Έτσι πέφτουμε στις γκρίζες ζώνες του νεο-σουλτάνου

  Άριστος Μιχαηλίδης    

Τον Δεκέμβριο του 2017, ο Ερντογάν πήγε επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα. Όταν καμιά άλλη χώρα δεν ήθελε να δώσει κάλυψη στο δικτατορικό καθεστώς του, του έδωσε η Αθήνα. Τους το πλήρωσε πηγαίνοντας επίσκεψη στη Θράκη, την οποίαν ονόμασαν ιδιωτική, αλλά στην πραγματικότητα οργανώθηκε για να εμφανιστεί ως η επίσκεψη ενός σουλτάνου, που πάει να δει πώς περνούν οι υπήκοοί του, που ζουν υπό τον ελληνικό ζυγό και υποφέρουν. Ήταν προκλητικότατος. 

Χτες, την ημέρα που ο Έλληνας Πρωθυπουργός πήγαινε στην Τουρκία για επίσημη επίσκεψη, η τουρκική κυβέρνηση επικήρυξε προς €700.000 τον καθένα τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς στους οποίους δόθηκε πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Ασφαλώς και πρόκειται για προκλητική παρέμβαση στην ελληνική ανεξαρτησία κατά παράβαση του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου, αλλά έχει και ιδιαίτερη σημασία η μέρα που επέλεξαν να το κάνουν. Ευθεία προσβολή προς το πρόσωπο του Έλληνα Πρωθυπουργού, ο οποίος για να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του (προσωπική και εθνική) όφειλε αμέσως να ακυρώσει την επίσκεψη. Μάλλον, όμως, ούτε αυτός, όπως ούτε και οι δικοί μας τοπικοί ηγέτες, δεν λαμβάνουν τα μηνύματα. Δυστυχώς, για εμάς τα λαμβάνουν όλοι οι άλλοι στη διεθνή κοινότητα. Ο Ερντογάν με αυτές τις προκλήσεις δημιουργεί εντυπώσεις για τις παράλογες εθνικιστικές αξιώσεις του. Πάει στη Θράκη και δημιουργεί γκρίζες ζώνες. Στέλνει πλοία στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ και δημιουργεί γκρίζες ζώνες. Έρχεται στην Κύπρο ή στέλνει τον Τσαβούσογλου, παρομοίως. Καμιά πρακτική αντίδραση από τους ηγέτες του ελληνισμού, πέρα από το να επιμένουν στην πολιτική εξευμενισμού του θηρίου επί δεκαπέντε άγονα χρόνια. Αποτέλεσμα; Η διεθνής κοινότητα αρχίζει να καλεί «όλες τις πλευρές» να εργαστούν εποικοδομητικά για να εξευρεθούν ειρηνικές λύσεις. Δηλαδή, αποδέχεται ότι υπάρχουν γκρίζες ζώνες, ότι ίσως να μην είναι εθνικιστικοί παραλογισμοί οι αξιώσεις του Ερντογάν, ίσως να έχει κι αυτός ένα δίκαιο και υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να συζητηθούν. Ακριβώς, σε όλα, ό,τι κάνουν στην Κύπρο. Που μας καλούν να συζητήσουμε πώς θα μοιράσουμε αυτά που μας έκλεψαν.

 

Μετά, έχουμε και τους δικούς μας κοκορόμυαλους να θαυμάζουν ακόμα τον Ερντογάν και να μας λένε πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν αντί για εχθρό τον είχαμε σύμμαχο και συνεργάτη. Τον ανισόρροπο δικτάτορα. Να νομίζουν κιόλας ότι αυτό είναι ρεαλισμός. Λοιπόν, ρεαλισμός είναι να απαντά η ηγεσία μας στις προκλήσεις του σουλτάνου αποφασιστικά και απόλυτα. Κι αν δεν έχει τη δύναμη να το κάνει, τουλάχιστον, να μην δημιουργεί τις συνθήκες για να προβάλλονται οι προκλήσεις ως κάτι φυσιολογικό μέσα στο διεθνές δίκαιο ή στις σχέσεις καλής γειτονίας. Οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί, για παράδειγμα, έχουν αναγνωριστεί από την ελληνική δικαιοσύνη ως πολιτικοί πρόσφυγες, τους δόθηκε άσυλο το οποίο σέβονται όλες οι χώρες του πλανήτη και η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα να τους επικηρύσσει σαν να βρισκόμαστε στις εποχές της άγριας δύσης ή της αποικιοκρατίας της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας συνέχισε το ταξίδι του στην Άγκυρα σαν να μην συνέβη τίποτα δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μόνο ότι αποδέχεται το γεγονός. Κι αυτό είναι που χαρακτηρίζει όλο το πλέγμα της πολιτικής Ελλάδας και Κύπρου. Επέτρεψαν και συνεχίζουν να επιτρέπουν τη δημιουργία γκρίζων ζωνών και αμφισβητήσεων και όπως είναι επόμενο κάποια στιγμή καλούνται να πληρώσουν το τίμημα της πολιτικής τους, τραυματίζοντας την εθνική κυριαρχία. Όταν η Κύπρος εκλιπαρεί για επανέναρξη των συνομιλιών και δεν ζητά να τερματιστεί πρώτα η παραβίαση της κυριαρχίας της στη θάλασσα και οι απειλές για γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ αποδέχεται το γεγονός, αποδέχεται τις γκρίζες ζώνες και τελικά, έρχεται ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και ζητά από το νόμιμο κράτος να μπει σε διάλογο με τον λήσταρχο για εκείνα που αυτός αμφισβητεί κι ας τα προστατεύει το διεθνές δίκαιο, ακόμα και για το φυσικό αέριο.

aristosm@phileleftheros.com

Φιλελεύθερος