12/1/18

Εξουσία και δικαιοσύνη

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 
          Οι παλαιότερες και οι πρόσφατες παρεμβάσεις  της Κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου στη λειτουργία και στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης φέρνει, για μιαν ακόμη φορά, στο προσκήνιο το πρόβλημα της σχέσης της εξουσίας με τη δικαιοσύνη.
Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό, υπάρχει από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος. Συνήθως η εξουσία επιδιώκει να επιβάλει, ως δικαιοσύνη, τη θέλησή της. Στην αρχαία Αθήνα και στην αρχαία Σπάρτη, για πρώτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας,  ο θεσμός της δικαιοσύνης μπορούσε να ελέγξει και να επιβάλει ποινή στους ανθρώπους της εξουσίας. Οι θεσμοί ήσαν ιεροί. Αυτό φαίνεται καθαρά από τον όρκο που έδιναν οι έφηβοι στην αρχαία Αθήνα, για να γίνουν πολίτες. Ορκίζονταν να υπερασπίσουν την πατρίδα και τους θεσμούς και να είναι φύλακες της ακεραιότητας της πατρίδας και των νόμων της: « ...Και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι....και αν τις αναιρή τους θεσμούς ή μη πείθηται....ουκ επιτρέψω, αμυνώ δε και μόνος και μετά πάντων...».

Συν τω χρόνω ως δικαιοσύνη άρχισε και πάλι να ισχύει ο νόμος της φύσης, των άλογων όντων, της ζούγκλας, το δίκαιο του ισχυροτέρου. Η αυταρχική εξουσία επέβαλε τη δικαιοσύνη όπως την εξυπηρετούσε.  Κυριαρχούσαν τα τυραννικά καθεστώτα υπό διάφορες μορφές. Τόχε γράψει ο Τζον Λοκ (1632-1704), στην «Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως»: «Εκεί όπου τελειώνει ο νόμος αρχίζει η τυραννία». Ο Λοκ αναφέρει και την προσφώνηση του βασιλιά Ιακώβου Α΄ στο Αγγλικό Κοινοβούλιο το 1603, στην οποία τόνισε: « Συνεπώς όλοι οι βασιλείς (Σημ. πρωθυπουργοί, πρόεδροι κ.λ.π.) αν δεν είναι τύραννοι ή επίορκοι, ευχαρίστως δεσμεύονται από τα όρια που θέτουν οι νόμοι τους. Και όσοι τους πείθουν για το αντίθετο είναι οχιές και πανούκλες και για τους ίδιους και για την πολιτική κοινότητα.
Η κατάχρηση του Δικαίου και η χρησιμοποίηση της Δικαιοσύνης σε βάρος των πολιτών έφτασε σε βάρβαρη και απάνθρωπη πραγματικότητα κατά τον 20ό αιώνα, με τον Ναζισμό και τον Κομμουνισμό. Οι δικαστές και κυρίως οι εισαγγελείς ήσαν όργανα του Κόμματος και της ιδεολογίας και με γενικές κατηγορίες, του τύπου «προδότες της πατρίδας», «πράκτορες των ιμπεριαλιστών», «αντικαθεστωτικοί (φασίστες στην ΕΣΣΔ - κομμουνιστές ή εβραίοι) στη Γερμανία» κατά εκατομμύρια οδηγούσαν τους αθώους πολίτες στα βασανιστήρια, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα γκουλάγκ.

Η δογματική και η αναθεωρητική κομμουνιστική ιδεολογία πιστεύουν στην ταύτιση του Κόμματος με το Δίκαιο και τη Δικαιοσύνη. Κατά το πιστεύω τους, η κυβέρνηση -  Κόμμα ταυτίζεται με το λαό, ο λαός έχει πάντα δίκιο, και η κυβέρνηση του οφείλει να επιβάλλει στη συντεχνία  των δικαστών το Δίκαιο το οποίο αυτό πρεσβεύει... Οι δικαστές, κατά την κομμουνιστική ιδεολογία, δεν πρέπει να έχουν δική τους άποψη, ούτε να δικάζουν με βάση τη συνείδησή τους και τα υπάρχοντα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά οφείλουν να πειθαρχούν στις επιταγές του Κόμματος, που εκφράζει τα ύψιστα συμφέροντα του λαού.-  

1 σχόλιο:

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.