Σάββας Καλεντερίδης
Πίνακας του Σωτήρη Λιούκρα από τη συλλογή του Κ. Φωτιάδη που παρουσιάζεται στην έκθεση «Πόντος: Δικαίωμα και υποχρέωση στη μνήμη»
Το 2019 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τότε που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην μαρτυρική Αμισό και με συγκεκριμένο σχέδιο και ενέργειες, συνέχισε ή μάλλον αποτελείωσε το «έργο» που είχε αρχίσει η εγκληματική τριάδα των Νεοτούρκων, Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ, το 1914, που ήταν η εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας.
Ο Μουσταφά Κεμάλ επικέντρωσε τις προσπάθειές του στον Πόντο, γιατί εκεί είχε αναπτυχθεί ένοπλη αντίσταση, το ποντιακό αντάρτικο, που έγινε κυρίως από φυγόστρατους από τη μια ως ασπίδα στα θανατηφόρα «τάγματα εργασίας», όπου εξολοθρευόταν με πρόγραμμα ο ανδρικός πληθυσμός και από την άλλη για να προστατέψει τον τοπικό πληθυσμό από την οργανωμένη από το «βαθύ κράτος» δράση των συμμοριών εναντίον των ελληνικών χωριών.
Ο Κεμάλ επικέντρωσε στον Πόντο γιατί θεωρούσε ότι η κατάσταση στον Πόντο ήταν δυνατόν να επηρεάσει αρνητικά τις επιχειρήσεις του κεμαλικού στρατού εναντίον του ελληνικού στρατού, στο μέτωπο της Μικράς Ασίας.Το έγκλημα που τελέστηκε εναντίον όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, ήταν η πρώτη γενοκτονία της ανθρωπότητας στη σύγχρονη ιστορία.
Άσχετα με τις δικαιολογίες που επικαλέστηκαν τότε και συνεχίζουν να επικαλούνται μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι, ήταν σχεδιασμένο με διαβολικό τρόπο και λεπτομέρειες, από το Κίνημα των Νεοτούρκων και την τριανδρία Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ.
Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του εγκλήματος, αρκεί αναλογιστεί το εξής: Ότι η ηγεσία των Νεοτούρκων αποφάσισε να βγάλει από τις φυλακές βαρυποινίτες, με τους οποίους συγκρότησε τις ομάδες των παραστρατιωτικών της Τεσκιλάτι-ι-Μαχσούσα που ανέλαβαν το έργο της εξόντωσης των χριστιανών με επιθέσεις σε πόλεις και χωριά. Μάλιστα, ο αρμόδιος εισαγγελέας εξέτασε τον φάκελο του καθενός εγκληματία και τελικά αποφυλάκισε μόνο εκείνους που είχαν διαπράξει τέτοια εγκλήματα, που «ταίριαζαν» στη νέα τους αποστολή.
Το δόγμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η απόφαση και το σχέδιο για τη Γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολίας, ήταν το εξής: Με δεδομένη και επερχόμενη τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα έπρεπε να εκκαθαριστεί η Ανατολία από τους χριστιανικούς πληθυσμούς, που αποτελούσαν το ένα τρίτο του συνόλου, και στη θέση τους να μεταφερθούν μουσουλμάνοι από τα Βαλκάνια, έτσι ούτως ώστε να ιδρυθεί η «νέα Τουρκία» η οποία θα στηρίζεται σε τέσσερις πυλώνες: Ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα μια θρησκεία.
Έτσι, άρχισαν να εφαρμόζουν το σχέδιο από τα Χριστούγεννα του 1913, εναντίον των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης, για να επεκταθεί σταδιακά εναντίον όλων των Ελλήνων της Ανατολίας, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Τι έκαναν οι Αρμένιοι
Οι Αρμένιοι, αμέσως μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την φυγή της ηγεσίας των Νεοτούρκων από την Κωνσταντινούπολη στο εξωτερικό, παρότι δεν είχαν δικό τους κράτος, κατέστρωσαν ένα σχέδιο, μια στρατηγική για τη δικαίωσή του.
Η στρατηγική είναι γνωστή ως «Η Στρατηγική των Τεσσάρων Τ», από τέσσερις τουρκικές λέξεις: Tanitim-Tanima-Tazminat-Toprak.
Δηλαδή, «Ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης – Αναγνώριση της γενοκτονίας από ξένα κράτη – Διεκδίκηση αποζημιώσεων από το τουρκικό κράτος – Διεκδίκηση των πατροπαράδοτων αρμενικών εδαφών από την Τουρκία».
Μάλιστα, πριν αρχίσουν να εφαρμόζουν αυτήν την στρατηγική, επεξεργάστηκαν και εφάρμοσαν το «Σχέδιο Νέμεσις» τα πρώτα χρόνια μετά την τέλεση των εγκλημάτων, με βάση το οποίο «απέδωσαν δικαιοσύνη», εκτελώντας την εγκληματική τριάδα Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ και άλλους 22 υψηλόβαθμους αξιωματούχους των Νεοτούρκων, που είχαν κεντρικό ρόλο στη γενοκτονία των Αρμενίων.
Αυτή ήταν και παραμένει σε γενικές γραμμές η στρατηγική των Αρμενίων για την δικαίωση, οι οποίοι, σημειωτέον, δεν χωρίστηκαν σε Αρμενίους του Πόντου, της Γαλατίας, της Κιλικίας και της Παφλαγονίας, για να τιμά ο καθένας ξεχωριστά τους νεκρούς του, σε άλλες ημερομηνίες και να επιδιώκει ξεχωριστά την αναγνώριση από τις ξένες χώρες. Και μετρώντας τις επιτυχίες τους μέχρι σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι και λίγες, λαμβανομένου υπόψη ότι δεν διέθεταν δικό τους κράτος και από το 1991 που απέκτησαν, αυτό δεν είναι και τόσο ισχυρό πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά. Πάντως, παρόλα αυτά, το κράτος της Αρμενίας είναι στην υπηρεσία εκείνων που μάχονται μέρα και νύχτα για τη δικαίωση των θυμάτων της γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων.
Οι Έλληνες και η στρατηγική της υπονόμευσης
Αν από την άλλη πλευρά αναζητήσει κανείς ένα σχέδιο, μια στρατηγική από πλευράς των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους, εκεί το μόνο που θα μπορέσει να διακρίνει κανείς τη στρατηγική της υπονόμευσης από το ελληνικό κράτος και τις αθηναϊκές ελίτ αυτής της μείζονος εθνικής σημασίας υπόθεσης.
Ενώ οι Αρμένιοι την επόμενη της κατάρρευσης των Νεοτούρκων έθεσαν σε εφαρμογή το «Σχέδιο Νέμεσις», το ελληνικό κράτος, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ακολούθησε στην ουσία το ....
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news
Διαβάζω και εκνευρίζομαι με την απάθεια του ελληνικού κράτους για το θέμα της γενοκτονίας !!!! Πάντα η κυβέρνηση των Ελλήνων δεν υποστήριζε όσο έπρεπε τα δικαιώματα των Ελλήνων του Ποντου !!!!! Αυτό φαίνεται και σήμερα με το θέμα της Μακεδονίας, αύριο θα έχουμε πρόβλημα με την Θράκη !!! Τελικά τι λαός είμαστε !!!!!! Μην απαντάτε σε εμένα, στον εαυτό σας , στον καθρέπτη μιλήστε !!! Εγώ κοιτώ και λέω. ...... Πόσο μακακες είμαστε !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήTα αίτια της παρακμής και της διαχρονικής καθοδικής σπείρας του Ελληνισμού αλλά και τις εφεδρείες και λύσεις για ανάταση θα τα ανακαλύψει κάποιος αν διαβάζει το έργο του μεγαλύτερου καθηγητή Θεολογίας του 20ου αιώνα Ιωάννη Ρωμανίδη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΡωμιοσύνη - Ρωμανία - Ρούμελη .
Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του Αναστάσιου Φιλιππίδη Ρωμιοσύνη ή Βαρβαρότητα που πραγματεύεται το έργο του .
Μέρος Α ’ Οι εθνικές µας ονοµασίες
Κεφάλαιο 1
Τα δύο ρεύµατα του 19ου
Θα ξεκινήσουµε τη µελέτη µας µε µια διευκρίνηση σχετικά µε τους όρους «Έλληνας» και «Ρωµηός», κάτω από τους οποίους υπολανθάνει µια τεράστια διαµάχη. Οι Έλληνες του 1994 µένουν ίσως έκπληκτοι όταν ανακαλύπτουν ότι µέχρι τις αρχές του αιώνα µας δόθηκε σκληρή ιδεολογική πάλη ανάµεσα σ’ αυτές τις δυο λέξεις για την εθνική µας ονοµασία. Η πάλη αυτή αντανακλούσε τη γενικότερη σύγκρουση δύο κυρίαρχων ιδεολογικών τάσεων στο χώρο µας, που άρχισε από τον 18 αιώνα, αν και οι ρίζες της µπορούν να αναχθούν αρκετούς αιώνες πριν. Από την εποχή του ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού και µετά δηµιουργήθηκαν δύο ρεύµατα ανάµεσα στους Έλληνες διανοούµενους. Το πρώτο προσπάθησε να µεταδώσει τις αξίες του ευρωπαϊκού ουµανισµού στους σκλαβωµένους Έλληνες και να «καθαρίσει» τη γλώσσα και τα έθιµα του λαού από τέσσερις αιώνες σκοταδιού. Για να αντλήσει υποστήριξη από τους ξένους χρησιµοποίησε την αρχαιολατρεία της εποχής του ροµαντισµού και διέδωσε µε ενθουσιασµό τη θεωρία της φυλετικής προέλευσης των σηµερινών Ελλήνων από τους αρχαίους. Σε µια εποχή που µεγάλα ονόµατα της Ευρώπης όπως ο Γκαίτε, ο Μπάυρον, ο Χαίλντερλιν, ο Σέλλεϋ, κλπ. Υµνούσαν την επιστροφή σε ένα εξιδανικευµένο κλασικό παρελθόν, η ύπαρξη κάποιων καθαρών απογόνων του Περικλή προκαλούσε ρίγη συγκίνησης σε πολλούς πνευµατικούς κύκλους της Ευρώπης. Το ρεύµα αυτό προσπάθησε να επιβάλει µια αττικίζουσα γλώσσα στους Έλληνες, ώστε η ταύτιση µε τους αρχαίους να γίνει ακόµη πιο αληθοφανής, και ταυτόχρονα συντάχθηκε απόλυτα µε τις απόψεις των δυτικοευρωπαίων για τη µεσαιωνική µας Ιστορία: ο βυζαντινός µεσαίωνας ήταν µια περίοδος σκοταδισµού, «θρησκείας και βαρβαρότητας» όπως έλεγε ο Γίββων, γεµάτη δολοπλοκίες, ίντριγκες σε σκοτεινά παλάτια και ατέρµονες συζητήσεις πάνω σε άλυτα και ακατανόητα θεολογικά προβλήµατα που δεν ενδιέφεραν κανέναν. Την άποψη αυτή αποδέχεται ακόµη και σήµερα µια µεγάλη µερίδα του ελληνικού λαού. Κύριος εκπρόσωπος αυτής της τάσης ήταν ο Κοραής και µετά απ’ αυτόν ο Ι. Ρίζος-Νερουλός, ο Στ. Κουµανούδης και πολλοί θιασώτες της καθαρεύουσας. Για παράδειγµα, το 1841 ο Ιάκωβος Ρίζος-Νερουλός, πρόεδρος της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, και πρώην υπουργός Εκκλησιαστικών, διακήρυττε πως «η βυζαντινή Ιστορία είναι αλληλένδετος σχεδόν και µακροτάτη σειρά πράξεων µωρών και αισχρών βιαιοτήτων του εις το Βυζάντιον µετεµφυτευθέντος Ρωµαϊκού κράτους. Είναι στηλογραφία επονείδητος της εσχάτης αθλιότητος και εξουθενώσεως των Ελλήνων». Το δεύτερο ρεύµα είχε πιο βαθιές ρίζες και είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η αρχή του. Πιο εύκολο είναι να περιγραφούν οι θέσεις του. Κατ’ αρχήν, δε δεχόταν τόσο εύκολα το νεωτεριστικό όνοµα «Έλληνες», τη στιγµή που όλοι οι υπόδουλοι οµοεθνείς µας γνώριζαν µόνον ότι είναι Ρωµηοί. Η διαφορά δεν είναι απλώς τυπολογική, όπως θα δούµε σε επόµενα κεφάλαια. Κατά δεύτερον, οι τωρινοί Ρωµηοί δεν ένιωθαν ότι είχαν άµεση συγγένεια µε τους αρχαίους Έλληνες. Πολύ πιο κοντινούς αισθανόντουσαν τους Ρωµηούς της µεσαιωνικής εποχής: ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί διατεθειµένοι να θυσιαστούν για την πίστη τους όπως και κείνοι, δάκρυζαν το «Τη Υπερµάχω Στρατηγώ» και όχι τους παιάνες του Αισχύλου, τιµούσαν τη µνήµη των «ευσεβών βασιλέων της Κωνσταντινουπόλεως», όνειρό τους όλα τα χρόνια της δουλείας ήταν η απελευθέρωση της Πόλης την οποία αναγνώριζαν ως µόνο εθνικό κέντρο, και τέλος
Η συνέχεια εδώ https://www.slideshare.net/ssuser81ce21/ss-29172328
Ektos ap' toys baripoinites, organosan se omades krousis kata ton xristianikon plithismon olon ekeinon poy epasxan apo seksoualika nosimata, me apostoli na biazoyn tis xristianes. Estisan kai diagonismo gia to poio prototipo basanistirio kai anadeixtike os tetoio to petaloma ton xristianon se olo tous to soma. (Ta stoixia afta proerxontai apo th "Mabri Biblo" tou Gianni Kapsi.)
ΑπάντησηΔιαγραφήAντι το 2021 200 χρόνια μετά την κήρυξη της επανάστασης του 1821 να είναι έτοιμο το Τάμα του Έθνους, θα είναι έτοιμο το τέμενος στον Βοτανικό . Αυτοί είμαστε
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα του 2019 (πλεον, καλή χρονιά να έχουμε) υπάρχουν πολλοί τουρκολάγνοι , δίαβασα πριν κάποιες μέρες λίγο απο τα απομνημονέυματα του Μακρυγιάννη και είναι σοκαριστικές οι αναφορές του. Για όποιον ΝΔκράτη ινκλούσιβ, Πασοκο προγκρεσιβ ή πολυ αριστερό αντιφα οι περιγραφές για κάποιες καταστάσεις και τη ζωή προ της επαναστασης που κάνει είναι το μελλον που σας περιμένει.
ΑπάντησηΔιαγραφή