Το πρόβλημα της Ελλάδας: Η σύγκρουση δύο κόσμων

Tι είναι κοινωνία?
Είναι ένα σύνολο ανθρώπων που συνυπάρχουν βάση κοινά αποδεκτών κανόνων και ενεργούν για την επίτευξη κοινά αποδεκτών στόχων.

Το σημαντικότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα στα χρόνια που έρχονται, είναι πως ο λαός της ΔΕΝ αποτελεί πλέον μια κοινωνία.
Η οικονομική κρίση έβγαλε στον αφρό την ύπαρξη δύο κοινωνιών στην χώρα αυτή.

Δύο κοινωνιών που ήταν εν υπνώσει κάτω από το πάπλωμα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, αλλά η φτώχεια τις έφερε στην επιφάνεια με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Πρόκειται για δύο κοινωνίες τόσο ριζικά αντίθετες που δεν νομίζω πως μπορούν να συνυπάρξουν. Ή για να το πούμε διαφορετικά, αν σήμερα σχηματίζονταν οι λαοί και τα έθνη της Γης, αυτές οι δύο τόσο διαφορετικές κοινωνίες, δεν θα επέλεγαν με τίποτα να ζήσουν μαζί.

Οι κοινωνίες αυτές ΔΕΝ διακρίνονται από δεξιούς και αριστερούς όπως θα νόμιζε κανείς. Όχι.

Η μία κοινωνία είναι αυτή του ανθρώπου που θέλει να προσπαθήσει να καταφέρει κάτι στη ζωή του, δέχεται τους νόμους του κράτους, και σέβεται τον διπλανό του.
Η άλλη είναι αυτή των ανθρώπων που θεωρούν πως έχουν μόνο δικαιώματα, που αντιμετωπίζουν το νόμο όπως τους βολεύει και απαιτούν ο διπλανός τους να τους σέβεται χωρίς εκείνοι να κάνουν το ίδιο.
Ασφαλώς, σε όλα τα κράτη υπάρχουν διαφορετικές νοοτροπίες ανάμεσα στο λαό, όμως η μεγάλη μάζα κινείται κάπου στο κέντρο των αντιλήψεων κι έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, πλέον έχει γιγαντωθεί ένα σύνολο ακραίων ανθρώπων που τείνουν ίσως να είναι και η πλειοψηφία. Κι όχι μόνο έχει γιγαντωθεί, αλλά έχει γίνει και τόσο ακραίο, ώστε η απόσταση που το χωρίζει από τους μετριοπαθείς έχει γίνει αγεφύρωτη.

Κι έχουμε πλέον εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση κακής γειτονίας. Οι μεν δεν θέλουν ούτε να βλέπουν τους δε, πόσο μάλλον να είναι συμπατριώτες τους. Τώρα, ΠΩΣ θα γίνει όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν μιλιούνται να συνεργαστούν για το κοινό καλό, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Για την ακρίβεια καταλαβαίνω κάτι χειρότερο. Πως δεν αντιλαμβάνονται με κοινό τρόπο το καλό. Άρα δεν μπορούν να έχουν κοινούς στόχους για την επίτευξη των οποίων να συνεργαστούν.

Το πρόβλημα λοιπόν της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό. Δεν είναι το μνημόνιο και τα χρέη. Δεκάδες χώρες μπήκαν σε μνημόνια τον τελευταίο αιώνα και τα κατάφεραν μια χαρά. Πολλές χρωστάνε υπερπολλαπλάσια ποσά από την Ελλάδα.

Ούτε και ηθικό είναι το πρόβλημα. Λέμε πως χάσαμε τις αξίες μας με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αλλά το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις χώρες. Πάντα οι λαοί εξελίσσονται και οι παλιοί θεωρούν πως οι νέοι χάνουν την ηθική του παρελθόντος, όμως τα κράτη συνεχίζουν να προοδεύουν.

Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα είναι, πως δεν οραματιζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο το μέλλον αυτής της χώρας. Η χώρα θα πρέπει να επιλέξει μέσα στα επόμενα χρόνια αν θα πάει προς την πρόοδο, την εργασία, τον νόμο και την τάξη ή προς την απατεωνιά, την πονηριά, την μαγκιά και την ασυδοσία. Και μπροστά σε αυτό το δίλημμα θα αναμετρηθούν οι δύο παραπάνω κοινωνίες.
Το ποια θα επικρατήσει, δεν μπορώ να το πω.
Για την ώρα, "ζούμε ανάμεσά τους..."

Υ.Γ. Τελευταία φορά που προέκυψαν δύο τόσο μεγάλα και τόσο αντίθετα στρατόπεδα σε μια χώρα, έγινε ο Πόλεμος Βορίων και Νοτίων στην Αμερική. Σε κάθε άλλη εμφύλια διαμάχη των τελευταίων εκατονταετιών δεν υπήρχε διαφορά αντιλήψεων, απλώς διαφωνία για το ποιος θα πάρει την εξουσία

Melgia