Ὁ κίνδυνος εἶναι διττός: ... μεταξύ Τουρκίας καί "Εὐρώπης"

τοῦ Νικολάου Σταυριανίδη, Ἐφέτου Δ.Δ.  

Σάββα, ἀφορμή γιά τίς κατωτέρω σκέψεις μοῦ δόθηκε ὅταν τυχαία - κοιττώντας τί εἶχε πεῖ ὁ Γεώργιος Μαῦρος γιά τό πολίτευμά μας (ἐκλογή τοῦ Προέδρου ἀπό τόν λαό, σκληρότερη διαπραγμάτευση μέ τίς ΗΠΑ στήν βάση τῆς τότε ἀποδεκτῆς πολιτικῆς ἠθικῆς τοῦ προσκηνίου - https://www.youtube.com/watch?v=IgreyydGmJk),  καθώς καί γιά τήν Κύπρο - τελικά  διάβασα τό ἴδιο τό κείμενο τῆς συμφωνίας Μακαρίου-Ντεκτάς του 1977. Τοῦτο, ἀφοῦ πρῶτα ἄκουσα τήν τελευταία ὁμιλία τοῦ Μακαρίου στίς 20-7-1977  (ttps://www.youtube.com/watch?v=wpEc7q_5OAI).
Πίστευα ἐπί δεκΑετίες , ἀπό ὅσα ἐπί τόσα χρόνια ἀκούω στά ΜΜΕ καί ἀπό ὅσα συμπεραίνονται ἀπό τίς πολιτικές μας, ὅτι εἶχε συμφωνηθῆ δικοινοτική ὁμοσπονδία ἀπό τόν Μακάριο, χωρίς νά ἔχω ἐρευνήσει ὁ ἴδιος τό θέμα.
Καί ἔχω νά πῶ ὅτι, ὡς νομικός ξαφνιάσθηκα πολύ ἀπό τό ὅτι στήν πραγματικότητα, τό κείμενο Μακαρίου-Ντεκτάς  τοῦ 1977, δέν περιέχει κυριολεκτικῶς "συμφωνία" περί δικοινοτικῆς ὁμοσπονδίας δύο (κρατικῶν ἤ ὑποκρατικῶν) ὀντοτήτων.  

 Καθ'ὅσον:  "Ἐπιζητοῦμε..." λέει τό κείμενο τῶν διαπραγματεύσεων. Καί προσθέτει τόσα πολλά ὡς προϋποθέσεις,  πού μάλιστα δέν ἔγιναν, ὥστε τό νόημα τοῦ "ἐπιζητοῦμε᾿.." νά εἶναι πλέον σήμερα (καί ἤδη ἀπό τότε, ὅπως λέει σωστά ὁ Μακάριος στίς 20-7-1977)  ὅτι :  "Ἐπιζητούσαμε ἀλλά δέν βρήκαμε...". Καί ὄχι μόνον αὐτό. 

Τό "δικοινοτική" σέ καμία περίπτωση δέν σημαίνει ἀναγκαστικά χωρισμό Βορείας καί Νοτίας Κύπρου.  Προφανῶς ἐπρόκειτο γιά διασκορπισμό στό νησί τῶν μειονοτικῶν τουρκοκυρπίων, ἀλλιῶς δέν θά ἐγένετο λόγος στό διαπράγματευτικό κείμενο γιά εἰδικές ρυθμίσεις προστασίας τῶν τουρκοκυπρίων ὡς μειονοτικῶν πολιτῶν μιᾶς ἑνιαίας Κύπρου μέ ἰσχυρή καί λειτουργική κεντρική Κυβέρνηση. 

Ἰδού τί λέει ἡ ἴδια ἡ διαπραγματευτική «συμφωνία» τοῦ ἐπιπέδου «Ἐπιζητοῦμε...»:  

[ Παρατίθεται το κείμενο της συμφωνίας μεταξύ του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς, στην οποία κατέληξαν στις 12 Φεβρουαρίου 1977 κατά τη διάρκεια συνάντησης υπό την αιγίδα του Γ.Γ. του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών: «1. Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία.  2. Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης. 3. Θέματα αρχών όπως η ελευθερία διακίνησης, ελευθερία εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα εξειδικευμένα ζητήματα, είναι ανοικτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα. 4. Οι εξουσίες και αρμοδιότητες της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα της χώρας λαμβανομένου υπόψη και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους». 

_ Συνεπῶς, ὀρθῶς ὁ Μακάριος διεῖδε ὅτι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος εἶναι τό νά κουρασθοῦμε, τό νά παύσουμε, οἱ Ἕλληνες νά καταγγέλλουμε τήν Τουρκία στά διεθνῆ φόρα, ὁπότε τά τετελεσμένα θά ἔμοιαζαν (καί ἤδη μοιάζουν στούς ἠττοπαθεῖς) ὅτι παγιώθηκαν.   Συνέβαλε βέβαια καί συμβάλλει εἰς τοῦτο, ἡ προϊοῦσα ἀνηθικότητα στά διεθνῆ φόρα. Ἀλλά τό κυριώτερο, εἶναι ὅτι ἐμεῖς  ἀποθρασύναμε τήν Τουρκία λόγω τοῦ  "λογικοῦ"  πολιτικοῦ ἐνδοτισμοῦ, δηλ.  κατά βάθος καί οὐσιαστικῶς λόγω τῆς πνευματικῆς κοπώσεως, τῆς ἡγεσίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ. 

Εἰδικώτερα, ὁρισμένοι νομίζουν ὅτι ὁ πολιτικός ἐνδοτισμός λόγω δειλίας καί μόνον, συνιστᾶ σωφροσύνη. Τόν μπερδεύουν μέ τόν σχεδιασμό καί τήν ἠπιότητα, πού τούς καθιστοῦν ἀρεστούς σέ ξένους πού ἔχουν τά δικά τους σχέδια....  Ἄλλοι, πιστεύουν στήν δύναμη ἤ στήν παραπλάνηση τῶν μαζῶν ἤ στήν χειραγώγηση τῶν ὅποιων ἐλίτ, κατ’ οὐσίαν δηλαδή στό ὅτι ὁ ἰσχυρότερος ἤ καί πονηρώτερος ἀναγκαστικά πάντα ἤ σχεδόν πάντα ἐπικρατεῖ. Αὐτοί δέν κάνουν κάν σοβαρά σχέδια. 

Ἀντίθετα, τό φρόνημα τοῦ Μακαρίου...

Δέν νοεῖται ὅμως ἡγεσία στόν Ἑλληνισμό  χωρίς  Ὀρθοδοξία, χωρίς ἄρα σθένος καί χωρίς ὀρθόδοξο φρόνημα, πού κάνουν ἔτσι, ὥστε νά βρίσκεται κανείς ἀκόμη καί στό μάτι τοῦ κυκλῶνος, ἀλλά νά διατηρεῖται ἐκεῖ πραγματικά  ἰσχυρός, ὡς δεκτικός ὅλων ὅσων τοῦ δίνει ὁ Θεός!  Τοῦτο, μέ διάκριση πνευματικοῦ χαρακτῆρος καί τεχνική ἐπιστημοσύνη, ἀλλά καί μέ τήν ἔκτακτη ἑκάστοτε βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἰσχυρός, ἀκόμη καί «ἐν ἀδυναμίᾳ».

Χωρισμός ἀπό τό φρόνημα αὐτό, πού μάλιστα φθάνει πλέον μέχρι σκέψεων γιά τόν χωρισμό κράτους καί λαοῦ ἀφ' ἑνός, καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀφ'ἑτέρου, θά ἐπιφέρει τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἁλώσεως: 

Ὁριστικό μοίρασμα ,  γεωστρατηγικά καί πολιτισμικά, τοῦ συγκροτημένου τμήματος τοῦ  Ἑλληνισμοῦ, δηλαδή τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου, μεταξύ Τουρκίας καί  "Εὐρώπης".  Ὁ κίνδυνος εἶναι διττός.