Αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά

Νίκος Πορτοκάλογλου: Tι κρατάω από το παρελθόν και τι πετάω

Σκέψεις με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του Στάθη Ν. Καλύβα

Τον Στάθη Καλύβα τον γνώρισα πολύ πρόσφατα σε ένα φιλικό σπίτι. Μόλις μας σύστησαν η πρώτη ερώτηση που μου βγήκε αυθόρμητα ήταν «πώς γίνεται να γράφεις για τόσο δυσάρεστες πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις και να παραμένεις αισιόδοξος;» Η απάντησή του ήταν «είναι απλό, γίνεται γιατί μένω έξω».
Το να μένεις έξω βέβαια, και να γράφεις για τα προβλήματα της χώρας σου, μπορεί να έχει δύο εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα: να είσαι εντελώς εκτός πραγματικότητας ή να βλέπεις πιο καθαρά τη μεγάλη εικόνα. Μέχρι τη στιγμή που συναντηθήκαμε είχα διαβάσει, αποσπασματικά ομολογώ, το «Καταστροφές και θρίαμβοι», τα «Εμφύλια πάθη» και διάφορα άρθρα του. Στην περίπτωσή του πιστεύω, ή θέλω να πιστεύω, πως συμβαίνει το δεύτερο: Ο Στάθης Καλύβας βλέπει από απόσταση τη μεγάλη εικόνα πιο καθαρά από εμάς που βράζουμε μέσα στο καζάνι της κρίσης τα τελευταία 7 χρόνια.
Δέχθηκα λοιπόν την πρόσκλησή του να μιλήσω στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου με χαρά και κάποια αμηχανία. Αμηχανία γιατί νιώθω άβολα στο ρόλο του ομιλητή και γενικώς σε οποιονδήποτε δημόσιο ρόλο χωρίς την κιθάρα μου. Και χαρά γιατί έχω μια ευκαιρία να τον ευχαριστήσω σαν ένας αναγνώστης που αναζητά μέσα από τις αγωνίες και τις αμφιβολίες του μια στοιχειώδη αυτογνωσία. Προσωπική και εθνική. Και τα κείμενά του με έχουν βοηθήσει σε αυτή την αναζήτηση με έναν τρόπο οδυνηρό, όπως σε βοηθά ένας καλός ψυχοθεραπευτής που δεν σε χαϊδεύει αλλά ούτε σε απελπίζει.

Για τη συνέχεια AV