Η Απεργία και οι Απεργοί

Υπό Αρίστωνος Δυοκλέους

Μου τηλεφώνησε ένας φίλος που εργάζεται στη ΔΕΗ. Είναι από εκείνους που ανέμεναν την συνταξιοδότησή τους πριν κάποια χρόνια. Μετά ήρθαν τα Μνημόνια και το όνειρο όλων αυτών των ανθρώπων απομακρύνθηκε. Λάθος, εξαϋλώθηκε. Ο συγκεκριμένος και λοιποί πολλοί υπάλληλοι συνασπίστηκαν, λειτούργησαν οι συνδικαλιστικοί τους φορείς και αντιτάχθηκαν στο πρώτο Μνημόνιο, στο δεύτερο Μνημόνιο και…τέλος! Μέχρις εκεί έφτασε η αγωνιστικότητά τους και ο αντιμνημονιακός αγώνας. Χωρίς να το θέλουν κάποιοι, άλλοι επιδιώκοντάς το έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που από το 3-4% που συνήθως λάμβανε άγγιξε μεγάλα ποσοστά που ούτε στον ύπνο τους τα στελέχη του δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Το κόμμα αυτό στενά δεμένο με την καρέκλα της εξουσίας και την εξάρτηση των βουλευτών του από τον βουλευτικό μισθό, ξεκίνησε από την κατοχύρωση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, από τη μη πώληση του ποσοστού του Δημοσίου στη ΔΕΗ, και άλλες υποσχέσεις που είχαν δημιουργήσει προσδοκίες δικαιώματος σε χιλιάδες υπαλλήλων. 
Ειδοποιός διαφορά: επί των κυβερνήσεων που έφεραν το πρώτο και δεύτερο Μνημόνια όλοι οι υπάλληλοι της ΔΕΗ ήταν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια φωνάζοντας συνθήματα κατά των κυβερνώντων, ενώ επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ η μαχητικότητα αδράνησε.

Τον ρώτησα στο τέλος της συνομιλίας μας πώς βλέπει τώρα τα πράγματα και αν οι εξελίξεις με τη ΔΕΗ τόν χαροποιούν ή τον στενοχωρούν. Μου απάντησε ότι εκείνος και οι συνάδελφοί του είναι σα μουδιασμένοι και εξακολουθούν να μην πιστεύουν ότι αυτή η κυβέρνηση που υποστήριξαν τους προδίδει με τον χειρότερο τρόπο. Στην επόμενη ερώτησή μου γιατί δεν συνειδητοποιούν ότι τους πούλησαν και να αντιδράσουν, μού ανταπάντησε ότι και οι συνδικαλιστές τους δεν έχουν «τη φόρμα» που είχαν επί άλλων κυβερνήσεων και έτσι έχουν μείνει ακέφαλοι. Επέμεινα λίγο και μου είπε ότι μέχρι πριν από 3-4 χρόνια οι ίδιοι οι συνδικαλιστές έμπαιναν σε κάθε γραφείο της ΔΕΗ και αφού απαιτούσαν από όλους τους υπαλλήλους να βγουν έξω και να πάνε στις παρακείμενες καφετέριες, κατέβαζαν εντελώς τα ρολά, με συνέπεια να μην μπορεί να μπει για να εργαστεί κανείς. Οι απεργοί απαγόρευαν την είσοδο στους εν δυνάμει απεργοσπάστες.

Τώρα, του λέω, πού χάθηκαν οι απεργοί; Άσ’ τα, μου λέει, αυτοί όλοι ελπίζουν σε άλλα νταραβέρια με την κυβέρνηση, γι’ αυτό και έχουν λουφάξει. Κάτι ασυλίες, κάτι προνόμια, αυτά έχουν το ζουμί γι’ αυτούς.

Κλείσαμε το τηλέφωνο και ήμουν προβληματισμένος. Πού πήγαν όλοι αυτοί που κραύγαζαν για τα συντεχνιακά τους δικαιώματα κατά το παρελθόν; Δεν ενδιαφέρονται πια; Τί στο καλό έχει συμβεί; Γιατί οι άνθρωποι που είναι μεταξύ των εργαζομένων και της Διοίκησης αδιαφορούν; Γιατί δεν κάνουν απεργίες; Γιατί έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους;

Ξέρει κανείς;