Γιάννης Βογιατζής: Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια χώρα που ποτέ δεν χάθηκε το εθνικό της DNA

Οι έλληνες πολιτικοί πρέπει να μοιάσουν στους έλληνες καλλιτέχνες

Ξανά, τώρα στα 88 του χρόνια, στο Εθνικό Θέατρο ο Γιάννης Βογιατζής, που όπως λέει, εκεί είναι το «πάρκινγκ» μου...
Της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
Η συνάντησή μας έγινε στο Εθνικό Θέατρο. Εκεί που ξεκίνησε την καριέρα του, με τον Δημήτρη Χορν να τον ρωτά: «Και αν σου πω ότι δεν αξίζει να γίνεις ηθοποιός;», και αυτός να του απαντά «εγώ, πάλι, θα γίνω». Και το απέδειξε και συνεχίζει να το αποδεικνύει ακάθεκτος σ’ όλους τους Έλληνες. Ραντεβού στο Εθνικό Θέατρο με το «ΠΑΡΟΝ», γιατί εκεί ήθελε.

Άλλωστε, όπως μας τονίζει με νόημα, από αυτόν τον χώρο θέλει να φύγει όρθιος για το μεγάλο ταξίδι, από το σπίτι του. Ο 88χρονος αεικίνητος, ταλαντούχος ηθοποιός, αλλά πάνω απ’ όλα γλυκύτατος άνθρωπος, Γιάννης Βογιατζής, μετρά εξήντα ένα χρόνια ανεκτίμητης προσφοράς στο θέατρο και στον κινηματογράφο, φέτος δε, θα τον χειροκροτήσουμε στην Επίδαυρο, τον Αύγουστο, στην παράσταση «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ένας καλλιτέχνης που έχει παίξει σε 65 ταινίες, εκ των οποίων οι 22 με τον Φίνο. Αυτό τον κατατάσσει στην πρώτη δεκάδα των ηθοποιών που συνεργάστηκαν με τη FINOS FILM. Τα τελευταία 15 χρόνια στηρίζει με την πείρα του τη θεατρική ναυαρχίδα της χώρας, το Εθνικό Θέατρο, εκεί που, όπως του τόνισε ο Λογοθετίδης, «δεν υπάρχουν μεγάλοι και μικροί ηθοποιοί». Μετά τη συνομιλία μας, η ζωή μας φάνηκε πιο εύκολη. Τι να πεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο που φώναζε στην Κατοχή «Στο αίμα μου ρέει αίμα ελληνικό» και έβλεπε νεκρούς από την πείνα μέσα σε καροτσάκια... Τι να πεις σ’ αυτόν τον άνδρα που στη χούντα τραγουδούσε «δημοκρατία θε να ’ρθει σαν εκείνη του Λευτέρη» και τον περίμενε στο τέλος η επιτροπή λογοκρισίας; Απλά του αξίζει ένα μεγάλο χειροκρότημα.

***

// Κύριε Βογιατζή, ήταν δύσκολα τα παιδικά σας χρόνια;

Γεννήθηκα στο Αιτωλικό Μεσολογγίου, τόπος καταγωγής του πατέρα μου, η μητέρα μου ήταν από την Άνδρο. Έχω ψάξει όμως την καταγωγή παππούδων και γιαγιάδων και έχω βρει ρίζες στην Κεφαλονιά και τη Ρουμανία. Λόγω του επαγγέλματος του πατέρα μου, ήταν δικαστικός βλέπετε, μεγάλωσα σε όλη την Ελλάδα. Πότε ήμασταν στον Βόλο, πότε στο Αλιβέρι, πότε στην Κέρκυρα. Αυτό που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια ήταν ο βομβαρδισμός του ελληνικού στόλου στον ιταλικό πόλεμο. Εμείς τότε ζητωκραυγάζαμε για την ελευθερία, αλλά όσα ακολούθησαν στην Κατοχή ήταν για κλάματα. Δυστυχία πλήρης. Εντούτοις η Ελλάδα μας τα κατάφερε και σηκώθηκε ξανά.

// Οι έφηβοι, τα νιάτα, κάνουν τις μεγαλύτερες επαναστάσεις. Εσείς αντιδράσατε;

Ο Έλληνας δεν αντέχει τον ζυγό. Με θυμάμαι με κοντά παντελονάκια στην Κέρκυρα να κρύβω στις τσέπες μου χαρτάκια που έγραφαν «Κάτω η Ιταλία, Ζήτω η Ελλάδα» και να τα πετάω στον δρόμο. Τον αδελφικό μου φίλο, ο οποίος ζει ακόμη, τον Σπύρο Βασιλά, τον έπιασαν οι Ιταλοί, τον έδειραν, τον φυλάκισαν, αλλά αυτός δεν τους αποκάλυψε με ποιον πέταγε τα χαρτάκια. Για αυτό του οφείλω τεράστια ευγνωμοσύνη. Στην Κέρκυρα έπεσε μεγάλη πείνα, όπως και σ’ όλη την Ελλάδα. Στο νησί έβαζαν τους νεκρούς από την πείνα μέσα σε κάτι καρότσια που βάζουν τον ασβέστη και τη λάσπη στην οικοδομή και τους μετέφεραν στα νεκροταφεία. Και παρόλο που στην Κέρκυρα ήταν πολλοί καθολικοί στο θρήσκευμα, η αντίσταση ήταν μεγάλη, γιατί η εθνική τους συνείδηση ήταν ελληνική.

// Τι σημαίνει έθνος και πώς διαμορφώνεται η εθνική συνείδηση;

Στο σχολείο είχαμε έναν ιταλό καθηγητή, με λατρεία στην ελληνική παιδεία, τον Κάρλο Μπρικέλι. Μας έκανε ιταλικά και μας μάθαινε να λέμε ότι στο αίμα μας ρέει αίμα ιταλικό. Τότε όλα τα παιδιά και χωρίς να συνεννοηθούμε -αυτή είναι πιο η δυνατή μου ανάμνηση, που με κάνει και κλαίω όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια- φωνάζαμε: «Στο αίμα μας ρέει αίμα ελληνικό»! Οι κατακτητές πιστεύουν ότι με την προπαγάνδα μπορούν να αλλάξουν οι λαοί. Η συνείδηση ενός έθνους φτιάχνεται από την κοινή γλώσσα, την ιστορία και τη γνώση του ποιος είσαι. Το κράτος δεν έχει την ίδια ισχύ με το έθνος. Κράτος φτιάχνεις με τη μείξη πολλών εθνοτήτων. Αυτά τα κράτη συνήθως είναι σκληρά απέναντι στους πολίτες τους. Η ελευθερία δεν παρέχεται αφειδώς στις εθνότητες, για να μην μπορούν να ξεσηκωθούν και το κράτος διαλυθεί. Δεν υπάρχει ουσιαστική δημοκρατία. Ενώ στο έθνος υπάρχει ο άγραφος νόμος των εθίμων, των κοινών αγώνων και καημών, του πολιτισμού, της θρησκείας, των παρόμοιων χαρακτηριστικών. Για αυτό είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια χώρα που δεν χάθηκε ποτέ το εθνικό της DNA, ακόμη και με τετρακόσια χρόνια τουρκικής σκλαβιάς.

// Αυτά τα επτά σκληρά χρόνια του Μνημονίου και τώρα με την προσφυγική κρίση βλέπετε την Ευρωπαϊκή Ένωση να κινείται πάνω στις αρχές της αλληλεγγύης και του πολιτισμού;

Δυστυχώς η Ευρώπη είναι μπερδεμένη. Κυριαρχεί η ιδεολογία της οικονομίας. Τα πλούσια και δυνατά κράτη της ΕΕ επιθυμούν να συνεχίσουν να περνούν καλά με κάθε κόστος, ακόμη και με μέτρα που φτωχοποιούν κατά βάση τους εταίρους τους. Όμως η δημοκρατία, η αλληλεγγύη, ο πολιτισμός είναι συνεχής και αέναος αγώνας και ο πολίτης πρέπει να τον συναισθάνεται. Με αυτήν τη συντηρητική πολιτική που υπάρχει στην Ευρώπη, και φάνηκε και με τη λογική των κλειστών συνόρων, υπάρχει ένα μεγάλο ψέμα.
Πηγή: Το Παρόν