Η ψήφος του πολίτη θα πρέπει να είναι λευκή επιταγή;

Είναι πασιφανές τα τελευταία χρόνια ότι το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όπως το γνωρίζουμε στη Δυτική Ευρώπη έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά του και πνέει τα λοίσθια. 
Επειδή όμως οι πολιτικές ελίτ βολεύονται πάρα πολύ με το υπάρχον σύστημα, κάνουν πως δεν βλέπουν ότι αυτό το πολίτευμα έχει πλέον ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή και τις εξελίξεις, και επιχειρούν να το διατηρήσουν με νύχια και με δόντια. 
  
Αν δει κανείς τι άλλαξε δραματικά από το 1850 έως σήμερα, δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει πως ο καταλύτης των αλλαγών ήταν η ίδια η τεχνολογία. Ενώ την εποχή εκείνη χρειάζονταν μέρες, εβδομάδες ή και μήνες για να μεταφερθεί ένα μήνυμα με το άλογο ή το πλοίο από ένα γεωγραφικό σημείο στο άλλο, σήμερα οι αποστάσεις έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη φορά που Αμερικανός πρόεδρος βγήκε από τη χώρα του και ταξίδεψε στο εξωτερικό ήταν το 1919 όταν ο πρόεδρος Ουίλσον, ο επικεφαλής δηλαδή της πλουσιότερης χώρας του κόσμου, μετέβη με πλοίο και με τρένο στο Παρίσι για τις διαπραγματεύσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών που επέβαλε τους όρους των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 
Ακόμη και το 1943 όμως ο πρόεδρος Ρούζβελτ, όταν κλήθηκε να επιλέξει τον τρόπο που θα μετέβαινε στην Καζαμπλάνκα για να συναντηθεί με τον Τσώρτσιλ, αποφάσισε να ταξιδέψει αεροπορικώς, πράγμα που έκανε για πρώτη φορά στη ζωή του! 

  
Σήμερα πλέον οι αποστάσεις δεν μας περιορίζουν ούτε στην επικοινωνία, ούτε στη μετακίνηση. Η σύγχρονη τεχνολογία των υπολογιστών έχει συρρικνώσει απίστευτα τον χώρο και εξοικονομεί πολύτιμο χρόνο. Τον καιρό που υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία εξακολουθούσαμε να στέλνουμε γράμματα στο σπίτι μας, ενώ για πιο άμεση επικοινωνία είχαμε τηλεκάρτες για χρήση στα σταθερά τηλέφωνα. 
Σήμερα δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας ‘Ελληνας στρατιώτης που να έχει σκεφτεί καν να γράψει γράμμα στους οικείους του, αφού μπορεί όχι μόνο να τους καλέσει στο κινητό τηλέφωνό του, αλλά να τους δει κιόλας από το Viber. Πριν λίγο καιρό έτυχε να δω γνωστό μου γιατρό να μιλάει με παλιούς πελάτες του που μετακόμισαν οικογενειακώς στην Καλιφόρνια, να εξετάζει το παιδί τους από την Ελλάδα μέσω της εικόνας και του ήχου του tablet και να τους συμβουλεύει τι δραστικές ουσίες πρέπει να έχουν τα φάρμακα που θα του πάρουν στην Αμερική!
 Επίσης, ποιος περιμένει σήμερα να κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες την επόμενη μέρα για να πληροφορηθεί τα γεγονότα, όταν αυτά μπορεί να τα δει να συμβαίνουν ζωντανά μπροστά του μέσω της τηλεόρασης ή του διαδικτύου; Ήδη η επανάσταση της πληροφορικής και των επικοινωνιών τείνει να εξαλείψει ουσιαστικά το επάγγελμα του κλασικού τηλεοπτικού ρεπόρτερ, αφού χάρη στα κινητά τηλέφωνα ρεπόρτερ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ.  
  
Όταν γύρω μας γίνεται τέτοια κοσμογονία στην επικοινωνία και στην τεχνολογία, δεν είναι δυνατόν η προσωπική, η οικονομική και η κοινωνική μας ζωή να βρίσκονται στο 2019 ενώ η πολιτική μας οργάνωση στο 1850. Είναι τελείως παλαβό το 2019 να ψηφίζουν οι ευρωπαϊκοί λαοί κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια, πηγαίνοντας σε μία κάλπη στην οποία ρίχνουν χάρτινα ψηφοδέλτια κλεισμένα μέσα σε φάκελο, σαν να βρισκόμαστε στην εποχή του Τρικούπη και του Βενιζέλου! Σήμερα που ακόμη και κάποια τηλεοπτικά σκουπίδια εκμεταλλεύονται την τρομακτική ταχύτητα και το απίστευτο εύρος της επικοινωνίας για να βγάζουν εκατομμύρια από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πουλώντας αέρα κοπανιστό, είναι τελείως παράλογο να θέλουν να μας πείσουν οι πολιτικοί ότι δεν μπορεί επιτέλους να εφαρμοστεί η συμμετοχική δημοκρατία στην πράξη.
 Το μαχαίρι μπορεί να είναι καλό ή κακό ανάλογα με τον σκοπό για τον οποίο το χρησιμοποιεί κανείς. Όπως σήμερα εκμεταλλεύονται κάποιοι την τεχνολογία για τον εκμαυλισμό, έτσι μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε και για να εξυψώσουμε τον πολίτη και να θεραπεύσουμε τις χρόνιες πολιτικές παθογένειες. Είναι προφανές πως η πολιτική μας καθήλωση στο 1850 δεν είναι τυχαία, αλλά κάποιοι την επιδιώκουν συνειδητά και μεθοδευμένα. Φυσικά πίσω της υποκρύπτονται πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες. 
  
Ο λόγος που επιλέχθηκε να πάμε στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και όχι στη συμμετοχική που είχαν εφεύρει οι αρχαίοι Αθηναίοι, είναι πως οι σύγχρονοι λαοί δεν απαρτίζονται από μία μόνο πόλη, ούτε μπορούν να μαζευτούν σε ένα μέρος ταυτόχρονα όπως έκαναν οι Αθηναίοι πολίτες στην Πνύκα για να διαβουλευτούν. Γι’ αυτό και εκλέγουν υποτίθεται εκπροσώπους για να αποφασίζουν για λογαριασμό τους. Σήμερα όμως η τεχνολογία έχει λύσει αυτό το πρόβλημα! 
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχει πλέον κανένας ουσιαστικός λόγος για να παραμένουμε σε ένα πολίτευμα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όταν μέσω της τεχνολογίας μπορούμε ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ να αποφασίζουμε για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ. 
Η διατήρηση του αντιπροσωπευτικού συστήματος στις μέρες μας απλώς στερεί την εξουσία από τον κυρίαρχο λαό, και καταπατά τα δικαιώματά του. 
Αναδεικνύει στα βουλευτικά αξιώματα κατά κανόνα ανάξιους ανθρώπους, ανεπάγγελτους, τεμπέληδες ή αποτυχημένους, που απλώς τυχαίνει να έχουν μια δημοσιότητα ή ένα γνωστό επώνυμο.
 Όλοι αυτοί οι άχρηστοι εκλέγονται δίνοντας υποσχέσεις που ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τηρήσουν, και πολλές φορές αλλάζουν κόμμα και μεταπηδούν όπου γουστάρουν χωρίς να δίνουν κανέναν λογαριασμό σε εκείνους που τους ψήφισαν!
 Ουσιαστικά δηλαδή η ψήφος του πολίτη ισοδυναμεί με λευκή επιταγή σε διάφορους πολιτικούς απατεώνες, που τη μεταχειρίζονται μετά καθαρά για προσωπικό τους όφελος. 
  
Απουσιάζει από το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας η δυνατότητα ανάκλησης της εντολής που έχει δώσει ο πολίτης. Το σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε ο κυβερνήτης μπορεί να αγνοήσει επιδεικτικά τον λαό, να τον λοιδορήσει ή ακόμη και να μεταχειριστεί βία εναντίον του προκειμένου να περάσει τη δική του άποψη κόντρα σε αυτή της πραγματικής πλειοψηφίας. Το βιώσαμε αυτό πεντακάθαρα τόσο στην Ελλάδα με την επιμονή του Τσίπρα να περάσει την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, όσο και στη Γαλλία όπου ο Μακρόν δέχτηκε τη σφοδρότατη αντίδραση του λαού του επειδή μιμείται τον βασιλιά Λουδοβίκο στην άποψη πως «το κράτος είμαι εγώ». 
  
Άραγε τι εκπροσωπούν σήμερα ο Τσίπρας, ο Μακρόν ή η Μέρκελ; Ο πρώτος ηγείται ενός κόμματος που οδεύει προς εκλογική συντριβή και έχει μοναδική του έγνοια να προλάβει να διορίσει μερικά λιμασμένα κομματικά κατακάθια σε θέσεις αργομισθίας και να πάρει εκδίκηση από τον λαό για την ήττα των ιδεολογικών προγόνων του στον εμφύλιο πόλεμο. 
Ο Μακρόν έχει κι αυτός αρνητικό ποσοστό ρεκόρ στη δημοφιλία του, αφού οι Γάλλοι αντελήφθησαν έστω κι αργά τι αχυράνθρωπο εξέλεξαν στο ανώτατο αξίωμα της χώρας τους. 
Η Μέρκελ δεν είναι καν αρχηγός του κόμματός της πλέον, έπειτα από τα απανωτά χαστούκια που δέχτηκε από τον γερμανικό λαό στις κάλπες, αλλά επιμένει να λέει ότι αυτή έχει δίκιο όταν ανοίγει τα σύνορα της χώρας στους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες και όλοι όσοι την κατακρίνουν έχουν άδικο.
 Όπως στην Ελλάδα ο λαός είναι αναγκασμένος να υπομείνει τον Τσίπρα άλλους 9 μήνες κι ας μην τον θέλει, οι Γάλλοι πρέπει να ανεχθούν τον Μακρόν άλλα 3 χρόνια όπως και οι Γερμανοί τη Μέρκελ – διότι πολύ απλά το σύστημα δεν προβλέπει την ανάκληση της λαϊκής εντολής όταν είναι πασιφανές πως αυτός που την έλαβε την έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια και κάνει ό,τι του καπνίσει. 
  
Βρισκόμαστε έτσι στο παράδοξο και άκρως επικίνδυνο φαινόμενο ολόκληροι λαοί, και μάλιστα προοδευμένοι και καλλιεργημένοι όπως οι δυτικοευρωπαϊκοί, να μην μπορούν να απαλλαγούν από τις βλαπτικές συνέπειες μιας άστοχης επιλογής τους στην κάλπη. Στη δε περίπτωση της Ελλάδας, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί ούτε καν να αποτρέψει μία εθνική προδοσία που θα ισοδυναμεί με τον χειρότερο εξευτελισμό που υπέστη η χώρα του σε καιρό ειρήνης, απλώς και μόνο επειδή ο πρωθυπουργός έχει βρει τον αναγκαίο αριθμό ασυνείδητων, ανεύθυνων και πουλημένων βουλευτών που χρειάζεται για να παραμένει στη θέση του χωρίς να δίνει λογαριασμό πουθενά. Γι’ αυτό πολύ συχνά βλέπουμε να διατυπώνεται μοιρολατρικά η άποψη από πολλούς ότι «δεν υπάρχει σωτηρία»  - διότι ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει το πολίτευμά μας και όχι κάποια κόμματα μόνο. Απλώς δεν το αντιλαμβανόμαστε εύκολα επειδή κάποιοι έχουν τεχνηέντως καταφέρει να συρρικνώσουν τους ορίζοντες της σκέψης μας και να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ό,τι τελειότερο και πιο φιλελεύθερο υπάρχει και όποιος την αμφισβητεί είναι οπαδός του ολοκληρωτισμού – μέγιστο ψέμα! Αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, μιλούν για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και άλλες τέτοιες ανοησίες, απλώς και μόνο για να μην αγγίξουν το φλέγον θέμα της πολιτειακής αλλαγής. Οι όποιες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις όμως είναι ασπιρίνες στον ετοιμοθάνατο. Επειδή ακριβώς είναι σάπιο το πολίτευμα, αναδεικνύει σάπια κόμματα και διαιωνίζει τα προβλήματα επιτείνοντας το αδιέξοδο. Αν θέλουμε να υπάρξει σωτηρία, πρέπει πολύ απλά να αλλάξουμε το πολίτευμα, όχι μόνο το κόμμα που κυβερνά. Πρέπει να αλλάξουμε ριζικά και αμετάκλητα τη σχέση του πολίτη με την πολιτική. Και φυσικά μην περιμένετε να σας το πει αυτό κανένας από τους πολιτικούς καριέρας που ζητούν την ψήφο σας επειδή βιοπορίζονται χωρίς να δουλεύουν μέσω της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.   
  
Είναι φανερό ότι αυτό το παράλογο και σάπιο πολιτικό σύστημα που αποκαλούμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει φτάσει στον πάτο της παρακμής και του εκφυλισμού του. Οι πολιτικές ελίτ τρέμουν στην προοπτική να χάσουν την εξουσία από τα χέρια τους, και φυσικά ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΙΛΑΝΕ για αξιοποίηση της τεχνολογίας για τη θέσπιση συμμετοχικής δημοκρατίας. Οι λαοί όμως αφυπνίζονται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στις δυτικές κοινωνίες έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να εκφράζουν μαζικά τις επιθυμίες ή τις διαφωνίες τους σε ένα σωρό προσωπικά τους ζητήματα με τα γνωστά «likes» στο διαδίκτυο, αλλά πρέπει να πηγαίνουν στην κάλπη μόνο μία φορά κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια για να παίρνουν τις σοβαρότερες πολιτικές αποφάσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή τη δική τους, των παιδιών τους και των εγγονιών τους. Τόσο η μυστικότητα της ψήφου όσο και η ασφάλεια έναντι της παραποίησης των δεδομένων είναι πανεύκολο να διασφαλιστούν, αρκεί να το θελήσουν οι κυβερνήσεις. 
  
Η απλή αλήθεια είναι ότι πρέπει να ψηφίζουμε συχνά, ακόμη και καθημερινά, για ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ και όχι για πρόσωπα, κόμματα ή ιδεολογίες. Φανταστείτε για λίγο πώς θα ήταν η χώρα μας αν για ΚΑΘΕ απόφαση που παίρνει σήμερα η Βουλή, μπορούσαμε να ψηφίσουμε όλοι από το tablet μας ή το κινητό μας. Σκεφτείτε πόσα προβλήματα αναξιοκρατίας, κλεπτοκρατίας και απάτης θα είχαμε λύσει. Τολμήστε να σκεφτείτε αν θα είχαμε επιτρέψει ποτέ να φτάσει η χώρα στη σημερινή κατάντια και αθλιότητα, αν έπρεπε ως λαός να εγκρίνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ τον προϋπολογισμό κωδικό με κωδικό, και άρθρο με άρθρο, αν θα έπρεπε να λογοδοτεί σε εμάς ο υπουργός Οικονομικών κάθε φορά που εξέδιδε ομόλογο για να δανειστεί η χώρα. Αναλογιστείτε πόσο τεράστια οικονομία θα κάναμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, αν αποφασίζαμε όλοι συλλογικά αντί να πληρώνουμε στρατιές άσχετων αιρετών εκπροσώπων και των ακόμη πιο άσχετων κολαούζων τους για να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα και να πλουτίζουν εις υγείαν των κορόιδων, όπως γίνεται τώρα. Φανταστείτε να μην έχουν πλέον τη δυνατότητα οι διάφοροι πολιτικοί απατεώνες να διορίζουν τους συγγενείς τους και τους φίλους τους στο δημόσιο, αφού μόνο η ψήφος του λαού θα επικύρωνε τέτοιου είδους πράξεις. Και βέβαια σκεφτείτε αν θα επέτρεπε ποτέ ο λαός να καταστούν διάτρητα τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα [***]
  
Για όλους τους παραπάνω λόγους πιστεύω ότι ο μεγάλος ηγέτης του προσεχούς μέλλοντος θα είναι αυτός που θα τολμήσει να ξαναδώσει στον λαό την πραγματική εξουσία, μέσω της συμμετοχικής δημοκρατίας. Αναζητούμε δηλαδή έναν νέο Περικλή - και εκείνος άλλωστε δεν είχε κανένα κορυφαίο αξίωμα αλλά ήταν απλώς ένας από τους 10 στρατηγούς που εκλέγονταν κάθε χρόνο και έπειθε τους Αθηναίους με τη ρητορική του δεινότητα και την επιχειρηματολογία του. Έτσι και ο μελλοντικός μεγάλος ηγέτης που θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια Ιστορία, θα επιδιώξει απλώς να διαπαιδαγωγήσει τον λαό να αξιοποιήσει σωστά την εξουσία που θα πάρει και πάλι στα χέρια του και να αποφύγει τις παγίδες του λαϊκισμού και της οχλοκρατίας.
 Η επαναφορά της συμμετοχικής δημοκρατίας μέσω της τεχνολογίας θα είναι μία πολιτική επανάσταση που η Ιστορία θα την κατατάξει στο ίδιο επίπεδο με την έμπνευση που είχε ο Κλεισθένης τον 6ο αιώνα π.Χ.
 Το πού θα εμφανιστεί ο χαρισματικός ηγέτης που θα την προκαλέσει, και ποια χώρα θα είναι εκείνη που θα έχει το ευτυχές προνόμιο να είναι η πρώτη που θα επιφέρει τη νέα ριζοσπαστική πολιτική αλλαγή στον τρόπο διακυβέρνησης, μένει να το δούμε. Μέχρι τότε, θα βλέπουμε τους σπασμούς του παλιού και σάπιου πολιτικού κατεστημένου που θα δείχνει όλο και περισσότερο το απεχθές του πρόσωπο απέναντι στους λαούς που αρνούνται πλέον να τους περνούν μερικοί επιτήδειοι για ηλίθιους.

Stirlitz