Όσο δεν παράγουμε, θα βουλιάζουμε

Ένα μόνο τουρκικό ναυπηγείο, με 200 περίπου πλοία τον χρόνο, μέχρι και το 2017 στηριζόταν κατά 50% περίπου σε επισκευές που έκαναν εκεί ελληνικά πλοία – ενώ οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ πως δεν είναι ο μοναδικός τρόπος, με τον οποίο στηρίζουμε την τουρκική οικονομία. Για παράδειγμα, το βαμβάκι μας εξάγεται κυρίως στην Τουρκία, εισπράττουν οι αγρότες μας περί τα 350 εκ. €, μετατρέπεται εκεί σε νήμα και το εισάγουμε πληρώνοντας 1,5 δις € – ενώ τα ρούχα του Ελληνικού Στρατού φτιάχνονται στα Άδανα της Τουρκίας. Έτσι ασφαλώς η Ελλάδα δεν έχει μέλλον.   

Σύμφωνα με το Εμπορικό και Βιομηχανικό επιμελητήριο του Πειραιά (πηγή), υπάρχει προοπτική εσόδων από την ναυπηγό-επισκευή και των εφοδιασμό των πλοίων, ύψους 18 δις € – επομένως σχεδόν 10% του ΑΕΠ, έσοδα για το δημόσιο της τάξης των 5 δις € και πάνω από 200.000 θέσεις εργασίας (με κριτήριο την παραγωγικότητα των Ελλήνων ανά άτομο της τάξης των 50.000 € ετησίως).

Η μελέτη τώρα του ΙΟΒΕ για την Ποντοπόρο Ναυτιλία και τη συμβολή της στην Οικονομία (πηγή) αυξάνει τη δυνατότητα συνολικά στα 25,9 δις € – ενώ ο κλάδος ναυπήγησης και επισκευών αντιπροσωπεύει σήμερα μόλις περί το 1,5% του ΑΕΠ (λιγότερο από 3 δις €), από 2,5% πριν την κρίση. Το 60% δε της δραστηριότητας του με στοιχεία του 2015 ήταν στις επισκευές – όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Τουρκία και στην Ισπανία είναι 30%.

Για τη συνεχεια Analyst