Κωνσταντίνα Χριστοδουλίδου
Εδώ και αρκετό καιρό φημολογείται πως η ελληνική ηγεσία κατευθύνεται προς την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (βλ. Sputnik: «Ξαφνική επιπλοκή: Η Αμερική πιέζει την Ελλάδα σε μια ισχυρή κίνηση κατά της Σερβίας να αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο…»). Κάτι τέτοιο βέβαια δε θα ήταν καθόλου προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων, αλλά αντίθετα θα ήταν αρκετά επικίνδυνο για την ακεραιότητα του ελληνικού κράτους. Για να αντιληφθούμε όμως τις επιπτώσεις που θα είχε μία τέτοια κίνηση από την ελληνική πλευρά στα εθνικά ζητήματα, θα πρέπει να εξετάσουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το πρόβλημα του Κοσόβου ξεκινάει στα τέλη του 17ου αιώνα με τη μετακίνηση μεγάλου μέρους του Αλβανικού πληθυσμού προς αυτήν την περιοχή. Οι Αλβανοί καταλάμβαναν τα σπίτια που άφηναν πίσω τους οι Σέρβοι, οι οποίοι εγκατέλειπαν την περιοχή εξαιτίας της τουρκικής καταδυνάστευσης. Καθώς περνούσαν τα χρόνια η εχθρότητα μεταξύ των Σέρβων και των Αλβανών στην περιοχή ενισχυόταν. Ώσπου φτάνοντας στην περίοδο των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, οι Αλβανοί ως σύμμαχοι των Τούρκων κατέσφαξαν μεγάλο μέρος του άμαχου πληθυσμού του Σερβικού λαού οδηγώντας μέχρι και στην αφάνιση ολόκληρων χωριών. Μεταξύ του 1941-1942 απελάθηκαν 420.000 Σέρβοι και το 1945 με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας το κομμουνιστικό καθεστώς απαγόρεψε στους Σέρβους να επιστρέψουν. Έτσι, ενώ το 1926 οι Σέρβοι του Κοσόβου αποτελούσαν το 61% του πληθυσμού, το 1945 αποτέλεσαν για πρώτη φορά τη μειονότητα στην περιοχή. Επιπλέον από τη δεκαετία του 1970 οι Αλβανοί της περιοχής εφάρμοσαν πολιτική πληθυσμιακής έκρηξης με κάθε οικογένεια να έχει τουλάχιστον δέκα παιδιά. Σήμερα στην περιοχή του Κοσόβου κατοικούν 1,7 εκατομμύρια Αλβανοί και 150.000 περίπου Σέρβοι.
Το πρόβλημα του Κοσόβου ξεκινάει στα τέλη του 17ου αιώνα με τη μετακίνηση μεγάλου μέρους του Αλβανικού πληθυσμού προς αυτήν την περιοχή. Οι Αλβανοί καταλάμβαναν τα σπίτια που άφηναν πίσω τους οι Σέρβοι, οι οποίοι εγκατέλειπαν την περιοχή εξαιτίας της τουρκικής καταδυνάστευσης. Καθώς περνούσαν τα χρόνια η εχθρότητα μεταξύ των Σέρβων και των Αλβανών στην περιοχή ενισχυόταν. Ώσπου φτάνοντας στην περίοδο των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, οι Αλβανοί ως σύμμαχοι των Τούρκων κατέσφαξαν μεγάλο μέρος του άμαχου πληθυσμού του Σερβικού λαού οδηγώντας μέχρι και στην αφάνιση ολόκληρων χωριών. Μεταξύ του 1941-1942 απελάθηκαν 420.000 Σέρβοι και το 1945 με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας το κομμουνιστικό καθεστώς απαγόρεψε στους Σέρβους να επιστρέψουν. Έτσι, ενώ το 1926 οι Σέρβοι του Κοσόβου αποτελούσαν το 61% του πληθυσμού, το 1945 αποτέλεσαν για πρώτη φορά τη μειονότητα στην περιοχή. Επιπλέον από τη δεκαετία του 1970 οι Αλβανοί της περιοχής εφάρμοσαν πολιτική πληθυσμιακής έκρηξης με κάθε οικογένεια να έχει τουλάχιστον δέκα παιδιά. Σήμερα στην περιοχή του Κοσόβου κατοικούν 1,7 εκατομμύρια Αλβανοί και 150.000 περίπου Σέρβοι.
Από το 2006 άρχισαν οι συνομιλίες μεταξύ Σέρβων και Αλβανών, για την εξεύρεση οριστικής λύσης στο Κοσσυφοπέδιο. Έπειτα από 14 συναντήσεις, οι οποίες δεν είχαν άλλο σκοπό παρά να περάσει ο απαιτούμενος χρόνος, ανακοινώθηκε η απόφαση περί ελεγχόμενης ανεξαρτησίας. Το Μάρτιο του 2007, κατατέθηκε στα Ηνωμένα Έθνη σχέδιό για μία «υπό επιτήρηση ανεξαρτησία» της επαρχίας και τον Φεβρουάριο του 2008 οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου ανακήρυξαν τη μονομερή ανεξαρτησία τους, παρόλο που αυτή η σερβική επαρχία βρισκόταν υπό τη διακυβέρνηση των Ηνωμένων Εθνών από το 1999. Αυτή η παράνομη πράξη, δυστυχώς, αναγνωρίστηκε από την κυβέρνηση Μπους και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία. Άλλες χώρες της Ευρώπης, μεταξύ τους η Κύπρος, η Ελλάδα, η Σλοβακία, η Ρουμανία και η Ισπανία ανέβαλαν την αναγνώριση, όπως και οι περισσότερες από τις επιφανέστερες παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων η Βραζιλία, η Κίνα, η Αίγυπτος, η Ινδία, η Ρωσία και η Νότια Αφρική.
Η Θράκη και η Κύπρος είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν έχουν προχωρήσει μέχρι σήμερα στην αναγνώριση του Κοσόβου ως ανεξάρτητο κράτος. Η αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα, θα δημιουργούσε τεράστιες επιπλοκές στην νευραλγική περιοχή των Βαλκανίων και κυρίως στην ευαίσθητη περιοχή της Θράκης. Το παράδειγμα του Κοσόβου, δηλαδή η αυτοδιάθεση, η ανεξαρτητοποίηση και τελικά η απόσχιση των μειονοτήτων από τα Εθνικά κράτη, δημιουργεί προϋποθέσεις επαναχάραξης των συνόρων των Βαλκανίων, κάτι που εδώ και χρόνια προωθεί η τουρκική ηγεσία, μέσω του προξενείου Κομοτηνής, για την Ελληνική Θράκη. Όπως ακριβώς το κράτος του Κοσόβου δημιουργήθηκε με πρόσχημα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της αλβανικής μειονότητας από το Σερβικό κράτος, είναι πολύ πιθανό μεσοπρόθεσμα να τεθεί και θέμα δημιουργίας «κράτους» της Δυτικής Θράκης, προκειμένου να προστατευτούν τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας. Το σχέδιο αυτό το βλέπουμε ήδη να υλοποιείται μέσα από το έργο του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής για την εκλογή μόνο μουσουλμάνων Βουλευτών στο Νομό Ροδόπης, με αποτέλεσμα να μην εκπροσωπούνται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο οι Χριστιανοί κάτοικοι.
Στόχοι της Τουρκίας στη Θράκη είναι: η δημιουργία θρακικού ζητήματος, η Τουρκοποίηση του μουσουλμανικού πληθυσμού, αίτημα για συνδιοίκηση, ανεξαρτητοποίηση ή αυτονομία (κατά το πρότυπο του Κοσόβου) και τελικά προσάρτηση στην «μητέρα Πατρίδα» (Τουρκία). Αυτό θα γίνει ειρηνικά μέσω δημοψηφισμάτων. Παράλληλα, η κρίσιμη μάζα για την εθνοτική αλλοίωση του πληθυσμού της Θράκης θα συγκροτηθεί από τουρκογενείς έλληνες πολίτες, που θα έχουν αποκτήσει γη και ακίνητα ενώ οι ηγέτες τους, θα είναι μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου, Δήμαρχοι και εκλεγμένοι εκπρόσωποι στα Δημοτικά και περιφερειακά Συμβούλια.
Επίσης, στην περίπτωση που η Ελληνική Κυβέρνηση αναγνωρίσει το κράτος του Κόσσοβου, θα υπάρξουν επιπτώσεις και στο κυπριακό. Και αυτό διότι, θα ερμηνευθεί ως «ακούσια» επιλογή της Αθήνας να αναγνωρίσει το νομικώς απαράδεκτο κατοχικό τουρκοκυπριακό μόρφωμα στο 36.2% της εδαφικής Επικρατείας της Κυπριακής Δημοκρατίας και φυσικά, θα αξιοποιηθεί νομικά, διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά, από την Άγκυρα.
Πηγή: Μαύρο Κουτί
Ειναι θεμα χρονου να επανελθουμε στα συνορα του 12 .......
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς οι ισορροπίες και οι διαμάχες Ρώσσων και Αμερικανών για τις επιρροές στην Βαλκανική, επέφεραν αυτού του είδους τις συγκρούσεις και εθνοτικές εξάρσεις. Αφού η Αμερική τακτοποίησε, στον ΝΑΤΟ πρώτα και σε δεύτερο χρόνο στην Ευρωπαική Ένωση, τις ανέτοιμες προς ένταξη Βουλγαρία και Ρουμανία, προχώρησε στα Δυτικά Βαλκάνια με την ίδια καραμέλα. Το αγκάθι ήταν εδώ οι πατροπαράδοτες Ρωσσο-σερβικές σχέσεις και αυτό το πρόβλημα βρήκε την λύση του με το "κλειδί" που λέγεται Αλβανικός πληθυσμός. Έτσι δημιουργήθηκε το πρόβλημα του Κοσσόβου, που μετά την διακήρυξη αυτοδιάθεσης τον Φεβρουάριο του 2008, τόσο πολύ υποστηρίχτηκε από την Αμερική και την Ευρωπαική Ένωση (πλην 5 χωρών που κατόπιν έγιναν 4). Κατόπιν έρχονται τα Σκόπια που και εδώ το Αλβανικό στοιχείο που αποτελεί το 30% του πληθυσμού, είναι ο "μπαλαντέρ" που στηρίζει κυβερνήσεις και πολιτικές. Οι Αμερική εδώ φοβούμενη την Σερβική επιρροή στην ΠΓΔΜ, πιέζει για αλλαγή του "υπερπατριώτη" Γκρουέφσκι που βέβαια χρησιμοποίησε στα προηγούμενα σχέδιά της, και με την βοήθεια των Αλβανών εκλέγει τον Ζάεφ που τους υπόσχεται αντι-Ρωσσική πολιτική και πλήρη υποταγή στα σχέδιά τους. Επειτα από όλα αυτά και δεδομένης της "Αμερικανόδουλης" υποταγής με "ναι σε όλα" της κυβέρνησης Τσίπρα, είναι δεδομένο ότι το Κοσσυφοπέδιο θα αναγνωριστεί και από την Ελλάδα, σπάζοντας έτσι την μακροχρόνια συμμαχία Ελλήνων και Σέρβων. Το φαιδρόν της όλης υπόθεσης είναι να προχωρήσει και η Σερβία σε ανταλλαγές εδαφών με το Κόσσοβο, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους έκθετους. Τι υποσχέσεις έχει πάρει η Σερβία θα φανούν οσονούπω. Καλή δουλειά κάνει ο κ. Πάγιατ και οι βαλκάνιοι ομόλογοί του....!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 1915-1916 προκειμένου να αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση του Κοσόβου, έγινε ευρείας κλίμακας εποικισμός από τη Σερβία. Το Βασίλειο (τότε) των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων, αναγνώριζε μόνο τρεις εθνότητες, αυτές των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων, ενώ θεωρούσαν τους Αλβανούς ως μειονότητα. Πολλοί Αλβανοί και Σλαβόφωνοι μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, λόγω των μεταρρυθμίσεων των Σέρβων στο κτηματολόγιο, οι οποίες μεταρρυθμίσεις έπληξαν κυρίως τον αλβανικό πληθυσμό. Μάλιστα το 1935 και 1938 έγιναν δύο συμφωνίες από το Σερβικό βασίλειο, ώστε να μεταναστεύσουν 240.000 περίπου Αλβανοί στην Τουρκία αλλά τελικά αυτό δεν συνέβη λόγω που ξέσπασε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Σέρβοι έκαναν γενοκτονία στο Κόσοβο το 1913 αλλά και σε άλλες περιοχές όπως στο Βράνιε, στο Λεσκόβατς, στο Νόβι Παζάρ (Τρέγκου ι Ρι) και αλλού. Ας δούμε τι λέει ο υποστράτηγος Δ. Ζαγκλής:
«Οι προσαρτησθέντες εις την Σερβίαν Αλβανοί το 1913 ανήρχοντο εις 500.000 της περιοχής Ράσκας, δηλαδή της Πριστίνης-Πρισρένης-Ουροσέβατς-Κοσσυφοπεδίου. Υπήρχον και οι εις τα βορειοδυτικά της Μακεδονίας (Καλκανδελέν/Τέτοβο κ.λπ.) οικούντες Αλβανοί υπερβαίνοντες τας 100.000. Το θέμα όπως βλέπετε είναι απλούν. Δι' ενός στατιστικού πίνακος οι Τούρκοι της Γιουγκοσλαβίας μετεβλήθησαν από της μιας στιγμής εις την άλλην εις Σέρβους. Οι 700.000 Αλβανοί τότε γίνονται 441.740, αλλά πλην τούτου υπάρχει η μάχαιρα, η λόγχη, το πολυβόλον και η φωτιά.
Και αν θέλετε παράδειγμα, ιδού τούτο: Ο Σέρβος σοσιαλιστής βουλευτής Kaskerovitch γράφει τον Σεπτέμβριον του 1913, μετά την κατάπνιξιν εις το αίμα της επαναστάσεως των προσαρτησθέντων εις την Σερβίαν Αλβανών: 'Ο Σερβικός στρατός κατόπιν διαταγής της διοικήσεώς του, κατέκαυσε 35 Αλβανικά χωριά χωρίς να επιτρέψει εις τους κατοίκους αυτών να τα εγκαταλείψουν (ήτοι τους έκαυσαν ζωντανούς). Δεν θέλω να ομιλήσω διά τας γενομένας θηριωδίας κατά τας παλαιοτέρας συγκρούσεις μετά των Αλβανών. Ο Σερβικός στρατός κατ' εντολήν της διοικήσεώς του κατέσφαξε 120.000 Αλβανούς'.
Άλλος Σέρβος στρατιωτικός και ανταποκριτής της εφημερίδος 'Radnitchke Novice' περιγράφει ως εξής τας εντυπώσεις του από την καταστολήν της επαναστάσεως εις το φύλλον της 9/22 Οκτωβρίου 1913:
'Δεν έχω τον καιρόν να σου γράψω δια μακρών. Αλλά μπορώ να σου πω ότι συμβαίνουν εδώ πράγματα φρικιαστικά. Είμαι τρομοκρατημένος και διερωτώμαι ακαταπάυστως πώς οι άνθρωποι μπορεί να είναι τόσο βάρβαροι διά να διαπράττουν τοιαύτας σκληρότητας. Είναι τρομερόν. Δεν τολμώ - εξ άλλου μου λείπει ο καιρός - να σου μιλήσω περισσότερον, αλλά μπορώ να είπω ότι οι Λούμια (αλβανική περιοχή κατά μήκος του ομώνυμου ποταμού) δεν υπάρχει πλέον. Το παν δεν είναι παρά πτώματα, στάχτη και κονιορτός. Υπάρχουν χωριά 50, 100, 200 οικιών που δεν υπάρχει πλέον ούτε ένας άνθρωπος, αλλά κυριολεκτικώς ούτε ένας. Τους συγκεντρώνουν κατά ομάδας από 40 έως 50 και κατόπιν τους τρυπούμε με τας λόγχας μας μέχρι του τελευταίου. Παντού κλέπτουν. Οι αξιωματικοί υποχρεώνουν τους στρατιώτας να μεταβαίνουν εις την Πρισρένην προς πώλησιν των κλοπιμαίων'.
Η εφημερίς συνοδεύει την επιστολήν με την ακόλουθον σημείωσιν: 'Ο φίλος μας διηγείται πράγματα ακόμη φρικιαστικώτερα. Αλλά είναι τα΄σον τρομερά και τόσον σπαρακτικά, που προτιμούμεν να μη τα δημοσιεύσωμεν'.
Το 1920 εξ αφορμής νέας επαναστάσως των Αλβανών εις την περιφέρειαν Δίβρης, οι Σέρβοι κατέστρεψαν άλλα 30 Αλβανικά χωριά.». (Δ. Ζάγκλης, «Η Μακεδονία του Αιγαίου και οι Γιουγκοσλάβοι», 1975)
«Οι Αλβανοί ήταν οι τελευταίοι από τους λαούς των Βαλκανίων που υποτάχτηκαν», όπως λέει και η Edith Durham. «Μετά τον θάνατο του (του Σκεντέρμπέη) από ισχυρό πυρετό (δηλητηρίαση) το 1467, έμειναν χωρίς ηγεσία και εξαναγκάστηκαν να αποδεχτούν την τουρκική κυριαρχία», συνεχίζει. «Το φυλετικό ένστικτο, αυτό το τυφλό ανεξήγητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, τους οδήγησε εναντίον των παλιών τους καταπιεστών και συμμάχησαν με τους Τούρκους στον επίπονο αγώνα τους να διώξουν τους Σέρβους. Οι Αλβανοί ξαναπήραν τις περιοχές από όπου οι πρόγονοι τους είχαν εκδιωχτεί και τις διατήρησαν μέχρι το 1913.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Αλβανοί του Κοσόβου ήταν Χριστιανοί που ασπάστηκαν το Ισλάμ. Οι πρώτες εκκλησίες του Κοσόβου ήταν αλβανικές. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα γράμματα στις τοιχογραφίες είναι με ελληνικό και όχι κυριλλικό αλφάβητο, το οποίο χρησιμοποιούσαν κατά καιρούς οι Αλβανοί. Μάλιστα, πολλά γραπτά τους κείμενα πριν την υιοθέτηση του επίσημου λατινικού αλφαβήτου, ήταν γραμμένα με το ελληνικό αλφάβητο. Επιπλέον στις πρώτες εκκλησιες στο Κόσοβο οι άγιοι στις τοιχογραφίες ζωγραφίζονταν με το χαρακτηριστικό αλβανικό καπελάκι (π.χ. σε εκκλησίες στην πόλη Pejë και όχι μόνο).
Όπως μας πληροφορεί ο V. Berard στο έργο του «Μακεδονία και Ελληνισμός» (σελ. 274) οι Έλληνες Βουλευτές καλούσαν τους Σέρβους να μην έχουν εδαφικές βλέψεις στο Κόσοβο, επειδή η περιοχή αυτή «κατοικείται από Αλβανούς, αδελφούς και ομοπάτριους από τον Πελασγό, τον κοινό προπάτορα, συμμάχους αν όχι συμπατριώτες μας» όπως έλεγαν.
Πολύ σωστά είχε πει σε μία συνέντευξη πριν μερικά χρόνια κάποιος Αλβανός πολιτικός (δεν έχει σημασία ποιος): «Αν κάνετε μια ιστορική διαδρομή θα δείτε ότι το Κόσοβο ποτέ δεν ήταν συστατικό στοιχείο της Σερβίας. Ηταν συστατικό της Μεγάλης Σερβίας, επομένως ήταν υπό κατοχή. Η μάχη που δίνουν οι Σέρβοι για το λεγόμενο λίκνο του έθνους, δεν στηρίζεται στην ιστορία, αλλά σε μύθους. Αν αναφερθούμε σ' εκείνες τις εποχές, η Ελλάδα, το Κόσοβο, η Αλβανία είχαν μια σλάβικη ιστορία, αλλά ήταν ιστορία κατοχής η οποία διήρκησε για ένα διάστημα και μετά αποχώρησαν οι Σλάβοι. Αυτή είναι η αλήθεια. Το 1389 πολέμησαν στην πεδιάδα του Κοσόβου Σέρβοι, Αλβανοί, Ούγγροι, πολέμησαν από κοινού. Μέχρι το 1912 ήταν βιλαέτι της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εδόθη στη Σερβία ως αμοιβή έναν αιώνα. Έναν αιώνα η Σερβία δεν έφτιαξε ουσιαστικές σχέσεις με το Κόσοβο αλλά αντιθέτως εγκαθίδρυσε αποικιακού χαρακτήρα καθεστώς. Οι Σέρβοι σε αυτόν τον αιώνα υιοθέτησαν εθνικιστική ιδεολογία όχι μόνο σε βάρος των Αλβανών αλλά και άλλων εθνοτήτων. Γνωρίζετε ότι οι Κροάτες ενώθηκαν εθελοντικά με τους Σέρβους και μετά από έναν αιώνα χώρισαν πάλι διότι οι Σέρβοι συμπεριφέρονταν σαν ηγεμόνες;»
Όσον αφορά τους Αλβανούς της ΠΓΔΜ, δεν είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Όμως δεν είναι ούτε 25,2% όπως αναφέρει η τελευταία απογραφή που διεξήχθη στη χώρα αυτή το 2002. Αν προσθέσουμε και τους χριστιανούς ορθόδοξους Αλβανούς που κατοικούν σε 17 οικισμούς στην περιοχή Ράκα ε Έπερμε και τους οποίους το καθεστώς της ΠΓΔΜ δεν αναγνωρίζει ως μειονότητα και προσπαθεί να τους αφομοιώσει, αν προσθέσουμε και κάποιους Αρβανιτόβλαχους που κατέφυγαν τα παλαιότερα χρόνια από την Αλβανία στην ΠΓΔΜ (ένα ποσοστό των οποίων έχει αλβανική εθνική συνείδηση), και αυτοί ορθόδοξοι χριστιανοί τους οποίους δεν καταγράφει η ΠΓΔΜ, καθώς και τους λίγους Ρωμαιοκαθολικούς Αλβανούς της ΠΓΔΜ (τους οποίους και αυτούς δεν αναγνωρίζει ως Αλβανούς η ΠΓΔΜ αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις τους αναφέρει ως Κροάτες), τότε οι Αλβανοί είναι τουλάχιστον το 35% (και παραπάνω) του πληθυσμού της γειτονικής χώρας.