Γιατί η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική είναι παχιά λόγια του αέρα

Γράφει ο Γιώργος Μαργαρίτης

Αποτελεί οπωσδήποτε μορφή δικαίωσης για τον πολιτικό αρθρογράφο η διαπίστωση ότι οι ιδέες και οι θέσεις που διατύπωσε με την γραφίδα του –άντε με το πληκτρολόγιό του– λαμβάνονται υπόψη από την πολιτική ηγεσία και ενίοτε υιοθετούνται από αυτήν. Αυτός ήταν πιθανόν ο λόγος που ο εδώ αρθρογραφών αισθάνθηκε ενδόμυχη ικανοποίηση όταν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, παρουσίασε στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή την πολιτική που θα υιοθετήσει το υπουργείο του: πολιτική βασισμένη στην αποτρεπτική στρατηγική.

Ο υπουργός διευκρίνισε μάλιστα ότι «η αποτροπή είναι η πεποίθηση (…) ότι εξαιτίας της ετοιμότητας και των δυνατοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων δεν συμφέρει κανέναν να σκεφθεί οποιαδήποτε επιβουλή εναντίον κυριαρχικών συμφερόντων μας. Το κόστος που θα υποστεί θα είναι πάντα μεγαλύτερο από το όφελος που ενδεχομένως σκοπεύει να προσπορίσει». Η ενδόμυχη, όμως, αυτή ικανοποίηση κράτησε ελάχιστα, όσο ακριβώς χρειάστηκε για την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του άρθρου.

Καθώς, στη συνέχεια, αφού έθεσε ως στόχο της ελληνικής αμυντικής πολιτικής την "αποτροπή" ο αρμόδιος υπουργός εξειδίκευσε τα κύρια προγράμματα, μέσα από τα οποία θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός. Τα προγράμματα αυτά δεν είχαν τίποτε το νέο. Αφορούσαν την από καιρό αποφασισμένη αναβάθμιση 85 αεροσκαφών F-16 σε F-16 Viper, την διατήρηση, συντήρηση και αναβάθμιση αριθμού από τα υπάρχοντα Mirage 2000 και --αυτό ήταν το καινούριο-- την πρόοδο των συζητήσεων για απόκτηση μιας αρχικά και ίσως δεύτερης στην συνέχεια φρεγάτας του γαλλικού τύπου Bel’harra.

Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr