Γιατί τα ελληνικά μαχητικά πετούν στο Μαυροβούνιο, αλλά όχι στην Κύπρο;

Του Λυσίμαχου Σαμασίτη 

Στις 5 Ιουνίου, η Ελλάδα και η Ιταλία ανέλαβαν την επιτήρηση του εναερίου χώρου του νεοφώτιστου κράτους στη ΝΑΤΟική συμμαχία, του Μαυροβουνίου, στο πλαίσιο των συμμαχικών υποχρεώσεων. Η πρακτική αυτή εφαρμόζεται για κράτη τα οποία δεν διαθέτουν ίδιες αεροπορικές δυνάμεις, για να προστατεύσουν τον εναέριο χώρο τους. Παρόμοιες αποστολές λαμβάνουν χώρα στις Βαλτικές χώρες, στο Λουξεμβούργο από την Βελγική Πολεμική Αεροπορία και την Σλοβενία από την Ιταλική.

Για την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία δεν αποτελεί την πρώτη της υπεράκτια ανάθεση. Το 2014 είχε αναλάβει το air policing του βουλγαρικού εναέριου χώρου, ενώ επιτηρεί και τον αλβανικό. Σύμφωνα με το δόγμα ταχείας αντίδρασης της συμμαχίας, τα ελληνικά μαχητικά αναλαμβάνουν αποστολές περιπολίας, αλλά και readiness για περιπτώσεις παραβιάσεων.

Το γεγονός της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας σε άλλες βαλκανικές χώρες, υπό ΝΑΤΟικό μάλιστα μανδύα, κρίνεται ασφαλώς ως θετικό. Σε συμμαχικό επίπεδο μάλιστα, αναβαθμίζει τον ρόλο της χώρας μας, προσφέροντας τις ελληνικές δυνάμεις στην υπηρεσία των βορειοατλαντικών απαιτήσεων, εν μέσω αμερικανικών πιέσεων για μεγαλύτερη συμμετοχή των υπολοίπων κρατών, την ίδια στιγμή που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ επαίνεσε όσες χώρες της συμμαχίας τηρούν το απαιτούμενο 2% για τον αμυντικό τους προϋπολογισμού, μία εκ των οποίων είναι και η Ελλάδα.

Το γεγονός είναι ακόμα σημαντικότερο, αν λάβει κανείς υπόψιν του την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και την μεγάλη μείωση του ελληνικού αμυντικού προϋπολογισμού. Και όταν μιλάμε για αμυντικό προϋπολογισμό στην Ελλάδα μετά το 2008, αναφερόμαστε αποκλειστικά σε μισθούς προσωπικού, καύσιμα και συντήρηση των υπαρχόντων μέσων.

Όμως, η παρουσία της Πολεμικής Αεροπορίας στους ουρανούς του Μαυροβουνίου, προκαλεί και άλλους συνειρμούς. Όποιος έχει διαβάσει ή ακούσει διηγήσεις Ελλαδιτών ή Κυπρίων που πολέμησαν τον Αττίλα στη Μεγαλόνησο το 1974, θα έχει παρατηρήσει την προσμονή εκείνων των ανθρώπων, ειδικά όταν βρέθηκαν σε δύσκολες στιγμές, της έλευσης των αεροπλάνων από την μητέρα πατρίδα, τα οποία θα αποτελούσαν την έμπρακτη απόδειξη ότι η Κύπρος δεν είναι μόνη της και θα τους βοηθούσαν να πετάξουν τους εισβολείς στη θάλασσα. Αεροπλάνα τα οποία όμως δεν φάνηκαν ποτέ. Όπως και δεν ξαναφάνηκαν έκτοτε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Γιατί τα ελληνικά μαχητικά στέλνονται να επιτηρούν τον εναέριο χώρο βαλκανικών χωρών, αλλά δεν στέλνονται στην ελληνική Κύπρο? Όταν μάλιστα το νησί της Αφροδίτης τίθεται ολοένα και περισσότερο  στο στόχαστρο των νεοοθωμανών  του Ερντογάν? Όταν η Τουρκία απειλεί εμπράκτως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη? Όταν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις επιχειρούν και καταφέρνουν να εκδιώχνουν σκάφη γεωτρήσεων από τα κυπριακά αλίπεδα ανενόχλητες?

Ποιος περιμένουμε να προστατεύσει στρατιωτικά την Κύπρο? Το Ισραήλ? Οι χώρες προέλευσης των πετρελαϊκών εταιρειών? Θέλουμε την Κυπριακή Δημοκρατία ισχυρή ή προτεκτοράτο? Το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου ισχύει ή το εγκαταλείψαμε? Και εάν το εγκαταλείψαμε, ποιος μας ανάγκασε? Πόσος ραγιαδισμός πια?

Ίσως ο μοναδικός τρόπος να δουν οι Κύπριοι αδελφοί μας τα ελληνικά μαχητικά να πετούν πάνω από το νησί τους, είναι να γίνει η Κύπρος χώρα του ΝΑΤΟ και να μας αναγκάσουν από την βορειοατλαντική συμμαχία να το πράξουμε.

Κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου κακή ιδέα βεβαίως…

http://maurokouti.gr/2018/06/12/greek-fighters-cyprus/