Λονδίνο ή πώς το πρόβλημα του χώρου οδήγησε στο Brexit

Αυτή η ανάπτυξη είναι νοσηρή και κρύβει μια καταθλιπτική πραγματικότητα

Όποιος θυμάται τη δεκαετία του 1980, θυμάται τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές μεγαλουπόλεις σε κρίση: μερικές συνοικίες χαρακτηρίζονταν ακόμα «γκέτο», άλλες έμοιαζαν βομβαρδισμένες· η εγκληματικότητα είχε φτάσει στην κορύφωσή της. Από τότε άλλαξαν πολλά, σχεδόν όλα: οι δημοτικές αρχές επενέβησαν δραστικά στον σχεδιασμό και στη λειτουργία των πόλεων· έγιναν εκτεταμένες αναπλάσεις· η πολιτική του άστεως ανεδείχθη σε κεντρικό ζήτημα της διοίκησης. Σήμερα, στις ανεπτυγμένες χώρες, δεν υπάρχουν πια ερημωμένες και ξεχαρβαλωμένες πόλεις: ακόμα και όσες ζημιώθηκαν από τη μετάλλαξη της οικονομίας-όταν η παραδοσιακή βιομηχανία υποχώρησε μπροστά στην ψηφιακή επανάσταση-έχουν προσαρμοστεί στις καινούργιες συνθήκες. Τα προβλήματα είναι διαφορετικής φύσεως.
Ίσως το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα μεταμόρφωσης είναι η Νέα Υόρκη, όπου, μέσω της στροφής της πολιτικής και της οικονομικής συγκυρίας, το glamour αντικατέστησε την παλιά, προβληματική, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα νεοϋρκέζικη τραχύτητα: η ταξική και πολιτιστική ποικιλία, η αυθεντικότητα της πόλης, ήταν μοναδική. Σήμερα η Νέα Υόρκη είναι σε πολλά κεντρικά σημεία ένα είδος Ντίσνεϋλαντ και σε όλα τα σημεία η επικράτεια των δισεκατομμυριούχων: το Μανχάτταν συγκεντρώνει τους πλουσίους και τους υπηρέτες τους-όσους τούς βάφουν τα νύχια, τους κάνουν μασάζ και τρέχουν πέρα-δώθε κάνοντας θελήματα. Ακολουθούν με μικρή διαφορά το Μπρούκλυν, το Μπρονξ, το Κουίνς και το Στάτεν Άιλαντ. Όχι μόνον ο «μέσος» Νεοϋορκέζος δεν μπορεί να αποκτήσει ιδιόκτητη στέγη στη γενέθλια πόλη του (αν δεν καταχρεωθεί), δεν μπορεί ούτε καν να ενοικιάσει. Από την άλλη πλευρά, όποιος στάθηκε τυχερός και έγινε ιδιοκτήτης μέχρι τη δεκαετία του 1980 είναι ξαφνικά εκατομμυριούχος. Πολλοί τέτοιοι ιδιοκτήτες ζουν από την εκμετάλλευση αυτού του ακινήτου-δεν κάνουν τίποτα, έχουν απλώς ένα σπίτι.
Για τη συνέχεια AthensVoice