23/10/16

Υπάλληλοι δύο ταχυτήτων - Πολίτες δύο κατηγοριών

Διαβάζω, για ακόμα μια φορά, έκπληκτος στον τύπο ότι ξεκινούν οι διαβουλεύσεις του Υπουργείου Ναυτιλίας με την Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδας (ΟΜΥΛΕ) ώστε να καθοριστούν οι λεπτομέρειες μετάταξης όσων υποβάλουν αιτήσεις για μεταφορά τους στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, βάσει πρόβλεψης νόμου που ψηφίστηκε τον Ιούνιο για την πώληση του ΟΛΠ και του ΟΛΘ. Δηλαδή των Οργανισμών Λιμένος Πειραιώς και Θεσσαλονίκης αντίστοιχα.
Ένα ακόμα παράδειγμα, στην ιστορία αυτού του τόπου, για την τρόπο με τον οποίο, διαπλεκόμενες με το πολιτικό σύστημα μικρές συντεχνιακές ομάδες επιρροής, ωφελούνται με προνόμια και ειδική μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες που δεν ανήκουν σε αυτές.
Το κόστος των μισθών των μεταφερόμενων υπαλλήλων στο δημόσιο θα κληθούν να επωμιστούν μέσω των φόρων, οι «Συνήθεις Ύποπτοι»! Δεν εξαιρούνται ούτε οι άνεργοι υπάλληλοι και (πρώην) επαγγελματίες, ούτε καν όλα τα πραγματικά φτωχά στρώματα των Ελλήνων. Και αυτή η παράλογη κατάσταση λαμβάνει χώρα και εξελίσσεται στο ελληνικό χρεωκοπημένο κράτος των επτά ετών σκληρής λιτότητας!

Για τη συνέχεια Liberal

1 σχόλιο:

  1. Ἀκοῦστε με ἀξιότιμε κε Ἄντπίκ πού ὅλο τέτοια θέματα διαλέγετε: Ὑπάρχει ἡ ἀρχή τῆς ἰσότητας στό Σύνταγμά μας, καί πλῆθος δημοσιευμάτων σάν τό ἀνωτέρω, τό ἀγνοεῖ ἐπιδεικτικά.
    Πρᾶγμα πολύ παράξενο καί ὕποπτο θά ἔλεγα (ἐκτός καί ἄν σχεδόν ὅλοι ὅσοι γράφουνε εἶναι τελείως ἀμόρφωτοι), ἀφοῦ ἡ ἀρχή τῆς ἰσότητας ἀνέκαθεν ἀποτελοῦσε ἀλλά καί τώρα ἀποτελεῖ τόν θεμέλιο λίθο τοῦ ὅποιου κοινωνικοῦ μας "συμβολαίου": "Γιατί ἐκεῖνος μόνον, καί ὄχι καί ἐγώ;".
    Καί τό κύριο αἴτημα τῆς μεταπολιτεύσεως, ἦταν αὐτό, ἡ τήρση τῆς ἀρχῆς τῆς ἀναλογικῆς ἰσότητας, δηλαδλη καί τῆς ἀξιοκρατίας. Καί αὐτό δέν τηρήθηκε, τηρήθηκε ἡ άρχή τοῦ ἀνταγωνισμοῦ ("διοχετευθεῖσα" περί τό 1980...καί ὁ νοῶν νοείτω) καί ὄχι ἡ ἀξία τῆς ἄμιλλας, καί γι' αὐτό πᾶμε ὅπως πᾶμε.
    Ἐπί τέλους, δέν πᾶμε ἄσχημα διότι ἔχουμε περισσότερο ἤ λιγώτερο κράτος. Τί εἶναι τό κράτος, ποσότητα; "Κόψε μου πέντε κιλά κράτος, καί δόσε μου καί τό σπληνάντερο";
    Ἤ εἶναι τό κράτος λάδι νά τό μετρᾶμε μέ λίτρα; "Λάδωσέ μου τήν οἰκοδομική ἄδεια μέ μισό λίτρο σπορέλαιο"! - Ποσότητα εἶναι τό μέγεθος τῆς διαφθορᾶς μας, ὄχι τό κράτος.
    Συνεπῶς, ὅταν τίθεται θέμα σάν τό παραπάνω, ὑπεραρίθμων δηλαδή ὑπαλλήλων στόν δημόσιο τομέα, δέν εἶναι λύση τό νά καταστρέφουμε τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ἀπολύοντας "ὅσους δέν χρειάζονται"...γιά νά προσλάβουμε φυσικά αὕριο, ἤ τό πολύ μεθαύριο, ἄλλους.
    Τό πρόβλημα εἶναι, ἄν αὐτοί οἱ ὑπάλληλοι μπῆκαν ἀπό τό παράθυρο, ἀναξιοκρατικά, ὁπότε φυσικά καί πρέπει πρῶτοι νά ἀπολυθοῦν. Καί πάλι, μέ περιορισμούς ἀνάλογα μέ τό ἄν δέν ἔχουν ἄμεσα ἄλλο οἰκογενιακό εἰσόδημα καί τά ὅμοια. Βλέπετε, ἔχουμε καί Σύνταγμα. Ἀκόμη ἔχουμνε.
    Ἀλλά αὐτά, καί κυρίως τό ἄν μπῆκαν ἀναξιοκρατικά, δέν μπορεῖ νά τό ἀποφασίζῃ ἕνας ἤδη ἀναξιοκρατικά φτιαγμένος κρατικός ὀργανισμός. Συνεπῶς, μόνο στά δικαστήρια, ὡς πολύ πιό ανεξάρτητα, ὕστερα ἀπό αἰτήσεις τοῦ Δημοσίου ἤ τοῦ δημοσίου φορέως, μπορεῖ νά τεθοῦν τέτοια ζητήματα. Καί μετά, νά γίνεται ἡ ὅποια ἀπόλυση.
    Διότι ἀπό τήν φύση τους, τέτοιες ὑποθέσεις, θίγουν τόν πυρῆνα ἀνθρωπίνων (ἀτομικῶν ἤ καί κοινωικῶν) δικαιωμάτων, καί δή τέτοιων δικαιωμάτων, τά ὁποῖα στά νομικά λέγονταν παλαιά "ὑποκειμενικά δικαιώματα".
    Αὐτόματες ἀπολύσεις ὑπαλλήλων τοῦ δημοσίου καί τῶν δημοσίων φορέων, μέ ἄμεσα ἐκτελεστές διοικητικές πράξεις ὑποκείμενες μόνον σέ ἀκυρωτικό ἔλεγχο (δηλαδή μόνον σέ ἐλλειπῆ ἔλεγχο ούσίας), καί δή ἀπολύσεις μέ ποσοτικά κριτήρια μόνον, δέν συνάδουν μέ τό κράτος δικαίου.
    Ἄλλο στόν ἰδιωτικό τομέα τί γίνεται, καί μάλιστα τί πρέπει νά γίνεται...Πάντως, ἡ εὐχέρεια ἀπολύσεων στόν ἰδιωτικό τομέα, συνδέεται ἐκ φύσεως , νομικά καί δή συνταγματικά, μέ πολλές εὐκαιρίες ἀπασχολήσεως. Σέ περιόδους κρίσεως ἡ ἀποκατάσταση τῆς εὐχέρειας αὐτῆς μέ κοπή χρήματος καί δημόσιες ἐπενδύσεις ἤ καί κρατικές παρεμβάσεις στήν πραγματική οἰκονομία, ὥστε νά κινηθῆ, δέν ἀποτελοῦν ἰδεολογικά νέφη, ἀλλά α) κεκτημένη ἐπιστημονική καί τεχνοκρατική ἐμπειρία τῆς τοιαύτης διαχειρίσεως τῶν δημοσίων οἰκονομικῶν σέ περιόδους κρίσεων, καί β) ὑποχρέωση τοῦ κράτους ἔναντι τῶν πολιτῶν του.
    Τά περί δημιουργικῆς καταστροφῆς καί τά περί ἐπενδυτικῶν εὐκαιριῶν σέ περιόδους κρίσεων, εἶναι θεωρίες τυχοδιωκτῶν καί τῶν πληρωμένων τους "ἐπιστημόνων-δολοφόνων", καί ὄχι τοποθετήσεις τῶν ὑπευθύνων άνθρώπων σέ μιά κοινωνία. Ὁσονδήποτε "παγκοσμιοποιημένη".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.