Συρία: Επιτάχυνση της αποκατάστασης του ελέγχου της συριακής κυβέρνησης στον ανατολικό Ευφράτη;

Στρατηγός Amine Htaite*

Πριν ο Τραμπ να ανακοινώσει την απόσυρση των στρατευμάτων του από το συριακό έδαφος ανατολικά του Ευφράτη, ο Ερντογάν είχε ανακοινώσει την απόφαση της Τουρκίας να εισβάλει σε αυτή την περιοχή για να θραύσει το κουρδικό όνειρο μιας αυτονομιστικής οντότητας. 

Αυτό που διαπιστώνουμε, ωστόσο, είναι ότι ο αμερικανοτουρκικός συντονισμός έχει καθοριστεί  έτσι ώστε το κάθε μέρος να επιτύχει τους στόχους του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να πηδήξουν από το πλοίο που βυθίζεται πιέζοντας, από εκδίκηση, την περιοχή σε περισσότερο πόλεμο και καταστροφή, και η Τουρκία θέλει να την οικειοποιηθεί για να επιτύχει το επεκτατικό όνειρο της και να καταπνίξει κάθε κουρδική φιλοδοξία. 

Το τρίο της Αστανά, εν τω μεταξύ, εκτιμά αυτή την απόσυρση ως ευκαιρία για την επιστροφή της περιοχής στην συριακή κυριαρχία, παρά τις φιλοδοξίες της Τουρκίας, τις θέσεις της και τις αντικρουόμενες δεσμεύσεις της τις οποίες οι παρατηρητές έχουν δυσκολίες να ερμηνεύσουν.

Όταν η Τουρκία ανταποκρίθηκε στη ρωσο-ιρανική πρόσκληση να συμμετάσχει στη συνυποστήριξη μιας διαδικασίας παράλληλης με εκείνη της τελματωμένης Γενεύης, για την αναζήτηση λύσης στη συριακή κρίση, προσπάθησε να τοποθετηθεί σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ των δύο αξόνων της σύγκρουσης, μια ζώνη που θα της επέτρεπε να υιοθετήσει μια περιστροφική στάση που θα διευκόλυνε τη ταχεία διέλευση από τον έναν άξονα στον άλλον με κινήσεις σαν το πριόνι.

Η Τουρκία πίστευε ότι αυτή η αναβλητικότητα θα της επέτρεπε να αποστασιοποιηθεί από τις στάσεις ή από τα μέρη που θα έχαναν σε αυτόν τον πόλεμο και να συμμετάσχει στην κατανομή των κερδών με τη νικήτρια ομάδα ή άξονα. Πολλοί παρατηρητές έμειναν με το στόμα ανοικτό όταν προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την αντιφατική συμπεριφορά της Τουρκίας και μπερδεύτηκαν όταν προσπάθησαν να κατανοήσουν την υπομονή που έδειξαν η Ρωσία και το Ιράν προς αυτήν, ενώ ήταν οργανικοί σύμμαχοι της Συρίας και των εταίρων της για την άμυνα της. Το ερώτημα που προέκυπτε πάντα ήταν: πώς αυτές οι δύο χώρες συμβιβάζουν την ταυτόχρονη φιλία τους για δύο αντιμαχόμενα μέρη και μάλιστα τα πιο εχθρικά;

Από την αρχή της επίθεσης, η Τουρκία ήταν η πιο δηλητηριώδης χώρα κατά της Συρίας και δεν έχασε καμία ευκαιρία να την βλάψει και να επενδύσει στην καταστροφή της. Ήταν η Τουρκία που οδήγησε το πρώτο κύμα επιθέσεων για να "πέσει η Συρία" και να την προσαρτήσει στη σχεδιασμένη νεοθωμανική αυτοκρατορία. Ήταν η Τουρκία που ήταν η μοναδική πύλη για την είσοδο περισσότερων από 80.000 (των 110.000) ξένων τρομοκρατών στη Συρία. Ήταν η Τουρκία που ήταν το μοναδικό σημείο διέλευσης για τη μεταφορά του συριακού πετρελαίου που λεηλατήθηκε από το Ντάες και άλλες τρομοκρατικές ομάδες. Είναι η Τουρκία που κατέστρεψε τη βιομηχανική υποδομή στο Χαλέπι και έκλεψε περισσότερες από 1.200 εργαλειομηχανές από τα εργοστάσια του Χαλεπίου. Και είναι η Τουρκία που έχει δημιουργήσει τους ηγέτες της αντιπολίτευσης και των τρομοκρατικών οργανώσεων που διαπράττουν εγκλήματα στη Συρία και που συνεχίζει να φιλοξενεί.

Η Συρία και οι Ρώσοι και Ιρανοί σύμμαχοί της γνωρίζουν τον ρόλο και τη σκοτεινή ιστορία της Τουρκίας στη συριακή κρίση, αλλά όμως τις άνοιξαν τις πύλες της Αστανά. Το ερώτημα συνεπώς είναι πώς μπορεί, μια τέτοια χώρα, η οποία έχει διαδραματίσει έναν τέτοιο ρόλο και με τέτοια Ιστορία, να είναι εταίρος στην αποκατάσταση της ειρήνης και την επιτυχία της πολιτικής διαδικασίας για την αποκατάσταση της ασφάλειας και της σταθερότητας στη Συρία;

Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία και το Ιράν γνωρίζουν πλήρως ότι η Τουρκία δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ, το οποίο, αντίθετα με τους όρους της Συνθήκης που το καθιέρωσε, υιοθετεί σιωπηρά μια επιθετική στρατηγική, όπως γνωρίζουν ότι η Τουρκία και το Ισραήλ θα διατηρήσουν μια βαθιά στρατηγική σχέση που δεν θα επηρεαστεί από τις επεισοδιακές συγκρουόμενες φωνές των ΜΜΕ. Η Ρωσία και το Ιράν γνωρίζουν επίσης ότι η Τουρκία έχει το δικό σχέδιο στη Συρία, του οποίου το ελάχιστο όριο είναι να επιβάλει τη συμμετοχή των Αδελφών Μουσουλμάνων στη εξουσία, προκειμένου να ασκήσουν μια σημαντική επιρροή παρά τη μαζική απόρριψη από τη πλειοψηφία του συριακού λαού.

Παρά αυτή τη πεποίθηση, το ρωσο-ιρανικό ντουέτο επέλεξε να συνεργαστεί με την Τουρκία, διότι πιστεύει ότι είναι καλύτερο να συνδεθεί με τη διαδικασία της Αστανά και να διατηρήσει επαφή με αυτήν παρά να την αποσυνδέσει και να την απομακρύνει, ειδικά επειδή η Ρωσία και το Ιράν διαθέτουν χαρτιά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ή να κραδαίνουν για να μετριάσουν ή, ενίοτε, να εξουδετερώσουν οποιαδήποτε τουρκική επιχείρηση, στάση ή σχέδιο εναντίον της Συρίας. Στη βάση αυτή, δημιουργήθηκε η σχέση μεταξύ του άξονα αντίστασης και καταπολέμησης της τρομοκρατίας με την Τουρκία, η οποία διατήρησε το δικό της σχέδιο, το οποίο έχει προσπαθήσει επανειλημμένα να περάσει.

Λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία αυτά και μετά την απόφαση του Τραμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία, η Τουρκία βρέθηκε σε άμεση αντιπαράθεση με τρία μέρη που κινούνται στην περιοχή που θέλει να ελέγξει ανατολικά του Ευφράτη . Και εδώ θα είναι το κρίσιμο τεστ για την Τουρκία, το αποτέλεσμα του οποίου δεν θα μπορεί να ερμηνευθούν ή να δικαιολογηθούν, ένα τεστ εντελώς διαφορετικό από αυτό που συνέβη και εξακολουθεί να συμβαίνει στην Ιντλίμπ και στην περιοχή της.

Στην Ιντλίμπ, και για να αποφευχθεί ή να αναβληθεί η συριακή στρατιωτική επιχείρηση για την απελευθέρωση της περιοχής από 65.000 ένοπλους τρομοκράτες, η Τουρκία δεσμεύτηκε να ενεργεί υπό την αιγίδα της Αστανά, να αποσυναρμολογήσει αυτές τις ομάδες με ειρηνικά μέσα ή με τη βία, και να προετοιμάσει την επιστροφή της περιοχής στο συριακό κράτος, σύμφωνα με κατάλληλους μηχανισμούς, παράλληλα με την έναρξη της πολιτικής διαδικασίας που θα ξεκινήσει με την αναθεώρηση του συντάγματος. Ωστόσο, η Τουρκία έχει αποποιηθεί την υπόσχεσή της υποβάλλοντας υποκειμενικές και αντικειμενικές περιστάσεις που η Ρωσία έχει δικαιολογήσει, γεγονός που οδήγησε στο πάγωμα του ζητήματος της Ιντλίμπ μέχρι νεωτέρας. Η Τουρκία εκτίμησε ότι κέρδισε από την αναβλητικότητα της και διατήρησε το χαρτί της Ιντλίμπ για χρήση του στην πολιτική διαδικασία, η οποία δεν έχει ακόμη αποδώσει τίποτα το ικανοποιητικό γι 'αυτήν.

Το ζήτημα είναι εντελώς διαφορετικό στο βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας όπου ο Συριακός Αραβικός Στρατός κινείται ή προετοιμάζεται να κινηθεί ενόψει επειγόντων περιστάσεων που απορρέουν από την απόφαση απόσυρσης των ΗΠΑ, από την απόφαση της τουρκικής εισβολής, από την επιφυλακτική απόφαση (με κρύα καρδιά) των Κούρδων για την επιστροφή τους στο κόρφο του συριακού κράτους και από την παρουσία περισσότερων από 8.000 τρομοκράτες του Ντάες στην παραμεθόρια περιοχή με το Ιράκ. Είναι αυτή η συσσώρευση τρομοκρατών που οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ως εργαλείο τους, όχι πλέον να καταλάβουν το έδαφος αλλά να σαμποτάρουν οποιοδήποτε σχέδιο της Συρίας που θα μπορούσε να αποκαταστήσει την ασφάλεια, τον έλεγχο και τη σταθερότητα στη βορειοανατολική χώρα.

Ως εκ τούτου, η Τουρκία πρέπει να δράσει στο πλαίσιο αυτό, γεγονός που επιβάλλει πολλούς περιορισμούς στην κυκλοφορία της στην περιοχή. Στην αρχή, μπορεί να μην έχει την ευκαιρία να πολεμήσει τους SDF που φαίνεται να έχουν επανακτήσει το πνεύμα και τον πραγματισμό ενώπιον της τουρκικής απειλής και έσπευσαν να αναζητήσουν προστασία από τη συριακή κυβέρνηση. Η τελευταία δεν θα χάσει την ευκαιρία να αναδιαρθρωθεί στην περιοχή που ελέγχεται από τους SDF, αφού θα καθορίσει τα σχέδια συντονισμού και την απόσυρση των ένοπλων Κούρδων.

Η Τουρκία δεν μπορεί ούτε να διακινδυνεύσει μια στρατιωτική αντιπαράθεση με τον Συριακό Αραβικό Στρατό διατηρώντας παράλληλα τη θέση της υπό την αιγίδα της Αστανά. Αν θα το έκανε, θα έχανε πολλά στις σχέσεις της και στις αποφυγές της χωρίς να είναι σίγουρη ότι θα καταφέρει κάτι σημαντικό στο έδαφος, προπαντός γιατί μπορεί να έχει να αντιμετωπίσει το στρατό και το πληθυσμό, καθώς και τους SDF τους οποίους η Τουρκία θεωρεί ως τρομοκρατικό εχθρό.

Η Τουρκία δεν θα επιτεθεί ούτε στο Ντάες για δύο λόγους, τόσο υποκειμενικούς όσο και αντικειμενικούς. Το Ντάες βρίσκεται σε απόσταση 250 χιλιομέτρων από τα σύνορα της Τουρκίας και δεν υπάρχει τρόπος να φτάσει εκεί από την ξηρά, παρά μόνο περνώντας από περιοχές που ελέγχονται από τους SDF. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία δεν σκοπεύει καν να πολεμήσει εναντίον του Ντάες, του ιστορικού συμμάχου της στην επίθεση κατά της Συρίας.

Περεταίρω, πιστεύουμε ότι η Τουρκία είναι στρατιωτικά ανίκανη να διεξαγάγει μια χερσαία σύγκρουση σε ολόκληρο το ανατολικό τρίγωνο του Ευφράτη. Υπενθυμίζουμε την τουρκική θέση, κατά τα πρώτα χρόνια της επίθεσης, όσον αφορά τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας. Αφού απέτυχε στο σχέδιό της να ελέγξει όλη τη Συρία και η φιλοδοξία της έχοντας περιοριστεί στη δημιουργία ζώνης ασφαλείας 100 χιλιομέτρων από τα σύνορα με τη Συρία, η Τουρκία ζήτησε βοήθεια από το ΝΑΤΟ που την αγνόησε. Στη συνέχεια παραιτήθηκε από αυτό το σχέδιο, το οποίο δεν μπορούσε να «διακινδυνεύσει» να το εκτελέσει, μόνη της, σύμφωνα με τις ίδιες τις δηλώσεις της.

Για όλα αυτά, μπορούμε να πούμε ότι ο ανατολικός Ευφράτης δεν θα υπακούσει στις επιθυμίες της Τουρκίας, αλλά θα είναι στα χέρια της νόμιμης Συρίας, και πιο γρήγορα από το αναμενόμενο, ως μέρος μιας συνδυασμένης διαδικασίας, της πολιτικής και της συμφιλίωσης μεταξύ της συριακής κυβέρνησης και των Κούρδων που θα επιστρέψει όσο το δυνατόν περισσότερές περιοχές στις νόμιμες αρχές, καθώς και στρατιωτικής, με επιχειρήσεις που θα εκτελεστούν από το Συριακό Αραβικό Στρατό ου θα φράξει το δρόμο προς οποιαδήποτε επέμβαση ή τουρκική εισβολή. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις θα διεξάγονται επίσης κατά του Ντάες που θα βρεθεί ανάμεσα σε δύο φωτιές: στα ανατολικά το Ιράκ, μετά την έγκριση που χορηγήθηκε από τη Συρία στο Ιράκ για να βομβαρδίσει τις θέσεις του Ντάες στη Συρία χωρίς να περιμένει το πράσινο φως της, και στα δυτικά ο Συριακός Αραβικός Στρατός, ο οποίος μπορεί να υποστηριχθεί από τις SDF κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων αντιπαράθεσης, σύμφωνα με μια συμφωνία που αναμένεται να συναφθεί.

Η επιχείρηση για αυτήν την αποκατάσταση θα επανακαταστήσει το μέγεθος των διαφόρων μερών που θα ξαναπάρουν το πραγματικό τους μέγεθος και θα παραιτηθούν από τους παράνομους στόχους τους. Δεν θα υπάρξει πλέον κουρδικός αυτονομισμός για να απειλεί την ενότητα της Συρίας ή / και να θέσει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας, ούτε ξένη στρατιωτική παρουσία για να υπονομεύσει την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Συρίας. Τότε, ξεκινήσει  η σύνταξη του τελευταίου κεφαλαίου της επίθεσης κατά της Συρίας, και θα δεν θα παραμείνει παρά μόνο η Ιντλίμπ που θα είναι ο επίλογος όλων των μαχών που έγιναν σε αυτό το πόλεμο για την υπεράσπιση της Συρίας.

*General Htaite:  My name is Amine Htaite, I am a retired general in the Lebanese Army, PhD in Law, a lecturer in the Lebanese University and Islamic University in Lebanon. I am the ex-chief of the Central College of Command in the Lebanese Army and I have been in charge of several Lebanese Army battalions, both combat and logistic. Nowadays I conduct strategic, military and legal studies dealing with pertinent issues in the Levant and their international ramifications. In this context, I write two journal articles per week and partake in meetings and discussions and analysis on television, radio discussion panels as well as strategic and technical conferences on a regular basis.

Άρθρο στα αραβικά:

http://www.al-binaa.com/archives/article/204273?fbclid=IwAR1FLWMeyWAd7DnmXfsFO1sDNg94PMb6Dt2fMYqf02HEXfFmhnQ77EESsGA

μεταφρασμένο από τα αραβικά από την Rania Tahar

Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά

  

reseauinternational