3/2/18

Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα - Επειδή είμαστε περικυκλωμένοι «Κώλο με κώλο ωρέ Έλληνες!»

Τώρα με το μεγάλο συλλαλητήριο για την Μακεδονία μας, ας θυμηθούμε από ποιους καταγόμαστε, ποιοι μας απελευθέρωσαν. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε πόσο μικρό και ανίκανο είναι το τωρινό σκουπιδαριό που "κυβερνάει" τη χώρα.
«Πάμε να ιδούμεν τους παλιούς Έλληνες», να ακούσουμε τους πολέμαρχους του '21, μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις των τωρινών δημοπιθήκων. Διαβάζεις τα απομνημονεύματα και τις φυλλάδες για την Εθνεγερσία και νομίζεις ότι ανοίγεις ένα «μυρογιάλι», εκείνα τα μικρά φιαλίδια που περιέχουν αρώματα εξαίσια. Οσμή ευωδίας πνευματική αναδίδεται, παρ' όλα τα πάθια και τους καημούς εκείνης της περιόδου. Έχω το συνήθειο, όταν συναντώ στα αναγνώσματά μου, λόγια και επεισόδια, που στέκεσαι και τα ξαναδιαβάζεις, που κρύβουν στα φυλλώματά τους πετράδια, να τα καταγράφω, για να μην λησμονηθούν. 
Σκοπός μου να τα μοιραστώ με τους μαθητές μου. Σ' αυτές τις εξοπλιστικές ηλικίες, τα παιδιά δεν θέλουν περισπούδαστες αναλύσεις και κενόλογες φλυαρίες. Μαθαίνουν με το παράδειγμα, με το παραμύθι, με την αξία και την αρετή σαρκωμένες σε πρόσωπα. 
Παράδειγμα. Μάχη της Γράνας, 10 Αυγούστου του 1821. Βγήκαν οι πολιορκημένοι στην Τριπολιτσά Τούρκοι να χτυπήσουν τους Έλληνες. Ο Κολοκοτρώνης είχε διατάξει να ανοιχθεί τάφρος (γράνα) 700 μέτρων, βάθους ενός και πλάτους δύο μέτρων.
Κάποια στιγμή οι Τούρκοι επιτίθενται στη γράνα και από τις δύο μεριές. Έπρεπε ο Γέρος του Μοριά να διατάξει τα παλληκάρια του να χωριστούν, να μοιραστούν τα καριοφίλια, να «χτυπούν» οι μισοί προς την μία πλευρά και οι άλλοι μισοί προς την άλλη. Ερωτώ τους μαθητές μου πώς το έκανε πάνω στην αντάρα της μάχης: Τους βασάνισα κανένα πεντάλεπτο και άκουσα απίθανες απαντήσεις. Τι είπε ο Κολοκοτρώνης και αμέσως χωρίστηκαν τα ντουφέκια; «Κώλο με κώλο ωρέ Έλληνες!». «Χαμός» στην τάξη, γέλια και θαυμασμός για την μεγαλοφυία του Γέρου.
«Ο Μιαούλης ήταν γνωστός για την παλληκαριά του και την αφοβία του εμπρός στον θάνατο. Μια φορά, στα νεανικά του χρόνια, ο Άγγλος ναύαρχος Νέλσων τον έπιασε να προσπαθεί να σπάσει με το καράβι του έναν αποκλεισμό του. Όταν τον έφεραν μπροστά του τον ρώτησε: 
«- Αν ήσουν εσύ στην θέση μου τι θα μ' έκανες; 
- Θα σε κρεμούσα στο πιο ψηλό κατάρτι! του απάντησε ο Μιαούλης. 
Και ο Νέλσων κατάπληκτος από το θάρρος του τον άφησε ελεύθερο». (περ. «Γνώσεις», σελ. 66, 1958).
Πήγαινε στην κρεμάλα, τον αγωνιστή Θεόδωρο Γρίβα, ο Αλή πασάς. Ο Γρίβας όταν πλησίασε ο δήμιος κάλυψε το κεφάλι του με το ένδυμά του. Τον ρωτά το θηρίο των Ιωαννίνων: 
- Γιατί σκέπασες το κεφάλι σου; Φοβήθηκες τον θάνατο; Δεν ήξερες ότι αφού ακολούθησες την δουλειά του πατέρα σου αυτή θα ήταν η τύχη σου; 
-Δεν φοβήθηκα τον θάνατο, απεκρίθη ο Θεόδωρος, τον φόβο τον άφησα στην κοιλιά της μάνας μου ούτε θα μείνω χωρίς εκδίκηση. Και πατέρα έχω και τέσσερις αδελφούς, μα ντρέπομαι τον κόσμο που θα ιδή να πεθάνω έτσι και από τα χέρια τέτοιων παλιανθρώπων (και έδειξε τους Γύφτους οίτινες μετήρχοντο το επάγγελμα του δημίου). Εζήτησα το θάνατο όπου έπρεπε, αλλ' αυτός με αρνήθηκε. 
Και ο Αλής του χάρισε την ζωή». 
(Δ. Καμπούρογλου «Θ. Γρίβας», εκδ. «Βεργίνα», σελ. 18).
Στις 14 Φεβρουαρίου ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γράφει σε επιστολή του προς τον Αναστάσιο Λόντο τούτα τα αθάνατα λόγια: 
«Τον περισσότερο καιρό της ζωής μου πού τον επέρασα; Τον επέρασα σκοτώνοντας Τούρκους. Τον επέρασα εις τα σπήλαια και εις τα βουνά, τα καρτέρια των δρόμων, οι λόγγοι και τα άγρια θηρία είναι μάρτυρες ότι δυσκόλως έφευγε Τούρκος από τα χέρια μου αν ζύγωνε καμμιά πενηνταριά οργιές». 
(Κάρπου Παπαδόπουλου, «Οδυσσεύς Ανδρούτσος και Γ.Βαρνακιώτης», εκδ. «Πρωτοψάλτης», σελ. 65).
Το 1859 μία Σουηδή, η Φρεντρίκα Μπρέμερ, επισκέπτεται τον Κανάρη στο σπίτι του για να εκφράσει τον θαυμασμό της στον «γηραιό άνδρα της ελευθερίας», όπως τον ονομάζει. Ο Κανάρης απάντησε ότι «ευχαριστεί τον Θεό που επέτρεψε σ' ένα μικρό ναυτικό ενός ελληνικού νησιού, από τα πιό μικρά, να κάμη για την πατρίδα του κάτι που έκαμε τον απελευθερωτικό της αγώνα συμπαθή σε χώρες τόσος μακρινές». 
Ήταν αληθινά μία ωραία απάντηση, γράφει η Φρεντρίκα. Και όταν τον ρώτησε, αν αισθάνθηκε σε κάποια στιγμή της ζωής του φόβο, ο Κανάρης αποκρίθηκε: 
«Ένα τέτοιο πράγμα δεν μπαίνει ποτέ στο νου μας. Ο κίνδυνος μας διεγείρει. Το ντουφεκίδι και η μάχη μοιάζουν με μουσική». («Το Εικοσιένα, πανηγυρικοί λόγοι ακαδημαϊκών», λόγος Παν. Κανελλόπουλου, 1963, σελ. 658). 
Ο Ηλίας Φλέσσας και ο Παναγιώτης Κεφάλας προτείνουν στον «μπουρλοτιέρη των ψυχών» Παπαφλέσσα, να αφήσει τους λόφους στο Μανιάκι και να ταμπουρωθεί ψηλότερα, στο βουνό, για να υπάρχει οδός διαφυγής. Απαντά: «Εγώ δεν ήρθα εδώ να μετρήσω το στρατό του Μπραϊμη, πόσος είναι, από τα ψηλώματα. Ήρθα να πολεμήσω. Ούτε τρελλάθηκε ο Μπραϊμης να χασομεράει εκεί που ελπίζει να κερδίσει νίκη, μα θα τραβήξει ίσα κατά την Τριπολιτσά, κι εγώ τότε θα μείνω να μαζεύω από πίσω τα καρφοπέταλά του. Αν όμως τον κρατήσω εδώ στο Μανιάκι, γλιτώνω τον Μωριά, γιατί θα τον κάμω να πισωγυρίσει όπως ο Δράμαλης, ειτεμή θα πληρώσει ακριβά το αίμα μου και θα συλλογιστή καλά ύστερα να μπη στην καρδιά του Μωριά. Καθίστε εδώ να πεθάνουμε σαν αρχαίοι Έλληνες». (Κ. Παπαδημητρίου, «Τελεταίες ώρες, τελευταία λόγια των Αγωνιστών του '21», σελ. 159). 
Πριν οδηγήσουν το νεκρό σώμα του Μάρκου Μπότσαρη στο Μεσολόγγι στάθηκαν οι Σουλιώτες για λίγο στο μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας. Εκεί γιατροπορευόταν ο Καραϊσκάκης. Όταν το έμαθε σύρθηκε στην εκκλησιά, φίλησε τον νεκρό κλαίγοντας και είπε: «-Άμποτες, αδελφέ μου, Μάρκο, από τέτοιο θάνατο να πάω κι εγώ». Και όταν απομακρύνθηκε από το λείψανο, πρόσθεσε: «Μάνα δεν γέννησε στην Ελλάδα δεύτερο Μάρκο ... Ούτε είδα ούτε θα ιδώ τέτοιον πολεμάρχη». («Τελευταίες ώρες», σελ. 132).
«Όταν αποφυλακίστηκε ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος (Καταγόταν η οικογένειά του από το Τουρκολέκα της Μεγαλόπολης γι' αυτό τον αποκαλούσαν και Τουρκοπελέκα), το 1841, ήταν τόσο φτωχός που κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή, η οποία χορηγούσε θέσεις επαιτείας, τον επέτρεπε να επαιτεί, κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας, κάθε Παρασκευή! Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη της Γαλλίας, αυτός απεστάλη από την κυβέρνηση του, στο σημείο όπου ζητιάνευε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του. 
- Τι κάνετε στρατηγέ μου; ρώτησε ο ξένος. 
- Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απάντησε υπερήφανα ο ήρωας. 
- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο; Επέμενε ο ξένος. 
- Η πατρίδα μού έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα ο Νικηταράς. 
- Ο ξένος κατάλαβε και διακριτικά, φεύγοντας ,άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες. Ο σχεδόν τυφλός Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!». Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1849, ο γενναίος και έντιμος ήρωας, πεθαίνει πάμφτωχος».
Και μια και σήμερα το ένδοξο τούτο αλωνάκι, η κατασυκοφαντημένη πατρίδα μας, είναι ζωσμένη από «τις αλώπεκες του σκότους» (Ε.Βούλγαρης) τους Φράγκους και το εξ ανατολών θηρίο, πάλιν μαίνεται, να παραπέμψω στο ηρωικότερο επεισόδιο του Αγώνα, την Έξοδο του Μεσολογγίου, που μας διδάσκει πώς σώζονται τα έθνη. (Το κείμενο δημοσιεύτηκε πέρυσι στο θαυμάσιο περιοδικό «Χριστιανική Βιβλιογραφία», του πολυσέβαστου Στυλιανού Λαγουρού. Είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Βούλγαρη «Το Μεσολόγγι των Ιδεών, ερμηνεία της απόφασης της εξόδου»). 
«Ήταν πρωί, Σάββατο του Λαζάρου, 10 Απριλίου του 1826, όταν συγκροτήθηκε το νεκροδόξαστο εκείνο συμβούλιο αποφάσεως. Ήταν ένα συμβούλιο θανάτου. Οι καπεταναίοι είχαν αναλάβει να διερευνήσουν, με ανιχνευτές την ύπαρξη μυστικού δρόμου-διόδων για ακίνδυνο πέρασμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων στην ελευθερία. Κανένας όμως δεν έφερε ελπιδοφόρα πληροφορία. Οι λόγχες και οι στενωποί φυλάγονταν άγρυπνα από τους πολιορκητές σε βάθος χώρου και τόπου. Γενική ήταν η κατήφεια και η σιωπηλή θλίψη. Την σιωπή της στιγμής έσπασε η βροντώδης και σταθερή έκρηξη του τρανοδύναμου αρχηγού της Φρουράς, του Θανάση Ραζη-Κότσικα. 
- Υπάρχει δρόμος ωρέ!
- Ποιος είναι, στρατηγέ, και δεν τον λες τόση ώρα; Διαμαρτυρήθηκαν όλοι οι παριστάμενοι.
- Είναι ο δρόμος του Θεού, φωνάζει».
Μόνο αν βαδίσουμε τον δρόμο του Θεού, θα αναστηθούμε ως λαός...
4 Φεβρουαρίου του 1843 πεθαίνει ο Κολοκοτρώνης. Ζήτησε να βάλουν στον τάφο του, κάτω από τα τσαρούχια του την τουρκική σημαία, να ποδοπατά την Τουρκιά και στο μνήμα. Αυτό το λιοντάρι μόνο μια φορά φοβήθηκε. Πότε;"Εις τον καιρό του προσκυνήματος εφοβήθηκα μόνο δια την πατρίδα μου, όχι άλλη φορά, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρό του Δράμαλη, όπου ήλθε με τριάντα χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό, ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα".
Και τότε βροντοφώναξε: "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους". Αυτό να είναι και αύριο το σύνθημά μας. Είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον αθάνατο Γέρο του Μοριά. Την Μακεδονία και τα μάτια μας, αδέλφια Έλληνες...

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

18 σχόλια:

  1. Μπράβο κ. Νατσιέ.Αυτούς τους Ήρωες να έχουμε πάντα στο νου μας,τις θυσίες που έκαναν για να ζούμε εμείς ελεύθεροι και το φρόνημά τους να μας διακατέχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. "Δεν υπάρχει δεξιά δεν υπάρχει αριστερά, μόνον κόκκαλα υπάρχουν των ελλήνων τα ιερά!"
    (Κύπριος 13 χρονών σε διαδυκτιακή ανάρτηση...)

    "Όμως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, αλλά θα πετάξει νέα βλαστάρια."
    Αγ. Παϊσιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η πολιτικοποίηση των αξιών της κλεφτουριάς αυτό και αν θα ήταν ιδανικό για την νεολαία. Ο Νατσιός είναι η απόδειξη για το τι είναι δάσκαλος. Η προσφορά του είναι ανεκτίμητη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακόμα και η Ιστορία, τότε, ήταν εναντίον τους.
    Αδιαφόρησαν, της άρπαξαν την πένα, έσκισαν την σελίδα που είχε γραφτεί και, έγραψαν την δική τους πραγματική Ιστορία, με τον μοναδικό τρόπο που την γράφουν οι Έλληνες.
    Είθε, στον παρόντα καιρό, με την σειρά μας, να γράψουμε την σελίδα της Ιστορίας που μας αναλογεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευγε Δασκαλε. Αν ολοι οι δασκαλοι ηταν σαν και εσενα η Ελλαδα θα ηταν πολυ καλυτερη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παρακολουθώ χρόνια αυτόν Δάσκαλο και καθώς διαβάζω τα πονήματά του, φέρνω στο νου μου και τη φωνή του.
    Έτσι, τον απολαμβάνω κι εγώ σαν ένας από τους μαθητές του μέσα στην Τάξη.
    Να είσαι καλά Δάσκαλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν σε ξέρω κε Νατσιέ, αλλά σκύβω και φιλώ ευλαβικά το χέρι σου. Από έναν Αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΑΣΚΑΛΕ
    ΥΓΙΑΙΝΕΤΕ
    ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΟΥΝ ΞΑΝΑ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ 1821 ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ.
    ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΙΣ ΚΑΤΕΒΑΣΑΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σίγουρα μπράβο για τέτοια άρθρα. Δείχνουν το κοσμοθεωρητικό υπόβαθρο αυτών που έχυσαν το αίμα τους για να αποκτήσουν οι σύγχρονοι Έλληνες κράτος. Εδώ και οι δύο αιώνες, όμως, ουσιαστικά μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, το νεοελληνικό κράτος είναι ανύπαρκτο. Την Βαυαρική ξενοκρατία ακολούθησε η μια μετά την άλλη ξένη εξάρτηση, ιδεολογικές διαιρέσεις, η λαίλαπα της κομματοκρατίας, οι εμφύλιοι, οι δικτατορίες και εσχάτως οι εθνομηδενιστές που ας μην γελιόμαστε, εν πολλοίς κυριαρχούν αν όχι κυβερνούν. Δεν ξεχνιούνται και οι συμφορές που οφείλονται στο ανύπαρκτο κράτος το οποίο ενώ οι απανταχού Έλληνες έβλεπαν ως Μητρόπολη, ευθύνεται για την εγκατάλειψη των Ελλήνων των Βαλκανίων, την εγκατάλειψη των Ελλήνων της διασποράς, την εξόντωση των Ελλήνων Ανατολικά του Αιγαίου και ασφαλώς τις εγκληματικές στάσεις και ενέργειες απέναντι στην Κύπρο μέχρι και τις μέρες μας. Κράτος μηδέν, στρατηγική μηδέν, συμφορές. Οι νεοέλληνες φαίνεται να μην είμαστε αντάξιοι των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και σε εσάς μπράβο Δάσκαλε. Τοποθετείτε την εννοια του Κράτους εκεί που πρέπει, επισημαίνετε την ελλειψη του διαχρονικά σ'αυτόν τον τόπο, εξηγείτε οτι δεν είναι μόνο συντάξεις, φάρμακα και δημόσια εργα, οτι είναι αμυνα, συγκρότηση, Ιστορία !

      Διαγραφή
  10. Οι προσκυνημένοι είναι πάρα πολλοί...δυστυχώς! Δεν είναι μόνο οι σημερινοί κυβερνώντες, αλλά όλοι εκείνοι που με την μνημονιολάγνα στάση τους αδυνάτισαν τις άμυνες των Ελλήνων. Μόνο μια ισχυρή Ελλάδα θα μπορέσει να προστατέψει τα εθνικά της συμφέροντα. Το ζήτημα της κλοπής του ονόματος της Μακεδονίας είναι μια ευκαιρία να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σας ευχαριστώ πολύ δάσκαλε! Υπέροχο και συγκινητικό! Με ενέπνευσε! Έχουμε μεγάλη κληρονομιά και δεν πρέπει να την ξεχάσουμε.
    Αλέξανδρος Κ. Κωνσταντινίδης, Ph.D., MBA
    Σικάγο, ΗΠΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΞΥΠΝΑ ΡΑΓΙΑ

    https://www.youtube.com/watch?v=jybrtmzFIcc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μηπως παραποιεις την ιστορια Δασκαλε?

    Αστειευομαι βεβαια...

    Να σε'χει καλα η Παναγιά μας Δασκαλε..
    Σπανιο και περιεκτικο κειμενο, με παραδειγματα προς μιμηση.
    Με παραδειγματα που λειπουν απο την σημερινη Ελλαδα. Οψομεθα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΕΦΟΣΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΤΟΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ.
    ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΜΟΝΙΑΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ-ΑΛΛΑ ΕΛΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.
    ΑΘ.ΔΙΑΚΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πολλές ευχαριστίες (και πάλι) στον δάσκαλο.
    Και αύριο , ή μάλλον και από αύριο και εφ' εξής
    με την ευχή τού Πατέρα τής ελευθερίας τού Γένους ,
    τού Θοδωρή Κολοκοτρώνη που σαν αύριο κοιμήθηκε.
    Με την ευχή τού ίδιου και των αδελφών του
    (Κανάρη, Καραϊσκάκη, Μάρκου Μπότσαρη και όλων των άλλων....).
    Είθε οι ιερές σκιές τους να ξυπνήσουν και να κρατήσουν άγρυπνες πια
    τις ψυχές και τις συνειδήσεις όλων μας. Όλων μας !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Enoso eimaste enomaenoi os Ellines patriotes, eimast panta Nikites apenanti se olous tous ntopious kai xenous prodotes. Molon Lave. Zito H Ellada, Zito H Makedonia. Zito O Ellinikos Laos. OPos eipe o Yeros tou Moria, Kolokotronis, Psila ta Kefalia Ellines.
    H niki einai diki mas kai oxi stous poulimenous kai tous prodotes. Aftoi einai xamenoi kai tha hathoun.
    Dr. Athanas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κυριε Καλεντεριδη πως μπορει να συμπαραταχθει κανεις με τον συγκεντρωσιαρχη ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ ενεργουμενο του συνεπους πολιτικου Γεωργιαδη??????

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.