Τόσο μεγάλος ο ρωσικός δάκτυλος;

Από Ρούντι Ρινάλντι 

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα αυτοδιαφημίζει πως η χώρα έχει έναν υποτιθέμενο πρωταγωνιστικό ή και ηγεμονικό ρόλο στα Βαλκάνια, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία η απόφαση να απελαθούν δύο Ρώσοι διπλωμάτες επειδή «δρούσαν σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας ξεπερνώντας κάποια όρια». Με μεγάλη ταχύτητα, σαν αυτή που η Ασφάλεια σπέρνει στους αστυνομικούς συντάκτες των ΜΜΕ «πληροφορίες», η ελληνική ΚΥΠ, με πλήρη κάλυψη του Υπουργείου Εξωτερικών και του Μαξίμου, διοχέτευσαν σαν διαρροές τους λόγους της απέλασης: αποσταθεροποίηση, απόπειρα χρηματισμού και εξαγοράς πολιτικών, αυτοδιοικητικών και εκκλησιαστικών κύκλων, υπόσκαψη της συμφωνίας των Πρεσπών, ενίσχυση κύκλων για τη διενέργεια συλλαλητηρίων.

Δηλαδή, σύμφωνα με τις διαρροές, είχαμε έντονη παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, που προκάλεσε την ελληνική αντίδραση: δηλαδή την απέλαση συνολικά 4 ατόμων της ρωσικής πλευράς. Πρόκειται βέβαια για απόφαση μεγάλης σημασίας, που θα έχει αντίκτυπο σε πολλά επίπεδα.

Η Δύση, τα Βαλκάνια και ο αντιρωσικός άξονας

Τα τελευταία χρόνια ενισχύεται και εδραιώνεται μια ενορχηστρωμένη αντιρωσική προπαγάνδα σε όλες τις δυτικές χώρες, ενώ εντείνονται οι προσπάθειες περικύκλωσης της Ρωσίας και περιορισμού του ρόλου της ως παγκόσμιας δύναμης. Από τη Βαλτική και τις Σκανδιναβικές χώρες, ως τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης και τα Βαλκάνια, ορθώνεται ένα νέο τείχος – με στόχο να χωρίσει τη Ρωσία από την υπόλοιπη Ευρώπη, να διακόψει κάθε προοπτική συνεργασίας και συντονισμού, ώστε η αμερικάνικη κυριαρχία να μην αμφισβητείται με γοργούς ρυθμούς. Οι εξελίξεις σε Ουκρανία και Κριμαία και, κυρίως, οι επιτυχίες των Ρώσων στον πόλεμο της Συρίας έχουν εντείνει την αντιρωσική εκστρατεία και παροξυσμό στη Δύση. Η Αγγλία διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στις προβοκάτσιες απέναντι στη Ρωσία, αποσκοπώντας στη διακοπή των σχέσεων ευρωπαϊκών χωρών με τη Μόσχα, και ιδιαίτερα στην ανατίναξη των δεσμών και οικονομικών σχέσεων Γερμανίας-Ρωσίας. Μια πιθανή συνεργασία ή συμμαχία αυτών των δύο χωρών θα άλλαζε ριζικά τους συσχετισμούς στην Ευρώπη.

Πρόσφατα, και με δεδομένη την ευρωατλαντική σύσφιξη-αντιπαράθεση και τις αλλαγές προσανατολισμών της αμερικάνικης πολιτικής υπό τον Τραμπ, προωθήθηκε τόσο από τη γερμανική πλευρά όσο και κυρίως από την αμερικάνικη μια συστηματική εκτόπιση της Ρωσίας από τα ερείσματα που είχε στα Βαλκάνια (βλέπε Μαυροβούνιο στο ΝΑΤΟ, αλλαγές στην ΠΓΔΜ με απομόνωση των φιλορωσικών στοιχείων, πιέσεις στη Σερβία). Τελευταίο επεισόδιο ήταν η «παραγγελιά» να προσκληθεί άμεσα για ένταξη στο ΝΑΤΟ η ΠΓΔΜ είτε ως Βόρεια Μακεδονία είτε ως σκέτο «Δημοκρατία της Μακεδονίας» (όπως ετέθη στην απόφαση του ΝΑΤΟ με μορφή αστερίσκου από την… Τουρκία, χωρίς να αντιδράσει διόλου η ελληνική πλευρά). Ο Ζάεφ ήδη πανηγυρίζει την «ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ».

Την παραμονή της συνόδου του ΝΑΤΟ ανακοινώθηκε και η απέλαση των δύο Ρώσων διπλωματών. Η Ελλάδα επέλεξε δηλαδή μια πλήρη ευθυγράμμιση με τα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα και εμφανίζεται ως πειθήνιο όργανο της αμερικάνικης πολιτικής. Επιστρέφουμε στην εποχή του Παπάγου, πρωταγωνιστώντας στην απόκρουση του… από Βορρά κινδύνου! Ο πρέσβης κύριος Πάιατ έχει σε μεγάλο μέρος ολοκληρώσει ένα μεγάλο έργο: γεωπολιτικά η Ελλάδα καταγράφεται πλησιέστερα από ποτέ στη Δύση και τις ΗΠΑ και με εχθρικό ή προβληματικό ορίζοντα με τη Ρωσία και άλλες βαλκανικές χώρες, καθώς και με πλήρως υποβαθμισμένες σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Το κυριότερο, ακόμη κι αν το εξετάσει κανείς πραγματιστικά και κυνικά, τελείως έξω από ιδεολογικά πλαίσια, αυτές οι εξελίξεις γίνονται κυριολεκτικά σε βάρος στρατηγικών συμφερόντων της Ελλάδας, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα και κυρίως με ολόπλευρη υπονόμευση της ίδιας της κυριαρχίας και ακεραιότητας της χώρας.

Γεωπολιτικά η Ελλάδα καταγράφεται πλησιέστερα από ποτέ στη Δύση και τις ΗΠΑ και με εχθρικό ή προβληματικό ορίζοντα με τη Ρωσία και άλλες βαλκανικές χώρες, καθώς και με πλήρως υποβαθμισμένες σχέσεις με τον αραβικό κόσμο

Ελλάδα – Ρωσία

Εδώ και καιρό υπήρχε μια συζήτηση –άρα και μια διερεύνηση– για το ποιες θα μπορούσαν να ήταν (και ποια τα όρια για κάτι τέτοιο) οι σχέσεις Ελλάδας και Ρωσίας. Μια εξωτερική πολιτική της χώρας που θα ακολουθούσε μια στρατηγική ανεξαρτησίας και άλλου ρόλου της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο, δεν θα μπορούσε να μην υπολογίσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Διότι έτσι κι αλλιώς η Ρωσία έχει στρατηγικά συμφέροντα στη Μεσόγειο, έχει μια παρουσία, έχει εκτεταμένα σύνορα με τον κύριο γείτονα που μας απειλεί (Τουρκία) και είναι μια δύναμη που θα μπορούσε να σταθεί θετική σε πολλά από τα ελληνικά ζητήματα: από την Κύπρο μέχρι και την ευρωπαϊκή ή βαλκανική πολιτική. Με κάθε τρόπο, ακόμα και δεξιές κυβερνήσεις που ήταν ενταγμένες στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» δεν αδιαφορούσαν, ούτε έπρατταν έτσι ώστε να χειροτερεύσουν οι σχέσεις με τη Ρωσία.

Από αυτήν την άποψη η κυβέρνηση Τσίπρα, πέρα από τις «ατσαλιές» και τις προχειρότητες της πρώτης περιόδου, γρήγορα έδειξε ότι είναι προσανατολισμένη προς ΗΠΑ και Δύση κι ότι κοροϊδεύει, κοινώς τυχοδιωκτίζει, ακόμα και σε τόσο σοβαρά θέματα. Επιπροσθέτως, υπήρχαν πάντα καλοθελητές σε ανώτατες θέσεις που τορπίλιζαν κάθε δυνατότητα προσέγγισης. Ο Κοτζιάς, ας πούμε, επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο και παλιά, και τώρα με τη συμφωνία των Πρεσπών. Εμφανίζεται δε ως επισπεύδων, μαζί με την αμερικάνικη πρεσβεία, για να παρθεί η απόφαση απέλασης των Ρώσων διπλωματών. Κι αν π.χ. ο κ. Αμανατίδης δεν πολυκαταλαβαίνει τι γίνεται, ο Κοτζιάς δεν είναι τόσο αφελής… Με την κίνηση αυτή η κυβέρνηση Τσίπρα δημιουργεί ένα αρνητικό πλαίσιο με μια δύναμη που ίσως να στεκόταν σε πολλά θέματα αντίβαρο στις πιέσεις και τους εκβιασμούς του ευρωατλαντισμού.

Πού είναι ο μεγάλος δάκτυλος;

Η Ρωσία ως μεγάλη δύναμη σίγουρα επιδιώκει να πετύχει στοχεύσεις ή να αποτρέψει εξελίξεις που στρέφονται σε βάρος της. Αλλά γεννάται το ερώτημα: Την Ελλάδα αλωνίζουν Ρώσοι πράκτορες που πυροδοτούν συλλαλητήρια, εξαγοράζουν πολιτικούς, υπονομεύουν την ακεραιότητα της χώρας κι άλλα κακά; Έχουν άραγε απελαθεί ποτέ από τη χώρα Αμερικανοί, Άγγλοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Ισραηλινοί, Τούρκοι, Σλαβομακεδόνες κ.λπ. πράκτορες ή διπλωμάτες, που με κραυγαλέο τρόπο έχουν προβεί σε τόσες και τόσες ενέργειες που υπονομεύουν την υπόσταση και την κυριαρχία της Ελλάδας; Από όλους αυτούς τα ελληνικά λαγωνικά διαπίστωσαν ότι ο πιο μεγάλος δάκτυλος και κίνδυνος είναι ο ρωσικός, ώστε να ληφθούν τόσο δραστικά μέτρα;

Ακόμα κι αν κάποια δύναμη σαν τη Ρωσία ξεπερνούσε ορισμένα όρια, υπάρχουν πολλοί τρόποι πριν την απέλαση να διευθετηθούν τέτοια ζητήματα. Η απέλαση δημιουργεί ένα κλίμα και μια κλιμάκωση, μια απάντηση σε διπλωματικό ή άλλο επίπεδο – θα το δούμε σύντομα. Η απόφαση για απέλαση δεν μπορεί να μην αξιολογήθηκε πριν ληφθεί. Η κυβέρνηση, παίρνοντάς την, θέτει τη χώρα στο πλευρό του «μαχόμενου» ευρωατλαντισμού και της αντιρωσικής υστερίας. Έτσι βλάπτει την Ελλάδα κι ανοίγει την όρεξη σε αυτούς που τη θέλουν μια διαμελισμένη αδύναμη αποικία, έναν «διάδρομο» στην περιοχή, κάποια «οικόπεδα» μιας πρώην χώρας που έχει γίνει χώρος, και μια βάση-ορμητήριο για τυχοδιωκτικές περιπέτειες επιθετικών κύκλων.

Μια ακόμα πλευρά

Στην Ελλάδα υπάρχει μια αντιδυτική καχυποψία και ένας διάχυτος φιλορωσισμός. Τα θετικά αισθήματα των Ελλήνων προς τη Ρωσία πρέπει λοιπόν να κτυπηθούν, και μάλιστα ως μία ακόμη έκφραση του «εθνολαϊκισμού». Έτσι, αφού πρώτα το συλλαλητήριο της Αθήνας χαρακτηρίστηκε ως «ετερόκλητος όχλος», τώρα με ΚΥΠατζίδικες διαρροές συκοφαντείται και σαν υποκινούμενο από τον ρωσικό δάκτυλο!

Ό,τι και να κάνουν, δεν μπορεί να ξεριζωθεί εύκολα το διάχυτο αίσθημα ότι η χώρα έχει πληρώσει ακριβά την αφέλειά της ή ακόμα και το τίμημα της ύπαρξής της με φοβερές μαχαιριές και στραγγαλισμούς από τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης (την Αγγλία, τη Γερμανία και τώρα τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.). Η ξενοκρατία στον τόπο ετούτο είχε ιδιαίτερη, δυτική στάμπα. Ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να στραφεί ενάντια σε αυτόν τον μεγάλο δυτικό δάκτυλο, γιατί είναι τμήμα του…

https://www.e-dromos.gr/toso-megalos-o-rosikos-daktylos/