28/6/17

Παντελής Σαββίδης: Η Τουρκία πήρε το δρόμο δίχως επιστροφή

  • Στιγμιότυπο από παλαιότερη ομιλία του Ταγίπ Ερντογάν, μπροστά από μια τεράστια φωτογραφία του Μουσταφά Κεμάλ (φωτ.: EPA / Cem Oksuz)
Χωρίς αμφιβολία ο Ερντογάν είναι ηγετική προσωπικότητα. Έσυρε βεβαίως τη χώρα του σε επιλογές από τις οποίες δύσκολα θα βγει αλώβητη, αλλά τα σημερινά διλήμματά της η Τουρκία θα τα αντιμετώπιζε ούτως ή άλλως.
Το μείζον δεν είναι το Κουρδικό, όπως γράφεται και λέγεται.
Το μείζον είναι η αποδόμηση της τουρκικής ταυτότητας την οποία προσπάθησε να επιβάλει σε μια πανσπερμία λαοτήτων, εθνοτήτων και θρησκευτικών δοξασιών ο Μουσταφά Κεμάλ στην αγωνία του να διαμορφώσει μια συνεκτική κοινωνία.
Τα προβλήματα άρχισαν να αναδύονται μια δεκαετία, περίπου, μετά το θάνατο του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, με την ανάδειξη του Μεντερές στην ηγεσία. Συνεχίστηκαν με την αντιπαράθεση αριστερών και δεξιών, και κορυφώθηκαν με τη συνειδητοποίηση της διαφορετικότητας των Κούρδων και της ανάπτυξης του εθνικοαπελευθερωτικού τους κινήματος μετά το 1984.
Σήμερα τα προβλήματα αυτά ωρίμασαν και θα τα αντιμετώπιζε οποιοσδήποτε βρισκόταν στην εξουσία. Είτε οι ισλαμιστές του Ερντογάν, είτε οι κεμαλιστές.
Η Τουρκία έχει πάρει έναν δρόμο δίχως επιστροφή. Μια άλλη Τουρκία θα αναδυθεί, με χαρακτηριστικά που δεν είναι, ακόμη, τόσο σαφή. Την Τουρκία που αλλάζει και μέσα από την αλλαγή της αναδιαμορφώνεται, ένας σοβαρός γείτονάς της με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά πρέπει να την μελετήσει. Στην Ελλάδα υπάρχει πληθώρα ιδρυμάτων με σκοπό τη μελέτη της ιστορίας και της πολιτικής λαών της περιοχής. Λείπει ο συντονισμός και η επαγγελματική ενασχόληση. Αξίζει τον κόπο αυτή η προσπάθεια να γίνει, διότι μόνο έτσι θα αναπτυχθεί εξωτερική πολιτική που δεν θα επιδιώκει, απλώς, να σβήσει φωτιές.
Γενικώς, η Τουρκία υπήρξε περισσότερο τυχερή από την Ελλάδα ως προς την ικανότητα των πολιτικών της ηγεσιών.
Ο Ερντογάν, ο οποίος βοηθήθηκε τα μέγιστα και από τον Φετουλάχ Γκιουλέν, με την ανάληψη της εξουσίας ανέδειξε τη βαθύτατη, ίσως και αγεφύρωτη, διαίρεση της τουρκικής κοινωνίας. Καθώς εδραίωσε την προσωπική του πολιτική εξουσία, κατέστρεψε την παρουσία κάθε ανεξάρτητου μέσου μαζικής ενημέρωσης, έφερε το στρατό στα άκρα και καθάρισε τη γραφειοκρατία – όλα σε μια προσπάθεια να ολοκληρωθεί ο μετασχηματισμός της Τουρκίας που ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια.
Ως εδώ καλά. Αλλά, πέραν του Κουρδικού, αναδύθηκε το ερώτημα τι σημαίνει να είσαι Τούρκος, και ποιοι είναι «αληθινοί Τούρκοι».
Οι αγώνες πάνω στην ταυτότητα τείνουν να αποσταθεροποιούν και είναι επικίνδυνοι. Στην Τουρκία, αυτή η σύγκρουση μπορεί να ανιχνευτεί στην ιδρυτική στιγμή της «δημοκρατίας».
Για τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, τον Μουσταφά Κεμάλ, η οικοδόμηση ενός νέου κράτους έπρεπε να συνοδευτεί από ένα μυθολογικό αφήγημα γύρω από την ιδέα της «τουρκικότητας». Ήταν αυτή η μυθολογία που δημιούργησε τη σχέση Τούρκων, τουρκικής γλώσσας και του τόπου που ζουν. Το αποτέλεσμα αυτής της μυθολογικής αφήγησης ήταν ο μετασχηματισμός ενός οθωμανικού πολιτικοθρησκευτικού καθεστώς που κυριάρχησε σε ένα κυρίως μουσουλμανικό πεδίο, σε ένα έθνος Τούρκων και ένα κράτος του οποίου οι ηγεμόνες απέκτησαν τη νομιμότητά τους από την υπεράσπιση της τουρκικότητας.
Μαζί με τη μυθολογία της τουρκικότητας αναπτύχθηκε και ο κεμαλισμός και τα «έξι βέλη» του –δημοκρατισμός, κρατισμός, ρεφορμισμός, λαϊκισμός, εθνικισμός, και κυρίως κοσμικότητα– που χρησίμευαν ως ιδεολογικό θεμέλιο της νέας δημοκρατίας. Ούτε η τουρκικότητα ούτε ο κεμαλισμός συγκέντρωσαν την ομόφωνη αποδοχή των Τούρκων. Υπάρχουν πολλοί στην Τουρκία, ειδικά εκείνοι που αποτελούσαν την κυρίαρχη πολιτική τάξη, οι οποίοι αγκάλιασαν τις ιδέες του Κεμάλ. Άλλοι αντιστάθηκαν και άλλοι παρέμειναν αμφίθυμοι.
Κατά συνέπεια, το πρώτο πρόβλημα των Τούρκων είναι σήμερα η ταυτότητα.
Το αφήγημα της τουρκικότητας αποξένωσε τους Κούρδους, των οποίων την ταυτότητα αρνήθηκε επισήμως. Παρόλο που πολλοί Κούρδοι στην Τουρκία είναι καλά ενσωματωμένοι στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή της χώρας, υπάρχει μια εγγενής τριβή μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων με σύγχρονη αφετηρία το 1984. Αυτή η αντιπαράθεση φαίνεται ως μη ελεγχόμενη.
Πέρα από το κουρδικό ζήτημα, υπάρχει και μια βαθύτερη ένταση στη θρησκεία. Στις προσπάθειές του να σηματοδοτήσει μια τομή από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να εδραιώσει τη νέα Τουρκική Δημοκρατία, ο Κεμάλ προχώρησε στην αποσταθεροποίηση του Ισλάμ. Το 1924 κατάργησε το οθωμανικό χαλιφάτο, το οποίο χρησίμευε ως κέντρο τόσο της πολιτικής όσο και της θρησκευτικής εξουσίας για τους μουσουλμάνους, καθιέρωσε τη χρήση της λατινικής γραφής και το γρηγοριανό ημερολόγιο αντί του ισλαμικού, ποινικοποίησε τη μαντίλα, το γραφείο του Σέιχ αλ-Ισλάμ, το υπουργείο Θρησκευτικών και Ευαγών Ιδρυμάτων και οι θρησκευτικές σχολές καταργήθηκαν, ενώ οι αδελφότητες των Σούφι τέθηκαν εκτός νόμου.
Και το 1928, το άρθρο του συντάγματος που προσδιόρισε το Ισλάμ ως τη θρησκεία του κράτους διαγράφηκε.
Υπήρξε μια πληθώρα ανθρώπων για τους οποίους οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ όχι μόνο δεν είχαν νόημα αλλά και επέδρασαν αρνητικά. Δεν είχαν, επομένως, κανένα λόγο να τις αποδεχθούν.
Πρώτον, η επίσημη αφήγηση που συνδέει την κοσμικότητα με την πρόοδο και την πίστη με την καθυστέρηση είχε συνέπειες για τους ευσεβείς, οι οποίοι αντιμετώπισαν θεσμικές διακρίσεις.
Δεύτερον, όταν το ισλαμικό κίνημα της Τουρκίας αναπτύχθηκε...
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news

2 σχόλια:

  1. "Ποιά Τουρκία; Ποιοί Τούρκοι;", βιβλίο του στρατηγού ε.α. Φραγκούλη Φράγκου, για όποιον ενδιαφέρεται για τις ταυτότητες των τούρκων πολιτών, στις οποίες αναφέρεται ο κύριος Σαββίδης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.