Το Ισραήλ, από την ανεξαρτησία του το 1948 μέχρι σήμερα, έχει πολεμήσει τέσσερις πολέμους μεγάλης κλίμακας (Πόλεμος της Ανεξαρτησίας το 1948-1949, Κρίση του Σουέζ το 1956, Πόλεμος των Έξι Ημερών το 1967 και Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ το 1973) και δεκάδες άλλες συγκρούσεις μικρής κλίμακας, κυρίως στο Λίβανο. Η συσσωρευμένη πολεμική εμπειρία της χώρας έχει καταστήσει το Ισραήλ κράτος «διάσημο και ειδικό» σε στρατιωτικά ζητήματα, ιδιαίτερα σε ζητήματα συνεργασίας Πεζικού και Τεθωρακισμένων.
Ο Ισραηλινός Στρατός της περιόδου από το 1948 έως το 1956 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ερασιτεχνικός», υπό την έννοια ότι ήταν ανεπαρκής τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης όσο και σε επίπεδο εξοπλισμού. Η ισχύς του Ισραηλινού Στρατού βρισκόταν στην επιτυχία της ατομικής πρωτοβουλίας των Διοικητών και στην καλή συνεργασία μεταξύ τους. Αυτό το «άναρχο» μοντέλο λειτουργούσε καλά μέχρι τη στιγμή που η Σοβιετική Ένωση άρχισε να εξοπλίζει τους Άραβες (ιδιαίτερα τους Αιγυπτίους) με σύγχρονα, για την εποχή, οπλικά συστήματα. Από το 1956 μέχρι το 1967 το Ισραήλ βάσισε την στρατιωτική του ισχύ στο δίπτυχο «άρμα μάχης-μαχητικό αεροσκάφος».
Αυτή η αλλαγή στην αντίληψη είχε ως αποτέλεσμα την διεύρυνση των μηχανοκίνητων (σε 4-8 Μηχανοκίνητες Ταξιαρχίες Πεζικού) και τεθωρακισμένων δυνάμεων της χώρας (16 Τεθωρακισμένες Ταξιαρχίες). Η επένδυση στα άρματα μάχης και τα μαχητικά αεροσκάφη είχε ως αποτέλεσμα άλλοι τομείς της άμυνας να παραμεριστούν. Για παράδειγμα το Ισραήλ αρνήθηκε την αμερικανική προσφορά αντιαρματικών συστημάτων TOW με το σκεπτικό ότι το άρμα μάχης είναι καλύτερο αντιαρματικό όπλο, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με το μαχητικό αεροσκάφος!
Για τη συνέχεια ThinkNews
Ο Ισραηλινός Στρατός της περιόδου από το 1948 έως το 1956 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ερασιτεχνικός», υπό την έννοια ότι ήταν ανεπαρκής τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης όσο και σε επίπεδο εξοπλισμού. Η ισχύς του Ισραηλινού Στρατού βρισκόταν στην επιτυχία της ατομικής πρωτοβουλίας των Διοικητών και στην καλή συνεργασία μεταξύ τους. Αυτό το «άναρχο» μοντέλο λειτουργούσε καλά μέχρι τη στιγμή που η Σοβιετική Ένωση άρχισε να εξοπλίζει τους Άραβες (ιδιαίτερα τους Αιγυπτίους) με σύγχρονα, για την εποχή, οπλικά συστήματα. Από το 1956 μέχρι το 1967 το Ισραήλ βάσισε την στρατιωτική του ισχύ στο δίπτυχο «άρμα μάχης-μαχητικό αεροσκάφος».
Αυτή η αλλαγή στην αντίληψη είχε ως αποτέλεσμα την διεύρυνση των μηχανοκίνητων (σε 4-8 Μηχανοκίνητες Ταξιαρχίες Πεζικού) και τεθωρακισμένων δυνάμεων της χώρας (16 Τεθωρακισμένες Ταξιαρχίες). Η επένδυση στα άρματα μάχης και τα μαχητικά αεροσκάφη είχε ως αποτέλεσμα άλλοι τομείς της άμυνας να παραμεριστούν. Για παράδειγμα το Ισραήλ αρνήθηκε την αμερικανική προσφορά αντιαρματικών συστημάτων TOW με το σκεπτικό ότι το άρμα μάχης είναι καλύτερο αντιαρματικό όπλο, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με το μαχητικό αεροσκάφος!
Για τη συνέχεια ThinkNews
Τον τρόπο μάχης των Ισραηλινών τον βλέπω. Τα συμπεράσματα για την Ελλάδα δεν βλέπω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα εθνικά θέματα/προβλήματα, οι Εβραίοι είναι ενωμένοι με Super-Glue κόλλα.
Στην Ελλάδα, γίνεται συναγωνισμός για το ποιος θα καταλογιστεί ως μεγαλύτερος προδότης, διότι δεν υπάρχει περίπτωσης που να μην έχουν δούνε -λαβείν με μίζες.
Οι μίζες που ήταν η αίτια να κλίσουν τις πολεμικές βιομηχανίες προς χάριν των Τζοχατζόπουλων & ΣΙΑ.