Τι χρησιμεύει το Πρωτογενές Πλεόνασμα (Π.Π.); Στην πληρωμή των τόκων επί του συνολικού κρατικού χρέους. Με τη θετική διαφορά μεταξύ δαπανών και εισπράξεων πληρώνονται μόνον οι τόκοι και τίποτε άλλο! Αν όμως συμβεί ακριβώς αυτό, τότε το χρέος δεν μεγαλώνει και τούτο είναι το πιο σημαντικό. Στην πράξη, μέχρι σήμερα και ας πούμε λίγα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, το κράτος δεν ήταν ποτέ σε θέση να πληρώσει τόκους παλαιών δανείων χωρίς να δανειστεί νέο χρήμα. Κι επειδή γνωρίζω τη φιλομάθεια και την αυστηρότητα των αναγνωστών της «Κ», να διευκρινίσω λίγο καλύτερα τα προηγούμενα, με τη βοήθεια του καθηγητή Χρυσάφη Ιροδάνογλου και του εξαιρετικού πανεπιστημιακού βοηθήματος προς τους φοιτητές του.
Αρχικώς, οι δαπάνες για τόκους, που απαιτούν είπαμε το αντίστοιχο Π.Π., αυξήθηκαν από 0,3% του ΑΕΠ το 1973 σε 1,4% το 1980. Η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο. Ακολούθως όμως, οι τόκοι «εμφανίζουν τη μεγαλύτερη άνοδο από κάθε άλλη κατηγορία δημόσιων δαπανών» και πήγαν στο 9,4%.
Στη δεκαετία που ακολουθεί εξελίσσεται η μεγάλη προσπάθεια ένταξης στο ευρώ. Οι τόκοι ανεβαίνουν μέχρι το υψηλότατο σημείο τους, στο 12,4% το 1994. Από εκεί και μετά, η πολιτική δημοσιονομικής προσαρμογής αποκλιμακώνει, αρχικώς 6,9% το 2000 και μέχρι το 4,4% το 2005. Σημαντικότερο είναι όμως το γεγονός ότι η επίτευξη των κριτηρίων του Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με τη σταθεροποίηση του νομίσματος και την οριστική πρόσδεση της δραχμής με το ευρώ δημιουργούν Π.Π. που το 2000 ήρκεσε για την κάλυψη του 41% του ποσού που χρειαζόταν να πληρώσουμε σε τόκους. Αυτό ήταν ό,τι το καλύτερο έχουμε ποτέ καταφέρει
Για τη συνέχεια Kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.