Το έξυπνο σύνθημα (σαν τη σίτα)

Βγαίνει, ας πούμε, ο άλλος στον Παπαδάκη και λέει ότι η Ευρώπη έχει προδώσει τα όνειρα των λαών. Αν το πει στην τηλεόραση της Λιθουανίας, μπορεί να του πετάξει ντομάτες ο εικονολήπτης, αλλά στην Ελλάδα κάτι τέτοια λέγονται άνετα
Το «δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευόμαστε» είναι ένα χυδαίο, λαϊκίστικο και βολικό κλισέ που μπορεί να εκστομίζει εκ του ασφαλούς, ο οποιοσδήποτε. Είναι η θεωρία που ταιριάζει παντού, μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν όλοι, αφού δεν υπάρχει και κανείς για να τους απαντήσει
Η καλή συνάδελφος από την ΕΡΤ το έκανε απλό, να το καταλάβουν όλοι: «ο Μακρόν είναι κάτι σαν τον Στουρνάρα, με λίγο από Ποτάμι». Ετσι δεν γίνεται πάντα; Φέρνουμε τα πράγματα στα μέτρα μας και αντιμετωπίζουμε όλο τον κόσμο ως μία παραλλαγή ή προέκταση του δικού μας. Α, όχι, αυτό δεν το κάνουν μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβέρνηση και στην ΕΡΤ –ενίοτε δεν ξεχωρίζουν αυτά τα τρία. Στη χώρα μας τα πολιτικά κόμματα είναι σε θέση να σχολιάζουν τη μία Κυριακή το μήνυμα που στέλνει η Ανάσταση του Κυρίου και την άλλη το μήνυμα που στέλνει το γαλλικό εκλογικό σώμα. Εδώ και μία εβδομάδα τρωγόμαστε για τη Βενεζουέλα, την Ουρουγουάη και τη Γαλλία. Εχουν ένα δίκιο να παραπονιούνται οι Βρετανοί που δεν ασχοληθήκαμε μαζί τους, αλλά είναι άγνωστο πόσο ακόμα ο Κιμ μπορεί να περιμένει ένα ελληνικό κόμμα για να ασχοληθεί με την κορεατική χερσόνησο. Ολοι, λοιπόν, οφείλουν να έχουν διαθέσιμη μία άποψη για τα πάντα. Τι θα κάνει, δηλαδή, ο Παπαδάκης; Θα το κλείσει το μαγαζί; Το πρόβλημα είναι ότι συχνά η ίδια άποψη πρέπει να λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικές ή και αντικρουόμενες καταστάσεις. Nα είναι μία άποψη-πασπαρτού, unisex, με λάστιχο, ώστε να ταιριάζει παντού. Σε όλα τα νούμερα, είτε πρόκειται για μεγέθη, είτε για προσωπικότητες.

Για τη συνέχεια Protagon