Η αυταπάτη τής (ψευδο)-προοδευτικότητας

Ένας από τους διαδεδομένους μύθους που θρέφει και αναπαράγει η ελληνική αριστεροσύνη, είναι ότι "αυτοδικαίως" αποτελεί τον φορέα της κοινωνικής προόδου. Κατ’ εκείνους, όλοι οι υπόλοιποι, οι μη δηλώνοντες "αριστεροί", υποχρεωτικά οπισθοδρομούν...
Επιπροσθέτως, οι δηλώνοντες αριστεροί ή αριστερο-κάτι, δεν αρκούνται στο ότι πιστεύουν για τους ίδιους ότι είναι φορείς και εκφραστές τής προόδου, αλλά και πως μάλιστα είναι οι μοναδικοί...!

.
Το ΠΑΣΟΚ, για δεκαετίες, μας είχε ζαλίσει αυτοπροσδιοριζόμενο κάθε ώρα και στιγμή σαν το κόμμα τής «προόδου». Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ δεν χάνανε ευκαιρία να πιπιλίζουν αυτάρεσκα ότι είναι οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι τής «προόδου». Το δε facelift-πασοκ, ονόματι ΚΙΝΑΛ, μη έχοντας πολλά άλλα να πει, πουλάει σταθερά το αφήγημα ότι αποτελεί εκείνο τάχα την «προοδευτική» παράταξη. 

Είναι να αναρωτιέται τελικά ένας σκεπτόμενος πολίτης πόσους μεγατόνους προόδου μπορεί να παράγει και αντέχει να καταναλώνει η Ελλάδα;
Κρίνοντας από το γεγονός ότι κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, από τότε δηλαδή που ο όρος ξεχειλείζει στο δημόσιο λόγο, τα 2/3 αυτού του χρόνου είχαμε κυβερνήσεις από κόμματα τής λεγόμενης… προόδου, μένει να απαντηθεί επειγόντως το εξής κρίσιμο ερώτημα:

Πώς γίνεται τελικά η Ελλάδα να έχει καταλήξει στον πάτο τής κατάταξης σε κάθε οικονομικό δείκτη εν σχέσει με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη και, μάλιστα, να βλέπει πια τη πλάτη ακόμη και πολλών αφρικανικών;

Ή λοιπόν η (βερμπαλιστική) «πρόοδος» που πουλάνε οι διάφοροι έμποροι πολιτικάντηδες είναι μούφα ή, για κάποιο περίεργο λόγο η πρόοδος μάς πέφτει γενικώς βαριά και την αποφεύγουμε…

_

Ας αποδομήσουμε λοιπόν κάποτε αυτόν τον μύθο. Είναι προσβολή για το έθνος μας να συντηρούνται σε τόσο εύρος και με τόσο στρουθοκαμηλισμό διάφορα μυωπικά, ρηχά και άκρως ιδεοληπτικά στερεότυπα όπως αυτό.

>
>

Στην Ελλάδα ευδοκιμούν τα συνθήματα, τα κλισέ και οι ατάκες. Πλήθος από φορτισμένες λέξεις, όμως έλλειμμα ουσίας και νοήματος.

Το κλισέ ότι η αριστεροσύνη δήθεν είναι συνώνυμο της Προόδου, είναι μία άδεια φούσκα. Για έναν αποστασιοποιημένο και σκεπτόμενο παρατηρητή, αυτή η δογματική αυταπάτη έχει καταπέσει προ καιρού μαζί με την άλλη κούφια αυταπάτη: εκείνη τού περιβόητου "ηθικού πλεονεκτήματος".
.

Ας δούμε λοιπόν τις αυθαιρεσίες και τα λογικά άλματα που εμπεριέχονται στο δόγμα ότι η αριστερά είναι ο φορέας προόδου:

- Αυθαιρεσία 1η: 
Μία ιδιότητα αποδίδεται σε κάποιον μόνο εφόσον την εκδηλώνει και αναβεβαιώνει στο πεδίο της ζωής · και όχι μόνο στα λόγια.
Ήρωας, δεν είμαι επειδή ισχυρίζομαι ότι στη μάχη "θα" εφορμήσω με αυταπάρνηση προς τον εχθρό. Ήρωας γίνομαι μονάχα εφόσον έχω ήδη εκδηλώσει εμπράκτως αυτή μου την αρετή στο πεδίο της μάχης.
.

- Αυθαιρεσία 2η: 
Μία θετική μου ιδιότητα, αναγνωρίζεται και μού αποδίδεται μόνο από το περιβάλλον μου· ποτέ από εμένα τον ίδιο.
Πχ, φιλαλήθης είμαι μόνον όταν ο περίγυρός μου το έχει διαπιστώσει και με χαρακτηρίζει έτσι. Η τυχόν κομπάζουσα αυτοπροβολή μου για το πόσο ‘φιλαλήθης’ είμαι, πέραν της ανωριμότητας τής ίδιας τής πράξης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία φιλάρεσκη δήλωση κενή ουσίας περιεχομένου.
.

- Αυθαιρεσία 3η: 
Μία ιδιότητα, εάν υποθέσουμε ότι όντως την έχω σε κάποιο βαθμό, αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί *κατ' αποκλειστικότητα* δική μου ιδιότητα! Κάλλιστα μπορεί να την έχει και κάποιος άλλος -ή πολλοί άλλοι!- ενδεχομένως μάλιστα και σε μεγαλύτερο βαθμό από εμένα.
.

- Αυθαιρεσία 4η:
Μία ιδιότητα που ενδεχομένως μου είχε αποδοθεί (ας υποθέσουμε, δικαίως) κάποτε, επ ουδενί σημαίνει ότι εξ ορισμού εξακολουθώ να την έχω και σήμερα, στις πολύ διαφορετικές συνθήκες και προκλήσεις του τρέχοντος περιβάλλοντος.
Συνεπώς μία απονομή τίτλου «πρωτιάς» ή τιμητικής διάκρισης τίθεται από την επόμενη κιόλας στιγμή συνεχώς υπό την αίρεση τής ανάγκης επαναβεβαίωσής της. Δεν είναι ένας ισόβιος τίτλος, αλλά πολύ προσωρινός.

_

Το πλήθος από τους αριστερίζοντες, είτε οι παραδοσιακοί είτε οι... όψιμοι, σε πολύ μεγάλο τους ποσοστό είναι άνθρωποι που *απλώς επικαλούνται* την αριστερά για να καρπωθούν μία εκ παραδόσεως -πλήρως ανεπιβεβαίωτη- «αύρα αρετής».
Αρέσκονται δε να ΑΥΤΟθεωρούνται με καμάρι ως οι «προοδευτικοί» της κοινωνίας. Δηλαδή μία ελίτ η οποία (υποτίθεται) παράγει πρόοδο .
Κατ’ αυτούς και την αυθαίρετη μεροληπτική λογική τους, ο υπόλοιποι, οι μη αριστεροί, αποτελούν τη τροχοπέδη της προόδου, είναι τα βαρίδια της κοινωνίας. Από πού συνάγεται αυτό; Από πουθενά. Απλώς έτσι τους βολεύει να κομπάζουν...!

Είναι όμως τόσο «αληθινά» προοδευτικοί, ώστε εάν τυχόν αμφισβητήσεις την ορθότητα αυτής της παράλογης αυταπάτης τους (προτάσσοντας μία επιχειρηματολογία ως άνω), αυτό που θα συμβεί είναι να εισπράξεις τη μήνη τους.
Χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα και μόνο από την αλαζονική αυθαιρεσία της αριστερής ανωτερότητάς τους, θα σε απαξιώσουν με περιφρόνηση. Ενίοτε μάλιστα, με χλεύη και μηδενιστική απόρριψη.
_
_

Εφόσον όλα όσα αναλύθηκαν παραπάνω κάποιος αναζητήσει να τα επιβεβαιώσει στη κοινωνική ζωή –κάτι που εκτιμώ γίνεται πολύ εύκολα- καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι:

Η πολλή «προοδευτικότητα», δεν είναι παρά απλώς μία ιδεοληπτική αυταπάτη∙ μία κενή αλαζονική ψευδής επίκληση τής προοδευτικότητας», ένα κούφιο σύνθημα. Και, εάν κρίνουμε εκ των αποτελεσμάτων της στη πραγματική ζωή, μόνο πρόοδο δεν επιφέρει.
.

Η αριστερά είναι μεν κατά της Αριστείας, αλλά μόνο εναντίον της πιθανής Αριστείας των... άλλων!
Παραδόξως όμως, οι ίδιοι αυτοθεωρούνται σαν οι... άριστοι της κοινωνίας. Όταν αφορά σε εκείνους, η Αριστεία είναι κάτι που βολεύει.
_
_

Είσαι άνθρωπος που νοιάζεσαι για την αληθινή πρόοδο; Αριστερός, δεξιός, κεντρώος ή φιλελεύθερος, δεν με νοιάζει.
Τότε, ας ασχοληθείς με ήθος και προσήλωση στο να συμβάλλεις να επέλθει πρόοδος σε αυτόν τον τόπο. Να ξεκολλήσουμε από το τέλμα τής στασιμότητας.

Πρώτο και καθοριστικό βήμα: Ξεκαβάλα την αυταπάτη -και πέτα στα σκουπίδια την κονκάρδα- τού δήθεν προοδευτικού. Να σε νοιάζει να είσαι ουσία προοδευτικός· όχι να πασχίζεις απλώς να φαίνεσαι.

Πρόοδος σημαίνει να κάνω ο ίδιος, και να συντελω να γίνονται, βήματα προς τα εμπρός. Βήματα πάντοτε δύσκολα, επίπονα, που όμως να εξαργυρώνονται στη πράξη, από τα οποία θα ωφελείται το ευρύ σύνολο στο οποίο ανήκω. "Προοδευτικότητα" που μυρίζει μούχλα, πάσχει από αγκύλωση ακινησίας και, που αυτο-επιδεικνύεται σαν τιμητικός τίτλος, σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με το γνήσιο νόημα τής προόδου, όσες φορές και αν παπαγαλίσω τη λέξη.

Ας αποφασίσουμε κάποτε στον τόπο μας να απελευθερώσουμε επιτέλους τα νοήματα τών λέξεων που είναι υποδουλωμένα μέσα σε ιδεοληπτικά συνθήματα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να γίνει κάποτε η απαρχή ώστε να απελευθερώθούν οι παραγωγικές δυνάμεις και το ανεκμετάλλευτο κοιμώμενο δυναμικό μας.

Ioannis Papadopoulos