Οι προδοσίες των διανοουμένων ή η «ομάδα που έγλειψε το μελάνι»: Συμβάδισαν, επωφελήθηκαν…

O Ταγίπ Ερντογάν μιλά σε στελέχη του κόμματός του. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία

Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ

Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL 

Μου υποβλήθηκε και η εξής ερώτηση από ανταποκριτές που μου πήραν συνέντευξη για το Κυπριακό: «Οι διανοούμενοι δεν φταίνε σε τίποτα για όλα αυτά που έγιναν;» Γίνεται να μην φταίνε; Φταίνε και μάλιστα πολύ. Ποιους εννοούμε όταν λέμε «διανοούμενοι»; Τους ακαδημαϊκούς, τους καθηγητές, τους δημοσιογράφους, τους συγγραφείς, τους καλλιτέχνες.

Στην γλώσσα του λαού τους λένε «σπουδασμένους» ή «ομάδα που έγλειψε το μελάνι». Είναι το κομμάτι της κοινωνίας που πρέπει να ηγείται. Είναι η κατηγορία που κάποτε οι σοβιετικοί αποκαλούσαν «ιντελιγκέντσια» δίπλα στην εργατική και την αγροτική τάξη. Είναι κατηγορία όχι τάξη. Εκείνοι ήταν οι πλέον προνομιούχοι. Ναι, φταίει πολύ η ομάδα των διανοουμένων για να έρθουν τα πράγματα σε αυτό το χάλι στην Κύπρο.

• Και νομίζω ότι οι περισσότερες αμαρτίες οφείλονται στο γεγονός ότι συμβάδισαν με το υφιστάμενο στάτους κβο, επωφελήθηκαν στον μέγιστο βαθμό απ’ αυτό και γνοιάζονταν για την προσωπική τους ευημερία. Συνάντησα πολύ λίγους που έβαλαν στην προσωπική τους ζωή τον πόνο και την διαίρεση στο νησί και νιώθουν πράγματι πόνο γι’ αυτήν. Είδα ότι ακόμα και εκείνοι που σκίζονται καθημερινά για λύση και ειρήνη, ουσιαστικά το ζητούν αυτό επειδή πιστεύουν ότι δεν θα μπορέσει να γίνει.

Για μένα και αυτοί δεν διαφέρουν από κάποιον που κάθεται σε μιαν ελληνοκυπριακή περιουσία λάφυρο και δεν θέλει λύση επειδή φοβάται ότι θα χάσει εκείνη την περιουσία. Κατηγορούν άλλους ότι δεν θέλουν λύση και ειρήνη επειδή θα χάσουν τα συμφέροντά τους, αλλά έτσι είναι και οι ίδιοι.

• Οι διανοούμενοι έκαναν παθητικό τον λαό, ο οποίος έπρεπε να ήταν δυναμικός επειδή καταπιέζεται κάτω από την κατοχή τόσα χρόνια και πάντα τον κατεύθυναν λανθασμένα με ενέργειες χωρίς αξία.

Πάντα έβλεπαν ψυχρά την άποψη ότι πρέπει να καταβληθεί κάποιο τίμημα για να επιτευχθεί η λύση, η ειρήνη και η ελευθερία. Ανακήρυξαν «εχθρούς» όσους δεν υιοθετούν τις δικές τους απόψεις και τις επικρίνουν και τους σπίλωσαν με αβάσιμες συκοφαντίες.

• Επειδή οι κρατούντες είναι κέντρα εξουσίας, δεν τόλμησαν να αγωνιστούν εναντίον τους και πάντα προσπαθούσαν να μην βγαίνουν εκτός του πλαισίου που χαράζουν εκείνοι.
• Θύμωναν με όσους λένε «να ζήσει χίλια χρόνια φίδι που δεν με πειράζει», αλλά ούτε εκείνοι πείραξαν το φίδι που δεν τους δάγκωσε. Και επιπλέον, δεν μπόρεσαν να χωνέψουν καθόλου εκείνους που αγωνίζονται πραγματικά μέσα στην κοινωνία.

Τους τρέλανε να βλέπουν ότι κάποιοι άλλοι κάνουν αυτό που οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν. Όχι μόνο οι ίδιοι δεν βγήκαν από εκείνη την βαθιά τρύπα, αλλά παρέσυραν κάτω και όσους βγήκαν σέρνοντάς τους από τα πόδια και μη επιτρέποντάς τους να βγουν.

• Στη Σοβιετική Ένωση

Τέτοιους διανοούμενους είδα και στην Σοβιετική Ένωση κατά την δεκαετία του 1990. Ήταν πολύ υποκριτές. Ανάμεσά τους ήταν πολύ λίγοι εκείνοι που δεν κατευθύνονταν απ’ έξω. Εκείνοι που μπροστάρηδες κάποτε μετέφεραν την σημαία του Λένιν, τώρα συναγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιος θα τον βρίσει πιο πολύ. Ενώ στην αρχή ανέβαζαν στα ουράνια ακόμα και τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ που γκρέμισε το απολυταρχικό καθεστώς, ξαφνικά τον πέταξαν και αυτόν και αγκάλιασαν σφικτά τον Μπορίς Γιέλτσιν. Κοτζάμ Σοβιετική Ένωση γκρεμίστηκε εξαιτίας αυτής της αποβλάκωσης των διανοούμενων. Έτσι κατέρρευσε η επανάσταση του 1917. Στην θέση της στήθηκαν πρώτα τα McDonald’s και ύστερα άλλες αυτοκρατορίες.

• Στο Ιράν

Τέτοιους διανοούμενους είδαμε και στο Ιράν. Είδαν τόση τυραννία στο καταπιεστικό καθεστώς του Σάχη που αγκάλιασαν σφικτά τον Αγιατολαχ Χομεϊνί. Νόμισαν ότι θα τους έσωζε. Ακόμα και οι κομμουνιστές του Ιράν τον ακολούθησαν. Δεν αντιλήφθηκαν ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να ήταν ελεύθεροι με έναν μουλά οπαδό του ισλαμικού νόμου. Το θλιβερό είναι ότι μόλις πέρασε ο έλεγχος στα χέρια του Χομεϊνί, εκείνους κρέμασε πρώτα. Οι διανοούμενοι πλήρωσαν με την ζωή τους το τίμημα γι’ αυτή τους την τύφλα. Ο δε λαός καταπιέζεται κάτω από την καταδυνάστευση αυτού του ισλαμικού καθεστώτος εδώ και σαράντα χρόνια. Άνθρωποι απαγχονίζονται με βίντσια στις πλατείες. Γυναίκες λιθοβολούνται χωμένες στο χώμα. Ο λαός ακόμα πληρώνει το τίμημα των μεγάλων λαθών των διανοούμενων.

• Στην Τουρκία

Τέτοιους διανοούμενους είδαμε και στην Τουρκία ύστερα. Παρόμοιους σχεδόν με εκείνους στο Ιράν. Αν τώρα ο Ταγγίπ Έρντογαν έχει πάρει στα χέρια του τον έλεγχο της Τουρκίας, αυτό οφείλεται στους διανοούμενους. Με την μεγάλη στήριξη εκείνων που ξέραμε ως αριστερούς ή σοσιαλδημοκράτες. Ανακήρυξε την απόλυτη ηγεμονία του. Και εκείνοι δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ότι δεν θα μπορούσε να αναμένεται ένα δημοκρατικό σύστημα από έναν ισλαμιστή ηγέτη, ο οποίος είπε ότι «οι μιναρέδες είναι οι λόγχες μας, οι θόλοι τα κράνη μας και τα τζαμιά τα στρατόπεδά μας».

Είχαν παραπονεθεί τόσο πολύ για τα απανωτά φασιστικά πραξικοπήματα και τον στρατό που αγκάλιασαν τον Έρντογαν, ο οποίος αντιτάχθηκε στον στρατό. Όμως, ο συμβουλάτορας και χρηματοδότης του Έρντογαν ήταν ο Φετχουλλάχ Γκιουλέν, ο οποίος βρίσκεται στην Πενσυλβανία και τώρα τον αποκαλεί «Φέτο».

• Ακόμα και αυτό δεν μπόρεσαν να το δουν οι διανοούμενοι. Τον ακολούθησαν τυφλά και άσκησαν μεγάλη επιρροή πάνω στον λαό. Αλλά ακριβώς όπως οι μουλάδες στο Ιράν, μόλις πήρε τον έλεγχο στα χέρια του, ο Έρντογαν δεν τους λυπήθηκε.

Οι φυλακές στην Τουρκίας είναι γεμάτες με αυτούς τώρα. Οι διανοούμενοι θα μπορούσαν τουλάχιστον να άκουγαν τον Αζίζ Νεσίν. Ο Αζίζ Νεσίν, ο οποίος είχε σωθεί ως εκ θαύματος το 1993 από την φωτιά στο Ξενοδοχείο Madımak στο Σίβας όπου κάηκαν 33 διανοούμενοι εκ μέρους φανατικών ισλαμιστών, προειδοποίησε πριν από τριάντα χρόνια για τα όσα συμβαίνουν σήμερα.

Ο Αζίζ Νεσίν είναι παγκοσμίως γνωστός και ο μεγαλύτερος σατιρικός συγγραφέας της Τουρκίας. Ακόμα και οι δικές του προειδοποιήσεις δεν ήταν αρκετές για να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι διανοούμενοι.

Τα ζούμε και εμείς τώρα αυτά στην Κύπρο. Τις προδοσίες διανοούμενων. Οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις μυρίζουν προδοσία. Και γι’ αυτό δεν μπορέσαμε να διανύσουμε έστω και τον ελάχιστον δρόμο. Κάναμε τον πόνο μέλι…

apopseis.com/