Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

Το γελοίον του πράγματος: ο Ερντογάν καταφέρεται εναντίον του ιμπεριαλισμού. Δεν πρόκειται μόνο για ιστορικό ρεβιζιονισμό, πρόκειται για δήλωση «μη ανήκειν»

Ο Ερντογάν, η Τουρκία, είναι ο δικός μας Κέβιν. Η Σώτη Τριανταφύλλου εξηγεί γιατί και αναλύει τις εξελίξεις.

Στο βιβλίο της Λάιονελ Σράιβερ «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν», ο Κέβιν είναι ένα παιδί με σοβαρή ψυχική διαταραχή την οποία οι γονείς του αρνούνται να αναγνωρίσουν. Η εγκληματική συμπεριφορά του Κέβιν –που δολοφονεί επτά συμμαθητές του, τον υπάλληλο της σχολικής καντίνας, την καθηγήτριά του και στο τέλος τον ίδιο του τον πατέρα–αποδίδεται στη μητέρα του, στην αμφιθυμία της για τη μητρότητα: Put the blame on mame. Οι γονείς του Κέβιν δεν μίλησαν ποτέ για το πρόβλημα με τον Κέβιν: εθελοτυφλία, δειλία, αυταπάτες. Ίσως ακόμα και δέος: η παραβατικότητα έχει τους θαυμαστές της. Ο Ερντογάν, η Τουρκία, είναι ο δικός μας Κέβιν. Αν και μέλος του ΝΑΤΟ, αγοράζει πυραυλικά συστήματα από τη Ρωσία· φοβερίζει την Ελλάδα και την Κύπρο, αναμοχλεύει την ιστορία διαδίδοντας ένα ακραία εθνικιστικό, ισλαμικό και πολεμοχαρές αφήγημα.
Σήμερα η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ φαίνεται παράδοξη: το σοβιετικό μπλοκ έπαψε να υπάρχει και μείναμε αμανάτι με τον Ερντογάν και την ισλαμοδικτατορία του. Το 1952, όταν τα σαΐνια περί τον Τρούμαν και τον Αϊζενχάουερ προσπαθούσαν να εγείρουν αναχώματα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, κανείς δεν έπαιρνε υπόψη τη δημοκρατική προοπτική αυτών των αναχωμάτων: το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η αναχαίτιση του κομμουνισμού. Εξού οι συμμαχίες με αποσπάσματα θανάτου, παραστρατιωτικές συμμορίες, ισλαμιστές αντάρτες και μπανανοδικτάτορες.
Για τη συνέχεια AthensVoice