Ευρώ. Αυτό είναι εύκολο να το δεί κάποιος με ένα απλό παράδειγμα στο μικροοικονομικό επίπεδο. Άς υποθέσουμε μία μικρή ή μεσαία επιχείρηση κατασκευής κουφωμάτων. Μέχρι πρίν την κρίση αυτή η επιχείρηση είχε ένα μίγμα εσωτερικών πωλήσεων και εξαγωγών. Οι εσωτερικές πωλήσεις τις επέτρεπαν να καλύπτει τά λειτουργικά της έξοδα σύν κάποιο κέρδος. Αυτό της έδινε την δυνατότητα να μπορεί να χαμηλώσει τήν κατά μονάδα τιμή του προϊόντος το οποίο προορίζετο για εξαγωγή και το οποίο της επέτρεπε να ανταγωνίζεται επιτυχώς εξαγωγείς από άλλες χώρες. Ο περιορισμός της ρευστότητος και η επακόλουθη δραματική μείωση της εσωτερικής ζήτησης όχι μόνο απλώς μείωσε το εισόδημα της εταιρίας, αλλά την κατέστησε ανίκανη να καλύψει τά λειτουργικά της έξοδα από τις εσωτερικές πωλήσεις όπως πρίν, πράγμα πού ακολούθως της στέρησε την δυνατότητα να τιμολογεί τά προϊόντα της σε ανταγωνιστική τιμή προς εξαγωγή. Το πολύ πιθανό κλείσιμο της εταιρίας, εξ αιτίας αυτών των συνθηκών, θα στερήσει την χώρα από την δυνατότητα συναλλάγματος πού τόσο λές ότι μας χρειάζεται. Επί πλέον, όταν κλείσει μία επιχείρηση, δεν είναι καθόλου εύκολο να ξανανοίξει και να επανακτήσει τις αγορές της ‘όπως πρίν. Εάν όμως είχαμε το δικό μας νόμισμα, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε, διότι δέν θά αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα τής ρευστότητος.

      Έχουν περάσει σχεδόν έξη χρόνια μέσα στο Ευρώ υπό το καθεστώς των μνημονίων. Την ερώτηση πού μπορεί κάποιος να απευθύνει σε εσένα σαν υποστηρικτή της παραμονής μας στο Ευρώ είναι αν σε αυτά τά έξη χρόνια έχει βελτιωθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Έξη χρόνια είναι αρκετά για να δείξουν την τάση των εξελίξεων. Μπορείς να απαντήσεις καταφατικά; Θα ήμουν περίεργος να το δώ. Ότι όμως και να απαντήσεις δέν αλλάζει την πραγματικότητα η οποία μας δείχνει ότι κάθε πέρυσι και καλλίτερα και ότι ο χρόνος δεν είναι μέ το μέρος μας όσο είμαστε στο Ευρώ υπό τις σημερινές συνθήκες. Η μετάβαση στην Δραχμή είναι μονόδρομος. Όσο νωρίτερα γίνει αυτό τόσο καλλίτερα για την χώρα.

      Διαγραφή
    6. Τέλος, να απαντήσω στο ερώτημα σου του πού θα βρούμε το συνάλλαγμα για τις εισαγωγές μας εάν πάμε στήν Δραχμή. Πρώτον, θα πρέπει να υπάρξει μία Ελληνική κυβέρνηση, διότι μόνο μια τέτοια κυβέρνηση θα μας πάει στήν Δραχμή, πρίν καταστραφούμε ολοσχερώς. Δεύτερον, θα ανασταλούν οι πληρωμές στους δανειστές και θα ανακοινωθεί ότι το πρόβλημα θα λυθεί μελλοντικώς με συνομιλίες όπου όλες οι παράμετροι θα εξετασθούν, δηλαδή πολεμικές αποζημιώσεις, κατοχικό δάνειο, σκάνδαλα στους δανεισμούς κλπ. Για να προλάβω τυχόν σχόλιο σου ότι έτσι θά χρεοκοπήσουμε, σε διαβεβαιώ ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί απλούστατα έχουμε ΗΔΗ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙ. Μετά από αυτά τά μέτρα, η Ελλάδα έχει αρκετό συνάλλαγμα για να εισάγει τουλάχιστον τά απόλυτα αναγκαία στην αρχή. Επί πλέον, μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό συμφωνίες με διάφορες χώρες για ανταλλαγή προϊόντων. Το Ιράν, για παράδειγμα, είναι διατεθειμένο, όπως στο παρελθόν, να μας πουλήσει πετρέλαιο με πίστωση. Αυτά στήν αρχή, γιατί πολύ σύντομα η οικονομία θα αρχίσει να κινείται μιάς καί τό πρόβλημα της ρευστότητος θα έχει επιλυθεί. Επίσης, εκ των πραγμάτων, θά υπάρξει εγχώρια παραγωγή η οποία θα αντικαταστήσει μέρος των εισαγωγών. Από το σημείο αυτό και μετά θα πρέπει να ακολουθηθούν οι κατάλληλες νομισματικές, δημοσιονομικές και επενδυτικές πολιτικές. Μέσα σε δύο χρόνια η χώρα θα έχει προσαρμοστεί πλήρως και θα είναι στον δρόμο της αναπτύξεως. Αν αυτό είχε γίνει το 2010, σήμερα η χώρα θα είχε πίσω της την σημερινή κρίση.

      Διαγραφή
    7. Όταν σού έγραψα "Αν δεν καταλαβαίνεις, παράτα τα", ήξερα τι έγραφα και ήλπιζα να ακολουθήσεις την συμβουλή μου. Αντ' αυτού, επανέρχεσαι μ' ένα σεντόνι, με το οποίο μού ζητάς -ούτε λίγο, ούτε πολύ- να σού επαναλάβω πάλι τα ίδια.

      Ρωτάς πάλι: "θα ήθελα να μάθω ποιο είναι αυτό το πλεονέκτημα ΤΩΡΑ κατ’ εσέ;" Σχόλιό μου 3 Φεβρουαρίου 2016 - 11:54 π.μ., παρ. 3.

      "Εν πάσει περιπτώσει, αφού δεν πήρα απάντηση από εσένα, θα αναγκαστώ να απαντήσω εγώ"

      Ναι, αφού νομίζεις ότι δεν πήρες απάντηση, μάλλον το καλύτερο θα ήταν να συνεχίσεις να απαντάς μοναχός σου, διότι εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να επαναλαμβάνω ξανά και ξανά τα ίδια σε κάποιον, που δεν μπορεί να καταλάβει πράγματα στοιχειώδη.

      Διαγραφή
    8. Μην στεναχωριέσαι. Δεν τά έγραψα τόσο για σένα, διότι ήξερα ότι δεν θα είχες κάτι το ουσιαστικό να πείς, αλλά για του άλλους πού διαβάζουν την ιστοσελίδα. Αυτοί θα κρίνουν.

      Διαγραφή
    9. @ Hlios
      Τα νομίσματα έχουν κάτι απο πίσω. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι κάτι απτό που ήδη υπάρχει Πχ κανόνια. Πχ συναλλαγματικά διαθέσιμα. Πχ χρυσό, Πχ γή

      ή μπορεί να είναι κάτι που εξασφαλίζει μελλοντικές ροές. Πχ πετρελαιοπηγές, Πχ σταθερό εξαγωγικό πλεόνασμα. Πχ ισχυρό κράτος που εισπράττει εξασφαλισμένα φόρους.

      Αλλιώς είναι κωλόχαρτο που θα το αλλάζουμε μεταξύ μας.

      Όπως έχει η κατάσταση για να πάμε σε δραχμή θα χρειαστούμε κάποιο δάνειο σε σκληρό νόμισμα γύρω στα 60 δις (δλδ μνημόνιο) ή θα βάλουμε σε "εγγύηση" κρατικές γαίες αξίας περίπου τόσης, 60 δις. Ή τα κοιτάσματα πετρελαίου αν έχουμε βρεί. Κι αυτό θα πρέπει να το συμφωνήσουμε με τους δανειστές γιατί τέτοιες εγγυήσεις κάτω απο το νόμισμα είναι μορφή δανεισμού.

      Βέβαια μπορούμε να τους γράψουμε και στα τέτοια μας (αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες), πάλι όμως πρέπει να τα βρούμε αυτά.

      Εμένα πάντως η πρόβλεψή μου και η υποψία μου πως έχει ήδη συμφωνηθεί) είναι πως σε 1.5 με 2 χρόνια θα πάμε όντως σε Σουμπλο-δραχμή. Με νέο δάνειο σε σκληρό νόμισμα και μνημόνιο.

      Διαγραφή
  3. Κύριε Νατιβιστ, Λυπάμαι, αλλά μεταξύ υμών και του Κώστα Κόλμερ (και του Καζάκη) στους πολιτικούς αντίποδες, και της εξάχρονης πορείας στην άβυσσο με ευρώ, φοβούμαι ότι κανένας Ν Ο Υ Ν Ε Χ Η Σ άνθρωπος δεν μπορεί να σας ακολουθήσει στην άβυσσο.
    Αλλά, επιμένω, νουνεχής. Είδος, πλέον, εν ανεπαρκεία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχετε κάποιο σοβαρό σχόλιο να κάνετε σ' αυτά που γράφω; Για ποια "εξάχρονη άβυσσο" μιλάτε; 13 χρόνια έχει η Ελλάδα το €, ως μη όφειλε. Δεν έφθασε εκεί που έφθασε μόνο λόγω €. Απλώς το τελευταίο επετάχυνε την καταστροφή.

      Διαγραφή
  4. Την αποτυχία του ευρώ την κατάλαβα.
    Την σχετική επιτυχία της δραχμής προ ευρώ (προ 2002) την κατάλαβα.
    Αυτό που ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ είναι τα πλεονεκτήματα της δραχμής μετά to ευρώ. Γιατί πρέπει να το τονίσουμε εδω, φίλοι, στην δραχμή θα γυρίσουμε, δεν θα γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, προ του 2002.

    Επίσης, πολύ μου άρεσε αυτό το 1% σταθερό για 50 χρόνια. Πρέπει να το δεχτουν βεβαίως και οι δανειστές.. Δεν θα με χάλαγε να μας το έκαναν και εντός ευρώ..
    Μ'άρεσε ακόμα και η βεβαιότητα του επαναπατρισμού των Ελληνικών καταθέσεων.

    Λοιπόν... Υπάρχουν κάποια πλεονεκτήματα της δραχμής, υπάρχουν και μειονεκτήματα. Και το χειρότερο μειονέκτημα είναι ο τρόμος του ποιός θα την διαχειριστεί. Και σίγουρα μα σίγουρα ΔΕΝ προφταίνουμε να αλλάξουμε το πολίτευμα σε προεδρευομένη δημοκρατία όπως προτείνει ο αγαπητός αρθρογράφος..

    Μιλάμε η χώρα έχει σε φάση zugswag ή κοινώς zong.

    Παιδιά. Τα διαβάζω απο την αρχή της κρίσης. Θέλω να πιστέψω. Αλλά ακόμα ΔΕΝ έχω πειστεί. Η κουβέντα περι δραχμής ΔΕΝ έχει νόημα. Είναι μια επανάληψη-φάρσα της κουβέντας μνημόνιο-αντιμνημόνιο.
    Δραχμή = Βήμα επιτόπου θα είναι, αν δεν αλλάξουν πρώτα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Αν αλλάξουν, τότε το συζητάμε, γιατί θα μπορούν και τα πλεονεκτήματά της να αναδυθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι αν ρωτήσει κάποιος τι πρέπει να αλλάξει, για αρχή, να πάψει το κράτος να συμπεριφέρεται σαν να είναι η Υψηλή Πύλη που ζητάει συνεχώς κεφαλικό φόρο, να πάψει να μπλέκεται συνεχώς στα πόδια της οικονομίας (κατι που ούτε η υψηλή πύλη δεν έκανε) και να σοβαρευτεί επιτέλους.

      Αν με κάποιο τρόπο το επιτρέψουν οι παρασιτικοί ολιγάρχες και οι συνδικαλιστές και γίνει αυτό, λέμε για τα υπόλοιπα.

      Διαγραφή
    2. .. και για να μην παρεξηγηθώ, δεν κάνω κριτική στον Κώστα Κόλμερ. Είναι αξιολογότατος οικονομικός αναλυτής. Καμία σχέση με κάτι προβεβλημένους στάρ...

      Διαγραφή
  5. Οι έντονες φραστικές επιθέσεις, δεν έχουν θέση σε μια σοβαρή συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όσο και αν εστιάζουμε στα προβλήματα τού ευρώ, τα οποία συνδέονται με πανευρωπαϊκές δομικές δυσλειτουργίες, δυστυχώς τα προβλήματα τής Ελληνικής Οικονομίας οφείλονται αποκλειστικά στην κακοδιαχείριση τού κρατικού πλούτου, στον αδιανόητα υψηλό υπερδανεισμό που καθιέρωσε ο “σοφός” οικονομολόγος τού Berkeley University Ανδρέας Παπανδρέου και αναβάθμισε τεχνηέντως με swaps o διάδοχός του , πολυδιαφημισμένος αδελφός τού γνωστού καθηγητή Σπύρου Σημίτη, Κώστας, στην έλλειψη σταθερού συστήματος φορολόγησης, καθώς και στην έλλειψη κρατικής μηχανής. Πώς θα αναπτύξεις “κρατική” οικονομική πολιτική , όταν δεν διαθέτεις μηχανισμό λειτουργίας τού κράτους ; όταν αυτό που δηλούται ως κράτος είναι ένα ευκαιριακό συνονθύλευμα ετερόκλητων ομάδων που τις συντονίζουν ορατές και αόρατες συνδικαλιστικές συμμορίες υπέρμαχοι τής απραξίας και τής αργομισθίας;;
    Το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα απλώς αποκάλυψε εναργέστερα τις αδυναμίες και τα προβλήματα τής αποδιοργανωμένης Ελληνικής Οικονομίας ˙ όλες δε οι προτάσεις που ακούγονται για έξοδο από το ευρώ εμπεριέχουν ως δήθεν αυτονόητη την πρακτικώς αδύνατη, «εν ριπή χρόνου» , εκ τού μηδενός ανασύσταση τού διαλυμένου, καμένου ιστού τής πρωτογενούς παραγωγής .
    Με απλά λόγια δεν φταίει ο προβολέας που φωτίζει τα προβλήματά μας, φταίμε εμείς που τα δημιουργήσαμε και τα αναπαράγουμε.
    Ποιά δραχμή και γιατί θα μάς σώσει; Απλά οι αναφορές σ' αυτήν την λέξη συνδέονται συγκινησιακά με κάποιες γραφικές στιγμές τού παρελθόντος μας, το οποίο ακόμη και ο εξαίρετος κ. Κώστας Κόλμερ εξωραΐζει, παραβλέποντας τα πασίγνωστα προβλήματά του, τα οποία μάς οδήγησαν στο παρόν για λόγους ανεξάρτητους τού ευρώ . Με όλο τον σεβασμό στους αξιόλογους υποστηρικτές τής λύσης “πίσω στην δραχμή”, η υπόθεση θυμίζει το “νερό τού Καματερού” , που θα τα θεράπευε όλα, ως δια μαγείας.
    Και την αρχαία μνα να καθιερώσουμε τίποτε δεν θα βελτιωθεί, εφ' όσον εμμένουμε στα δομικά ολέθρια λάθη μας ˙ αντίθετα αν μπορούσαμε να ξεφύγουμε από αυτά, και με το ευρώ μια χαρά θα τα πηγαίναμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.