Με αφορμή την υπόθεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα, ο πρέσβης επί τιμή Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς αναλύει τις σχέσεις Ελλάδας και Αλβανίας, υπογραμμίζοντας τα στρατηγικά λάθη της Αθήνας. Παράλληλα, επισημαίνει μείζονες εμπλοκές στο ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Η υπόθεση Κατσίφα δημιουργεί νέες εντάσεις στις σχέσεις Ελλάδας και Αλβανίας. Κατ’ αρχάς θα ήθελα να μου πείτε τι θεωρείτε εσείς ότι συνέβη.
Δεν ήμουν παρών και δεν υπάρχουν άλλοι αυτόπτες μάρτυρες, πέραν των ειδικών δυνάμεων της Αλβανικής Αστυνομίας, της RENEA, που ήρθαν ειδικά για την υπόθεση αυτή από τα Τίρανα. Συνεπώς, δεν θα ήθελα να μπω στη λογική τού να αναζητήσουμε τι συνέβη. Όμως το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε έναν Έλληνα νεκρό, την ημέρα που στο κοιμητήριο στους Βουλιαράτες Έλληνες και Αλβανοί επίσημοι, μαζί, τίμησαν του Έλληνες νεκρούς που έπεσαν το 1940-1941 στον αγώνα κατά του φασισμού και του ολοκληρωτισμού. Θυμίζω, δε, ότι εκείνη την περίοδο ο ιταλικός στρατός χαιρετίστηκε απ’ όπου κι αν πέρασε στην Αλβανία. Στους Βουλιαράτες, λοιπόν, είχαμε δύο συμβάντα, τα οποία, παρ’ ότι απέχουν περίπου 78 χρόνια, έχουν πολλά κοινά σημεία: το ’40-’41 η Αλβανία ήταν εχθρική της Ελλάδας χώρα και χρειάστηκαν 77 χρόνια για να επιτρέψει η –εταίρος και σύμμαχος στο ΝΑΤΟ– σημερινή Αλβανία την αναζήτηση και τον ενταφιασμό των οστών των Ελλήνων πεσόντων. Τώρα, χρειάστηκαν δέκα μέρες για να δοθεί η σορός του φονευθέντος ομογενή στην οικογένειά του. Θα έλεγα ότι η Αλβανία ακόμα και σήμερα δείχνει να φοβάται τους νεκρούς μας, ενώ πρέπει να υπογραμμίσω ότι μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξε ομόθυμη καταδίκη του συμβάντος –άλλο το τι θα βγάλει το πόρισμα της δικαστικής έρευνας–, ενώ στην Αλβανία οι πάντες, με πρώτο τον πρωθυπουργό Έντι Ράμα, έσπευσαν να δείξουν πρωτόγονα και περιπαικτικά αισθήματα απέναντι σε έναν νεκρό.
Δεν ήμουν παρών και δεν υπάρχουν άλλοι αυτόπτες μάρτυρες, πέραν των ειδικών δυνάμεων της Αλβανικής Αστυνομίας, της RENEA, που ήρθαν ειδικά για την υπόθεση αυτή από τα Τίρανα. Συνεπώς, δεν θα ήθελα να μπω στη λογική τού να αναζητήσουμε τι συνέβη. Όμως το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε έναν Έλληνα νεκρό, την ημέρα που στο κοιμητήριο στους Βουλιαράτες Έλληνες και Αλβανοί επίσημοι, μαζί, τίμησαν του Έλληνες νεκρούς που έπεσαν το 1940-1941 στον αγώνα κατά του φασισμού και του ολοκληρωτισμού. Θυμίζω, δε, ότι εκείνη την περίοδο ο ιταλικός στρατός χαιρετίστηκε απ’ όπου κι αν πέρασε στην Αλβανία. Στους Βουλιαράτες, λοιπόν, είχαμε δύο συμβάντα, τα οποία, παρ’ ότι απέχουν περίπου 78 χρόνια, έχουν πολλά κοινά σημεία: το ’40-’41 η Αλβανία ήταν εχθρική της Ελλάδας χώρα και χρειάστηκαν 77 χρόνια για να επιτρέψει η –εταίρος και σύμμαχος στο ΝΑΤΟ– σημερινή Αλβανία την αναζήτηση και τον ενταφιασμό των οστών των Ελλήνων πεσόντων. Τώρα, χρειάστηκαν δέκα μέρες για να δοθεί η σορός του φονευθέντος ομογενή στην οικογένειά του. Θα έλεγα ότι η Αλβανία ακόμα και σήμερα δείχνει να φοβάται τους νεκρούς μας, ενώ πρέπει να υπογραμμίσω ότι μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξε ομόθυμη καταδίκη του συμβάντος –άλλο το τι θα βγάλει το πόρισμα της δικαστικής έρευνας–, ενώ στην Αλβανία οι πάντες, με πρώτο τον πρωθυπουργό Έντι Ράμα, έσπευσαν να δείξουν πρωτόγονα και περιπαικτικά αισθήματα απέναντι σε έναν νεκρό.
Για τη συνέχεια freeSunday
Ο Μαλλιας να θυμίσουμε ότι μας έλεγε πως η συμφωνία των Πρεσπων είναι καλή συμφωνία και τώρα απορεί γιατί οι Αλβανοί μας δολοφονούν...Άρε κύριε Μαλλιά αχ αχ αχ
ΑπάντησηΔιαγραφή