«Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στην Αμμόχωστο»

Πέρασαν 45 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Πολλά. Και αρκετοί από εμάς, που δεν ζήσαμε την εισβολή αλλά γεννηθήκαμε λίγο μετά, δεν είδαμε ποτέ τους τόπους των γονιών μας και των παππούδων μας.

Πόλεις και χωριά της Κύπρου που παραμένουν ακόμη όπως ήταν τότε.

Είχα περάσει δύο φορές το 2000 όταν ξεκίνησα ως δημοσιογράφος στην Κύπρο, στην κατεχόμενη Λευκωσία για συναντήσεις που είχε ο τότε κατοχικός ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς με απεσταλμένους του ΓΓ του ΟΗΕ. Η πρώτη φορά που βρέθηκα στα κατεχόμενα και οι εικόνες μιας άλλης εποχής. Ο χρόνος είχε σταματήσει στη δεκαετία του 70΄.

Έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν. Από το 2004, τα οδοφράγματα άνοιξαν και εκατοντάδες ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι πηγαινοέρχονται από τις ελεύθερες περιοχές στα κατεχόμενα και το αντίθετο.

Όμως ποτέ δεν πέρασα στην «απέναντι» πλευρά όπως λέμε.

Φτάσαμε στο 2019 και ενώ ήμουν στην Κύπρο για τις διακοπές του καλοκαιριού εκεί στο Παραλίμνι, δίπλα στην Αμμόχωστο, βλέποντας συνέχεια την «πόλη φάντασμα», έχεις μια απορία πως είναι από κοντά.

Πολλοί έχουν γράψει για το τι είδαν. Οι περισσότεροι από αυτούς, είχαν δει και ζήσει την Αμμόχωστο πριν από το 1974. Εγώ όμως όχι. Δεν ήξερα πως ήταν πριν πάρα μόνο το τι βλέπαμε σε φωτογραφίες και βίντεο.

Και έτσι κάναμε το μεγάλο βήμα! Αποφασίσαμε να την δούμε από κοντά. Μαζί με τον αδελφό μου και δύο φίλες περάσαμε από το οδόφραγμα της Δερύνειας στα κατεχόμενα. Μόλις σε 15 λεπτά βρισκόμασταν στο δρόμο για την αρχαία Σαλαμίνα, όμως το σοκ ήταν ήδη μεγάλο.

Ο δρόμος περνάει μέσα από την Αμμόχωστο. Στα αριστερά σπίτια που έχουν κάπως ψιλοφτιαχτεί και μένουν μέσα είτε τουρκοκύπριοι είτε τούρκοι έποικοι και στα δεξιά του δρόμου... Η εγκατάλειψη. Συρματοπλέγματα και από εκεί να βγαίνουν χόρτα. Τα σπίτια έτοιμα να καταρρεύσουν από το πέρασμα του χρόνου.

Διαβάστε τη συνέχεια στο euronews