Στην Κύπρο στερούμαστε πολιτική κατεχόμενης χώρας

Λουκής Γ. Λουκαΐδης   

Οι εξελίξεις στο Κυπριακό από την εποχή της κατοχής αποδεικνύουν ότι δεν έχουμε πολιτική κατεχόμενης χώρας. Τέτοια πολιτική σημαίνει ότι σε κάθε διάβημά μας και σε κάθε θέση που εκφράζουμε στις άλλες χώρες, διεθνώς αλλά και εσωτερικά, υπάρχει ένας μοναδικός στόχος. Η απαλλαγή μας από την κατοχή. Αυτό έπρεπε να κάνουμε με συνέπεια και με ένταση. Αντί τούτου ακολουθούμε τις υποδείξεις των διαφόρων χωρών ή των διπλωματών τους από τον Κίσινγκερ μέχρι ακόμα τον αποβιώσαντα Κωνσταντίνο Καραμανλή της αδελφής, αν όχι της μητέρας πατρίδας του έθνους μας και διάφορους άλλους που ουδόλως τους ενδιαφέρει να αποδοθεί δικαιοσύνη στην Κύπρο και μας παραπέμπουν στα Ηνωμένα Έθνη που, όπως γνωρίζουμε με τον πρόσφατο μάλιστα Γενικό Γραμματέα, δεν έχουν τη διάθεση να παρέμβουν για να υποστηρίξουν το δίκαιο. Μας λένε οι διάφοροι διπλωμάτες και κάποιοι Κύπριοι πολιτικάντηδες ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της διπλωματίας και να πετύχουμε τον σκοπό μας με συνομιλίες και επαφές, ζητώντας από τις διάφορες χώρες να πουν καμιά θετική λέξη για το Κυπριακό.
Αυτό όχι μόνο ντροπιάζει τον λαό μας, αλλά προπαντός μειώνει και τελικά εξουδετερώνει τη δυνατότητα μιας πολιτικής κατεχόμενης χώρας. Αντί να είμαστε υπερήφανοι για την αντοχή μας στις ταλαιπωρίες μιας συνεχιζόμενης κατοχής και ξεκληρισμού, είμαστε ταπεινωμένοι για τη διπλωματική επαιτεία των πολιτικών μας που για σαράντα τέσσερα χρόνια δεν μας απέφερε τίποτε το σημαντικό. Δεν υποστηρίζουμε πόλεμο, αν αυτό περνάει από το μυαλό του οποιουδήποτε αναγνώστη-υποστηρικτή της οποιασδήποτε κακής λύσης. Εκείνο που εννοώ είναι να επιδιώκουμε μια αξιοπρεπή προβολή της δραματικής κατάστασης του νησιού μας που ανήκει στην οικογένεια των ευρωπαϊκών χωρών και δικαιούται τις αξίες και τις αρχές τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και του ΟΗΕ. Εκείνο όμως το οποίο επικρατεί ως φιλοσοφία στους κύκλους των πολιτικών μας είναι ότι, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε πόλεμο να ανακτήσουμε τα κατεχόμενα εδάφη μας, θα πρέπει να προσεγγίζουμε διάφορους διπλωμάτες ή αρχηγούς κρατών αναφέροντάς τους το πρόβλημά μας σε ένα σαλόνι ή μια τυχαία συγκέντρωση ενός διεθνούς οργανισμού. Και αρκούνται από μια προφορική ενθάρρυνση ή μια φράση που μας δικαιώνει αλλά χωρίς να συνοδεύεται με οποιαδήποτε ενέργεια προς όφελός μας. Η διπλωματία είναι για τις μεγάλες χώρες που είναι και ισοδύναμες. Δεν πετυχαίνει στις μικρές χώρες για να διώξει τον εχθρό που είναι υπεύθυνος για κατοχή, λεηλασίες, εκτοπισμό και άλλα εγκλήματα. Ακόμη και συντονισμένες ενέργειες για μεγάλα θέματα όπως ήταν το Απαρτχάιντ χρειάστηκαν σοβαρές πιεστικές διπλωματικέςε ενέργειες και απειλές από μεγάλες χώρες για χρόνια για να επιτευχθεί ο στόχος της κατάργησης των φυλετικών διακρίσεων. Εμάς όχι μόνο δεν μας βοηθούν, αλλά μας σπρώχνουν να λύσουμε το πρόβλημά μας με φυλετικές διακρίσεις. Οι πολιτικοί μιλούν για συνομιλίες που παγιώνουν τα τετελεσμένα ή για διαμελιστική ομοσπονδία. Συνεπώς, οφείλει η πολιτική ηγεσία με τη στήριξη του λαού να ξανακοιτάξει προς τα κατεχόμενα εδάφη και τα εγκλήματα που συνεχίζουν στην Κύπρο και να αναπτύξει μια πολιτική ανατροπής των τετελεσμένων που μπορεί να μην πετύχει αλλά τουλάχιστον θα διατηρήσει το πρόβλημα έτσι που, αν δοθεί μια ευκαιρία, να γίνει μια ενέργεια θετική. Παράλληλα, θα εξυψώσει το ηθικό του λαού από την ταπεινωτική κατάσταση που κατρακυλήσαμε. Αν δεν ενεργήσουμε σωστά και προς την κατεύθυνση της Ελλάδος, θα ξυπνήσουμε το εθνικό αίσθημα που υπήρχε στο παρελθόν για αποτελεσματική συμπαράσταση προς την Κύπρο. Η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα νάρκωσε το αίσθημα του πατριωτισμού και την ανάγκη αντιστάσεως στον κόσμο της Κύπρου. Χάθηκε το ενδιαφέρον για ανάπτυξη πρωτοβουλιών και δημιουργήθηκε ένα αίσθημα παθητικό έναντι των προοπτικών ανάκτησης των κατεχομένων και μια αδιαφορία προς οτιδήποτε επιβάλλει ο πατριωτισμός. Ο κόσμος άρχισε να ξεχνά την κατοχή, άρχισε να δέχεται τον συμβιβασμό της υποταγής και να ανέχεται το έγκλημα κατά της χώρας του. Έφτασαν μέχρι την εξευτελιστική επίσκεψη στα κατεχόμενα και τα κλεμμένα ξενοδοχεία μας για καζίνο και άλλη διασκέδαση. Για την αγορά φθηνής βενζίνης και τσάντες Louis Viton. Υπάρχει ενδιαφέρον για υλιστική ευημερία, όχι όμως για ελευθερία.
 Φιλελεύθερος