25/6/19

To ξεπούλημα των ελληνικών περιουσιών στα κατεχόμενα της Κύπρου

  Ελένη Βραχίμη*
Πέρασε σχεδόν ακόμα ένας χρόνος από το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή και κατοχή. Ο κυπριακός Ελληνισμός ακόμα μια φορά θα θυμηθεί, θα συζητήσει, θα ρίξει το φταίξιμο ο ένας στον άλλο. Οι διάφοροι «πρωταγωνιστές» ακόμα μία φορά στους τηλεοπτικούς δέκτες, διεκδικώντας τα παράσημα της δικής τους δόξας χωμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο και οι άλλοι πάντοτε βρισκόμενοι σε άμυνα. 
Και έτσι έχουν περάσει 45 χρόνια από τότε χωρίς να αλλάξει τίποτα. Η ζωή συνεχίζεται, οι νέοι στα κέντρα αναψυχής και στις παραλίες, τώρα υπάρχουν και τα καζίνα των κατεχομένων!!! όπως και εδώ. Τι χαρά, όλα δουλεύουν ρολόι. Η ελληνοκυπριακή πλευρά φέρνει στη μνήμη μου το κινηματογραφικό έργο του Μιχάλη Κακογιάννη «Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά». Με την τελευταία σκηνή του έργου, τα ψάρια νεκρά από τη μόλυνση των νερών από το περιεχόμενο ατομικής βόμβας και οι παραθεριστές να χορεύουν μέσα στην τρελή χαρά πίνοντας το θανατηφόρο νερό.
Παρακολουθώ όλες τις τηλεοπτικές συζητήσεις –πράγματι το «εγχειρίδιο της βλακείας», του δημοσιογράφου Χαριτόπουλου, θα είναι πολύ ενδιαφέρον να το διαβάσετε. Τότε θα διερωτηθείτε πώς είναι δυνατόν να έχουμε επιτρέψει σε τόσες μετριότητες να χειρίζονται το μέλλον μας ασταμάτητα.
Εκείνο που με το σημείωμά μου απλώς θα ήθελα να πω, δεν έχει κανένας μέχρι σήμερα προβληματισθεί και να πει ευθαρσώς ότι λάθη, φοβερά λάθη, έκαμαν πολλοί. Δεν υπάρχουν ούτε ιερά τέρατα ούτε ιερές αγελάδες.
Δεν προβληματίζει κανένα η συμφωνία κορυφής Μακαρίου-Ντενκτάς της 12ης Φεβρουαρίου 1977 που στην 3η παράγραφο αναφέρει: «Θέματα αρχών όπως η ελευθερία διακίνησης, ελευθερία εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα εξειδικευμένα ζητήματα, είναι ανοικτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα». Κατά κυριολεξία «υποθηκευτήκαμε» στους Τούρκους, θέσαμε με την υπογραφή του Προέδρου Μακαρίου υπό αμφισβήτηση τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για 45 ολόκληρα χρόνια οι Τούρκοι διεκδικούν με σθένος ό,τι εμείς δεσμευτήκαμε, με τις διαφορετικές ερμηνείες που κατά καιρούς είτε εμείς είτε οι Τούρκοι προσπαθούν να δώσουν στο κείμενο και τις λέξεις της συμφωνίας.
Τον Απρίλιο του 1977 ο τότε συνομιλητής αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, δηλαδή δύο μήνες μετά τη συμφωνία κορυφής του Μακαρίου, κατέθεσε χάρτη μαζί με έγγραφο της ελληνοκυπριακής πλευράς που αποτελούσε το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κατατέθηκε ο χάρτης.
Ο χάρτης αυτός περιόριζε την υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση περιοχή στο 20% με την επιστροφή της Μόρφου, Αμμοχώστου, Βαρώσια και άλλες περιοχές κατά μήκος της γραμμής, περιορίζοντας όχι μόνο την έκταση αλλά και τη δυνατότητα με τον τρόπο αυτό να επιστρέψουν 120.000.00 πρόσφυγες.
Aσφαλώς δεν ήταν δυνατόν να γίνει αποδεκτό για συζήτηση τέτοιο πολιτικό πλαίσιο και τόσο μικρή έκταση γης υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, παρόλες τις προσπάθειες τις οποίες είχε κάνει τότε ο Αμερικανός Κλαρκ Κλίφορντ για έναρξη των συνομιλιών.
Εκείνοι που αντέδρασαν στη στάση του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν ήτανε οι Τούρκοι ή οι ξένοι όπως συνήθως αρεσκόμαστε να λέμε, αλλά και οι εδώ υποταγμένοι των Αμερικάνων που οι ίδιοι οι Αμερικανοί μας περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο ηγεμονεύουν επίλεκτα μέλη των κρατών που θέλουν να υποτάξουν και να επιβάλουν τη δική τους θέληση. Ίδετε τις σελίδες 40, 41 του βιβλίου του Δρα Ιάκωβου Καρεκλά με τον τίτλο «Περί Πολιτικών». Απόσπασμα: «Θα χρησιμοποιήσουμε όλον τον υλικό μας πλούτο αν χρειασθεί. Εμπορικά προϊόντα, αστέρες του κινηματογράφου... Θα τους αλλάξουμε συνείδησιν. Θα τους αλλάξουμε την ταυτότητα. Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Χρησιμοποιούντες ανθρώπους δικούς των. Δεν θα αντιλαμβάνεται κανείς τι θα συμβαίνει, εκτός από ελάχιστους. Αυτούς θα τους περιθωριοποιήσουμε. Θα τους βγάλουμε τρελούς».
Βρέθηκε ασφαλώς και ο επιφανειακός λόγος και κατά την κρίση μου καθ’ υποβολή εντός και εκτός ότι «άκουσον! άκουσον!» δεν έπρεπε να δώσει πρώτος τον Χάρτη. Έπρεπε ταυτόχρονα να δώσουν και οι Τούρκοι. Δεν έχω καμίαν αμφιβολία ότι ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος αν αφήνετο απερίσπαστος και με τη στήριξη της ελληνοκυπριακής ηγεσίας ως ο μόνος συνομιλητής, τα σημερινά αποτελέσματα δεν θα ήταν αυτά που έχουμε σήμερα, και τελειώνω λέγοντας: Αλίμονο Κύπρος γιατί οι μετέπειτα εξελίξεις με δικαιώνουν.
Με αποτέλεσμα, όλα στο τραπέζι του Γλαύκου Κληρίδη, να φτάσουμε στο Σχέδιο Ανάν που ασφαλώς δεν είναι ξενόφερτο αλλά τα περισσότερα σημεία συμφωνημένα από την κυβέρνηση Κληρίδη. Δεν μου διαφεύγει η τηλεοπτική παρουσία του Γλαύκου Κληρίδη κατά την περίοδο της εκλογής του το 2003 ότι, «τα συνιστώντα κράτη θα έχουν τη δική τους εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία».
Δυστυχώς το κυπριακό πρόβλημα εμείς το δημιουργήσαμε με τα δικά μας λάθη από το 1950 για να καταλήξουμε σήμερα να ανοίγουμε οδόφραγμα που μόνο οι Τούρκοι επωφελούνται, να τους διοχετεύσουμε τουρισμό με τον τρόπο αυτόν, να παίρνουν βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να ακολουθούν κατά γράμμα το σχέδιο Ανάν στο εδαφικό, να τους τροφοδοτούμε με συντάξεις και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να επωφελούνται της κυπριακής (δηλαδή ευρωπαϊκής) ιθαγένειας και εμείς να χαιρόμαστε να τρώμε ψάρι στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας χωρίς να κάθεται κανένα ψαροκόκαλο στον λαιμό, ξεχνώντας ότι οι ιδιοκτήτες του Πορφύρης και Παγώνα και η κόρη τους Ξένια, είναι αγνοούμενοι ακόμα.
*Δικηγόρος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.