Ψευδολογήματα fantastica και παραπλανήσεις με το σακί

“Είπαμε ψέματα πολλά, ας πούμε και καμιά αλήθεια, φορτώσαμε έναν ποντικό εφτά κιλά ρεβίθια.»

Υπό Άρη Πετάση 

Προεκλογικά. Ο όρος «ψευδολόγημα fantastica” ανήκει στον Δρ Anton Delbrueck (βιβλιογραφία ιατρικής του 1891) και βασικά εκφράζει το σύνδρομο του «πουλάμε ψέματα.»  Τελευταία, αρκετοί πολιτικοί έχουν γίνει αγνώριστοι με πολύμορφες πιρουέτες από αριστερά προς τα δεξιά και ανάποδα. Πάνε να τρελάνουν όσους από εμάς δεν ανήκαν σε πολιτικό κόμμα ποτέ και έτσι, φαντάζομαι, διατηρούμε κάποια αντικειμενικότητα κρίσης.  Βλέπουμε τώρα: α.) ψευδολογήματα fantastica και β.) τσάπα προσφορές που προκαλούν όνειδος και χρηματοδοτούνται από τα λεφτά των φτωχών, των αδυνάτων και αδικουμένων και καταλήγουν σε: αναβαθμίσεις κλιμάκων και αυξήσεις του δημόσιου τομέα και των οργανωμένων συνόλων και των πολλών ψήφων.   

     Ψευδολογήματα fantastica. Οι ιδικοί μας λένε πως το φαινόμενο αυτό χαρακτηρίζεται από ανεξέλεγκτη  διάθεση ψευδολογίας και μυθομανίας όπου παρουσιάζονται τα δεδομένα με τρόπο  δυσανάλογο προς την πραγματικότητα. Δηλαδή, πλαστογραφείται η αλήθεια με στόχο την ευρεία παραπλάνηση. Το συγκεκριμένο φαινόμενο αποτελεί νόσημα που πλήττει την ηθική τάξη και έχει σαν σκοπό το εκλογικό κέρδος που αναπόφευκτα μειώνει την δημοκρατία.

    Ένα-δύο ψέματα την ημέρα τα λέμε όλοι.  Κατά μέσο όρο σχεδόν όλοι μας λέμε ένα-δύο ψέματα την ημέρα, κατά τους ιδικούς, αλλά όχι για παραπλάνηση, π.χ. «δεν τρώγω τίποτα και εντούτοις βάζω βάρος!» Νοουμένου πως ο αναγνώστης έχει την απαιτούμενη υπομονή ας μετρήσει μόνος του πόσα ψέματα άκουσε από τηλεοράσεως τους τελευταίους δύο προεκλογικούς μήνες που είχαν σαν σκοπό την παραπλάνηση! Οι ειδικοί θεωρούν ψευδολόγημα: την εσκεμμένη υπερβολή, επίβουλη παραπλάνηση, κολοτούμπα, μισές αλήθειες, μασημένα λόγια ή διφορούμενα, ανεφάρμοστες προτάσεις, κοκ.  Ακόμα και οι κενές περιεχομένου παραπλανητικές θέσεις αποτελούν ψευδολόγημα fantastica, π.χ. «με τις συγκλίσεις στο εθνικό θέμα οικοδομούμε μια ευτυχισμένη Κύπρο» ενώ οι συγκλίσεις οδηγούν στην επισημοποίηση της διχοτόμησης και την καταστροφή.  Παραπλάνηση αποτελεί και η τεχνηέντως δημιουργία εικονικής αντιπαλότητας μεταξύ δύο συνεργαζόμενων κομμάτων γύρω από το εθνικό θέμα με σκοπό την προσωρινή πόλωση και συσπείρωση.  

       Παραδείγματα παραπλάνησης: α.) εσκεμμένη υπερβολή: π.χ., «πετύχαμε ριζικές αλλαγές στη δημόσια υγεία.» Πραγματικότητα: η κατάσταση στην υγεία μάλλον χειροτέρευσε, β.)  επίβουλη παραπλάνηση: π.χ., «με τις σημερινές συγκλίσεις στο εθνικό θέμα ενώνουμε την Κύπρο.» Πραγματικότητα: οι σημερινές συγκλίσεις διχοτομούν την Κύπρο σε δύο κράτη με ξεχωριστές κυβερνήσεις, βουλές και δικαστήρια, αστυνομίες, κοκ, γ.) κολοτούμπα: π.χ., «θα αποσύρουμε όλες τις καταστροφικές υποχωρήσεις της προηγούμενης κυβέρνησης.»  Πραγματικότητα: τελικά γίνονται αποδεχτές όλες οι παλιές υποχωρήσεις και προστίθενται άλλες πολύ χειρότερες, δ.) ανεφάρμοστες προτάσεις, π.χ., «η βουλή φταίει που απόρριψε το πρώτο κούρεμα με μηδέν ψήφους υπέρ»  Πραγματικότητα: ουδέποτε προτάθηκε τέτοια επιλογή από την ΕΕ και ούτε το επιτρέπουν οι κανονισμοί,  και στ.) αυτοέπαινος για δημιουργία παραπλανητικών  εντυπώσεων, π.χ. «έχουμε καταστήσει την Κύπρο πυλώνα σταθερότητας της περιοχής.» Πραγματικότητα: Μια υπό ημι-κατοχή και υπό απειλή αφανισμού ασταθής χώρα σαν η Κύπρος δεν μπορεί να θεωρείται παράγοντας σταθερότητας.      

      Η μητέρα των ψευδολογημάτων:  Εις μάτην περιμέναμε να ακούσουμε και την μητέρα των ψευδολογημάτων (θυμάστε την «μητέρα των μαχών;») Οι πολιτικοί, θιασώτες της Διζωνικής, δεν μας είπαν κατά πόσον με την Διζωνική θα πάνε ΟΙ ΙΔΙΟΙ με παιδιά, εγγόνια, γονείς και αδελφούς για να ζήσουν υπό τούρκικη διοίκηση, αστυνομία, δικαστήρια, κτλ ώστε να μην τουρκέψει ολοκληρωτικά το Τούρκικο κρατίδιο; Ενώ στατιστικώς, κανένας τους δεν πρόκειται ποτέ να ζήσει κάτω από τους Τούρκους παραπλανούν με δηλώσεις «ήξεις αφήξεις» όπως, «εγώ δεν έχω πρόβλημα να ζήσω δίπλα από οποιονδήποτε.» παραπλανώντας έτσι πως θα πάνε οι ίδιοι υπό τούρκικη διοίκηση.     

     Ηθική και εθνοπρέπεια.  Ο ελληνικός λαός της Κύπρου έχει την δυνατότητα να ανυψωθεί στα λαμπρότερα ηθικά και εθνοπρεπή επίπεδα συμπεριφοράς.  Ψάχνει όμως για ηγέτες που θα ερμηνεύσουν και θα αναδείξουν την πραγματική του συνείδηση. Αντί τούτου βρίσκει απέναντι του όσους του αναδεικνύουν τα ευτελέστερα ένστικτα προσωπικού συμφέροντος αντί την εθνική αξιοπρέπεια και την υψηλοφροσύνη.  Τώρα τι να πει κανείς;