Γιώργος Μουρουζίδης: Η 19η Μαΐου ενάντια στον ισλαμοφασισμό

• 
  (Φωτ.: Χριστίνα Κωνσταντάκη)

Στις 19 Μαΐου κάθε έτους τιμάται από το ελληνικό κράτος (νόμος 2193/1994) η Γενοκτονία των Ποντίων, η οποία συντελέστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τον μεγάλο δάσκαλο του Χίτλερ, τον Κεμάλ, και προκάλεσε 353.000 θύματα.

Όταν μερικές χιλιάδες τουρκομανικών φύλων Σελτζούκων της Κεντρικής Ασίας προκαλούσαν εγκεφαλικό στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μετά την προδοτική ήττα στη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071, κανείς δεν φανταζόταν την οριστική κατάληξη του Βυζαντίου το 1453.

To 1922-24, 1.500.000 πρόσφυγες από τον Πόντο, τη Μ. Ασία και τη Θράκη, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λοζάνης υποχρεώθηκαν, με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα, να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μετακινηθούν προς τον ελλαδικό χώρο. Το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε τον προσφυγικό ελληνισμό σαν τον φτωχό συγγενή της Ανατολής, ο οποίος προσέβαλλε τα ψευδεπίγραφα Δυτικά αντανακλαστικά του. Μετά μάλιστα το Σύμφωνο Φιλίας Βενιζέλου-Ινονού και στη συνέχεια, μετά τη σχεδόν ταυτόχρονη ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952, εντάθηκε η πολιτική της καταπίεσης της προσφυγικής μνήμης. Την ίδια πολιτική επιφύλαξε και εξακολουθεί δυστυχώς σε κάποιο βαθμό να τηρεί και η αριστερή διανόηση στην Ελλάδα. Οι αναφορές στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στην Ιωνία, στη Θράκη, στους Αρμενίους, στους Ασσυρίους κτλ. φάνταζαν μακρινές στην ελληνική ιστορία. Λίγοι γνώριζαν για τα λαϊκά δικαστήρια, τις βιαιοπραγίες, τις κρεμάλες, τις πυρπολήσεις, τις εκτοπίσεις, τους βιασμούς, τις αρπαγές βρεφών, τις βίαιες στρατολογήσεις, τα τάγματα εργασίας, κ.ά.

Έλληνες και Αρμένιοι σε τάγμα εργασίας

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Κεμάλ επέβαλε την καταγραφή νέας τουρκικής ιστορίας προκειμένου να ενισχύσει, ως συνεκτικό δεσμό των Νεότουρκων, την εθνική συνείδηση. Ακόμα και ο Όμηρος, και οι Ίωνες φιλόσοφοι, και ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο κ.ά. θεωρήθηκαν ότι ανήκουν στην τουρκική πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news