Ανεξήγητη απόλυτη σιωπή...!
File Photo: A protester (R) holds a mock figure of Albanian Prime Minister Edi Rama during a demonstration of Albanians in front of a Government building in Tirana, Albania. EPA, ARMANDO BABANI
Γράφει ο Νίκος Μελέτης
Σοβαρά ερωτηματικά προκαλεί η πρωτοβουλία της Αθήνας να αποδεχθεί την ύπαρξη και διατήρηση μέχρι σήμερα του Εμπολέμου με την Αλβανία και να προωθήσει όπως απαιτεί η κυβέρνηση του Έντι Ράμα, την (εκ νέου) κατάργηση του, όταν μέχρι τώρα παγίως υποστήριζε ότι δεν υπάρχει ζήτημα Εμπολέμου μεταξύ δυο φίλων και συμμάχων χωρών και ενώ η ίδια η Αλβανία δεν έχει άρει το δικό της Εμπόλεμο εναντίον της Ελλάδας.
Με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου του 1987 που έγινε επισήμως η άρση του Εμπολέμου, αλλά κυρίως με την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας μεταξύ των δυο χωρών το 1996, είναι προφανές ότι δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι υπάρχει Εμπόλεμο εκ μέρους της Ελλάδας και το μόνο που θα έπρεπε να δρομολογηθεί είναι η αποκατάσταση των αλβανικών περιουσιών που βρίσκονται υπό μεσεγγύηση.
Εξάλλου η Ελλάδα ακολούθησε με την Αλβανία και την ίδια τακτική που ακολούθησε και με την Ιταλία για την κατάργηση του Εμπολέμου και δεν θα πρέπει να αποδεχθεί την υποβολή των όρων που έγινε αυτή η πράξη, από την Αλβανία που ζητά να γίνει με απόφαση της Βουλής, ενώ η κήρυξη του πολέμου έγινε με Βασιλικό Διάταγμα.
Το θέμα για το οποίο υπάρχει σιωπή και δεν έχει εγερθεί όπως θα έπρεπε από την ελληνική πλευρά είναι η κατάργηση της απόφασης της Αλβανικής Βουλής με την οποία ψηφίστηκε το Εμπόλεμο εναντίον της Ελλάδα στο 1940.
‘Η τουλάχιστον η έκφραση δημοσίας συγγνώμης για την επίθεση την οποία δέχθηκε η Ελλάδα από το έδαφος της Αλβανίας και η δημόσια καταδίκη και αποκήρυξη από τα Τίρανα της Αλβανικής κυβέρνησης της περιόδου εκείνης και των αλβανικών ταγμάτων που πολέμησαν στο πλευρό των ιταλικών δυνάμεων του φασιστικού άξονα, εναντίον της Ελλάδας.
Η Αλβανία, συνδεδεμένη την εποχή εκείνη με καθεστώς “προσωπικής ένωσης” με την Ιταλία, είχε δεχθεί με νόμο του Κοινοβουλίου της (Αλβανικός Νόμος, 10 Ιουνίου 1940) ότι: “το Βασίλειο της Αλβανίας αναγνωρίζει ότι θα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τα κράτη τα οποία θα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βασίλειο της Ιταλίας”.
Ο Εμβέρ Χότζα ακύρωσε τo 1944 όλες τις αποφάσεις του προηγούμενου καθεστώτος, αλλά μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος ο Σάλι Μπερίσα ακύρωσε με την σειρά του όλες τις πράξεις του καθεστώτος Χότζα, επαναφέροντας έτσι τυπικά σε ισχύ το Αλβανικό Εμπόλεμο εναντίον της Ελλάδας.
Εξάλλου στην ιταλική φασιστική δύναμη που επιτέθηκε στην χώρα μας στις 28 Οκτωβρίου 1940 συμμετείχαν και 20.000 Αλβανοί. Η συμμετοχή της Αλβανίας στην φασιστική επίθεση εναντίον της Ελλάδας είχε φυσικά και «ιδιοτελή» κίνητρα, την δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας.
Στοιχεία υπάρχουν πολλά και μόλις πρόσφατα έρχεται να επιβεβαιώσει όλα αυτά το βιβλίο του Πασκάλ Μιλό, πρώην ΥΠΕΞ της Αλβανίας, προέδρου του κόμματος Κοινωνική Δημοκρατίας που είναι σύμμαχος του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος με τίτλο ”Οι Αλβανοί στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο”.
Σε προδημοσίευση σε αλβανική εφημερίδα (Γκαζέτα Σκιπτάρε) επιβεβαιώνεται η συμβολή της Αλβανίας στην εισβολή της φασιστικής Ιταλίας στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι επιχειρείται να υπάρξει διαφοροποίηση με την επισήμανση ότι επρόκειτο περί «Αλβανών δωσίλογων».
«Οι Αλβανοί δωσίλογοι που βοήθησαν τους Ιταλούς να συγκροτήσουν τον κρατικό μηχανισμό διακυβέρνησης της Αλβανίας μετά την κατάληψή της από την Αλβανία, ήταν συνένοχοι, μαζί με τους Ιταλούς φασίστες, για την επίθεση εναντίον της Ελλάδος. Οι δωσίλογοι κάθε κατηγορίας υποστήριξαν την κήρυξη του πολέμου, με προπαγάνδα, υποστήριξαν την πολιτική επιστράτευση και ενθάρρυναν κόσμο να πάρουν τα όπλα και να πάνε στο μέτωπο κατά της Ελλάδας.
Ο κ. Μίλο κάνει λόγο για «φασιστική αριστοκρατία» στην Αλβανία, που αριθμητικά ήταν μικρή, αλλά χρησιμοποίησε όλη την επιρροή της και τον κρατικό μηχανισμό για να κινητοποιήσει τους Αλβανούς στον πόλεμο κατά της Ελλάδος, χρησιμοποίησε, το εθνικιστικό χαρτί, μιλούσε για «απελευθέρωση της Τσαμουριάς και δημιουργίας Μεγάλης Αλβανίας».
Ο πρώην Αλβανός ΥΠΕΞ επισημαίνει ότι σαν αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας, χιλιάδες Αλβανοί τάχτηκαν στο πλευρό των επιδρομέων, σπεύδοντας όμως να υποστηρίξει ότι «επρόκειτο, για μια μειοψηφία, σε σύγκριση με την πλειοψηφία των Αλβανών η οποία, είτε έμεινε αδιάφορη, είτε αντιτάχθηκε στον πόλεμο».
Ο κ. Μιλο αναζητώντας επιχειρήματα για να υποστηρίξει την χώρα του, ισχυρίζεται ότι το «τότε αλβανικό καθεστώς δεν είχε την νομιμότητα για να μιλήσει και να αποφασίσει εξ ονόματος των Αλβανών, διότι δεν ήταν προϊόν ελευθέρων εκλογών», επιχείρημα φυσικά που κάθε άλλο παρά ανατρέπει την ύπαρξη Εμπολέμου εκ μέρους της Αλβανίας, το οποίο μέχρι τώρα δεν έχει αρθεί.
Ο κ. Μιλο φυσικά επικρίνει την τότε αλβανική κυβέρνηση ότι με τους χειρισμούς της φόρτωσαν την Αλβανία με το ελληνικό Εμπόλεμο και την δημιουργία «νομικής βάσης από την ελληνική πλευρά για εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον της Νότιας Αλβανιας…».
Αυτά για όσους στα Τίρανα συνεχίζουν να ομιλούν και να επιμένουν για «Άρση του Εμπολέμου».
hellasjournal
File Photo: A protester (R) holds a mock figure of Albanian Prime Minister Edi Rama during a demonstration of Albanians in front of a Government building in Tirana, Albania. EPA, ARMANDO BABANIΓράφει ο Νίκος Μελέτης
Σοβαρά ερωτηματικά προκαλεί η πρωτοβουλία της Αθήνας να αποδεχθεί την ύπαρξη και διατήρηση μέχρι σήμερα του Εμπολέμου με την Αλβανία και να προωθήσει όπως απαιτεί η κυβέρνηση του Έντι Ράμα, την (εκ νέου) κατάργηση του, όταν μέχρι τώρα παγίως υποστήριζε ότι δεν υπάρχει ζήτημα Εμπολέμου μεταξύ δυο φίλων και συμμάχων χωρών και ενώ η ίδια η Αλβανία δεν έχει άρει το δικό της Εμπόλεμο εναντίον της Ελλάδας.
Με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου του 1987 που έγινε επισήμως η άρση του Εμπολέμου, αλλά κυρίως με την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας μεταξύ των δυο χωρών το 1996, είναι προφανές ότι δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι υπάρχει Εμπόλεμο εκ μέρους της Ελλάδας και το μόνο που θα έπρεπε να δρομολογηθεί είναι η αποκατάσταση των αλβανικών περιουσιών που βρίσκονται υπό μεσεγγύηση.
Εξάλλου η Ελλάδα ακολούθησε με την Αλβανία και την ίδια τακτική που ακολούθησε και με την Ιταλία για την κατάργηση του Εμπολέμου και δεν θα πρέπει να αποδεχθεί την υποβολή των όρων που έγινε αυτή η πράξη, από την Αλβανία που ζητά να γίνει με απόφαση της Βουλής, ενώ η κήρυξη του πολέμου έγινε με Βασιλικό Διάταγμα.
Το θέμα για το οποίο υπάρχει σιωπή και δεν έχει εγερθεί όπως θα έπρεπε από την ελληνική πλευρά είναι η κατάργηση της απόφασης της Αλβανικής Βουλής με την οποία ψηφίστηκε το Εμπόλεμο εναντίον της Ελλάδα στο 1940.
‘Η τουλάχιστον η έκφραση δημοσίας συγγνώμης για την επίθεση την οποία δέχθηκε η Ελλάδα από το έδαφος της Αλβανίας και η δημόσια καταδίκη και αποκήρυξη από τα Τίρανα της Αλβανικής κυβέρνησης της περιόδου εκείνης και των αλβανικών ταγμάτων που πολέμησαν στο πλευρό των ιταλικών δυνάμεων του φασιστικού άξονα, εναντίον της Ελλάδας.
Η Αλβανία, συνδεδεμένη την εποχή εκείνη με καθεστώς “προσωπικής ένωσης” με την Ιταλία, είχε δεχθεί με νόμο του Κοινοβουλίου της (Αλβανικός Νόμος, 10 Ιουνίου 1940) ότι: “το Βασίλειο της Αλβανίας αναγνωρίζει ότι θα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τα κράτη τα οποία θα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βασίλειο της Ιταλίας”.
Ο Εμβέρ Χότζα ακύρωσε τo 1944 όλες τις αποφάσεις του προηγούμενου καθεστώτος, αλλά μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος ο Σάλι Μπερίσα ακύρωσε με την σειρά του όλες τις πράξεις του καθεστώτος Χότζα, επαναφέροντας έτσι τυπικά σε ισχύ το Αλβανικό Εμπόλεμο εναντίον της Ελλάδας.
Εξάλλου στην ιταλική φασιστική δύναμη που επιτέθηκε στην χώρα μας στις 28 Οκτωβρίου 1940 συμμετείχαν και 20.000 Αλβανοί. Η συμμετοχή της Αλβανίας στην φασιστική επίθεση εναντίον της Ελλάδας είχε φυσικά και «ιδιοτελή» κίνητρα, την δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας.
Στοιχεία υπάρχουν πολλά και μόλις πρόσφατα έρχεται να επιβεβαιώσει όλα αυτά το βιβλίο του Πασκάλ Μιλό, πρώην ΥΠΕΞ της Αλβανίας, προέδρου του κόμματος Κοινωνική Δημοκρατίας που είναι σύμμαχος του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος με τίτλο ”Οι Αλβανοί στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο”.
Σε προδημοσίευση σε αλβανική εφημερίδα (Γκαζέτα Σκιπτάρε) επιβεβαιώνεται η συμβολή της Αλβανίας στην εισβολή της φασιστικής Ιταλίας στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι επιχειρείται να υπάρξει διαφοροποίηση με την επισήμανση ότι επρόκειτο περί «Αλβανών δωσίλογων».
«Οι Αλβανοί δωσίλογοι που βοήθησαν τους Ιταλούς να συγκροτήσουν τον κρατικό μηχανισμό διακυβέρνησης της Αλβανίας μετά την κατάληψή της από την Αλβανία, ήταν συνένοχοι, μαζί με τους Ιταλούς φασίστες, για την επίθεση εναντίον της Ελλάδος. Οι δωσίλογοι κάθε κατηγορίας υποστήριξαν την κήρυξη του πολέμου, με προπαγάνδα, υποστήριξαν την πολιτική επιστράτευση και ενθάρρυναν κόσμο να πάρουν τα όπλα και να πάνε στο μέτωπο κατά της Ελλάδας.
Ο κ. Μίλο κάνει λόγο για «φασιστική αριστοκρατία» στην Αλβανία, που αριθμητικά ήταν μικρή, αλλά χρησιμοποίησε όλη την επιρροή της και τον κρατικό μηχανισμό για να κινητοποιήσει τους Αλβανούς στον πόλεμο κατά της Ελλάδος, χρησιμοποίησε, το εθνικιστικό χαρτί, μιλούσε για «απελευθέρωση της Τσαμουριάς και δημιουργίας Μεγάλης Αλβανίας».
Ο πρώην Αλβανός ΥΠΕΞ επισημαίνει ότι σαν αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας, χιλιάδες Αλβανοί τάχτηκαν στο πλευρό των επιδρομέων, σπεύδοντας όμως να υποστηρίξει ότι «επρόκειτο, για μια μειοψηφία, σε σύγκριση με την πλειοψηφία των Αλβανών η οποία, είτε έμεινε αδιάφορη, είτε αντιτάχθηκε στον πόλεμο».
Ο κ. Μιλο αναζητώντας επιχειρήματα για να υποστηρίξει την χώρα του, ισχυρίζεται ότι το «τότε αλβανικό καθεστώς δεν είχε την νομιμότητα για να μιλήσει και να αποφασίσει εξ ονόματος των Αλβανών, διότι δεν ήταν προϊόν ελευθέρων εκλογών», επιχείρημα φυσικά που κάθε άλλο παρά ανατρέπει την ύπαρξη Εμπολέμου εκ μέρους της Αλβανίας, το οποίο μέχρι τώρα δεν έχει αρθεί.
Ο κ. Μιλο φυσικά επικρίνει την τότε αλβανική κυβέρνηση ότι με τους χειρισμούς της φόρτωσαν την Αλβανία με το ελληνικό Εμπόλεμο και την δημιουργία «νομικής βάσης από την ελληνική πλευρά για εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον της Νότιας Αλβανιας…».
Αυτά για όσους στα Τίρανα συνεχίζουν να ομιλούν και να επιμένουν για «Άρση του Εμπολέμου».
hellasjournal
Μεταξύ Ιταλίας και Αλβανίας, εκεινη την περιοδο, είχε γίνει ''προσωπική ένωση'', με κοινό Ανώτατο Άρχοντα
ΑπάντησηΔιαγραφή------
Η προώθηση των ιταλικών δυνάµεων στα βαλκάνια ξεκίνησε την άνοιξη του 1939. Στις 6 Απριλίου 1939 η Ρώµη επίδωσε τελεσίγραφο στην Αλβανική Κυβέρνηση µε ταπεινωτικούς όρους για την Αλβανία, το οποίο όµως απορρίφθηκε από τον Αλβανό Βασιλιά Ζώγου. Την εποµένη έγινε αποβίβαση µικρών ιταλικών στρατευµάτων τα οποία προέλασαν και χωρίς να συναντήσουν καµιά σοβαρή αντίσταση εισήλθαν στα Τίρανα στις 8 Απριλίου. Ο Ζώγου συνοδευόµενος από την οικογένειά του, τον Αλβανό Πρωθυπουργό και άλλη µέλη της κυβερνήσεως διέφυγε στην Ελλάδα στις 9 Απριλίου.1
Στα Τίρανα συστάθηκε προσωρινή αλβανική κυβέρνηση, η οποία αποφάσισε να προσφέρει το αλβανικό στέµµα στον Βασιλιά της Ιταλίας Βιττόριο Εµµανουέλε Γ΄ εντάσσοντας τις δυο χώρες σε καθεστώς «προσωπικής ένωσης», αποκτώντας έτσι κοινό Ανώτατο Άρχοντα. Ο Βιττόριο Εµµανουέλε, έχοντας πλέον τον τίτλο Βασιλιάς της Ιταλίας και Αλβανίας, διόρισε νέα Αλβανική Κυβέρνηση µε πρωθυπουργό τον Σεφκέτ Βερλάτσι, προχώρησε στην έκδοση νέου αλβανικού συντάγµατος, στην ένωση των διπλωµατικών και προξενικών αρχών και εγκατέστησε στα Τίρανα Γενικό Τοποτηρητή τον πρώην Ιταλό πρέσβη.2 Παράλληλα, το καλοκαίρι του 1939 ενσωµάτωσε τις αλβανικές ένοπλες δυνάµεις στον Ιταλικό Στρατό.
http://vlahofonoi.blogspot.com/2018/04/1940.html