19/4/17

Τα σύμβολα, η σημασία τους και το Άγιο Φως

Παντελής Σαββίδης
Είναι τόσο άπειρος και πολύπλοκος ο κόσμος, που όποιος μιλά με βεβαιότητες διαπράττει μάλλον επιπολαιότητα. Αλλά και οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι τόσο σύνθετες, αλληλοεπηρεαζόμενες και εξελισσόμενες, που πολιτικές και φιλοσοφικές θεωρίες οι οποίες μεσουράνησαν στο παρελθόν, βρίσκονται κάποια στιγμή στο ναδίρ. Το συμπέρασμα της ανθρώπινης εμπειρίας είναι, όπως προκύπτει από μεγάλους στοχαστές, σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη.
Οι θρησκείες, όλες οι θρησκείες, ήταν μια εμπειρία που προηγήθηκε και συνυπήρξε με την επιστημονική. Ήρθαν σε σύγκρουση αλλά βρήκαν έναν κοινό τόπο παράλληλης πορείας. Το γεγονός ότι άντεξαν στο χρόνο (οι θρησκείες) κάτι σημαίνει.
Τίποτε αληθινό να μην περιέχουν, περιλαμβάνουν ένα σύνολο συμβολισμών που αναπαράγουν τις κοινωνίες. Η εμπειρία των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, πέραν των αμφισβητήσεων περί «Κρυφού Σχολειού» και άλλων τινών. Και σήμερα, οι ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού συσπειρώνονται γύρω από την ενορία και την Εκκλησία τους.
Οι θρησκείες αποτέλεσαν μια αναγκαιότητα το περιεχόμενο της οποίας προσδιορίστηκε και από πολιτισμικά χαρακτηριστικά των κοινωνιών στις οποίες λειτούργησαν. Σε μια εξαιρετική ανάλυση στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης TV-100, ο πατέρας Νικόλαος Λουδοβίκος, από τους πλέον καλούς γνώστες των χριστιανικών ομολογιών αλλά και άλλων θρησκειών, διέκρινε την Ορθοδοξία από τις Δυτικές Ομολογίες σε ζητήματα καθοριστικής σημασίας που έχουν να κάνουν με την ιστορική και πολιτισμική πορεία των λαών που τις έχουν αποδεχθεί.
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news

4 σχόλια:

  1. Πολύ σημαντική η επισήμανση του κυρίου Σαββίδη για το ζήτημα της αναπαραγωγής της κοινωνίας, ειδικά στο πολιτισμικό της υπόβαθρο ως μέτρο συνοχής και κοινωνικοποίησης των ανθρώπων (δηλαδή και πολιτικά ως οργανωμένη κοινωνία, πέραν της θρησκείας).

    Η θρησκεία στο μέτρο που δεν παίζει έναν ρόλο πολιτικής εξουσίας αλλά συνείδησης κοινωνίας (και ειδικά στο ελληνικό παράδειγμα) συγκροτεί ελεύθερους ανθρώπους (διαχωρίζω φονταμενταλιστικά παραδείγματα ταύτισης θρησκείας πολιτικής πχ Ανατολή ή οικονομικά συστήματα έντονης ισχύος και εξουσιαστικής αυτονόμησης της θρησκείας πχ στην Δύση).

    Ο Παπαδιαμάντης άλλωστε αποτυπώνει μέσα από τα διηγήματά του μείζονες διαφορές του ελληνικού παραδείγματος.

    Επίσης, συμφωνώ με την γενικότερη προσέγγιση (μεθοδολογική) στο θέμα "διαμόρφωσης του κόσμου" από τον κύριο Σαββίδη.
    Ο κόσμος είναι όντως πολύπλοκος.
    Και η θέση μας στην Ευρώπη λχ ιδωμένο συνδυαστικά με το φιάσκο της δικτατορικής 'νομιμοποίησης' του Ερντογάν που περισσότερο υπέσκαψε την ηγεμονία του παρά την ενίσχυσε προξενώντας σύγχυση στους γείτονες, δεν είναι υπόθεση συνθημάτων.

    Και τα συνθήματα είναι πάντοτε ελλειματικά.
    Από την παρουσία μας στον ευρωπαϊκό χώρο, απορρέουν θετικά και αρνητικά αποτελέσματα.
    Σε έναν βαθμό όπου η Ευρώπη λειτουργεί συμπολιτειακά ως συνεργασία κυρίαρχων κρατών, διαπολιτισμικά (όχι πολυπολιτισμικά) και όχι επίσης ως ένας νεοφιλελεύθερος χυλός, είναι ένας μείζονας χώρος γεωστρατηγικής ασφάλειας και όχι μόνο.
    Επιπλέον, λειτουργεί (ενίοτε) ως ανάχωμα σε εκδοχές πελατειακής ασυδοσίας και μπορεί κανείς να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα από αυτή την συνθήκη προς όφελος της προόδου των κοινωνιών.
    Και αυτά δίχως να παραβλέπονται δομικά προβλήματα της ΕΕ (ηγεμονισμοί, πολλές ταχύτητες, προσπάθεια αγοραίας ερμηνείας των κοινωνιών, ελλιπής πολιτική νομιμοποίηση).

    Το συμπέρασμα είναι καθαρά μεθοδολογικό, και οφείλει κάθε φορά ένα πολιτικό σύστημα κάθε κράτους (ειδικά του δικού μας) να μην αποδίδει την "λύση" ή την "αιτία" των προβλημάτων στους ξένους, αλλά να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του με όρους εσωτερικής πολιτικής και με όρους εθνοκεντρικής προσέγγισης στον διεθνή χώρο αλλά ανοιχτής, χωρίς απομονωτισμούς ούτε βέβαια με όρους αφομοίωσης ή υπονόμευσης της εθνικής του παρουσίας/ταυτότητας.

    Εξαιρετικά ουσιαστικές είναι και οι αναλύσεις του κυρίου Καλεντερίδη για τις εξελίξεις στην Τουρκία με αφορμή το δημοψήφισμα και άλλα ζητήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το "δεν με ενδιαφέρει ο εαυτός μου, ας ταπεινωθώ για να αποδεχθώ τον άλλο "
    νομιζω οτι συνανταται γλαφυροτερα σε ανατολικες θρησκειες...Δεν θα μιλησω για το τι πιστευαν οι αρχαιοι ελληνες γιατι αυτο μαλλον το απεχθανομαστε βαθεια ως κοινωνια.
    Οσον αφορα την δυτικη κοσμοθεωρια,τα συγχωροχαρτια του Παπα αποδεικνυουν αναγλυφα αυτο που αναφερεται στο κειμενο ως βασικο τους δογμα: "Αναμαρτησεις θα πληρωσεις".

    Το δε γεγονος, οτι οσα ειπε ο Λενιν,ο Μαρξ ή οι Αποστολοι αποτελουν θεσφατα για την συντριπτικη μεριδα των ελληνων,ειναι οντως ενα σοβαρο προβλημα απο το οποιο παρουσιαζουμε τεραστια αντισταση να απογαλακτιστουμε.
    Τελος,αν ακομη πιστευουμε οτι η θρησκεια ηταν η συγκολλητικη ουσια των Ελληνων σε δυσκολες εποχες και υπο αντιξοες συνθηκες,θα πρεπει να ρωτησω μηπως ηταν και η συγκολλητικη ουσια των ελληνων-ρωσων ή των ελληνων-σκοπιανων ή ακομη-ακομη και των ελληνων-βουλγαρων;
    Μηπως λοιπον,σαυτο το σημειο να εδραζεται και η πιστη πολλων αριστερων στην ορθοδοξια;Το γεγονος δηλ. οτι αποτελεσε κοινη θρησκεια ελληνων και σλαβων;...
    Ας ειναι ομως,δεν θα διαφωνησω οσον αφορα τον σεβασμο που εκφραζεται μεσα απο την θρησκεια προς το Θειο,θα διαφωνησω εντονα ομως, για τον σεβασμο που εκφραζεται απο την Ορθοδοξια οσον αφορα τον Ελληνισμο,αν αυτο ειναι κατι που μας ενδιαφερει ακομη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας αφησουμε λοιπον τα περι θρησκειολογιων και θεολογιων κιας επικεντρωθουμε στο δια ταυτα: Η επανακαμψη του χριστιανισμου στην ευρωπη και η αντιμουσουλμανικη εκστρατεια βολευει ισως τους Ισραηλινους που ελπιζουν σε μια στενωτερη συμμαχια με την ευρωπαϊκη δυση...εμεις δε,ισως θαπρεπε να επικεντρωθουμε στο γιατι η δυση μας φερεται ως να "αμαρτησαμεν";...που αμαρτησαμεν κυριοι;(τα πραγματικα δεδομενα παρακαλω κιοχι φρουδες).

      Διαγραφή
  3. Αυτό που με προσβάλει ως άνθρωπο, ως Χριστιανό (κατά δύναμιν) και ως Έλληνα πολίτη είναι το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν τάσσονται ενάντια των θρησκειών γενικότερα παρά μόνο ενάντια της Ορθοδοξίας. Θα μπορούσα να αποδεχθώ τις δηλώσεις τους αν τάσσονταν και ενάντια στην ανέγερση του τζαμιού στην Αθήνα και μάλιστα με εξ ολοκλήρου οικονομικής επιβάρυνσης του δημοσίου. Που είναι σε αυτήν την περίπτωση ο μαεξισμός τους? Που είναι σε αυτήν την περίπτωση η ιδεολογία τους? Το ισλάμ δεν είναι θρησκεία? Υποκριτές, φαύλοι και υπηρέτες ξένων συμφερόντων είναι οι πιο επιεικής χαρακτηρισμοί που μου έρχονται στο μυαλό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.