Συνοδικό σύστημα και Ορθοδοξία

τοῦ Νικολάου Σταυριανίδη, Ἐφέτη Διοικητικῶν Δικαστηρίων, Διπλωματούχου μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ἐμβαθύνσεως (D.E.A.) στό Δημόσιο Δίκαιο και στήν Φιλοσοφία τοῦ Δικαίου
Ἡ ἑνότητα «ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ», δέν ἐκλαϊκεύεται, οὔτε ἐκλογικεύεται, οὔτε πολιτικοποιεῖται πράγματι, διότι εἶναι μυστήριο ἀποκεκαλυμμένο, ἀλλά βιώνεται. Καί δέν βιώνεται ὅπως τά διάφορα περαστικά βιώματα, προσωπικά καί κοινωνικά, τῆς ζωῆς ἐν τῶ κόσμῳ, ἀλλά ὡς μετοχή, ὡς «κοινωνία», εἰς τήν αἰωνίαν καί ἀληθινήν Ζωήν τοῦ Κυρίου. Ζωήν, ὑπεράνω τοῦ χρόνου καί τῶν τόπων τοῦ «αἰῶνος τούτου».
Προϋπόθεσις ὅμως τούτων, γιά τόν πεπτωκότα καί ζῶντα ἐν ἁμαρτίαις ἄνθρωπον, εἶναι ἡ ὀρθόδοξος πίστις του εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν.

Κάθε παρέκκλισις ἔστω καί ἐλαχίστη, ἀπό τά ὀρθόδοξα δόγματα, ὡς αἵρεσις, θέτει σέ κίνησι :
 α) μηχανισμούς δεσμεύσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό ἁμαρτίες, δηλαδή συμπτώματα αἱρέσεων καί συγχρόνως ἐν δυνάμει χειρότερες αἱρέσεις (μέχρις ἐν τέλει σκέτον σατανισμό), καί
β) μηχανισμούς ὑλικῆς καταστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως.
Γιά νά μή τεθοῦν σέ κίνησι, ἤ γιά νά σταματήσουν οἱ τεθέντες σέ κίνησι, αὐτοί οἰ μηχανισμοί αἱρέσεων-ἁμαρτίας-χειροτέρων αἱρέσεων καί καταστροφῆς, πρῶτα ἀπ' ὅλα χρειάζεται Ὀρθοδοξία: ἡ Ὀρθή «Δόξα» περί Θεοῦ, ἀνθρώπου, δημιουργίας.
 Ἡ διασφάλισις δέ τῆς ὀρθοδοξίας τῶν δογμάτων σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου - ἀλλά καί τῆς ὀρθοδοξίας τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ αὐτοί πρέπει νά στηρίζονται στά ὀρθόδοξα δόγματα καί νά τά σέβονται, ὄχι νά τά ὑπονομεύουν - ἐπιτυγχάνεται ὄχι μέ ἀνθρώπινες δυνάμεις, ἀλλά μέ τήν ἐκούσια μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στόν φωτισμό καί στήν «ἐπενέργεια»  (ἐπί τῶν ἀνθρώπων) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἑνός ἐκ τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Αὐτή ἡ ἐκουσία μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στόν φωτισμό καί στήν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκφράζεται ὄχι «διά τοῦ», ἀλλά «ἐντός τοῦ» λεγομένου «Συνοδικοῦ Συστήματος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δηλαδή:
Δέν ἔχει ὀρθοδοξία, δέν εἶναι πράγματι ὀρθόδοξος , μία Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἁπλῶς καί μόνον ἐπειδή ἀποφάσισε περί ὁρισμένων πραγμάτων ἀφοῦ συγκλίθηκε νομοτύπως. Διότι, τότε, καί μόνη ἡ τυπική συμμετοχή ἑκάστου μέλους της, θά σήμαινε ὅτι αὐτό εἶναι, ἐξ ὁρισμοῦ καί ἀναγκαστικῶς, φορέας φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λές καί τό μέλος δέν ἔχει ἰδία ἐλεύθερη προσωπική θέληση νά ἀρνηθῆ, μεταβάλῃ, ἀκόμη καί διαστρέψῃ, τόν φωτισμόν αὐτόν. Πολύ χειρότερον δέ: Θά σήμαινε καί ὅτι ὁ ὅποιος προκαθήμενος, εἶναι φορεύς «εἰδικοῦ φωτισμοῦ» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «διά νά προῒσταται», καί ὅτι ἄρα, εἶναι ὁ μοναδικός φορεύς τῆς πλήρους ἐπενεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν λῆψιν τῶν ἀποφάσεων! Δηλαδή «Πάπας».
Μέ ἄλλα λόγια, δέν φωτίζει καί δέν ἐπενεργεῖ τό  Ἅγιο Πνεῦμα  «διά» τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λές καί ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεραρχῶν (ἐνδεχομένως καί ὁρισμένων ὀρθοδόξων πιστῶν) εἶναι ἕνα «διοικητικό ἐργαλεῖο» λήψεως ἀποφάσεων ὑπό τοῦ Θεοῦ καί  ὑπό κάποιων ἀνθρώπων, γιά λογαριασμό τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων.  Δέν πρόκειται περί αὐτοῦ.
Ἀλλά,  φωτίζει καί ἐπενεργεῖ  τό Ἅγιο Πνεῦμα  «ἐντός» τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καθ’ ὅσον, στήν Σύνοδο, παρίσταται τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐμπνέον ἀλλά καί σεβόμενο πλήρως τούς συμμετέχοντες Ἱεράρχες καί ὀρθοδόξους χριστιανούς, καί ἐκεῖνοι, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, φωτίζονται καί δέχονται νά συν-ἐνεργήσουν ὑπό τήν ἐπενέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύνατος. Οὕτως ὥστε, αὐτό πού θά ἐκφρασθῆ, νά μήν εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ὅπως ἕνα δημιούργημα τοῦ νοός, ἕνα  τέχνασμα λόγων,  μία «καλῶν» ἀνθρωπίνων προθέσεων χειραγώγησις (...), οὔτε ἐντολή «θεοκρατίας» ἀσύνδετη πρός,  ἤ ἀποκομμένη ἔστω καί κατ’ ἐλάχιστον ἀπό τήν παραδεδομένη πίστι καί τρόπον ζωῆς τῶν ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό Συνοδικό Σύστημα ἀποτελεῖ τήν ὁλοκλήρωσι τῆς φυσικῆς ροπῆς τῶν μή διεστραμμένων ἀνθρώπων γιά τήν λεγομένη δημοκρατία, αὐτήν ὅμως τήν φορά, μέ πλήρη σεβασμόν, τόσον (καί προεχόντως)  τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ πού παρίσταται (ὡς Ἁγία Τριάς, ἀλλά φανερῶς εἰς τάς ψυχάς τῶν συμμετεχόντων μέ τόν φωτισμόν καί τήν ἐπενέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), ὅσον καί τῶν συμμετεχόντων  ἀνθρώπων πού δέχονται τήν παρουσίαν καί τόν φωτισμόν τοῦ Θεοῦ ὀρθοδόξως. Δηλαδή ὄχι μόνον μέ φόβον Θεοῦ, ἀλλά καί μέ τήν ἀκλόνητον μέχρι μαρτυρίου θέλησι, νά ἐκφράσουν τό θέλημά του ὀρθοδόξως, μέ διάθεση δηλονότι πλήρους σεβασμοῦ τῶν παραδεδομένων παρά πάντων τῶν Ἁγίων Πατέρων καί Μητέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Τό Συνοδικό Σύστημα δέν ἀποτελεῖ διαδικασίαν ἤ μέθοδον λήψεως ἀποφάσεων, ἀλλά  τρόπον Ζωῆς. Ζωῆς αἰωνίου, Ζωῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ζωῆς τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας του. Διά τοῦτο καί διαρρέει ὅλην τήν ζωήν τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, καί στήν οἰκογένεια, καί στήν ἐνορία ἤ κοινότητα, καί στήν κοινωνία ὁσονδήποτε ἐκκοσμικευμένην, καί στήν Πολιτεία, ὁσονδήποτε ἁμαρτωλόν ἤ καί διεστραμμένην.
Οἱ ἔχοντες αὐτό τό ὀρθόδοξον φρόνημα ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ξεχωρίζωμεν - πολλοί ἀμέσως, ἀλλά ἐνίοτε πολλοί ἐν τέλει  - πότε μία Σύνοδος Ἱεραρχῶν ἤ καί λαϊκῶν, φωτίζεται, ἐνεργεῖ  καί ἀποφασίζει ὀρθοδόξως, σύμφωνα μέ ὅσα τῆς ὑπαγορεύει τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί πότε σκοτισθεῖσα ἀπό κοσμικές ἐπιδιώξεις καί τήν ἐπηρμένην ὀφρύν ὁρισμένων, ἐνεργεῖ  καί ἀποφασίζει μόνον ἀνθρωπίνως.  Δηλαδή, αὐθαιρέτως καί,  ὅπως λέγεται στήν γλῶσσα τῆς ἱστορίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, «ληστρικῶς».