Πέντε αλήθειες για τις εκλογές που πρέπει να γνωρίζουμε όλοι, πριν πάμε στην κάλπη, αλλά και την επομένη

του Σταύρου Καλεντερίδη

Ποια είναι η πραγματική δύναμη του πολίτη στην κάλπη; Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ας εξετάσουμε τι ακριβώς ισχύει και τι συμβαίνει με τις εκλογές στην Ελλάδα.

Συνοπτικά οι 5 αλήθειες είναι οι εξής:

• Τους βουλευτές δεν τους ψηφίζουμε/επιλέγουμε αλλά μας τους επιβάλλουν
• Ο εκλογικός νόμος είναι πραγματικά άθλιος και δίνει τη δυνατότητα στο σύστημα μέχρι και να μας κλέψει την ψήφο
• Οι πολιτικοί ηγέτες αναδεικνύονται συντεχνιακά και όχι από κάποια δημοκρατική διαδικασία
• Εμείς οι πολίτες δεν έχουμε καμία δυνατότητα πολιτικής συμμετοχής
• Η Ελλάδα δεν διαθέτει Δημοκρατικό πολίτευμα

Αναλυτικά:
1) Η άρχουσα Ολιγαρχία ό,τι και να γίνει τελικά θα επιβάλλει τους πολιτικούς της αρεσκείας της

Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία οι υποψήφιοι επιλέγονται από τα κόμματα και όχι από τους πολίτες. Το «χρίσμα» έχοντας επιβιώσει από άλλο αιώνα, μας καταδικάζει στις χείριστες πολιτικές επιλογές και σε μια πολιτική ανισότητα άνευ όρων (δεν μπορούν όλοι να λάβουν το «δαχτυλίδι του αρχηγού»). Η χώρα μας υποφέρει από έναν εκλογικό νόμο ο οποίος εκ των 300 βουλευτικών εδρών, παραχωρεί τις 50 ως δώρο στο πρώτο κόμμα, ενώ άλλες 12 βουλευτικές θέσεις (επικρατείας) εκλέγονται από λίστα προσωπικής επιλογής των κομματικών αφεντικών (προφανώς και στην κορυφή της λίστας φιγουράρουν οι αυλικοί και αυλοκόλακες του κάθε κόμματος). Με άλλα λόγια, περισσότερο από το 20% των φερόμενων αντιπροσώπων μας δεν τους ψηφίζουν καν οι πολίτες (!), ενώ το 100% των βουλευτών έχει επιλεγεί και επιβληθεί σε εμάς από τους κομματικο-άρχοντες. Δυστυχώς, και ενώ το μόνο εκλογικό κριτήριο των Ελλήνων πολιτών, τόσο τώρα όσο και παλιότερα είναι το «μη χείρον βέλτιστον», οι πολίτες όχι μόνο δεν συμμετέχουν στην επιλογή των υποψηφίων των κομμάτων αλλά δια του ισχύοντος νόμου δεν εξασφαλίζεται καν η εκπροσώπηση τους.

2) Η άρχουσα Ολιγαρχία μας έχει επιβάλλει έναν ανελεύθερο και πραγματικά απαίσιο εκλογικό νόμο

Ταυτόχρονα, ο ίδιος μισόδημος εκλογικός νόμος πέτυχε την παγκόσμια πρωτοπορία το 2006 και εξίσωσε τα λευκά ψηφοδέλτια με τα άκυρα (!). Σύμφωνα δηλαδή με την ισχύουσα νομοθεσία, η λευκή ψήφος δεν είναι μια θετική συμμετοχή και κάλεσμα για αλλαγή και εξέλιξη αλλά ένα κουρελιασμένο και λερωμένο χαρτί το οποίο δεν μπορεί να επηρεάσει το τελικό εκλογικό ποσοστό των κόμματων. Υπομένουμε δηλαδή για 10 χρόνια έναν νόμο που καταπατά ουσιώδη πολιτικά μας δικαιώματα.

Η πολιτική καπηλεία της ψήφου μας όμως δε σταματάει δυστυχώς εδώ μιας και κάθε ψήφος σε μικρό κόμμα το οποίο δεν καταφέρνει να εισέλθει στη βουλή δεν χάνεται όπως θα ήλπιζε κανείς, αλλά μοιράζεται αναλογικά στα κόμματα της βουλής ανάλογα με τα εκλογικά ποσοστά τους. Η ψήφος μας δηλαδή σε ένα μικρό κόμμα κινδυνεύει κάθε φορά να κλαπεί από την άρχουσα τάξη και να ενισχύσει το ποσοστό ακόμα και εχθρικών για τα συμφέροντά μας κομμάτων! Αντιστοίχως, η αποχή δεν αναγνωρίζεταιως υγιής εκλογική αντίδραση και ακόμα και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αποφασίσουν να απέχουν από την εκλογική διαδικασία, οι πολιτικοί μεταξύ τους θα σχημάτιζαν κυβέρνηση, ανεπηρέαστοι από το πολιτικό κλίμα. Οι νόμοι και το σύνταγμα δηλαδή δεν προβλέπουν καμία αλλαγή ακόμα και αν το 99% των πολιτών απέχουν από τις εθνικές εκλογές!

Τοιουτοτρόπως λοιπόν καταπατούνται τα μοναδικά και εναπομείναντα εκλογικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών στο αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας (κάτι το οποίο δεν θίγεται βέβαια από κανένα κόμμα).

3) Οι πολιτικοί μας «ηγέτες» δεν επιλέγονται από εμάς

Η αλήθεια είναι πως οι πολιτικοί ηγέτες στη χώρα μας, δεν μπορούν να επιλεχθούν ούτε καν να αναδειχθούν από τους πολίτες. Πρωθυπουργός της Ελλάδας ορίζεται αυτός που επιλέγει η κοινοβουλευτική ομάδα του κάθε κόμματος. Αν δηλαδή ένας πρωθυπουργός παραιτηθεί, η χώρα δεν πάει σε εκλογές αλλά οι κλειστοί κύκλοι του κόμματος διαλέγουν τον «επίλεκτο» ανάμεσα από τις τάξεις τους. Αντιστοίχως, οι κομματικοί αρχηγοί επιλέγονται με τις πλέον αντιδημοκρατικές μεθόδους και ακόμα και όταν καλούνται να ψηφίσουν οι πολίτες, αυτό γίνεται με τον πλέον εξευτελιστικό για αυτούς τρόπο (χειραγώγηση, εκλογές με έναν υποψήφιο, κτλ.).

Ακόμα χειρότερα, οι Έλληνες πρωθυπουργοί, είθισται να αναδεικνύονται από μηχανισμούς που ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας μας…

Αντιστοίχως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν επιλέγεται από τους πολίτες αλλά εκλέγεται συντεχνιακά από τη βουλή ενώ επιλέγεται συνήθως από το κόμμα της αντιπολίτευσης. Βάσει συντάγματος, οι απαραίτητοι ψήφοι που απαιτούνται από τη βουλή για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας (180 τω αριθμώ) οδηγούν το εκάστοτε κόμμα που έχει την πλειοψηφία να αποδεχθεί το πρόσωπο επιλογής του κόμματος της αντιπολίτευσης για να μην διαλυθεί η βουλή. Ως αποτέλεσμα αυτού, ο αρχηγός του κράτους μας ήταν και παραμένει μια αδύναμη και συμβολική μαριονέττα η οποία εκπροσωπεί τις μειοψηφίες και τις εκάστοτε μικροπολιτικές και μυωπικές σκοπιμότητες.

Στην ουσία και στην πράξη, τους πολιτικούς μας «ηγέτες» δεν τους επιλέγουμε εμείς.

4) Οι δυνατότητες πολιτικής συμμετοχής των πολιτών στη χώρα είναι ανύπαρκτες.

Το σύνταγμα και οι νόμοι της Ελλάδας όχι απλά δεν προβλέπουν αλλά ρητώς απαγορεύουν στους πολίτες να συμμετέχουν με δημοκρατικές διαδικασίες στην πολιτική ζωή. Διάφορες δημοκρατικές ιδέες και μέθοδοι συμμετοχής είναι ανύπαρκτες και κυνηγημένες στην Ελλάδα όπως τα δημοψηφίσματα από τους πολίτες, η νομοθετική πρωτοβουλία πολιτών, η ανάκληση/μομφή νόμων και αξιωματούχων, η λογοδοσία απερχόμενων αξιωματούχων, ο συμμετοχικός προϋπολογισμός, κτλ. Δίχως αυτά τα εργαλεία λογοδοσίας και ελέγχου των βουλευτών, οι εκλογές αναδεικνύονται σε μια τυπική διαδικασία και όχι σε έκφραση της πολιτικής εντολής των πολιτών όπως διατυμπανίζει το σύστημα. Ο θεσμικός αποκλεισμός των πολιτών από τη λήψη αποφάσεων είναι αδιαμφισβήτητος.

Αυτή η αδυναμία συμμετοχής, σε συνδυασμό με την ελεγχόμενη πληροφόρηση και ενημέρωση και τη συστηματική συγκάλυψη της αλήθειας από τους πολιτικούς, έχει οδηγήσει στην πλήρη ματαίωση των προσπαθειών του ενεργού και υπεύθυνου πολίτη. Παρόλα αυτά, η Κοινωνία των Πολιτών παραμένει και αναδεικνύεται ως η μόνη υγιής και δυναμική εναλλακτική για την πολιτική και κυρίως πολιτειακή διέξοδο και αλλαγή.

5) Το σύνταγμα και το πολίτευμα μας δεν είναι Δημοκρατία!

Ο κοινοβουλευτισμός δεν έχει καμία σχέση ιστορικά με τη δημοκρατία. Η πολιτική επιστήμη και ιστορία αποδεικνύουν πως η αντιπροσωπευτική κρατική οργάνωση (με πολιτικούς μεσάζοντες) ουδεμία σχέση έχει με το πολίτευμα της Δημοκρατίας (άμεση συμμετοχή των πολιτών) αλλά αντιθέτως συνιστά μια πρώτης τάξεως συνταγματική Ολιγαρχία (επιστημονικός όρος «Republic»). Αυτή είναι η μεγαλύτερη και καλύτερα κρυμμένη από εμάς αλήθεια.

Η πρότασή μου

Συνεπώς; Τι αντιπροτείνω; Σίγουρα όχι μια αδιέξοδη, μηδενιστική και απαθή στάση. Αντιθέτως, πρεσβεύω τη Δημοκρατία. Προτείνω τον μοναδικό τρόπο δημοκρατικής συμμετοχής που έχουμε διότι δεν μπορεί κανείς να μας στερήσει. Μιλάω βέβαια για την εναλλακτική πολιτική δράση και οργάνωση: ενημέρωση των πολιτών, και πολιτική πίεση στο Ολιγαρχικό πολιτικό καθεστώς για μετάβαση σε πραγματικό πολίτευμα Δημοκρατίας. Πως γίνεται αυτό; Με εκδηλώσεις, εκδόσεις, εθελοντισμό και κοινωνικές δράσεις. Ο φορέας αλλαγής είναι το δέλτα – πολιτική επανάσταση, ένας πολιτικός οργανισμός υπεράνω χρωμάτων, κομμάτων και ιστορικών προκαταλήψεων. Ένας φορέας Δημοκρατίας.

Η Ελλάδα χρειάζεται νέο, και επιτέλους Δημοκρατικό Σύνταγμα και Πολίτευμα. Και το χρειάζεται από τους Έλληνες πολίτες.

Εκλογικός Νόμος

Πηγή: Προσωπικό ιστολόγιο Σταύρου Καλεντερίδη