Αν σας πω τώρα ότι Δεκαπενταυγουστιάτικα εγώ καθόμουν και αναλογιζόμουν γύρω από τον θάνατο του Σαμίρ Αμίν, θα με θεωρήσετε τρελό, έτσι; Ε, δεν θα ‘χετε άδικο. Πλην όταν εμβληματικές φυσιογνωμίες της νεότητας μας αφήνουν τον μάταιο τούτο κόσμο, λογικό είναι να μας καταλαμβάνει μια στιγμιαία κατάθλιψη, αλλά και μια διάθεση αναπόλησης για όσα ονειρικά (και εν πολλοίς χαζούλικα) μας συνέπαιρναν στα νιάτα μας.
Διαβάζαμε λοιπόν τότε την «Άνιση ανάπτυξη» (1976) και την «Συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα» (1980) και μέναμε εμβρόντητοι από το εύρος και το βάθος της ανάλυσης, δίχως να έχουμε την δυνατότητα (18χρονα παιδιά και με το κλίμα της εποχής) να αντιληφθούμε ότι πολλά απ’ αυτά που έγραφε ήταν το λιγότερο υπερβολικά και αυθαίρετα, μην σας πω τίποτα χειρότερο. Και για να μην επαναστατήσουν κάποιοι λέγοντας μου ‘’σιγά ρε μεγάλε, που θα τα βάλεις με τον Σαμίρ Αμίν’’, ας περιοριστώ στην υπόθεση πως και καλά να τα ‘λεγε ο Γαλλοαιγύπτιος, εμείς στην Ελλάδα τα καταλάβαμε ντιπ λάθος.
Για τη συνέχεια liberal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.