Πολιτική Ισότητα Συνιστώντων Κρατιδίων

Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης 

Ο τουρκικός επεκτατισμός στην Κύπρο έχει εκτραφεί από τη γηραιά πόρνη, από πολύ ενωρίς. Για να αντισταθμίσει τη λαϊκή θέληση της πλειοψηφίας των Κυπρίων (οι οποίοι ήταν Έλληνες), φρόντιζε να δίνει υπερδικαιώματα στην τουρκική κοινότητα. Τόσο το σύστημα εσωτερικής διακυβέρνησης στη Διασκεπτική το 1948, όσο και οι Συνταγματικές Προτάσεις Ράντκλιφ το 1956, ευνοούσαν την τουρκική κοινότητα. Το δόγμα της πολιτικής ισότητας των κοινοτήτων και όχι των πολιτών, είναι έκτοτε μεθοδευμένο. Αντικατοπτρίζεται στην Ανανική έκδοση της Δ.Δ.Ο., όπως συνομολογήθηκε από τον ΟΗΕ και τον Λόρδο Χάνεϊ. Προνοούσε τον διαμερισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο ισότιμα κρατίδια, όπου η κάθε κοινότητα θα είχε τη δική της πλειοψηφία γης και πληθυσμού. 

Η πολιτική ισότητα είναι ο θεμελιώδης λίθος της Δημοκρατίας, και διεθνώς αναφέρεται στο δικαίωμα του κάθε πολίτη (όχι των κοινοτήτων) στην ίση μεταχείριση και ίση εκτίμηση των προτιμήσεων και δικαιωμάτων του. Αυτό εκφράζεται μέσα από διεθνώς αποδεχτές αρχές όπως: ένας πολίτης μια ψήφος, όλοι ίσοι έναντι του νόμου, κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, όλοι οι πολίτες, άνευ ρατσιστικών ή άλλως πως διακρίσεων, έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα. Η πολιτική της Αγγλίας, ήταν ότι η τουρκική κοινότητα της Κύπρου είχε το ίδιο/ίσο δικαίωμα με την ελληνική, για αυτοδιάθεση και ένωση με την Τουρκία. Ευτυχώς, με τις εκθέσεις του Χιλιανού συνταγματολόγου, καθηγητή Αλεσσάντρο Αλβαρές, αυτό το αξίωμα καταρρίφθηκε. Δυστυχώς, οι ισορροπίες στον ΟΗΕ δεν ήταν τέτοιες που να επιτύχουν την έγκριση ψηφίσματος που κατοχύρωνε το δικαίωμα του ενός κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση. Έτσι, κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του Σχεδίου Μακ Μίλλαν, για τριχοτόμηση, οδηγηθήκαμε στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, και στο δοτό σύνταγμα του 1960. 

Παρά τα πολλά αρνητικά του τότε συντάγματος, δεν έπαυε να γεννά ένα και αδιαίρετο κράτος, με μια κυριαρχία, και μια διεθνή προσωπικότητα. Η διακυβέρνηση μπορεί να χαρακτηριζόταν «συνεταιρική», λόγω των υπερπρονομίων της τουρκικής κοινότητας, η κυριαρχία όμως και η διεθνής αναγνώριση ήταν μία, αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η κυριαρχία του κυπριακού κράτους δεν πηγάζει από κυριαρχικά δικαιώματα των δύο κοινοτήτων, αλλά από το σύνολο του κυπριακού λαού, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, θρησκείας ή φύλου. Για αυτό άλλωστε συνεχίζει η Κυπριακή Δημοκρατία να είναι η μοναδική, νόμιμη και διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση επί του συνόλου του κυριακού εδάφους, μολονότι οι Τούρκοι συμπολίτες μας έχουν αποχωρήσει από τη διακυβέρνηση από το 1964. 

Ο όρος Συνιστώντα Κρατίδια είναι αδόκιμος και άκρως επικίνδυνος, γιατί με μία μονοκονδυλιά αναιρεί τα όσα έχουμε κεκτημένα. Δηλαδή το ένα κράτος, τη μια κυριαρχία, και μια διεθνή προσωπικότητα, σαν Κύπριοι πολίτες στο σύνολό μας, και όχι σαν κοινότητες. Η αποδοχή του όρου Συνιστώντα Κρατίδια, επιβεβαιώνει το περί εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας τουρκικό θεώρημα, αφού αποδέχεται ότι υπάρχουν δύο αμιγώς εθνικά κρατίδια, τα οποία θα εκχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους για να δημιουργήσουν τη νέα κυπριακή Δ.Δ.Ο. Οπότε φυσιολογικά και το κατάλοιπο εξουσίας παραμένει στα Συνιστώντα Κρατίδια. Για αυτό να μην μας φαίνεται παράξενο που οι Τούρκοι απαιτούν 50/50 συμμετοχή σε όλα τα ομοσπονδιακά όργανα, δικό τους FIR, δική τους ΑΟΖ, και 50/50 συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου.
Δυστυχώς, για τον κάθε κύριο Ακιντζί, οι οθωμανικές σοφιστείες, και τουρκοκυπριακοί παιδιαρισμοί, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ούτε να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής. Όπως και να το μετρήσεις το 18 δεν γίνεται 82. Εκτός βέβαια αν πιστέψουμε στο τουρκικό αφήγημα και υπογράψουμε τη θανατική καταδίκη μας.
*Μέλος Εκτελεστικού Γραφείου ΔΗ.ΚΟ. 

www.sivitanidis.com

Φιλελεύθερος