Στρώνετε δρόμο για την κόλαση;

Σενέρ Λεβέντ

Ένας Ελληνοκύπριος νέος, 16 χρόνων, έκλεψε μιαν σημαία από το τουρκικό σχολείο κατά τη διάρκεια τελετής στην εκκλησία που άνοιξε για λειτουργία μετά από 45 χρόνια στην Λύση. Τουρκική σημαία! Και μια φωτογραφία του Ντενκτάς. Τη σημαία το καταλαβαίνω, τη φωτογραφία του Ντενκτάς δεν το καταλαβαίνω. Τι θα κάνει τη φωτογραφία του Ντενκτάς;

Τη θεωρεί μεγάλης αξίας; Τέλος πάντων. Μήπως είναι πολύ σημαντικά τέτοια πράγματα; Κατά τη γνώμη μου, δεν έχουν απολύτως καμία σημασία. Αν ήμουν αρμόδιος, θα καλούσα αυτό το παιδί στον βορρά και θα μιλούσα μαζί του. «Γιατί το έκανες», θα τον ρωτούσα. Θα προσπαθούσα να ικανοποιήσω την περιέργειά μου. Και ύστερα θα του έλεγα: «Αν ήθελες σημαία και την φωτογραφία του Ντενκτάς, γιατί δεν μας το είπες; Δεν θα σου δίναμε;» Ύστερα θα έπαιρνα μιαν σημαία και μιαν φωτογραφία του Ντενκτάς και θα του τη χάριζα. Τι θα χάναμε απ’ αυτό; Θα αμαυρωνόταν η τιμή μας; Θα πληττόταν η αξιοπρέπειά μας; Θα θιγόταν η περηφάνια μας; Αν ένας Ελληνοκύπριος φίλος σας ζητήσει να του δώσετε μια σημαία, δεν θα του δώσετε; Ο γιος του Νίκου Σαμψών φυλάει τόσα χρόνια την τουρκική σημαία που έκλεψε ο πατέρας του το 1963 από ένα τουρκικό σπίτι στην Ομορφίτα. Ο πατέρας του ποζάρει με περηφάνια κρατώντας αυτήν τη σημαία μπροστά σε οικογένειες Τουρκοκυπρίων. Με τη σημαία στο ένα χέρι και το όπλο στο άλλο. Ο Σωτήρης Σαμψώνθέλει να μου δώσει αυτήν τη σημαία την οποία φυλάει χρόνια. Και εγώ θα τη δώσω στον ιδιοκτήτη της. Το υποσχέθηκα. Ιδού, αυτό είναι χέρι ειρήνης.

Προκαλέσατε χαλασμό κόσμου επειδή έκλεψε τη σημαία ο Ελληνοκύπριος νέος. Εκδόσατε ένταλμα σύλληψης για το παιδί. Ξεσηκώσατε ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη. Μόνο πόλεμο έμεινε να κηρύξετε. Κάνατε ό,τι περνούσε από το χέρι σας για να το μετατρέψετε σε πολιτικό πλεονέκτημα. Ο πατέρας του νεαρού έγραψε μιαν επιστολή στον Μουσταφά Ακιντζί και ζήτησε συγνώμη, λέει. Και ιδού που τώρα σας επιστρέφεται η σημαία. Είστε ευτυχισμένοι; Τον συγχωρέσατε; Σας πέρασε ο θυμός; Ή μήπως ακόμα είστε θυμωμένοι και σε αυτόν όπως στον Σολωμού; Εγώ δεν επικρίνω τον Σολωμού. Αυτό που έκανε ήταν μια ηρωική τρέλα. Γιατί να τον επικρίνω; Ο άνθρωπος ρίσκαρε τον θάνατο για να κατεβάσει τη σημαία του κατακτητή στη χώρα του. Και πλήρωσε το τίμημα αυτού του ηρωισμού με τη ζωή του. Τι πιο φυσιολογικό πράγμα υπάρχει από το να θέλει ένας πατριώτης να κατεβάσει τη σημαία του κατακτητή; Είστε κατακτητές. Και τον σκοτώσατε πυροβολώντας τον για να προστατεύσετε τα εδάφη που κατακτήσατε. Η ιστορία θα γράψει ότι είστε ένοχοι. Και εκείνος ήρωας! Ένας τρελός ήρωας!

Όμως, άστε τα αυτά τώρα, άστε τα. Κοιτάξτε, μπροστά μας έχουμε κάτι πολύ πιο σοβαρό απ’ αυτό. Συλλάβατε δύο Ελληνοκύπριες. Μάνα και κόρη. Γιατί; Επειδή φωτογράφισαν και τράβηξαν βίντεο του σπιτιού τους στη Μόρφου. Ναι, είναι πολύ πιο σοβαρό από την κλοπή σημαίας. Το σπίτι που φωτογράφισαν είναι το δικό τους σπίτι. Το σπίτι στο οποίο έμεναν κάποτε. Τους διώξατε απ’ εκεί με τη βία των όπλων. Δεν εγκατέλειψαν οικειοθελώς το σπίτι τους. Το εγκατέλειψαν για να σώσουν τη ζωή τους. Και εσείς καθίσατε σε αυτό το σπίτι ως λάφυρο. Δικαιούστε εσείς το λάφυρο! Η δε δική τους περιουσία είναι απαγορευμένη για εκείνους! Δεν μπορούν καν να την φωτογραφίσουν, έτσι δεν είναι; Ό,τι και να σας πω είναι άδικος κόπος. Ό,τι και να γράψω, ό,τι και να πω. Δεν καταλαβαίνετε. Είστε φετιχιστές της σημαίας εσείς. Και αγαπάτε το πλιάτσικο. Συλλάβατε αμέσως τη μάνα και την κόρη και τις βάλατε στο κελί. Πρέπει να ντρέπεστε γι’ αυτό. Ντραπείτε. Είστε έτοιμοι να ζητήσετε συγνώμη και εσείς, όπως ο πατέρας που απολογήθηκε προς εσάς, επειδή ο γιος του έκλεψε τη σημαία; Συνελήφθησαν επειδή φωτογράφισαν το σπίτι τους. Σε ποιον να το εξηγήσω τώρα αυτό; Ούτε εσείς μπορείτε να το εξηγήσετε. Πήρατε το θέμα της σημαίας που κλάπηκε στα Ηνωμένα Έθνη. Πάρτε το και αυτό να δούμε. Πέστε ότι: «Τώρα τη συλλάβαμε επειδή φωτογράφισε το σπίτι της που είναι λάφυρο. Είναι απαγορευμένη περιοχή εκείνο το μέρος! Κανείς δεν μπορεί να βγάζει φωτογραφίες!» Να δούμε, θα υπάρξει κανείς που θα πει ότι έχετε δίκαιο;

Θυμώνετε επειδή σας αποκαλώ κατακτητές. Ιδού, είστε κατακτητές. Τι χρειάζεται να το γράψω εγώ; Το αποδεικνύετε μόνοι σας ότι είστε κατακτητές. Απαγορεύσατε στους ανθρώπους ακόμα και να φωτογραφίζουν το σπίτι τους, που τους αρπάχθηκε με τη βία των όπλων. Αυτό δεν λέγεται μόνο κατακτητής, αλλά διπλός κατακτητής. Και ύστερα χαλάτε τον κόσμο, όταν ένας νέος που μεγάλωσε με αυτές σας τις προκλήσεις έρχεται και κλέβει τη σημαία σας. Δεν αναζητείτε ειρήνη. Θέλετε σύγκρουση πιστεύοντας στην δύναμή σας. Αλλά ξεχνάτε. Αυτός ο δρόμος στο νησί του μαστροπού οδηγεί στην κόλαση!