Λύση για τους Κύπριους χωρίς τους Κύπριους

Ιορδάνης Κωνσταντινίδης   
Και ήρθε ξανά εκείνη η στιγμή που βγαίνει από τα συρτάρια με τις ναφθαλίνες το Κυπριακό και μαζί του οι γνωστές προσωπικότητες που σεργιανίζουν στα πάνελ για να μας πείσουν για όσα δεν έπεισαν το 2004. Είναι το αντίστοιχο του «Ιησού από τη Ναζαρέτ» το Πάσχα ή του «Home Alone» τα Χριστούγεννα. Και ξαναξεκινούν συγκρούσεις από κόμματα και πολιτικούς. Άλλες φαίνονται αυθεντικές-ιδεολογικές, άλλες θεατρινίστικες για χάρη της προβολής, και άλλες έχουν την ίδια τη σύγκρουση ως αυτοσκοπό για συσπείρωση. Φυσικά από το καινούργιο θέατρο δεν θα μπορούσε να λείπει ακόμη ένας «εμφύλιος» στο ενδοτικό στρατόπεδο, που έχει στόχο από τη μια να πείσει ότι δεν είναι όλοι το ίδιο (και χωρά όλους τους ψηφοφόρους τους η πολυπρόσωπη αγκαλιά τους) και από την άλλη να κατευθυνθεί ο διάλογος στις διάφορες γεύσεις ενός και μόνο προϊόντος. Αυτή τη φορά, όμως, στο μενού έχουμε και εμφύλιο μέσα στον εμφύλιο. Δεν φτάνουν η σύγκρουση ανάμεσα στο ΔΗΣΑΚΕΛ, εμφανίστηκε και μία μέσα στον ΔΗΣΥ, με τον Νίκο Αναστασιάδη να αναλαμβάνει τον ρόλο του λυσηφοβικού (!!!) και τον Αβέρωφ Νεοφύτου (σε ρόλο Κασουλίδη του 2004), ως κασανδρικό ρεαλιστή, να μιλά για εθνικό τσουνάμι (αντί για νέα Μικρασιατική Καταστροφή) και χαμένες πατρίδες. 
Αυτή τη φορά μονοπωλεί το ενδιαφέρον το πόσο αποκεντρωμένη μπορεί να γίνει η ομοσπονδία, για να πειστεί η Τουρκία να τη στηρίξει, και αν φτάσαμε (ή ακόμα) στο σημείο να μετατραπεί ουσιαστικά η ΔΔΟ σε λύση δύο κρατών.
Για το πώς φτάσαμε ώς εδώ βέβαια και ποιος ευθύνεται δεν συζητούν καν οι υπαίτιοι της κατάστασης. Εκεί που ζητούσαμε αρχικά εμείς ενιαίο κράτος και η τουρκική πλευρά (με το τ/κ προσωπείο της πάντα) λύση δύο κρατών, κάναμε τον συμβιβασμό να πάμε για δικοινοτική ομοσπονδία. Όταν κάναμε τη δικοινοτική ομοσπονδία σημαία μας, ήρθαν να ζητήσουν συνομοσπονδία, για να κάνουμε πάλι τον συμβιβασμό και να πάμε σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Και πάνω που κάναμε αυτοσκοπό της ύπαρξής μας τη ΔΔΟ, έρχονται να ζητήσουν «αποκεντρωμένη ομοσπονδία» και πρέπει να τρέχουμε εμείς σε νέο συμβιβασμό πάνω στον προηγούμενο συμβιβασμό που στηριζόταν σε άλλον έναν συμβιβασμό. Τι σόι «οδυνηρό συμβιβασμό» κάνεις όταν δεν τον αποδέχεται η άλλη πλευρά και οδηγείσαι απλά σε νέο παζάρι με θέση αφετηρίας σου τον συμβιβασμό που ήδη έκανες; Νέρωσε και να νερώσεις το κρασί μας, καταντήσαμε να πίνουμε σκέτο νερό στο όνομα της ΔΔΟ. Και όχι μόνο να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, αλλά να ζητούν νέες υποχωρήσεις πάνω στις παλιές και να παρεξηγούνται μάλιστα όταν τους αποκαλεί κανείς ενδοτικούς.
Το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της νέας συζήτησης στο Εθνικό Συμβούλιο, για χαλαρή ομοσπονδία, είναι εν τέλει ανούσιο. Γιατί τον τελικό λόγο θα έχει ο λαός, τον οποίο κανείς δεν τολμά να ρωτήσει για την κατεύθυνση που θέλει να κινηθεί η λύση, παρά μόνο στο τέλος. Και η κινδυνολογία για τα τετελεσμένα της μη λύσης (που έγινε το μάντρα της τ/κ πλευράς και του ΔΗΣΑΚΕΛ) δεν πιάνει τόπο. Γιατί όλοι οι κίνδυνοι της συνέχισης του status quo, που έχουν να κάνουν με την τουρκική επιρροή, δεν εξουδετερώνονται από τη λύση όπως αυτή συζητείται, αλλά θα συνεχίζουν να υφίστανται μέσα από βέτο και μια διαστρέβλωση του όρου «πολιτική ισότητα», έχοντας ήδη νομιμοποιήσει με την υπογραφή μας εγκλήματα (εποικισμός) και αδικίες (περιουσιακό). Απλά πλέον δεν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους αυτούς ως κράτος, αλλά ως (συν)ομόσπονδο κρατίδιο. Και δεν είναι κανένα «ευνοημένο κατεστημένο» (όπως παπαγαλίζουν οι αυτόκλητοι προστάτες της λύσης) που αντιδρά σε αυτό που ονόμασαν κάποιοι «επανένωση», αλλά ο ίδιος ο λαός που θέλοντας και μη πρέπει να τον λάβουν υπόψη. Άλλωστε, τι είδους κατεστημένο δεν συμπεριλαμβάνει τα δύο μεγαλύτερα κόμματα του τόπου;
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Κυπριακό αυτή τη στιγμή είναι να φέρουν στον λαό ακόμη ένα σχέδιο λύσης στο οποίο θα πει ένα νέο «όχι». Απλά και μόνο γιατί δεν τον ρώτησαν τι πραγματικά θέλει και ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές του – ενδεχομένως γιατί δεν ήθελαν να χρεωθούν ότι ήξεραν. Δεν μπορείς να μιλάς για λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους, όταν δεν τους ρωτάς καν παρά μόνο όταν είναι αργά. Ο λαός δεν έχει εμπιστοσύνη πλέον σε αποφάσεις που λαμβάνονται από κομματικές ηγεσίες πίσω από κλειστές πόρτες. Και ακόμη και τότε, που είχε μια στοιχειώδη εμπιστοσύνη στα κόμματα, πριν η κρίση, η ασυδοσία και η ατιμωρησία εκτοξεύσουν την πολιτική απαξίωση, έδειξε ότι σε ένα δημοψήφισμα για το Κυπριακό δεν μπορεί να κατευθυνθεί. Και όπως είπε κάποτε «όχι» όταν θεώρησε ένα σχέδιο απαράδεκτο, παρά τις απειλές και τις «προειδοποιήσεις», θα το ξανακάνει αν τον αναγκάσετε. Τότε είναι που ΟΗΕ και διεθνής κοινότητα θα χαρακτηρίσουν το Κυπριακό ως μη επιλύσιμο και θα προσανατολιστούν στη λύση δύο κρατών. Αυτή τη λύση που καμώνονται ότι προσπαθούν να αποτρέψουν αυτοί που μας σέρνουν ολοένα και πιο κοντά της με τις υποχωρήσεις τους.
Φιλελεύθερος