ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΛΕΒΕΝΤΗ ΣΟΛΩΜΟΥ

Νοίκιασε ο ορίζοντας τ’ άναρχο σου βλέμμα,

όρκισε το σύννεφο στα μάτια σου ο βορράς,

είχε κάποιο Σάββατο στα ρούχα του το αίμα,

πόλη μελλοθάνατη, Χριστέ μου, κουβαλάς

Ήρθανε χαράματα της κόλασης τα πλοία,

κι έσταζε τ’ ανάθεμα απ’ το στόμα σαν κερί,

μια καμπάνα δάκρυσε στου προφήτη Ηλία,

κούμπωσαν τα λόγια της στο χρέος οι καιροί

Σ’ ένα ήμαρτον άθλιο η καρδιά εντοιχισμένη,

στα γυμνά της γόνατα , ανασταίνει δικαστές,

με φτηνή παραλλαγή η ελπίδα κουρασμένη,

σε κλειστά στρατόπεδα μετράει επιστροφές

Πίσω απ’ τα στενάχωρα τα λόγια της ευθύνης,

ύποπτα παζάρια , μαγαρίζουν στεναγμούς,

στα υγρά αντίσκηνα πατρίδα μου θα μείνεις

μέχρι να ξοφλήσουμε παλιούς λογαριασμούς

Έχει μες στα σπλάχνα της, πικρό νερό μια λέξη,

κι αγριοπερίστερο στο στόμα της κλειστό,

την κρατάει ο Χάροντας, σαν θέλει να διαλέξει,

ποιο λεβέντη αθάνατο θα πάρει απ’ τον ιστό

Ελένη Σιούφτα