Η πιο σκοτεινή ώρα και ο επιχειρούμενος βιασμός της Μακεδονίας

Παναγιώτης Μπαλακτάρης

Τον Μάιο του 1940 το Τρίτο Ράιχ είχε ήδη επιτεθεί στη Γαλλία. Το Βέλγιο και η Ολλανδία δέχονταν εισβολή και οι πολιτικοί του Ηνωμένου Βασιλείου αμφιταλαντεύονταν μεταξύ του κατευνασμού απέναντι στον μαύρο ολοκληρωτισμό και της ισχυρής απάντησης σ’ αυτόν. Έλειπε από μεγάλη μερίδα των ελίτ στην Ευρώπη η στρατηγική ανησυχία για την νομοτελειακή σύγκρουση με τον ανερχόμενο ναζισμό. Δεν πίστευαν ότι θα συμβεί αυτό που εν τέλει ήταν η πραγματικότητα το 1945.  

Εκείνη την σκοτεινή ώρα έχει μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο σκηνοθέτης Joe Wright με το ομώνυμο κινηματογραφικό έργο. Στην ταινία, που ποιητική αδεία περιέχει και φανταστικά γεγονότα, ο Winston Churchill μπαίνει για πρώτη φορά στη ζωή του στον Υπόγειο του Λονδίνου και ρωτάει τους αποσβολωμένους επιβάτες για το αν πρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο να συνάψει συμφωνία με τη ναζιστική Γερμανία και εκείνοι του απαντούν ομοθυμαδόν αρνητικά. Αναδεικνύεται, έτσι, η δημοκρατική νομιμοποίηση της άμυνας που θα εξελισσόταν σε Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.  

78 χρόνια αργότερα σε μια χώρα μέλος του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προωθείται μια ολέθρια Συμφωνία, η οποία ανεξαρτήτως των μειονεκτημάτων ή των πλεονεκτημάτων - όπως κάποιοι ισχυρίζονται – είναι αντίθετη στη βούληση των πολιτών αυτής της χώρας. Η ελληνική πραγματικότητα του 2018 υστερεί σε δημοκρατική νομιμότητα από τη φαντασία ενός σκηνοθέτη. Οι πολίτες σε συντριπτικό ποσοστό διαφωνούν με την Συμφωνία των Πρεσπών. Παρά ταύτα, η δικομματική κυβέρνηση την υπέγραψε με το ένα της χέρι και ο βιασμός της δημοκρατίας τελέσθηκε.

Σφάλλουν όσοι επιχειρηματολογούν υπέρ της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος για την παραχώρηση της Μακεδονίας (ονόματος, γλώσσας και εθνότητας) σε ιστορικούς σφετεριστές. Είναι αδύνατο και παράνομο να διενεργηθεί δημοψήφισμα για ζητήματα που εμείς οι νομικοί θα αποκαλούσαμε εκτός συναλλαγής. Και κάτι περισσότερο. Η Μακεδονία είναι εν ου παικτοίς. Εκφεύγει από την πολιτική διαχείριση μιας κυβέρνησης, ακόμη και μιας ολόκληρης γενεάς, η ετσιθελική παραχώρησή της.

Οι πολίτες και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που είναι αντίθετοι με τη συμφωνία θα έπρεπε να απαιτούν τη διενέργεια εκλογών με κεντρικό θέμα το Σκοπιανό. Θα έπρεπε να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση να οδηγηθεί στη λύση των εκλογών. Με κάθε νόμιμο τρόπο. Μόνον έτσι θα αποτρεπόταν μια εθνική τραγωδία.

Αυτό, για λόγους που χρειάζονται ανάλυση, δεν συνέβη.

Και τώρα, βομβαρδιζόμαστε από παντού για τις εξελίξεις και για την ύπαρξη ή μη πλειοψηφίας για την υπερψήφιση της συμφωνίας και διάφορα άλλα υποκριτικά ρομαντικά.

Γράφουμε, μιλάμε, επιχειρηματολογούμε για την αναγκαιότητα μη κύρωσης, αλλά κατ’ ουσίαν δεν κάνουμε τίποτε. Ίσως γιατί δεν θέλουμε πραγματικά. Νομίζουμε ότι αντιδράμε, ενώ συμβαδίζουμε. Διαφωνούμε, αλλά συναινούμε…

Διαβάζω πύρινα άρθρα κατά της συμφωνίας γνωστών αρθογράφων και δημοσιολογούντων, οι οποίοι όμως υπηρετούν εφημερίδες, ιστολόγια και σταθμούς (τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς) που στηρίζουν τη συμφωνία, αφού στηρίζουν την κυβέρνηση. Βλέπω επιχειρηματίες που νομίμως και θεμιτώς συγχρωτίζονται με υψηλόβαθμους κυβερνητικούς παράγοντες. Είναι οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για «το καλό του Έθνους», αλλά χαϊδεύουν εκείνους που παραδίδουν τη Μακεδονία, αποδεικνύοντας ότι σημασία έχουν οι πράξεις και όχι οι προθέσεις. Μακεδόνες επιχειρηματίες με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που μένουν απαθείς μπροστά στο εθνικό έγκλημα. Μεγαλόσχημοι κοινωνικοί «κόμβοι» που αδιαφορούν για την προωθούμενη επίλυση του Σκοπιανού. Αν δεν κινητοποιηθούν αυτοί, τους οποίους έχει ποικιλοτρόπως ανάγκη η εξουσία, πώς θα απαλλαγούμε από το άγος; Γιατί βάλλουν οι συνεργάτες τους κατά της κυβέρνησης και δεν απευθύνονται στους ίδιους; Γιατί δεν τους φέρουν ενώπιον των ιστορικών τους ευθυνών; Η πνευματική ελίτ του Πόντου εκκαθαρίσθηκε πρώτη στα Δικαστήρια της Αμάσειας στο πρώτο τέταρτο του 20^ου αιώνα, διότι προηγείτο των αγωνιστών. Σήμερα; Ποιος την θυμάται; Γιατί δεν την μιμούνται;

Οι ιστορικές αναλογίες είναι επικίνδυνες και εγώ δεν είμαι ιστορικός. Είμαι ένας πολίτης που πιστεύει με συγκεκριμένα στέρεα επιχειρήματα ότι είναι ολέθριο λάθος η συμφωνία που εκκολάφθηκε από μικρομέγαλους «Ναπολέοντες». Πιστεύω όμως εξίσου έντονα ότι δεν κάναμε ό,τι έπρεπε για να την αποτρέψουμε. Και αυτό θα μας βαραίνει.

Υπάρχει ακόμη χρόνος να αναστρέψουμε την κατάσταση. Αρκεί να μιλήσουμε στον διπλανό μας που ασκεί κάποια επιρροή είτε στην κυβέρνηση είτε, ακόμη καλύτερα, στους βουλευτές εκείνους που έχουν εκδηλώσει την πρόθεση να την ψηφίσουν. Όλοι έχουμε έναν τέτοιον διπλανό, αλλά μέχρι τώρα φοβόμαστε να του το πούμε.

Σε τελική ανάλυση, ενδεχομένως να μην βγούμε από την πιο σκοτεινή μας ώρα. Πιθανώς να αποτύχουμε. Αλλά τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει. Και η μάχη αυτή θα συντηρεί μια μαγιά για το μέλλον.