Η Αριστερά πέτυχε αυτό που προσπαθούσε από το 1924

Του Λυσίμαχου Σαμασίτη

Οι κομμουνιστές το επεδίωκαν από τον Μεσοπόλεμο. Μετά την ήττα του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία, την οποία «όχι μόνο επιθυμούσαν, αλλά επεδίωξαν κιόλας», έπιασαν τα μειονοτικά. Η επιδίωξη της Κομιντέρν πέρασε και στο ελλαδικό ΣΕΚΕ του Πουλιόπουλου. Το 3^ο έκτακτο συνέδριο του κόμματος, εκτός από την «αναγνώριση» της «αυτοδιάθεσης των Μακεδόνων», μετονόμαζε το κόμμα σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, στα πρότυπα των υπολοίπων χωρών. Η υποστήριξη του «Μακεδονισμού» είναι συνομήλικη με την ίδρυση του αρχετυπικού φορέα της αριστερής ιδεολογίας στην Ελλάδα. Το 1934, ήρθε και η επίσημη επικύρωση από την Γ’ Κομμουνιστική Διεθνή, με την αναγνώριση του «Μακεδονικού έθνους».

Κατά τη διάρκεια της τριπλής κατοχής της χώρας την περίοδο 1941-44, η αριστερά δεν δίστασε να συνεργαστεί με τον βούλγαρο κατακτητή για να εκκαθαρίσει τις ελληνικές πατριωτικές οργανώσεις, όπως αυτή του Αντώνιου Φωστερίδη, άλλα και με τον γερμανό, με τον οποίο άλλωστε ήταν σύμμαχοι -λόγω συμφώνου Ρίμπεντροπ/Μολότωφ-ως τα τέλη του 1941. Υπεστήριξε μέσω των κομματικών της οργάνων και εντύπων ομάδες «Μακεδόνων», τις οποίες μάλιστα χρησιμοποίησε και κατά την διάρκεια του «Εμφυλίου» -αν και δεν ξέρω κατά πόσον ένας πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Σλάβων/Βουλγάρων μπορεί να θεωρηθεί εμφύλιος-, επιδιώκοντας την «αυτοδιάθεση του Μακεδονικού λαού».

Αυτό λοιπόν που δεν πέτυχε με πολιτικές ραδιουργίες προπολεμικά και με την δύναμη των όπλων κατοχικά και μεταπολεμικά, το καταφέρνει σήμερα. Οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι θα στριφογυρίζουν υπερήφανοι στο πουθενά που βρίσκονται (άθεοι δεν είναι?). Η Αριστερά, παρά τα συντριπτικά πολιτικά και ποινικά της εγκλήματα, κατάφερε να καταλάβει δημοκρατικά την εξουσία στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη την έκρυθμη οικονομική της κατάσταση. Όπως άλλωστε επιχείρησε να κάνει και ακριβώς μετά την -ατουφέκιστη ελέω Σιάντου- αποχώρηση των Γερμανών. Όπως επιχείρησε να κάνει εκμεταλλευόμενη την πολιτική αναρχία του 1965, με επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου, δίνοντας την απαραίτητη δικαιολογία στους Συνταγματάρχες.

Δεν τους νοιάζει ο Μέγας Αλέξανδρος. Κατά βάθος τον θεωρούν έναν αιμοσταγή ιμπεριαλιστή. Δεν τους ενδιαφέρει για τι θυσιάστηκε ο Παύλος Μελάς. Ένας εθνικιστής καραβανάς ήταν κι αυτός. Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, η θάλασσα δεν έχει σύνορα και το σχέδιο Ανάν ήταν μία χαμένη ευκαιρία. Αν τους ρωτήσεις ιδιωτικά, θα σου ξεδιπλώσουν τις πραγματικές τους πεποιθήσεις. Δημοσίως κόπτονται για την «προστασία της Μακεδονικής ιστορίας», γιατί στην πραγματικότητα κόπτονται για τα ψηφαλάκια. Χωρίς το πολιτικό κόστος, θα τους είχαν αναγνωρίσει ξεκάθαρα ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πριν λίγα χρόνια, όταν η κυβερνητική προοπτική ήταν ακόμα αδιανόητη, το ομολογούσαν ξεκάθαρα.

Ναι, το έλεγαν ανοικτά. Και οι Έλληνες το γνώριζαν. Κι όμως τους έφεραν στην εξουσία. Γιατί τί ήταν πιο σημαντικό από τα λεφτά που μας υποσχέθηκαν? Κανείς λοιπόν δεν πρέπει να παριστάνει τον έκπληκτο. Η αναγνώριση του «Μακεδονικού έθνους» είναι διακηρυγμένη πρόθεση της εν Ελλάδι Αριστεράς εδώ και 90 χρόνια. Ας μην προσποιούμαστε λοιπόν ότι αιφνιδιαστήκαμε. Γιατί κατά βάθος ΟΛΟΙ το γνωρίζαμε. Κι όμως το αποδεχθήκαμε, γιατί με την πάροδο των ετών άλλαξαν οι προτεραιότητές μας, έσβησαν οι αξίες μας, ευτελίστηκαν οι επιδιώξεις μας. Κοινώς αλλοιωθήκαμε.

Μόνο δύο πράγματα μπορούν να αποτρέψουν την παράδοση της Μακεδονίας πλέον. Το ένα είναι η επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα των Σκοπίων. Όπως και στο Κυπριακό, ο Ελληνισμός εναποθέτει τις ελπίδες του στην αδιαλλαξία των απέναντι. Αφού δεν διασώζουμε μόνοι μας την μοίρα μας, ας την σώσουν άλλοι. Έστω και κατά λάθος, μπορεί να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Κι εμείς οι Έλληνες, σε όσους απόμεινε πατρίδα μέσα μας, τί κάνουμε? Εδώ βρίσκεται ο δεύτερος τρόπος αποτροπής του εθνικού ονείδους. Θα πρέπει η φωνή μας να γίνει τέτοια, που αυτή των δύο προσφάτων συλλαλητηρίων να μοιάζει με ψίθυρος. Για να σώσουμε μόνοι μας την Μακεδονία. Για να καταλάβουν ότι οι ιδεοληψίες τους εδώ δεν περνάνε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Και οι κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι, οι οποίοι κρύβουν πίσω από το κυβερνητικό αίσχος την -στην πραγματικότητα- ταύτισή τους με την βάση της συμφωνίας. Ούτε αυτοί πρέπει να μας ξεγελάσουν.

Οι Έλληνες έχουμε μόνο ένα όπλο, αλλά πολύ ισχυρό: την δυνατή φωνή μας. Ακόμη κι αν πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε με το όπλο που έχουν οικειοποιηθεί τόσα χρόνια: τους δρόμους και τις πλατείες. Αλλιώς η Αριστερά θα έχει καταφέρει αυτό που τόσες δεκαετίες σχεδίαζε...

http://maurokouti.gr/2018/06/13/left-macedonia/