Η καθημερινότητα, ο απροβλημάτιστος για τα σοβαρά ζητήματα τρόπος ζωής και η έλλειψη μνήμης άφησε στις επουσιώδεις ειδήσεις, στις μέσα σελίδες των εφημερίδων και με ελάχιστες αναφορές ραδιοτηλεοπτικά, τη νέα αποτυχία της Τουρκίας σε επίπεδο δικαίου, αναφορικά με την καταδίκη σε βάρος της που πέτυχε η Τιτίνα Λοϊζίδου με απόφαση του ΕΔΑΔ τότε την 18/12/1996.
Μια απόφαση του ΕΔΑΔ στην οποία κρίθηκε ρητά και σαφώς ότι το λεγόμενο «τουρκοκυπριακό κράτος» είναι παράνομο κατά το διεθνές δίκαιο. Παράλληλα διαπιστώθηκε ευθύνη της Τουρκίας σε σχέση με το σύνολό της υπό στρατιωτική κατοχή περιοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας και άρα το γεγονός ότι η Τιτίνα εμποδίζετο να απολαύσει τα περιουσιακά της δικαιώματα στην Κερύνεια, αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί παραβίαση του άρθρου 1 της Σύμβασης. Μάλιστα τονίστηκε ότι η ευθύνη της Τουρκίας, ως συμβαλλόμενο Κράτος, στοιχειοθετείται γιατί υπάρχει στρατιωτική επέμβαση διά της οποίας η ίδια ασκεί τον πραγματικό έλεγχο στο υπό στρατιωτική κατοχή έδαφος.Η απόφαση αυτή δυστυχώς όπως και η επακολουθήσασα Τέταρτη Διακριτική Προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά της Τουρκίας, παραμένουν πολιτικά και πραγματικά μη αξιοποιηθείσες. Η συνέπεια προφανής ως προκύπτει από το γεγονός ότι οι διαπραγματεύσεις 45 ετών δεν οδήγησαν σε λύση. Παράλληλα πλέον έχουμε μια Τουρκία που προχωρά ακάθεκτη πέρα από την επιδίωξή της για επικυριαρχία σ’ ολόκληρη την Κύπρο, χωρίς να ανησυχεί για επιπτώσεις σε βάρος της, να υλοποιεί μία νέα επεκτατική παράνομη επέμβαση σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, αντίθετα τώρα και στο Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας.
Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο το ότι η Τουρκία προσπαθεί για χρόνια τώρα συστηματικά και με συνέπεια εκπληκτική να επιτύχει να κλείσει πολιτικά, την ενώπιον της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, από το 1996 εκκρεμούσα δικαστική απόφαση της Τιτίνας Λοϊζίδου. Τούτο όχι τυχαία, αφού μια τέτοια, ενδεχομένως, «επιτυχία» της θα έχει, ως επιδιώκει η Τουρκία, σοβαρό αντίκτυπο σ’ όλες τις άλλες δικαστικές υποθέσεις που ήδη καθόρισαν συνέπειες σε βάρος της και στις οποίες επίσης δεν υπήρξε συμμόρφωση στο σχετικό αντίστοιχο δεδικασμένο. Μια άρνηση σταθερή ως περιφρόνηση και μη συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ σε σχέση με το Κυπριακό. Αποφάσεις κατά την Ευρωπαϊκή Σύμβαση από όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης σε βάρος της Τουρκίας στις οποίες όφειλε και οφείλει υποταγή. Και όμως επιμένει με σταθερή επιδίωξη η Τουρκία στη μη συμμόρφωση, έναντι της δικής μας «απάθειας». Στάση και μεταχείριση που καθιστά όλο και πιο αδίστακτη και απαιτητική την Τουρκία.
Προφανώς για την Τουρκία το κλείσιμο της εκκρεμότητας της υπόθεσης της Τιτίνας δεν είναι θέμα μόνο «χρηματικής καταδίκης». Το μείζον θέμα είναι η κρίση του ΕΔΑΔ για το το πρόσθετο καθήκον που της δημιούργησε η απόφαση (αυτή όπως και άλλες που ήδη υπάρχουν) για διασφάλιση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ιδιοκτησία, εγκατάσταση, ελευθερία μετακίνησης κ.λπ.) που προβλέπει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα οποία η Τουρκία δεν σέβεται και δεν διασφαλίζει στο υπό στρατιωτική, παράνομη, κατοχή έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Υποθέσεις όπως της Τιτίνας, Βαρνάβα, Ξενίδη, Ορφανίδη και άλλες ως δεσμευτικές αποφάσεις κατά το Διεθνές Δίκαιο τις οποίες εξέδωσε το ΕΔΑΔ με τελεσίδικη ισχύ, ενοχλούν την Τουρκία γιατί, προφανώς, δεν θέλει να διακινδυνεύσει μήπως στο μέλλον κάποια πολιτική ηγεσία στην Κύπρου και γιατί όχι στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα επιδιώξει να τις χρησιμοποιήσει κατά της Τουρκίας. Άλλωστε τότε και μόνο η χώρα αυτή θα υποχρεωθεί να λειτουργεί κατά το διεθνές δίκαιο και όχι ως κατακτητής λόγω στρατιωτικής υπεροχής. Τότε και μόνο θα καταστεί μια χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα σ’ όλη τους την έκταση εντός και εκτός της επικρατείας της, όπως και τους κανόνες της καλής γειτονίας και της ειρηνικής συμβίωσης.
Αποτελεί λοιπόν καθήκον για την Κυπριακή Δημοκρατία, χάριν του ίδιου του λαού και του μέλλοντος αυτού του τόπου, να διατηρεί συνεχώς και να επαυξάνει τη δικαία αυτή νομική πίεση, κατά της παρανομούσης Τουρκίας.
*Δικηγόρος.
Προφανώς για την Τουρκία το κλείσιμο της εκκρεμότητας της υπόθεσης της Τιτίνας δεν είναι θέμα μόνο «χρηματικής καταδίκης». Το μείζον θέμα είναι η κρίση του ΕΔΑΔ για το το πρόσθετο καθήκον που της δημιούργησε η απόφαση (αυτή όπως και άλλες που ήδη υπάρχουν) για διασφάλιση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ιδιοκτησία, εγκατάσταση, ελευθερία μετακίνησης κ.λπ.) που προβλέπει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα οποία η Τουρκία δεν σέβεται και δεν διασφαλίζει στο υπό στρατιωτική, παράνομη, κατοχή έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Υποθέσεις όπως της Τιτίνας, Βαρνάβα, Ξενίδη, Ορφανίδη και άλλες ως δεσμευτικές αποφάσεις κατά το Διεθνές Δίκαιο τις οποίες εξέδωσε το ΕΔΑΔ με τελεσίδικη ισχύ, ενοχλούν την Τουρκία γιατί, προφανώς, δεν θέλει να διακινδυνεύσει μήπως στο μέλλον κάποια πολιτική ηγεσία στην Κύπρου και γιατί όχι στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα επιδιώξει να τις χρησιμοποιήσει κατά της Τουρκίας. Άλλωστε τότε και μόνο η χώρα αυτή θα υποχρεωθεί να λειτουργεί κατά το διεθνές δίκαιο και όχι ως κατακτητής λόγω στρατιωτικής υπεροχής. Τότε και μόνο θα καταστεί μια χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα σ’ όλη τους την έκταση εντός και εκτός της επικρατείας της, όπως και τους κανόνες της καλής γειτονίας και της ειρηνικής συμβίωσης.
Αποτελεί λοιπόν καθήκον για την Κυπριακή Δημοκρατία, χάριν του ίδιου του λαού και του μέλλοντος αυτού του τόπου, να διατηρεί συνεχώς και να επαυξάνει τη δικαία αυτή νομική πίεση, κατά της παρανομούσης Τουρκίας.
*Δικηγόρος.
Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.