Ακολουθούν τέσσερα αλληλένδετα κείμενα. Από το πρώτο θα αντλήσει η προφορική εισήγηση στην ημερίδα στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς στις 15.3.2019. Το δεύτερο είναι απόσπασμα από το βιβλίο «Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία», κεφάλαιο 6 ενότητα 3 όπου αναλύονται οι «πελατειακές σχέσεις» των τριών ευρωπαϊκών δυνάμεων μετά το 1945 με τις ΗΠΑ. Ακολουθεί αγγλικό κείμενο με τίτλο στο «Patron-Client Relations in the Emerging Security Environment”, στο Jerusalem Journal of International Relations, vol. 14. No 2 1992 όπου εξετάζονται οι «πελατειακές σχέσεις» Ισραήλ στην πρώτη κρίση του Ιράκ. Στο τέλος απόσπασμα από τον Θουκυδίδη του διαλόγου Μηλίων και Αθηναίων.
Για την χάραξη κα εφαρμογή στρατηγικής αλλά και για την μελέτη της διεθνούς πολιτικής μπροστά μας έχουμε μια πολύ προκλητική εποχή ενός διεθνούς συστήματος πολλών και πυρηνικά εξοπλισμένων μεγάλων δυνάμεων. Για κάθε λιγότερο ισχυρό κράτος όπως η Ελλάδα δύο είναι τα ζητήματα που πρωτίστως τίθενται.
- Πρώτον, την διαχρονική θέση των ηγεμονικών δυνάμεων στην διεθνή πολιτική.
- Δεύτερον, τις πολιτικές λιγότερο ισχυρών κρατών στις σχέσεις με τις ηγεμονικές δυνάμεις, πιο συγκεκριμένα πως και περί τίνος συναλλάσσονται.
Εξ αντικειμένου τα ηγεμονικά κράτη είναι οι βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του ιστορικού γίγνεσθαι. Μετά τον Μέγα Αλέξανδρο διαδοχικά είχαμε την Ελληνιστική περίοδο, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και επί μια χιλιετία την Δυτική Ρωμαιοκαθολική Αυτοκρατορία και την Βυζαντινή Οικουμένη.
Βασικά, ενώ η κλασική εποχή και η αντίστοιχη εποχή μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας και περισσότερο μετά τον ΟΗΕ αποτελούν τις δύο μεγάλες φάσεις του κρατοκεντρισμού, οι υπόλοιπες ιστορικές περίοδοι χαρακτηρίζονται από αυτοκρατορίες διαφορετικών δεσποτικών και ηγεμονικών βαθμίδων με εξαίρεση την Βυζαντινή Αυτοκρατορία η οποία κατά το πλείστο και επί μια χιλιετία ήταν κοσμοσυστημικά δημοκρατική.
Ακόμη και μετά την Βεστφαλία μέχρι και τον 20 αιώνα Αυτοκρατορίες είχαμε και μάλιστα Αποικιοκρατικές. Επιπλέον, μετά τους Εθνικοαπελευθερωτικούς Αγώνες που οδήγησαν στο Μεταπολεμικό κρατοκεντρισμό, και πάλι το δεσπόζων χαρακτηριστικό ήταν ο διπολισμός των υπερδυνάμεων, ενώ στην συντρέχουσα μετάβαση προς ένα πολυπολικό σύστημα ο ρόλος παλαιών και νέων αναδυόμενων ηγεμονικών δυνάμεων είναι ο πιο σημαντικός παράγων της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής.
Συνέχεια στο ifestos.edu.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.