Την προσοχή μου απέσπασε μία φωτογραφία από το συλλαλητήριο των μαθητών νωρίς το απόγευμα στα Προπύλαια, στο κέντρο της Αθήνας για την επέτειο των 10 χρόνων από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου: ένας νεαρός ντυμένος αγιοβασίλης, το χιούμορ άλλωστε δεν έλειψε ποτέ, κρατάει τα σπασμένα κομμάτια από πεζοδρόμια και τοίχους κτηρίων και είναι έτοιμος να εφορμήσει εναντίον ποιών άραγε αντιπαλεύοντας με βία την ανάμνηση βίας. Την ανάμνηση...
Το ίδιο σκηνικό βίας και επεισοδίων επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο 10 χρόνια τώρα. Σε ολόκληρη τη χώρα. Από τη Θεσσαλονίκη ως την Κρήτη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, τη Μυτιλήνη. Και όχι μόνο γι’ αυτή την «επέτειο». Έχουμε μια ροπή προς σκηνικά τύπου κουκουλοφόροι, βόμβες μολότοφ, πέτρες, σπασμένα πεζοδρόμια, ζημιές σε βιτρίνες καταστημάτων, στάσεις λεωφορείων, φωτεινούς σηματοδότες και από απέναντι ένας τεράστιος αριθμός από αστυνομικές δυνάμεις, κροτίδες κρότου-λάμψης και δακρυγόνα. Και βέβαια κόστη... και χαμένα χρήματα... πολλά σπαταλημένα, χαμένα χρήματα σε μια φτωχή χώρα. Από τις ζημιές, τα ελικόπτερα που ολημερίς γυροφέρνουν τον ουρανό της Αθήνας, τους 5000 αστυνομικούς στους δρόμους, τις παραλυμένες πόλεις. Στα αξιοσημείωτα η ανάπτυξη του «συλλαλητηριακού-διαδηλωτικού» τουρισμού αφού στα τελευταία επεισόδια στην επέτειο του Πολυτεχνείου, οι συλληφθέντες προέρχονταν από πολλές και διάφορες χώρες. Είναι κι αυτό μια πρωτοτυπία στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και της εισροής ξένου κεφαλαίου!
Σήμερα τα παιδιά δεν είχαν σχολείο. Σχολές παρέμειναν κλειστές για λόγους ασφαλείας ενώ άλλες τελούν υπό κατάληψη. Η Αθήνα και άλλες πόλεις ήταν παραλυμένες... Ακόμη μια μέρα χαμένη. Ακόμη πολλές μέρες χαμένες... με σκηνικά σχεδόν εμπόλεμης ζώνης !
Οι Στίβεν Λεβίτσκι και Ντάνιελ Zίμπλατ, πολιτικοί επιστήμονες από το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στο βιβλίο τους “How Democracies Die” αναφέρουν και αναλύουν τα τέσσερα κριτήρια-σημάδια κινδύνου που εμφανίζει μια δημοκρατία υπό παρακμή και σε σήψη. Ένα από αυτά είναι και η ανοχή ή η ενθάρρυνση της βίας. Αυτό έχουμε επιλέξει για τη χώρα σήμερα;
Έχουμε αποτύχει και έχουμε παρακμάσει.
Πέρα από τα πολλαπλά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στην πολύπαθη χώρα μας, τα συνεχιζόμενα βίαια επεισόδια σε «επετείους» προκαλούν αγανάκτηση και δημιουργούν ανασφάλεια στους πολίτες. Δημοκρατία χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει!
Το σκηνικό θα συνεχίζει να επαναλαμβάνεται όσο συλλογικότητες αντιλαμβάνονται τον δημόσιο χώρο ως ανεξέλεγκτο «τσιφλίκι» άσκησης της κάθε είδους επαναστατικότητας και «ρεβανσισμού» χωρίς αιτία... με την ανοχή των κυβερνώντων. Οι προσαγωγές ακόμη και αυτές με σοβαρές κατηγορίες ακυρώνονται από νόμους τύπου «Παρασκευόπουλου» και πάμε και πάλι από την αρχή!
Και όσο το βίαιο σκηνικό θα συνεχίζεται, ο λογαριασμός από τις καταστροφές και τις ζημιές θα ανεβαίνει στα ύψη. Μόλις πριν λίγο -ενώ γράφεται το άρθρο- φωτιά ξέσπασε σε εργοτάξιο του πολύπαθου Μετρό στη Θεσσαλονίκη. Είναι το κλήμα στραβό... Καμμιά σωτηρία!
Αύριο οι πόλεις θα βρουν ξανά τον ρυθμό τους, οι δρόμοι θα καθαρίσουν, οι συλλογικότητες θα ησυχάσουν ...μέχρι την επόμενη φορά. Κι εμείς έχοντας συνηθίσει στην παρακμή θα καλημεριστούμε ξανά και ξανά ευχόμενοι τουλάχιστον «την υγειά μας νάχουμε»!
Δυστυχώς ζούμε μια εθνική ήττα!
*Η Έφη Μπάσδρα είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πηγή: Λίμπεραλ
Συμβαινει σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, δεν είναι όμως ουτε μαζικό κίνημα ούτε λαϊκός ξεσηκωμός ούτε επανάσταση. Σύνολο 500 με 1000 μπαχαλάκηδες , το πρόβλημα είναι στους απο πάνω που τους χρειάζονται, γιατί; Μονόδρομος στην επανάσταση, δημιουργία φόβου και απελπισίας, απλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέατρο σκιών είναι , αν σκίσεις το πανί απο πίσω φαίνεται ο Καραγκιοζοπαίχτης.
Ο καραγκιοζοπαιχτης κι ο καραγκιοζης με το συναφι του, δεν κανουν παρασταση αμα δεν υπαρχουν θεατες !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή