Τετάρτη, 9 Νοεμβρίου 2016, λίγο μετά τις 4 το απόγευμα μέσα στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου στην Αθήνα, αν και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη, υπήρχε απόλυτη σιγή, που την διέκοπτε μόνο το ανοιγοκλείσιμο της πόρτας εισόδου, από καθυστερημένους, όρθιους θεατές.
Οι ομιλητές, ήταν ηλικιωμένοι άνδρες, με χαραγμένα τα πρόσωπα, σε άλλον λιγότερο, σε άλλον περισσότερο, από την φθορά του χρόνου..
Τίποτα δεν πρόδιδε την συμμετοχή τους και την εμπλοκή τους στις σφοδρές μάχες, στις οποίες είχαν λάβει μέρος πριν από 42 χρόνια στην Κύπρο. Τίποτα δεν πρόδιδε τον επανειλημμένο τραυματισμό κάποιων από αυτούς, από τα εχθρικά πυρά και τις εκρήξεις των βλημάτων όλμων και πυροβολικού. Τίποτα δεν πρόδιδε την σωματική τους ρώμη και την φυσική αντοχή που είχαν σαν νέοι μαχητές, ηγήτορες στις Μοίρες Καταδρομών της Κύπρου, το 1974.
Και όμως η καρδιά τους και η ψυχή τους εξακολουθεί να είναι δυνατή και φλογερή όπως τότε... Μπορεί το σώμα να μην υπακούει πλέον στις προσταγές τους, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει στην ψυχή τους, μια ψυχή γεμάτη Ελλάδα!
Όλοι άκουγαν με προσοχή, αυτά που οι ομιλητές έλεγαν! Όλοι έβλεπαν με προσοχή τις διαφάνειες που διαδέχονταν η μία την άλλη, δείχνοντας τα πεδία των μαχών και τους αριθμούς των νεκρών συμπολεμιστών!
Ο κάθε ομιλητής είχε το δικό του τρόπο να μεταφέρει προς το ακροατήριο, αυτά που χρόνια ολόκληρα κρατούσε μέσα του! Τα λόγια έβγαιναν εύκολα, όχι γιατί τα είχαν γραμμένα για να μην ξεχνούν τις λεπτομέρειες, αλλά γιατί μπροστά σε όλους ξετύλιγαν κομμάτι από την ζωή τους, ξαναβίωναν εκείνες τις τραγικές και συνάμα ηρωικές στιγμές. Στιγμές αυτοθυσίας και γενναιότητας, αλλά και στιγμές λύπησης και πόνου ψυχής!
Και ναι, οι μάχες που έδωσαν έφταναν χρονικά τον μήνα, αλλά ήταν μάχες με συμπυκνωμένη ένταση, τραχύτητα, σκληρότητα και δυσκολία. Όλα άλλαξαν με μιας, από τη μια μέρα στην άλλη! Η Κύπρος, το πανέμορφο νησί του ελληνισμού, κόπηκε στη μέση και δεν μπόρεσαν ούτε οι ίδιοι να το εμποδίσουν, αν και πολέμησαν μέρα - νύχτα, με όλα τα μέσα που είχαν χάνοντας φίλους, συμπολεμιστές, χύνοντας το αίμα τους!
Για τη συνέχεια tolmwnnika
Περί συνταγματικῶν σχέσεων πολιτικῆς καί στρατιωτικῆς ἡγεσίας
ΑπάντησηΔιαγραφή(μέ ἀφορμή τήν μνήμη τῆς άντιστάσεως στήν Τουρκική εἰσβολή ἀπό τούς ἥρωές μας στήν Κύπρο τό 1974).
Κανονικά, ὅταν οἱ στρατιῶτες πολεμοῦν γενναῖα καί ἀποτελεσματικά, δέν χάνεται ὁ πόλεμος, παρά μόνο ἀπό λάθη εἴτε τῆς σττρατιωτικῆς ἡγεσίας εἴτε τῆς πολιτικῆς, εἴτε ἀμφοτέρων. Τότε, τά πολιτικά λάθη τῶν αὐτόβουλων "σωτήρων" στρατιωτικῶν καί οἱ ἐσφαλμένες ἐκτιμήσεις ἐθνικῆς στρατηγικῆς τῶν ἰδίων στρατιωτικῶν, ὁδήγησαν στό τραγικό ἀποτέλεσμα τοῦ καλοκαιριοῦ τοῦ 1974, τό ὁποῖο ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς Ἑλλάδος δέν εἶχε σύσσωμη τό σθένος καί τήν ἰσχυρή θέληση ἀρχικά νά τό σταματήσῃ καί στήν συνέχεια νά τό ἀναστρέψῃ ἐντός τῆς ἴδιας συνολικῆς πολιτικῆς συγκυρίας. Προτιμήθηκε ἡ ἐπίσπευσις τῶν ἐκλογῶν καί τό «ἡ Κύπρος εἶναι μακρυά»... Μετά, ἡ ἐπίλυσις ἔγινε πολύ δύσκολη μέ πολιτικά μόνον μέσα.
Κατά συνέπεια, ἦταν ἤδη παρωχημένο, ἀφ' ὅτου ἀπό τήν μεταπολίτευση τοῦ 1974 ἐφαρμόσθηκε μέ ἀπολυτότητα, τό δόγμα ὅτι ἡ στρατιωτική ἡγεσία ὑπακούει στήν πολιτική. Ὑπακοή μετά λόγου χρειαζόταν καί χρειάζεται ἀπό τήν στρατιωτική ἡγεσία πρός τήν πολιτική, σέ αὐτό ὅπως καί σέ κάθε ἐθνικό πρόβλημα, ἀλλά μόνο ὅμως ἐφ' ὅσον ἡ πολιτική έπίλυση εἶναι ἐφικτή.
Ὅταν ἡ πολιτική ἐπίλυση ἀποδεινύεται ὅτι, ἤ προβλέπεται πολιτικῶς ὅτι, δέν εἶναι ἐφικτή, τότε εἶναι αὐτονόητο, ὅτι οἱ πολιτικοί ὀφείλουν οὐσιαστικά ὑπακοή - ἀλλά καί πολιτική ὑποστήριξη - στούς τυπικῶς μόνον πλέον ὀφείλοντες (τυπική) ὑπακοή στρατιωτικούς. - Τό θέμα αὐτό εἶναι ἐξαιρετικά λεπτό ἀλλά καί σαφές:
Σέ καμία περίπτωση ἡ ἄμυνα καί ἡ ἀποτροπή ἐθνικῶν κινδύνων δέν εἶναι τῆς ἀποκλειστικῆς ἤ τῆς κυρίαρχης ἁρμοδιότητος τῶν πολιτικῶν μόνον, ἤ τῶν στρατιωτικῶν μόνον.
Γι'αύτό σέ περίπτωση συγκρούσεως θεμελιωδῶν ἀντιλήψεων, περί στρατηγικῆς ἤ περί προτεραιτοτήτων, μεταξύ στρατιωτικῆς ἡγεσίας καί πολιτικῆς ἡγεσίας, προτοῦ ἐπιληφθοῦν τά δικαστήρια μέ βάση τά ἐγκλήματα τῆς ἐσχάτης προδοσίας καί τά ὅμοια - καί ἀκριβῶς γιά νά μήν χρειασθῆ νά ἐπιληφθοῦν, τά δικαστήρια, ὁπότε θά εἶναι κατ'ἀρχήν ἀργά - σέ μία δημοκρατία ἁρμόδιος γιά ἄρση τῆς διαφορᾶς "μετά λόγου" καί ὄχι ἰδεολογικῶς ἤ πρόχειρα ἤ μέ κριτήρια ἐκλογικά, εἶναι ὁ πραγματικός Ἀνώτατος Ἄρχων τῆς χώρας συνεπικουρούμενος ἀπό τά προκαθορισμένα ἤ (καί) τά ἐπί τούτοις ὁριζόμενα συμβουλευτικά του ὄργανα.
Δηλαδή ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας μαζί μέ τό ἄτυπο Συμβούλιο ὅλων τῶν πολιτικῶν Ἀρχηγῶν καί τούς στρατιωτικούς καί διπλωματικούς συμβούλους του στήν Ἑλλάδα. Καί ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας μαζί μέ τό Συμβούλιο ὅλων τῶν πολιτικῶν Ἀρχηγῶν καί τούς στρατιωτικούς καί διπλωματικούς συμβούλους του στήν Κύπρο.
Σέ καμία περίπτωση δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποφασίζει οὐσιαστικά ἤ καί τυπικά μόνη της ἡ πολιτική, ὅπως οὔτε καί μόνη της ἡ στρατιωτική, ἡγεσία. Τήν τελευταία λέξη δέν μπορεῖ νά τήν πῆ κανένας μόνος του, ἀλλά πρέπει νά ὑπάρχῃ κοινή ἀπόφαση συναρμοδίων.(Συνεχίζεται)
(Β Μέρος) Περί συνταγματικῶν σχέσεων πολιτικῆς καί στρατιωτικῆς ἡγεσίας
ΑπάντησηΔιαγραφή... Σέ καμία περίπτωση δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποφασίζει οὐσιαστικά ἤ καί τυπικά μόνη της ἡ πολιτική, ὅπως οὔτε καί μόνη της ἡ στρατιωτική, ἡγεσία. Τήν τελευταία λέξη δέν μπορεῖ νά τήν πῆ κανένας μόνος του, ἀλλά πρέπει νά ὑπάρχῃ κοινή ἀπόφαση συναρμοδίων.
Μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ ἕνας ἔχει βέτο πρός τόν ἄλλο, μεταξύ στρατιωτικῆς καί πολιτικῆς ἡγεσίας. Ἡ φύση τοῦ πράγματος κελεύει τό δέον γενέσθαι: ἄλλωστε λειτούργησε τό "βέτο" στήν ἀρχαία κλασσική Ρώμη, τόσο μεταξύ Συγκλήτου καί Στρατιωτικῆς Ἡγεσίας, μέ τυπική μόνον πρόταξη τῆς ἀπόψεως τῆς Συγκλήτου, ὅσον καί, σε περιπτώσεις ἐπειγόντων ἐθνικῶν κινδύνων, μεταξύ τῶν δύο διορισμένων ἐπί βραχύ χρόνο "δικτατόρων", ὅπου ὁ ἕνας ἐδικαιοῦτο σέ κινήσεις μέ δικαίωμα τοῦ ἄλλου νά προβάλῃ ματαιωτικό τῆς κινήσεως βέτο. Ἔτσι ἐξαναγκάζονταν σέ συνεργασία πάντα οἱ δύο πόλοι ἐξουσίας, ἐκτός ὅταν ὁ κίνδυνος ἦταν ἀπολύτως ἄμεσος, ὁπότε εἶχαν ἀμφότεροι συγχρόνως ἐλευθερία κινήσεων μέχρι τήν τυχόν ἐκδήλωση βέτο ἀπό τόν ἄλλον.
Ὡς ἐκ τούτου, καθένας τους φυσικά ἀνελάμβανε πλήρη τήν δική του προσωπική εὐθύνη γιά τήν κίνησή του ἤ γιά τό βέτο του, ἐνώπιον τελικά τῆς Συγκλήτου, στήν ὁποία ὤφειλαν ἐξηγήσεις ἄν κάτι δέν πήγαινε καλά. Ἀντίστοιχα πρέπει νά γίνη δεκτό ὅτι ἰσχύουν καί σήμερα, μεταξύ πολιτικῆς καί στρατιωτικῆς ἡγεσίας. Διότι αὐτά προκύπτουν ἀπό τή φύση τῶν πραγμάτων, μέ βάση τήν ὁποία, καί τό Σύταγμα ἑρμηνεύεται ὀρθῶς, καί ἡ Πολιτεία ἀποκτᾶ τήν δέουσα ἰσχύ ὥστε νά λειτουργῆ ὡς πραγματικό κράτος, καί πρός τά ἔσω καί πρός τά ἔξω.
Μια εξαιρετική συνάντηση που πολύ θα ήθελα να είχα παρακολουθήσει και δυστυχώς κανένας από τους παρεβρισκομένους δεν ανέβασε στο you tube ή σε καποια ιστοσελίδα.Κ Γλετζέ,υπάρχουν αυτοί που η πολιτεία τιμά δίνοντας το όνομα τους σε κάποιο δρόμο ή πλατεία ,πάντα μετά θάνατον ,εκτός και αν είσαι πολύ μεγάλος ρουφιάνος του συστήματος,και όλοι αναρωτιούνται ποιός ήταν και γιατί έγινε αυτό ή αν ρωτήσεις τί έκανε δεν ξέρει κανένας.Εσύ όταν θα έχεις τη δική σου πλατεία ή δρόμο,όλοι θα γνωρίζουν τι έχεις κάνει με του συμπολεμιστές σου.
Διαγραφή